Can You Handle This?

Arena wypełniła się fioletowo-różowym kolorem, a to oznaczało tylko jedno - impreza! Cukierkowa kolorystyka, wiele pokazów zarówno pirotechnicznych jak i migających światełek, a temu wszystkiemu towarzyszyła ogromna owacja ze strony publiki zgromadzonej w hali. Wszyscy doskonale zdają sobie sprawę kto nadciąga i kto za chwilę stoczy swój pojedynek. Fani uwielbiają Richa za to jaki jest, a on po prostu nie potrafi być inny. Muzyka na dobre się rozkręciła, a główna gwiazda wieczoru już pojawiła się na rampie, oczywiście w towarzystwie zjawiskowej Liv Morgan, która tak samo jak on preferuje dobrą zabawę i na pewno chce, aby jej kompan zgarnął dziś zwycięstwo.

Sam Richo-Man, jak to on o sobie mówi, pełen uśmiechu na twarzy zmierza w kierunku ringu. Oczywiście nie obyło się bez przybijania piątek ze swoimi fanami, a szczególnie tymi najmłodszymi. Energia jaką niesie za sobą pojawienie się Swanna w ringu to coś niesamowitego, nie  ma chyba osoby na arenie która nie stałaby i go nie oklaskiwała. Totalnie pokręcony i zwariowany Rich Swann już jest gotowy i melduje swoją obecność w ringu swoim charakterystycznym tańcem. Liv natomiast zajęła swoje honorowe miejsce przy narożniku i spoglądając w jego kierunku wykrzyknęła jeszcze "zaczynajmy tą imprezę!" - w tych słowach zostało powiedziane już wszystko, zaczynajmy.

+12.

Najlepszy odkąd się tutaj pojawiłem...

Moje ciało nasączyło się pewnością. Ciągle byłem prawdziwy dla siebie i nie lękałem mówić sobie prawdy - czułem się dosłownie najlepszy, a w każdym moim geście było coś nadzwyczajnego, a także wyjątkowego. Dlatego zgłosiłem się na samym szczycie łańcucha pokarmowego, narażony na krążące nad głową sępy, które z ogromną chęcią chciały mnie z niego zepchnąć - rzeczywistość jednak okazywała się za każdym razem brutalna, gdyż na koniec to i tak ja ociekałem w glorii. Mianowicie jednostka stawiająca się naprzeciw mnie wywodziła się właśnie z grupy, która pożądała ściągnąć mnie z wierzchołka. Łaknienie otarcia się o najwyższą jakość doprowadziła go do teraźniejszego koszmaru, który właśnie się zaczął, jako że arenę obiegł metaliczny dźwięk gongu.

Momentalnie zacisnąłem pięść spoglądając na nią wrogim wzrokiem, a w oczach rywala już można było dostrzec strach, który nie pozwolił mu wyjść jako pierwszemu z narożnika - tak jak przeczuwałem. Nie miałem najmniejszego zamiaru okazać litość, dlatego w okamgnieniu ruszyłem do celu. Grad pięści na jego głowę okazał się prologiem pojedynku. Jednak po jakimś czasie chwyciłem zawodnika za czaszkę i wywlekłem go na sam środek ringu, tam zaś umiejscowiłem ją pod pachą, ażeby ostatecznie wbić ją w podłożę! (DDT) Adrenalina rozszarpywała moje żyły, a napięcie sięgało kresu, dlatego momentalnie powstałem na równe nogi i rozłożyłem szeroko ręce w geście triumfu, wnet na twarzy wymalował się arogancki uśmiech. Tak jest, odczuwałem w sobie potężną moc, którą pełną parą miałem zamiar wylać na przeciwnika. Toteż gestykulacją dłoni zachęcałem zapaśnika do podniesienia się, po chwili doszło to do skutku. Wraz z obrotem Richa w jego twarz jak burza wbiły się oba moje buty co spowodowało kolejny jego upadek, a na pewno nie ostatni (Dropkick). Kochałem uwalniać moją wolę chaosu, która sięgała już po każdy zakamarek w tym biznesie. Nie bez powodu znajduję się w takich walkach o stawkę, dyryguje tutaj od pierwszego dnia - odkąd się pojawiłem, i każdy zdawał sobie z tego sprawę.

Po raz kolejny wszystko poszło po mojej myśli, dokładnie tak jak zakładałem. Czarnoskóry zawodnik leżał u mych stóp, właściwie taki obraz powinien trwać do samego finiszu i ja o to zadbam. Po chwili jednak zaczął się ruszać i żądny zemsty momentalnym ruchem poderwał się do stójki. Nie było na co czekać, więc energicznym ruchem wbiłem buta ponownie w jego twarz (Superkick). PO tym ruchu z moich ust wydobył się głośny śmiech - bawiła mnie już słabość rywali, nie potrafili mi dorównać. Moją głowę ciągle przepełniała nienawiść do ludzi próbujących zawitać na moim poziomie, toteż chwyciłem zawodnika za dłoń i sprawiłem, iż ponownie stanęliśmy twarzą w twarz. Widok mojej twarzy z jego punktu widzenia nie był zbyt długi, bowiem ostatecznie raz jeszcze został trafiony butem - tym razem w bok głowy. To musiało boleć (Step-Up Enzuigiri). Ciągle podążając za ciosem wbiegłem w liny znajdujące się tuż za moimi plecami i odbiłem się, wracając upewniłem się jeszcze czy zawodnik nadal znajduje się w dogodnej pozycji - tak było, więc mogłem działać. Nareszcie podskoczyłem w górę, ażeby ostatecznie upaść nogami na twarz adwersarza (Leg Drop). Jego czaszka dzisiaj przejdzie istne katusze.

Nie było dnia, abym nie marzył o glorii. Każdego pieprzonego dnia udowadniałem wszystkim wokół, że jestem Najlepszy na Świecie i nikt nie mógł się ze mną równać. Zapytajcie nawet tego czarnucha, który leżał tuż pod moimi nogami - widok owej postaci sprawiał uczucie obrzydzenia, nie mogłem zrozumieć władz, dlaczego taki osobnik dostaje taką „szansę”, to sprawiało, iż nienawidziłem go jeszcze bardziej. Nie zwlekałem z dalszymi poczynaniami w polu walki, toteż jednym szarpnięciem poderwałem konkurenta na równe nogi. Mój uchwyt zaplątał się na jego plecach, już po chwili przerzuciłem go nad sobą, a jego plecy w nieprzyjemny sposób zaliczyły bliskie spotkanie z matą ringową - już po raz kolejny (German Suplex). Korzystając z tego, że akurat zawodnik upadł na samym środku ringu momentalnie objąłem nogami jego szyję i chciałem zmusić go do poddania się! (Koji Clutch)

Tap Tap Swann
Punk wygrywa