Na arenie zaczął grać utwór "The Truth Reigns" - a to zwiastowało nadejście Romana Reignsa. Samoa Warrior wyłonił się zza wielkiej ściany wolnym i mozolnym krokiem. Roman z bezimienny wyrazem twarzy kroczył dumnie przez rampę, wsłuchując się w nieziemski cheer, którym okrywała go rozgrzana do czerwoności publiczność. Reigns ubrany był tak jak na niego przystało, czyli klasycznie - duże czarne buty, długie spodnie i kamizelka, która przypomina tę kuloodporną, lecz ta z pewnością taka nie jest... Roman przemieszczał się bardzo powoli, przybijając po drodze tak zwane żółwiki swym fanom, którzy ukazywali swe piękne - jak zawsze - transparenty różnego rodzaju.

Introduce to the ring, from Pensacola Florida, weightin'
226 Pounds... "The Savior" ... ROMAN REIGNS!

... Wojownik przystanął przed samym ringiem i rozejrzał się wokół siebie, aby móc dojrzeć wszystko i każdego, który w obecnym momencie go dopinguje. Roman ujrzał mnóstwo twarzy i kilkadziesiąt wielkim plakatów ze swoją podobizną. Reigns delikatnie uśmiechnął się na widok ówże transparentów, ponieważ bardzo cieszył go fakt, iż cieszy się aż tak dużą popularnością. Pop jakim został nagrodzony wdał się, albowiem rozradowany Samoa Warrior uniósł swe ręce ku górze. Roman charakterystycznie kiwał głową, potwierdzając, że zrobi wszystko, aby odnieść dziś zwycięstwo. Z jego twarzy po kilku sekundach znikły wszystkie emocje. Wszedł On bowiem na schodki, aby wskoczyć na krawędź kwadratowego pierścienia. Samoańczyk przedostał się do ringu za pomocą przejścia między linami. Cheer był coraz to głośniejszy, a wzmógł się, gdy tylko Roman pojawił się na jednym z czterech narożników - fani oszaleli. Wojownik zeskoczył po chwili z niego i ustawił się w narożniku, rozgrzewając swe kończyny...

Ostatnio edytowany przez The Axron (2016-04-25 19:45:20)

Survivor Series - każda z moich życiowych ścieżek sprowadza się tylko i wyłącznie do jednego, a tą oczywistą rzeczą jest główny pas federacji. Mistrzostwo WWE jest marzeniem każdego zawodnika z RAW, ale czy każdy jest wystarczająco dobry, aby móc dzierżyć tak wielkie trofeum? W takich bataliach wytrzymują najsilniejsi, najmocniejsi psychicznie i najbystrzejsi. Otoczeni zostaliśmy stalową konstrukcją, mówiącą o tym, że pojedynek nie będzie należał do najłatwiejszy, a wygrać może jedynie najlepszy. Znam swoich przodków i wiem co osiągnęli - mam zamiar pójść w ich ślady i skrupulatnie dążyć do realizacji swoich marzeń, które prowadzą do tytułu mistrzowskiego.

