Wchodzę. (Będzie edit jak już wejście zrobię)

Standardowo zaczynamy - KŁ na 285 słów.

Pierwsze starcie w nowej federacji, a już spokojnie mogłem nazywać samego siebie panem WWE. Wystarczył mi jedynie jeden rzut okiem na mego przeciwnika, bym zdał sobie sprawę, iż owe starcie w które zostałem wplątany będzie spacerkiem, rozgrzewką przed tym, co nadejdzie, gdy już stanę na szczycie, z ciałami wrogów, których używać będę jako podnóżków. Arbiter w tradycyjnym stroju sprawdził już, czy któryś z nas nie posiada żadnego nielegalnego przedmiotu. Odepchnąłem go z ukazującym wyższość uśmieszkiem. Aby pokonać owego żałosnego człowieczka potrzebowałem jedynie mojego ciała i miałem zamiar udowodnić to każdemu, który odważył się na mnie buczeć.

Trzy uderzenia w gong zasygnalizowały rozpoczęcie pojedynku, nic dziwnego więc, że obaj spotkaliśmy się na środku pierścienia. Ani ja, ani też Cedric nie przeważał nad rywalem wzrostem, co też nadrabiałem swą wagę, a także umiejętnościami. Niezmiennie z uśmiechem odepchnąłem Alexandra, prychnąwszy lekceważąco, aby zaraz zebrać ślinę w ustach i splunąć mu prosto w czarną twarz. Oślepiony nie mógł się bronić, to też błyskawicznie wzbiłem się w powietrze, trafiając go nokautującym kolanem prosto w szczękę – Jumping High Knee. ”Mr. WWE, motherfuckers!” ryknąłem w stronę trybun, wskazując oburącz na swe krocze w stylu DX. Cedric nie miał nawet chwili wytchnienia, gdyż dopadłem go błyskawicznie, przyciągając do siebie za ring gear. Wtedy począłem robić przygotowania do następnego z ataków, owijając jego rękę wokół swego karku, za czym naturalnie podążało wyniesienie rywala w górę. Widownia pomimo niechęci uniosła się na równe nogi, wyczuwając efektowną akcje, a ja błyskawicznie opadłem na kolana, przez co mój bark wbił się prosto w plecy Alexandra – Dropdown Belly to Back Backbreaker! Widok zwijającego się z bólu przeciwnika sprawiał mi niesamowitą przyjemność, zwłaszcza, gdy było to po ulubionym z wrestlingowych ruchów. Oto Mesjasz Backbreakerów. Na kolana.

Schwyciłem rywala oburącz za głowę, mym celem było oczywiście poderwanie go na równe nogi. Wtedy to, nie miałem już problemu z posłaniem Cedrica w narożnik, gdzie miała mieć miejsce następna z mych akcji. Niewielki rozpęd wystarczył, abym nabrał odpowiedniej szybkości, by z dużą mocą uderzyć Alexandra przedramieniem prosto w twarz – Corner Forearm Strike. Brutalny cios zamroczył rywala, który zapewne mimowolnie opuścił corner, co też działało mu nie na korzyść, gdyż wszedł prosto w zastawioną przeze mnie pułapkę. Podskoczyłem nieco w górę, trafiając podeszwami obu butów prosto w twarz rywala – Dropkick. Nie był to jeszcze koniec mej ofensywy, gdyż Cedric trzymając się za obolałe miejsce, uderzył plecami w narożnik i posłusznie niczym baranek postąpił kolejne kilka kroków w mą stronę, co również miałem zamiar wykorzystać. Zafundowałem mu brutalny kopniak w brzuch, umieszczając jego głowę pomiędzy swymi nogami, za czym naturalnie szło uniesienie rodaka na me barki. Wtedy to opadłem na jedno z kolan, drugie wyrzucając natomiast przed siebie, żeby zrzucić na nie bezwładne ciało Cedrica, plecami pierwszymi – Power-Breaker!

