Całą arenę ogarnęła ciemność, wrzawa jaka panowała nagle ucichła a widzowie byli zdziwieni. Wszystkie rozmowy ucichły, panowała grobowa cisza. Nagle ową ciszę przerwał wybuch skromnej ilości pirotechniki tuż przy telebimie, kibice nieco się ożywili. Po niespełna dziesięciu sekundach w tym samym miejscu zaczął powoli wyłaniać się dym, aż niespodziewanie na hali zaczęło grać nie znane dotąd theme "Sleeping Giant"


You Have Awaken A Sleeping Giant Beware !
Your God Can't Save You ...
From A People Who Have Walked The Moon.
You'll Be Gone Soon ,
And The World Will Go On Without You.

Beware...You've Awaken A Sleeping Giant
Beware...You've Awaken A Sleeping Giant

I Am But One Of Many
Our Bat-Like Bombers Will Fill Your Skies
Eyes Wide Open You Are Now In Our View.
Satilites Up In The Stars Are
Peering Down On You
Beware...You've Awaken A Sleeping Giant
Beware...You've Awaken A Sleeping Giant

Beware...You've Awaken A Sleeping Giant
Beware...You've Awaken A Sleeping Giant


Zza telebimu wyłonił się zapomniany już przez każdego Matt "The Blueprint" Morgan. Kibice byli bardzo zdziwieni, nie mogli uwierzyć, że olbrzym powrócił do federacji. Matthew przystanął na rampie i chwycił za płaszcz, który na nim się znajdował. Energicznym ruchem poderwał go do góry i odrzucił za siebie, zaś za nim ponownie wybuchła pirotechnika charakterystyczna dla jego postaci.




Gigant powolnym krokiem zaczął kierować się w kierunku miejsca gdzie stoczy swą bitwę. Kierując się w stronę pierścienia, Matt mijał tłumy ludzi na których nie zwracał nawet uwagi. Stając przed krawędzią ringu, wysunął swe łapska do przodu i pochwycił za najwyżej zawieszoną linę, z której pomocą wdrapał się na ów krawędź. Będąc w tym miejscu popatrzył w kierunku stołu komentatorskiego po czym przekroczył pomiędzy drugą a trzecią liną i przystanął już w ringu. Spokojnym krokiem podszedł do jednego z czterech narożników i wszedł na jego szczyt po czym zaprezentował swoją muskulaturę. Następnie oparł się o corner i wyczekiwał rozpoczęcia walki...

Poczułem w swoim sercu tę iskrę raz jeszcze. Te dźwięki towarzyszące najlepszemu uczuciu na świecie dopełniają wszystko to co chciałbym dostać. Stanąłem w ringu po tak długiej przerwie. Rozglądnąłem się wokół i dostrzegłem tysiące fanów, którzy zdzierają swe gardła, aby podarować mi największy prezent z możliwych. Nic bowiem nie kocham bardziej niż wsparcia moich wiernych kompanów, którzy rzuciliby się za mnie w ogień, a ja rzuciłbym się także za nich w rozpalone płomienie. Dokładnie takim stanem nazywamy poświęcenie. Będąc na szczycie, jeden błąd sprawił, że spadłem na samo dno. Moja pogoń za wyznaczonymi celami zamazała obraz, który powinien mieć przed oczami każdy realista. Spoglądnąłem na flagę meksyku rozwieszoną na ogromnym obszarze. Poprawiłem maskę i zacisnąłem pięści. "Let's go Rey!" to magiczne słowa niszczące łańcuchy, którymi byłem obwiązany. Wszedłem do kwadratowego pierścienia i poczułem się wolny jak ptak, który nie musi  szukać swego gniazda...

Usłyszałem dźwięk gongu.  Podniosłem wzrok i zobaczyłem olbrzyma. Nie przejąłem się - zachowałem spokój. Miałem świadomość swojej wartości. Byłem niski, lecz szybki i dużo bardziej doświadczony od mego rywala. Postanowiłem to wykorzystać. Ówże cechy są cechami luchadorów. Nieustępliwość, waleczność i pasja - oto nasze motto.

"Nawet najwięksi padają do stóp mniejszych osobników. Wiesz dlaczego Matt? Bo to ciężka praca, mądrość i waleczne serce wyznaczają tor drogi wygranym."

Słowa przeze mnie wypowiedziane dały do myślenia memu przeciwnikowi. Szybki rzut oka pozwolił mi ocenić sytuację. Zauważyłem szerokie rozstawienie nóg rywala i dynamicznym ślizgiem przeszedłem między opisywanymi kończynami za jego plecy. Morgan odwrócił się, ale było już za późno. Szybkim Enzuigiri zamroczyłem wielkoluda. Nie tracąc czasu, odbiłem się od lin i powaliłem Matta za pomocą Inverted Tornado DDT. Morgan złapał się za twarz, a ja niemal natychmiast podjąłem decyzję o kolejnej ofensywie. Od razu po podniesieniu się z maty, wskoczyłem na narożnik. Oponent wstał po krótkiej chwili, jednak od razu został sprowadzony na dno, wskutek Diving Hurricanrana'y. Olbrzym leżał teraz u mych stóp. Wzniosłem rękę ku górze, a fani eksplodowali z radości. Audytorium było zachwycone moją hegemonią, a ja uśmiechnąłem się szeroko. Uwielbiałem słuchać ich głosu. Za cel obrałem sobie przekonanie fanów do luchadorów bowiem są moją rodziną. Wygląda na to, że mi się udało. Dziś najbardziej ceni się oddanie ostatnich kropli krwi dla sportu, a nie walkę czysto dla pieniędzy.

