Sytuacja początkowo rozrysowała się niezbyt klarownie, aczkolwiek po jakimiś czasie wszystko zaczęło się układać. Dean złapał w zasadzkę zarówno mnie, jak i Drewa. Znajdowaliśmy się na wyciągnięcie ręki od elastycznych lin, toteż równocześnie ze swoim - chwilowym - sprzymierzeńcem złapaliśmy się ich, po czym z całej siły poczęliśmy wbijać się barkiem w brzuch Ambrose'a, który znacznie poluźnił swój uchwyt. Udało nam się z niego wyrwać, a po chwili - nadal równocześnie z Drewem - wymierzyłem Clothesline, a Szaleniec upadł, zderzając się z metalową konstrukcją. Odwróciłem się w kierunku Drewa - staliśmy oko w oko.

edit: pomyliłem stypulacje

+24

Nasze spojrzenia skrzyżowały się i nie było już wyjścia ewakuacyjnego, z którego moglibyśmy skorzystać gdyby w pełnej dyspozycji i gotowy do działania był Dean Ambrose. Do tej konfrontacji po prostu musiało dojść i nie ma innej opcji - czas pokazać pazur, którego zabrakło mi tuż po rozpoczęciu tegoż pojedynku. Drew stanął jak słup soli, a w mych żyłach płynęła wrząca Samoańska krew wymieszana z adrenaliną, która zasiała spustoszenie w mym układzie krwionośnym. Instynkt łowcy włączył się automatycznie, dzięki czemu znienacka wyprowadziłem zaskakujące uderzenie z wyprostowanej ręki, które dosłownie zmiotło adwersarza z płaskiej powierzchni maty ringowej - Clothesline! Z wysiłku opadłem na kolano, aby wprowadzić do swych płuc świeży ładunek energetyczny w postaci życiodajnego tlenu. Łapałem duże hausty, a doping publiki masował mój mózg, dzięki czemu nieprzyjemne uczucie i mroczki przed oczyma znikały. Powoli regenerowałem utracone siły, a rekonwalescencja przebiegała pomyślnie. Jestem coraz bliżej upragnionego celu, który prowadzi mnie przez życie i sprawia, że każdego dnia mam siły i chęci stawać w tym ringu. Mistrzostwo WWE stoi przede mną otworem. Muszę jedynie przeskoczyć dwie przeszkody, a następnie zniszczyć Demona i wtedy zaspokoję doskwierający mi głód bycia numerem jeden nie tylko w ringu, ale i również poza nim. Pochodzę z utytułowanej rodziny, albowiem większość mojej dość rozkorzenionej rodziny osiągnęlo wiele w tym biznesie, a ja pragnę utrzymać ów tradycję. Chcę być jeszcze lepszy niż Oni - nie zawiodę mego rodu!

200/200
28/30

Drew spadł na deski maty ringowej, stykając łopatkami o ów powierzchnię. Natychmiastowo z uśmiechem na swej twarzy spadłem na jego truchło, wystawiając w locie łokieć, którym ugodziłem plecy swego adwersarza - Elbow Drop! Od razu wstałem i wsłuchiwałem się w doping publiki, zaś McIntyre po chwili pojawił się na nogach i nawet nie zdążył nic wykonać, bowiem wbiłem swoje szpiczaste kolano w korpus adwersarza, mierząc mniej więcej w okolicę wątroby - gut kick. Z miejsca umieściłem głowę Drewa pod pachą i runąłem na deski maty ringowej, wbijając myślącą część ciała Szkota w tą płaską powierzchnię - DDT! Odwróciłem głowę i zerknąłem na liny, które były za mymi plecami. Bez chwili zawahania rzuciłem się na nie i odbiłem, aby złapać wiatru w żagle, by na sam koniec wyskoczyć i przygwoździć głowę oponenta do maty ringowej - Leg Drop! Publiczność była rozradowana i uszczęśliwiona mym prowadzenie, dzięki czemu otrzymałem świeżą dawkę ich niesamowite dopingu, który dodawał mi animuszu.

Zdominowałem Drewa dość szybko czego dowodem był jego nienależyty odpoczynek na deskach maty ringowej, gdzie leżakował jakby znajdował się na hawajskich hamakach. Z góry patrzyłem się na oponenta, lecz do pewnego momentu, w którym to zauważyłem rozpędzonego i wściekłego do granic możliwości Deana. Szaleniec został jednak przechystrzony, albowiem wyskoczyłem i z wyprostowaną ręką skasowałem go z nóg, przez co wylądował na hamaku obok Drewa - Lariat! McIntyre powoli wstawał, albowiem znajdował się na nogach, aczkolwiek nadal jego pozycja ukazywała kąt prosty, gdy odbiłem się od lin i przechwyciłem jego głowę, by wyprowadzić Neckbreaker! Padliśmy razem, lecz wstałem zdecydowanie szybciej, aby zaopiekować się Szaleńcem. Zauważyłem, że Dean znajduje się przede mną i nie za bardzo wie o co chodzi, toteż rozpędziłem się i w ostatniej chwili uniosłem swą nogę, a podeszwa mego obuwia wbiła się w ciało adwersarza - Big Boot! "Auuu" - wykrzyczałem, a to wzmogło doping na trybunach - wychodzę na prowadzenie!

Stałem na równych nogach, za plecami mając liny. Otumaniony, ledwo spostrzegłem nadchodzący atak! Roman pędem zbliżył się do mnie, unosząc do góry kończynę i zamierzając wbić podeszwę buta w moją klatkę piersiową. Niewiele myśląc odchyliłem się lekko w kierunku nogi twardo stojącej na macie (czyli w moją prawą stronę, unikając prawej nogi adwersarza) i opadłem na nią z solidnym ciosem. Wszystko to spowodowało, że Roman runął na deski jak długi, nie mając jak złapać równowagi, ani na czym się wesprzeć!

Upadający Reigns sprawił mi niezłego kopa adrenaliny, przez co momentalnie poderwałem się do stójki, zamierzając zrobić wszystko by przeszkodzić Samoańczykowi powrócić do tego samego poziomu co ja. Od razu doskoczyłem do rywala i zasypałem go całą serią Midsection Stomps, która skutecznie przeszkodziła mu w powrocie do pionu. Po kilku takich ciosach podniosłem głowę, wpatrując się w McIntyre'a z szaleństwem w oczach. Ten również zaczynał się powoli podnosić, jednak na jego nieszczęście tyłem do mnie. Dlatego podbiegłem do niego, zaplątałem mu z tyłu ręce i wykonałem Chickenwing Facebuster! Wszystko zmierzało ku idealnemu zakończeniu - wystarczyło tylko odpowiednio wykończyć rywali i wydostać się z tej przeklętej konstrukcji!

Upadający na twarz Drew zakrzyknął głośno, manifestując ból. Nie zwracałem na to większej uwagi, rozglądając się niespokojnie dookoła. Obaj przeciwnicy leżeli na macie, żaden z nich nie kwapił się do powrotu do stójki. Musiałem to zmienić, jeśli zamierzałem ich wykończyć i wygrać ten pojedynek. Podszedłem więc szybko do Drew i postawiłem go do pionu, by po chwili wykonać Moxicity, odbierające mu świadomość! Publika zawrzała, wiedząc, że pojedynek zbliżą się ku końcowi. Roznoszące się po arenie "Let's go Ambrose!" dodawało mi sił do dalszego ataku. Szybko podniosłem Szkota powtórnie na równe nogi i złapałem go za głowę, ustawiając się bokiem do niego. Sekundę później Headlock Driver stał się faktem, a ja momentalnie padłem do przypięcia na omdlałego Drew!