Nieco już znudzony podnoszeniem rywala, oplotłem ręce wokół jego brzucha, efektownie unosząc go na równe nogi. Z wyniesionym w górę Alexandrem przeniosłem się do narożnika, po czym opadłem do tyłu, tuż przed upadkiem na matę wypuszczając oponenta, który przebył połowę ringu w powietrzu, ostatecznie lądując karkiem na podłożu – Release German Suplex. Wziąłem głęboki oddech, czując, że powoli zaczyna dopadać mnie zmęczenie, to też pozwoliłem sobie odsapnąć przez chwilę, dopiero wtedy powracając do ataku. Uniosłem rywala, oplatając ręcę wokół jego krocza i barku, co było jedynie wstępem do następnej akcji. Błyskawicznie opadłem na jedno kolano, drugie wbijając w żebra rywala, aby następnie stanąć na równe nogi i niczym lalką cisnąć czarnuchem w narożnik w którym wylądował plecami – Ribreaker/Buckle Slam Combo. Uśmiechnąłem się szeroko, tym razem nie pozwalając sobie na odsapnięcie, gdyż w jego głowie już rodził się następny pomysł, to też uniosłem rywala w górę, podobnie jak w znanej wszystkim sygnaturze Kane’a. Ostrożnym krokiem wspiąłem się na narożnik, nie zważając na wierzgającego nogami oponenta, gdyż już za chwilę miałem go uciszyć. Wszystko było już gotowe, to też zeskoczyłem z narożnika, zrzucając sługusa jakiejś wyimaginowej Królowej na górną część cornera, ponownie za cel obierając jego plecy – Avalanche Buckle Backbreaker!

Poczułem trochę luzu w chwycie, który próbował założyć mi Roderick i zrozumiałem, że jest to moment, który muszę wykorzystać by przejąć inicjatywę. Kiedy ten próbował unieść mnie do góry, trzymając za szyję, ledwo widocznym ruchem pchnąłem jego ramię co spowodowało moje uwolnienie. Wylądowałem obok rywala i nie dając mu chwili na zrozumienie sytuacji, obróciłem się na pięcie wymierzając solidny Spinning Back Fist w jego buźkę. Stojąc i przyglądając się skutkowi mojego ataku, mogłem zebrać trochę sił na kontynuację.

[Nie wiedziałem dokładnie przy którym podnoszeniu mogę kontrować, to podliczyłem akcje i wyszło, że przy tym ostatnim, gdzie próbuje podnieść mnie Choke Hold'em]

W końcu zgarnąłem szansę na zrewanżowanie się rywalowi i nie miałem zamiaru się hamować. Kiedy ten stał jeszcze trochę zamroczony po ostatnim ciosie, znalazłem pozycję, w której stałem plecami do jego twarzy i wyskoczyłem w górę. Robiąc salto w tył, chwyciłem jego głowę swoimi nogami, podparłem się na rękach, żeby za moment, mocnym szarpnięciem, przerzucić go przez siebie Backflip Headscissors Takedown'em. Ta akcja dała mi chwilę na podyktowanie tempa walki. Ruszyłem za ciosem i widząc szybko podnoszącego się przeciwnika, ruszyłem w jego stronę i podskakując wystawiłem do góry kolano, powalając go na matę Running High Knee. Teraz na pewno przez chwile poleży, dlatego wykorzystałem moment, żeby znowu obnażyć swoją szlachetną posturę. Z pogardą przyglądałem się leżącemu oponentowi i szybko przeszedłem do dalszej ofensywy. Ustawiłem się tyłem do niego, przy jednym z jego boków i z miejsca wykonałem salto, lądując klatą na klacie, efektownie obijając Roderick'a Standing Moonsault'em. To nie był koniec moich lotniczych popisów. Jak tylko stanąłem z powrotem na nogi, udałem się na apron za linami, które były najbliżej mojego rywala i po chwili przygotowania, wystrzeliłem się ponad górną liną, w locie wystawiając prawy łokieć i z głośnym hukiem wylądowałem Slingshot Elbow Drop'em na jego mostku. Widząc, jak ten wija się z bólu, wiedziałem, że moje panowanie przybiera na siłach. To był tylko początek tego, co mam do zaoferowania.