Zameldowałem się w jednym z narożników, gdzie starałem się rozluźnić tuż przed samym starciem. Delikatnie masowałem swą szyję, którą wyginałem w każdą możliwą stronę. Z relaksu wyciągnął mnie jednak dźwięk bitej stali, który w oka mgnieniu rozprzestrzenił się po arenie. Uniosłem dotychczas opuszczoną głowę i spojrzałem w oczy swych dysydentów, rodząc w nich paraliżujący strach. Starałem się nie okazywać jakichkolwiek emocji, co mi się udało, dzięki bezimiennemu malunkowi twarz. Założyłem maskującą mnie minę, po czym słysząc doping publiczności zacząłem wysuwać się przed szereg. Niemalże z miejsca ruszył na mnie szalony Dean Ambrose, który prawie trafił mnie lewym prostym, lecz jego pięść jedynie minęła się z moim łukiem brwiowym - chybił! Agresywny początek mojego byłego przyjaciela spowodował, że do moich żył dotarła Samoańska dawka adrenaliny zmieszana z entuzjazmem bijącym od publiki. Niecna próba Deana rozbudziła we mnie złość, że pozwoliłem dać się zaskoczyć. Instynktownie rzuciłem się na stojącego na niewielkiej odległości Ambrose'a i ugodziłem jego korpus kilkukrotnymi uderzeniami. W całe zamieszanie wplątał się Szkocki patriota, który próbował nas rozdzielić, przez co sam oberwał. Wymierzyłem w jego wątrobę gut kicka, a następnie obłożyłem jego plecy czterema "maczugami". Nie zwlekając umieściłem pod pachą szyję Drewa i wbiłem głowę konkurenta w deski maty ringowej! [DDT] Nie zdążyłem powstać o własnych siłach, ponieważ uczynił to za mnie były członek The Shield. Dean szaleńczo uśmiechnął się do mnie, po czym próbował wymierzyć kolejny cios, który zablokowałem i przeszedłem do kontrataku, wyprowadzając silny podbródkowy zwany inaczej jako Uppercut! Ambrose wpadł w sidła kąta prostego, dzięki czemu wziąłem rozbieg i przygwoździłem jego truchło w miejsce powszechnych tortur! [Corner Clothesline] Moja seria nagrodzona została gromkimi oklaskami widzów obserwujących nasz pojedynek, a okrzyki: "Go Roman! "Let's go Reigns!" dodawały mi jedynie motywację, jaką potrzebowałem. Gdy usłyszałem bojowy okrzyk jednego z moich rywali, to momentalnie myślami powróciłem do rywalizacji. Kątem swego oka dostrzegłem nadbiegającego McIntyre'a. Nie zastanawiając się uniosłem swą nogę do góry, a podeszwa mojego obuwia wbiła się w korpus dysydenta! [Big Boot] Marzenia naprawdę się spełniają... 

Czułem to…  Moje serce biło coraz mocniej. Wielka bitwa zbliżała się… Czułem, że nie jestem w stanie już dłużej powstrzymywać pragnień mojej szkockiej duszy.  Ta pragnęła się uwolnić…  chciała walczyć.  Jej łaknienie krwi już niebawem miało zostać zaspokojone.
Delikatnie odchyliłem głowę i spojrzałem na powoli osuwającą się klatkę. Czyżby moje przeznaczenie miało dopełnić się tak szybko? Podniosłem wzrok i popatrzyłem na moich przeciwników. Bez wątpienia wydawali się być zdecydowanie silniejszymi od mych ostatnich rywali – wiedziałem, że czeka mnie prawdziwa wojna.

Ale w końcu… Czy nie właśnie do tego zostałem stworzony?

Pole bitwy od zawsze było moim naturalnym środowiskiem. Prywatnym azylem, gdzie moja barbarzyńska dusza wyzbywała się wszelkich skrępowań.

Te kilka sekund oczekiwania zdawało się trwać dla mnie wieczność. W końcu jednak klatka  zupełnie opadła i nic nie stało już na przeszkodzie, aby bitwa mogła się rozpocząć.

Kilka sekund oczekiwania…. Kilka wdechów… Kilka kropli potu zastygłych na skroni… Padł gong.

