Przybył po segmencie

+24

Spoiler:

Best in the World at what He Does - Chris od zawsze wiedział, że jestem jedynym, prawdziwym i niepowtarzalnym najlepszy wrestlerem na świecie. Ba, najlepszym człowiekiem do wszystkiego, czego się nie podejmie. Czy to tworzenie muzyki, czy bycie wrestlerem, czy może granie w piłkę nożną - zawsze był najlepszy. Teraz się to nie zmieniło. Jedynym czynnikiem zmiennym stało się jego nastawienie do innych ludzi - zaczął traktować ich jak podrzędne kreatury, zwierzęta, pragnące zabrać mu jego miejsce na szczycie. Cyniczny, sprytny. Nie cofający się przed niczym, by zniszczyć przeciwnika i pokazać mu jego miejsce w szeregu. "List of Jericho" to jego projekt. Zaczął prowadzić listę wszystkich Głupich Idiotów, na których w życiu natrafił. Y2J ma już oczywiście swoje lata, jednak wie, że wciąż stać go na wiele więcej, niż wszystkim innym się wydaje.

Bycie Najlepszym na Świecie to nie tylko zaszczyty i nagrody. To również wielka odpowiedzialność za innych. Wiedziałem o tym jak mało kto. Przez lata przygody z wrestlingiem nauczyłem się jak postępować z miernotami stawianymi na mojej drodze, mającymi przerośnięte mniemanie o swojej wielkości. Zdawałem sobie sprawę z tego, że jedynym lekarstwem na przerośnięte ego tych osobników to danie im życiowej lekcji, podzielenie się Darem Jericho. Nie inaczej było w przypadku McIntyre'a. Jedna walka, jedna wygrana nad pokraką w postaci Erica Younga - a Szkotowi woda sodowa uderzyła do głowy. Wydawało mu się, że nic go nie zatrzyma, że wszystko ma na wyciągnięcie ręki. Nadszedł czas, bym pokazał mu jak bardzo się myli i jak wiele brakuje mu do bycia kompletnym człowiekiem.

*GONG*

Powoli skierowałem się ku centrum ringu bacznie śledząc poczynania adwersarza, który jak na razie zgodnie z moimi przewidywaniami dążył do zwarcia, gdzie miałby znaczącą przewagę. Na jego nieszczęście nie doszło do tego rodzaju przepychanek, bowiem tuż przed złączeniem się naszych dłoni momentalnie wyprowadziłem kopnięcie w podbrzusze, sprawiające iż delikwent zgiął się w pół. Momentalnie wyskoczyłem w powietrze, z półobrotu kopiąc w prostującego się przeciwnika!(Jumping Back Kick) Rozłożyłem szeroko ręce, wsłuchując się w buczenie kierowane w moją stronę.

- Zawsze to robicie i zawsze się mylicie! Czemu nie możecie w końcu zacząć mnie doceniać? Głupi Idioci!

Wykrzyknąłem. Spotkało się to z jeszcze większym oburzeniem widzów. Zaśmiałem się tylko wiedząc, że i tak niczego to nie zmienia. Wygram tą walkę, pokażę wszystkim swoją wyższość. Dziś zostanę pretendentem do najważniejszego tytułu w WWE, a jutro - cóż, świat nie ma granic. Zostanę Najwspanialszym, Najlepszym Mistrzem, jakiego kiedykolwiek posiadać będzie ta federacja! Oto Dar Jericho - pijcie póki możecie!

250/250
27/30

To ja się odwołam, bo taki odpis to nie odpis

Byłem w szampańskim nastroju - wszystko toczyło się zgodnie z moim planem i nic nie zmierzało do zakłócenia go. Co prawda Szkot kończył swój wypoczynek, powoli zbierając się z maty, jednak nie brałem tego na poważnie. Moje poprzednie działania zdecydowanie sprawiły, iż w tym momencie Drew nie mógł mi się przeciwstawić, a ja mogłem z nim zrobić co tylko chciałem. Dlatego też dałem mu chwile na powrót do stójki, po którym momentalnie wykonane Enzuigiri znalazło swą drogę ku skroni przeciwnika. Publiczność jakby nagle podkręcona o 100% zawyła jeszcze głośniej, otwarcie okazując mi niechęć. Machnąłem lekceważąco dłonią, dając im znać, że nie obchodzi mnie ich zdanie.