Posty prawie że na równi. Ero jakoś tak słabiej niż zawsze, a Nole zaskakująco dobrze. Postawię dziś jednak na Nole. Dlaczego? Gimmick miał dość wyrazisty, choć może i popełnił tam dwa błędy i zapomniał o kilku przecinkach, ale od razu przeszedł do sedna sprawy. U Ero - sorry, ale to takie moje odczucie - za dużo lania wody o powrocie, o fanach, którzy dają Ci właśnie tą motywację - wiem, to część gimmicku, ale jak dla mnie trochę za bardzo skupiłeś się uczuciach, gdzie to właśnie w Opisie Sytuacji powinieneś się tym wykazać. Pewnie i tak będzie odwołanie, bo jak to Nole może wygrać z kimś lepszy, także niech ktoś tu już odpisze.

Pewien swego stałem tuż obok spoczywającego na macie rywala i rozmyślałem nad dalszymi atakami. Mysterio nie kwapił się do wracania do stójki więc w końcu musiałem mu w tym jakoś pomóc. Zaciskając swą dłoń na jego szyi podniosłem go do pionu. Trzymając nadal za jego szyję przełożyłem jego rękę za mą głowę po czym podniosłem go do góry. Następnie z potężną siłą trzepnąłem nim o matę wykonując tym samym Chokeslam. Oscar ewidentnie zniesmaczony przyjęciem kolejnej akcji chwycił się za plecy, które już niedługo przyjmą kolejną dawkę solidnego bólu. Lecz zanim to nastąpi ten cholerny skrzat musi wstać by dalej walczyć. Lekceważąco oparty o jeden z narożników stale na niego spoglądałem i śmiałem się z jego cierpień, których dopiero jest początek. Zbliżając się do niego ponownie podniosłem go do stójki, tym razem zacisnąłem obie ręce w okolicach jego szyi, po czym ponownie wyniosłem nad siebie. Następnie znów trzepnąłem z całych sił rywalem o matę, wykonując tym razem Two Hand Chokeslam.

Kolejne akcje z powodzeniem były przeze mnie wykonywane. Rey z każdą sekundą walki tracił chęci do dalszego jej toczenia, lecz jest on takim zawodnikiem, że na pewno się nie podda. Stojąc tuż nad nim w głowie narodził mi się plan, który już za chwilkę zamierza zamienić w czyny. Pora więc wziąć się do pracy, walka sama się nie wygra. Chwytając za tył głowy rywala podniosłem go do stójki, wcisnąłem ją między swe nogi po czym wyniosłem na swe barki. Odwracając się w kierunku środka ringu, zrobiłem kilka kroków po czym wykonałem potężny Powerbomb*. Korzystając z faktu, że po wykonanej akcji oboje byliśmy w samym środku pierścienia postanowiłem nieco utrudnić zadanie memu rywalowi. Siadając tuż przy nim, skutecznie zablokowałem jego rękę między swymi udami a ręce zacisnąłem na jego mordzie. Crossface miał za zadanie wykończenie tego gnojka i uczynienie mnie zwycięzcą!

* - Atomic Attack

Sytuacja, która miała teraz miejsce doprawdy nie była najlepsza dla ulubieńca publiczności. Waleczny Meksykanin nie miał w zwyczaju się poddawać. Skierował wzrok w prawą stronę. Zobaczył chłopca, który na głowie miał jego maskę i niemal płakał ze zmartwienia. Chciał, by Rey uwolnił się spod opresji i przejął inicjatywę. Mysterio zacisnął pięści i wykluczył z głowy pesymistyczne myśli. Nie mógł zawieść fanów i rodziny luchadorów - to oni byli dla niego najważniejsi i to dla nich oddawał serce za każdym razem kiedy stawał w ringu. The Ultimate Underdog podciągnął prawe kolano pod swój brzuch, a następnie zrobił to samo z lewym kolanem. Mysterio znajdował się wówczas w pozycji klęczącej. Wówczas chwyt Morgana, który blokował nogami rękę Reya został rozluźniony, a luchador uwolnił z łatwością swoją kończynę. Następnie zebrał w sobie całe siły i przeniósł ciężar swego ciała na plecy. Przepchał wówczas Matta do tyłu, a ręką podciągnął nogę przeciwnika ku górze. Matt dotknął barkami maty. Nastąpiło przypięcie. Sędzia zaczął odliczać, a Matt musiał puścić głowę Reya!

Spoiler:

https://www.youtube.com/watch?v=WcFJUDydMYM - link z którego korzystałem, czas to 0:18

Pewny swego postanowiłem wrócić na nogi. Powolne ruchy były wynikiem zmęczenia, którego doznałem dyktując tempo od samego początku starcia. Rozkojarzony starałem się przybrać pozę prawdziwego wojownika, by móc dalej kontynuować walkę. Kątem oka widziałem jak Mysterio takżę próbował powstać. Grymas bólu na jego twarzy wskazywał, że moje poprzednie akcje dały mu się we znaki. Był już prawie na nogach i gotował się do kolejnej ofensywy. Pochylił się nade mną, a ja nieco lekceważąco odepchnąłem go. Wykorzystałem moment przypływu adrenaliny i dopadłem do niego jak ogar spuszczony z łańcucha. Będąc kawałek przed nim wyprowadziłem potężnego puncha prosto w twarz Oscara. Wyraz mordy rywala nie był mi znany, bowiem wszystko skrywało się za tą jego cholerną maską. Mogłem się tylko domyślać, z jakim bólem zmaga się Gutierrez. Każda wyprowadzana przeze mnie akcja była dla mnie świeżym pokarmem - a zgodnie z powiedzeniem "Apetyt rośnie w miarę jedzenia" miałem ochotę na więcej. Miałem ochotę na kolejną ofiarę spoczywającą u mych stóp!