Nie zwlekając ani chwili, ruszyłem z szarżą. W szaleńczym amoku ruszyłem do boju. Moim pierwszym celem był Roman Reigns, chociaż w zasadzie dla mnie nie miało to większego znaczenia. Moim celem była walka, której naturalną konsekwencją było zwycięstwo i chwała. Z całych sił przyłożyłem clothesline’m w stojącego przede mną Rzymianina. Zaskoczony rywal runął na matę niczym przeszyta strzałą zwierzyna.  Na mej ponurej do tej pory twarzy pojawił się cień uśmiechu. Ten moment nieuwagi został bacznie wypatrzony przez drugiego z moich przeciwników i po chwili poczułem uderzenie w plecy. Sycząc z bólu spojrzałem przez ramię. Stał tam, Wyraźnie dumny z siebie, roześmiany i zdający się ze mnie szydzić -  Dean Ambrose. Najbardziej irytowało mnie to, że zdawał się być dumny ze swojego aktu tchórzostwa.  Niewiele myśląc wymierzyłem mocny prawy sierpowy. Oszołomiony lunatyk zachwiał się na nogach.  Wykorzystując sytuacje dołożyłem dwa kolejne uderzenia pięścią, a następnie złapałem rywala za rękę i pociągnąłem mocno w swoją stronę wykonując Short Arm Clothesline. Dla lunatyka było to niczym zderzenie z wozem węgla.. Czym prędzej poszedłem za akcją i dołożyłem Leg Drop na leżącego przeciwnika. Z uśmiechem patrzyłem na wijącego się z bólu rywala. Jego cierpienie dodawało mi sił. Obejrzałem się  i posłałem wyzywające spojrzenie stojącemu już Romanowi. Niemalże od razu rzuciliśmy się sobie do gardeł. Zwarliśmy się w śmiercionośnym klinczu – doprawdy wyglądało to jak starcie dwóch herosów. Po krótkim siłowaniu odepchnąłem Samoańczyka, ten odbił się na lin i wracając nadział się na Dropkick.

Tak oto wybraniec rozpoczął swoją drogę na szczyt.

Po udanym ataku momentalnie się podniosłem i z widocznym w oczach szaleństwem zwróciłem swe spojrzenie w kierunku drugiego z rywali. Szkot zebrał się do stójki, jednak wciąż opierał się o narożnik, stojąc do mnie bokiem. Rzuciłem się na niego, nie zwalniając tempa. Solidny kopniak w przeponę pozwolił mi działać dalej, dlatego złapałem go za rękę i Irish Whipem wysłałem w kierunku lin. Nie pozostawałem jednak bierny, samemu również startując do ataku. Delikwent odbił się od lin, jednak momentalnie został zgaszony Spinebusterem! Opuściłem Drew na chwile, widząc jak Roman czołga się pod linami, by powtórnie znaleźć się w ringu. Doskoczyłem do niego i podniosłem nim ten zdążył wstać o własnych siłach. Było to jednak stadium przejściowe, bowiem momentalnie wykonałem Overhead Suplex, wyrzucając Reignsa w kierunku środka ringu, gdzie również spoczywał McIntyre. Teraz mogłem zająć się nimi dwoma!

Dwaj rywale leżeli na środku ringu, dlatego mogłem spokojnie zająć się obojgiem jednocześnie. Podniosłem McIntyre'a i wysłałem go na pierwsze lepsze liny. Drew po odbiciu się od nich wrócił jeszcze raz na środek ringu, a wszystko po to by zainkasować Big Boota wprost w klatkę piersiową. Ogłuszający doping publiczności dotkliwie ranił me uszy, jednak mimo wszystko byłem z niego zadowolony, bo oprócz chęci zdobycia tytułu to on był  moim głównym motorem napędowym. I to dzięki niemu zabrałem się za atak na Romana, który powstał za moimi plecami i chciał mnie zaatakować z zaskoczenia. Odwróciłem się automatycznie wykonując unik i szybko okręciłem się o 180 stopni, by złapać Romana za szyję i opaść wraz z nim do tyłu, wykonując Reverse STO połączone z próbą pinu!

Niestety przypięcie nie doszło do skutku. Rozeźliło mnie to niemiłosiernie. Podniosłem się na kolana i wściekle uderzyłem otwartą dłonią w matę, manifestując swoje niezadowolenie. Nie mogłem jednak zbyt długo zwlekać z dalszymi atakami, dlatego wróciłem do stójki, podnosząc ze sobą Drew. Kilka maczug w plecy ostudziło jego zamysły o odzyskaniu inicjatywy. Szybko schwyciłem go za głowę, zamierzając zaatakować. W tym czasie jednak powstał Reigns. Jego również szybko zgasiłem, jednak tego delikwenta mocnym kopnięciem w brzuch i jego głowę również złapałem, by obydwóch rywali poczęstować Snap DDT!