Z góry przepraszam (albo nie, bo mogę xD), że się wtrącę, ale pozwoliłem sobie przeczytać opisy sytuacji, bo byłem ciekawy czym zabłysnął Aidan, że pokonał Krzysia... i widzę, że w sumie niczym specjalnym. Z całym szacunkiem do Aidana, ale tego po prostu nie da się czytać. To zwykle masło maślane, gadka szmatka itp, itd. Pierwsze zdanie tak rozbudowałeś, że po trzech przecinkach straciło kompletnie sens. Ten pierwszy akapit to naprawdę taka typowa gadka szmatka, żeby podbić gimmickiem. Nie chcę tutaj robić z siebie jakiegoś znawcę czy coś, ale jak dla mnie tak pisać wrestlingowych postów nie można! Tym bardziej, że jest to opis sytuacji. Rozumiem, że może taki być gimmick, ale Ty za bardzo w niego poleciałeś i nieźle przeholowałeś.

Jak dla mnie dalej Krzysztof.

A ja podbijam zdanie Granda. Bo nie ma znaczenia co ty przygotowujesz, tylko nie poszedłeś tak jak powinieneś. Gimmick gimmickiem, ale trzeba tu jeszcze mieć coś wspólnego z widzami, dać jakieś ich reakcje. Opis Sytuacji czysto bez gimmicku - nie ma go. Nie ma niczego, co wspomina o tym, co działo się przed momentem, którego dotyczy OS. Jest tylko gimmick tak naprawdę. Słownictwo może i lepsze, ale językowo i tak lepiej Krzysiu, bo nie napierdalał zdań na 3 linijki. Także, dalej po tym OS'ie jedzie Krzysztof, a ciosy Aidana nie są zaliczone.

1.. 2..
I na dwóch się skończyło - dalej!

Kontynuuj.

Ciemne chmury zebrały się nad głową Umarlaka, który balansuje na krawędzi przepaści. Kane totalnie go zdominował i kolejnymi, coraz to bardziej brutalnymi akcjami pokazuje mu miejsce w szeregu. Wpierw za pomocą krzesła wyrządził Undertakerowi spore szkody, teraz ma w planach użycie stalowych schodków. Deadman leży na macie. Widać, że bardzo cierpi, ale mimo to stara się podnieść. Idzie mu to bardzo niezdarnie, lecz woli walki nie można mu odmówić. I jak się okazało, niebywała wola i chęć odpłacenia swemu bratu pięknym za nadobne wydały plon, bo oto Deadman staje na nogi! Można jednak podać w wątpliwość sens tego ruchu, bowiem Kane od razu chwyta przeciwnika i wykonuje Sidewalk Slam! Undertaker znów znalazł się na deskach. Znów jednak walczy, wkłada wiele wysiłku w to, aby znów przyjąć pionową postawę. W międzyczasie Kane sygnalizuje wszystkim, czego za chwilę będą świadkami. Oto unosi wysoko do góry swą prawą rękę i zaciskając  w charakterystyczny dla siebie sposób palce przygotowuje się do zakończenia walki. Po upływie kilku chwil Undertaker wstaje na nogi, a to jest tylko wodą na młyn dla jego brata, który od razu z całych sił chwyta go za gardło, przekłada jego rękę i aplikuje Chokeslam prosto na stalowe schodki! Co za akcja! To musi być koniec! Demon od razu dopada do rywala leżącego na schodkach i pinuje! 1... 2...

Raz jeszcze, w krytycznym momencie, adrenalina pozwala mi przejąć kontrolę nad swoimi poczynaniami, pozwalając tym samym zaskoczyć pewnego siebie przeciwnika. Tym razem stało się to dokładnie w momencie, kiedy ten chwycił mnie, w celu wyniesienia do góry. Wykorzystując jego własną siłę, pozwoliłem się nieznacznie podnieść, samemu wybijając się przy tym, by ułamek sekundy później wykorzystać miejsce jakie przejściowo zyskałem dzięki przybranej w tym momencie pozycji. Dzięki temu byłem w stanie cisnąć kolanem w nieosłoniętą twarz niczego nie spodziewającego się przeciwnika. Knee Lift - owa niewyszukana w prawdzie akcja, która jednak odpowiednio wyprowadzona potrafi skutecznie ogłuszyć odbiorcę, sprawiła iż w jednej chwili role się odwróciły.

~UM KO 1/2

Oszołomiony przeciwnik legł na ziemię, opierając się przy tym na rękach. Usiłował złapać równowagę, i szybko się podnieść. Dokonał tego jednak nieco później ode mnie, w skutek czego, po pospiesznym, nieco niezgrabnym powrocie do pionu, w momencie kiedy się do mnie obrócił cisnąłem go w maskę po raz kolejny - tym razem dewastującym Running Big Boot'em. Kane padł jak długi, a ja chcąc wykorzystać jego ułożenie, pospiesznie odbiłem się od sprężystych lin, by po powrocie zaserwować mu dodatkowo Jumping Leg Drop. Huk rozniósł się po całej arenie, nie wykluczywszy przy tym jej najgłębszych zakątków. Pojedynek miał się ku końcowi, jednak wciąż nie było oczywistym, kto go zakończy.

Kolejny trzask obrazujący ból, jakiego w tymże pojedynku doświadczyły obie strony. Kolejny wybuch coraz mocniej podnieconej publiczności. Kolejny cios, mający być tym ostatnim. A jednak wciąż wstajemy. Wciąż podnosimy się, raz ja, innym razem mój brat.
Nie inaczej było i tym razem. Kane podnosił się coraz wolniej, potrzebując przy tym coraz większej pomocy ze strony znajdujących się nieopodal obiektów, po których mógłby dosłownie wdrapać się do pionu. Tym razem jedynym obiektem... byłem ja. Oszołomiony Kane desperacko parł przed siebie, nieświadomie wciskając się w moje łapska. Kiedy już znalazł się w pozycji półwyprostowanej, złapałem jego głowę pod pachą. Mój młodszy brat dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, w co się wpakował, usiłując wyrwać się z uścisku. Było to doprawdy żałosne, tym bardziej, iż do uspokojenia go wystarczyło jedno kolano wymierzone w podbrzusze. Kane skupił się w tejże chwili jedynie na tym, aby złapać kolejny oddech, przy czym nie czekając szybko przeszedłem za niego, by docisnąć go do podłoża Reverse DDT. Po tej akcji wyczekałem chwilę, aż przeciwnik nieco podniesie głowę, by następnie cisnąć w znajdującego się na czworakach Kane'a silnym Runing Knee Lift'em.