- Oh, Zamknijcie się!

Wykrzyknąłem tylko, cementując swoje nastawienie do wrogiej mi publiczności. Jedyne co mnie teraz obchodziło, to pokonanie McInytre'a i zostanie trzecim pretendentem do tytułu Mistrza Świata Wagi Ciężkiej. Dwóch zostało już wybranych - ja miałem być następny. By jednak tego dokonać, The Chosen One musiał zostać pokonany. Nie żeby było to ciężkie zadanie - ot, błahostka, jakich wiele na mojej życiowej drodze do tej pory - jednak musiałem poświęcić temu swój czas. Dlatego by nie marnować go więcej, rozbiegłem się i we wstającego w narożniku Szkota wbiłem się Corner Clotheslinem, po którym ten prawie spłynął na matę. Momentalnie oplotłem rękoma ciało oponenta i przerzuciłem go nad sobą, na środek ringu (Overhead Belly to Belly Suplex), gdzie spróbowałem przypięcia!

Nieudane przypięcie nie wpłynęło w zły sposób na moją pewność siebie, a wręcz podsyciło żądzę walki. Dodatkowo do akcji nakręcał mnie dochodzący z trybun chant "Stupid Idiot!". Chciałem im pokazać, jak bardzo wszyscy się mylą. Dlatego powstałem z maty i wdrapałem się na najbliższy mi narożnik, z którego już po chwili zeskoczyłem, wykonując Missile Dropkick, odrzucający Szkota na liny, na których zawisł! Z głową na drugim sznurze wyglądał tak kusząco, że nie mogłem nie zaatakować. Dlatego rozbiegłem się i wyskoczyłem w powietrze, wykonując Leapfrog Body Guillotine! Po ataku rozłożyłem szeroko ręce, ukazując się w całości wszystkim niewdzięcznikom. Radowałem się prowadzeniem - oznaczało ono bowiem, że udzielałem Drew ważną życiową lekcję, z której powinien wyciągnąć wnioski. Krztusząc się i dusząc po ostatnim ataku, McIntyre wstał i obrócił się do mnie, wściekły z powodu odniesionych obrażeń. Nim zdążył jednak cokolwiek z tym zrobić, z rozbiegu wpadłem na niego i schwyciłem za głowę, wykręcając jego całe ciało i trzepiąc nim o matę (Swinging Neckbreaker)! Złoto będzie moje - czy komuś się to podoba, czy nie!

Upadek nie jest równoznaczny z porażką. Utożsamianie go z przegraną to domena słabych istot, nie wierzących w swoje możliwości. Ja jestem najlepszy! Wiem, że każde potknięcie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki potrafię przekuć w zwycięstwo. Mały błąd? To tylko lekka niedogodność, nic więcej. Tak naprawdę wyswobodzenie się Drew spod mojego wpływu było przypadkiem, granicą błędu w moim planie. Mogę to z łatwością naprawić...

Szybko otrząsnąłem się z szoku wywołanego kontrą Szkota. Momentalnie wyruszyłem w jego kierunku, zamierzając zaatakować. McIntyre uchylił się jednak przed moim ciosem przez co pobiegłem dalej, trafiając na liny. Od razu dostosowałem plan do przebiegu walki i zmieniłem taktykę - po odbiciu się od lin natychmiast wyskoczyłem w powietrze, wykonując Flying Forearm Smash! Po chwilowym przypływie entuzjazmu, WWE Universe znowu przycichło - nie mieli nic do powiedzenia, zupełnie jak ich faworyt, stojący mi na przeszkodzie. To on był w tym momencie główną blokadą pomiędzy mną, a złotem!

120/120
30/30