Wchodzę (będę to edytować).

Ulubiony Demon Diabła raz jeszcze powraca do kwadratowego pierścienia, aby na wezwanie Lucyfera łowić w swe sieci zbłąkane dusze, które wieczny spokój mogą osiągnąć tylko u boku Księcia Ciemności. Czy tym razem Glenn wykona swe zadanie lepiej, niż ostatnio? Najwyraźniej zniecierpliwiony kolejnymi niepowodzeniami Kane'a, Szatan daje mu już ostatnią szansę. Po zachowaniu Potwora widać, iż tym razem nie ma zamiaru narazić się na jego gniew. Kane zdaje się być zmotywowanym, jak nigdy dotąd. Wielka Czerwona Maszyna stoi i sapie, dyszy i warczy. Diabelskie lico ukryte pod czerwoną maską z pewnością nie obrało przyjemnej formy, a jedyna odkryta jego część - oczy - wyglądają, jakby za chwilę były skłonne do puszczenia wiązki ognia. Gniew, złość oraz wściekłość niemal wylewają się z Czerwonego Potwora. Idę o zakład, że doskonale czują to fani z pierwszych rzędów, a także Ci zasiadający przed telewizorami. Można sobie tylko wyobrazić, co musi teraz czuć Finn Balor...

Wtem metaliczny odgłos rozpoczął batalię. Ulubiony Demon Diabła od razu rusza na rywala i wymierza potężny Uppercut! Finn Balor po zetknięciu się z ręką Potwora, pada na matę, jak rażony piorunem. Glenn jednak nie odpuszcza i, gdy tylko rywal się podnosi, wymierza mu jeszcze jeden Uppercut! A po chwili kolejny! Trzy kolejne potężne ciosy na podbródek Balora sprowadziły go wprost pod jeden z narożników. To jednak nie zatrzymało Wielkiej Czerwonej Maszyny, która prędko dopada do rywala i zaczyna go niemiłosiernie okładać stompami. Kres jego wściekłych ataków nastąpił dopiero, gdy zmusił go do tego arbiter. Nikt, ani nic jednak nie zmusi Potwora do zaprzestania kontynuacji bezlitosnej inicjatywy. Glenn silnym uściskiem za gardziel zmusił oponenta do ponownego przyjęcia pionowej postawy. Kane na chwilę jeszcze - cały czas trzymając rywala za gardło - docisnął go do narożnika, po czym potężnie rzucił o matę aplikując Body Slam! Imponująca postawa Demona oraz diabelskie moce, jakie w nim drzemią, powodują, iż każdy na arenie ma wrażenie, że kwestią czasu jest polanie się krwi. Co więcej, wygląda na to, że Kane wcale nie ma zamiaru się zatrzymywać i raz jeszcze chce dać upust swoim bestialskim zapędom. Zdominowany Finn Balor powoli podnosi się z desek ringu. Na jego twarzy widnieje wyraźny grymas bólu, a jego ręka spoczywa na obolałych plecach. Wygląda jednak na to, że Potwór nic sobie z tego nie robi i przepotężnym Big Bootem ponownie powala konkurenta!

380/380

Kiedy powstawałem ze sprężystej maty dostrzegłem, jak demoniczny potwór uklęknął na samym środku pola walki. Fani wyczuwając słabość adwersarza wsparli mnie głośnym okrzykiem "Let`s Go Finn". Pomimo klarownej sytuacji wiedziałem, że utrzymanie koncentracji będzie bardzo ważnym elementem, albowiem nawet klęczący gigant jest wstanie wyrządzić drugiej osobie znaczących szkód. W tym celu niezwłocznie usadowiłem się w bezpiecznej odległości, z której to również byłem wstanie zaatakować oponenta. Błyskawicznie przybrałem niezbędną ku temu postawę. Lewa noga lekko wysunięta do przodu, tułów przechylony w kierunku wroga oraz prawa noga uniesiona i gotowa na wykonanie ciosu, którym to było uderzenie Kane`a w okolicach głowy (Overhead Kick). Tym razem Wielka, Czerwona Maszyna rozłożyła się na macie, po ówwcześniejszym bezwładnym osunięciu się z kolan. Pomimo sporego osiągnięcia nie święciłem tryumfów. Na mojej twarzy zamiast uśmiechu można było dostrzec ogromne skupienie. Po upewnieniu się, że rywal utracił chwilowo przytomność przemieściłem się na drugą stronę, tak jakby ten próbował uderzyć mnie na czuja trafiłby jedynie w powietrze. Tam, już na miejscu lekko ugiąłem swe nogi w stawach kolanowych. Przy pomocy wymachu rąk wzbiłem swe ciało w powietrze, a gdy byłem tuż na plecami nemezisa z ogromnym impetem opuściłem swe dotąd zgięte nogi w dół (Standing Double Foot Stomp. Potwór delikatnie zawył z bólu, lecz ten dźwięk dotarł tylko i wyłącznie do moich uszu, ponieważ fani zasiadający na trybunach wpadli w jakiś fanatyczny względem mściciela trans. Non stop śpiewali i wybijali dłońmi przeróżne rytmy. Zapewne chcieli się w ten sposób odegrać na wszystkich tych, którzy zaszli im za skórę. Ja zaś sprawnie przetoczyłem się przez prawy bark i równie szybko za pomocą lekkiego wyskoku usadowiłem się w pionie. Intuicja mściciela podpowiedziała mi, abym nadal osłabiał jego plecy. Na nogi przyjdzie pora. Naruszając jego posturę znaczącą go spowolnię. Zanim przystąpiłem do ponowienia ofensywy rozejrzałem się bo trybunach, po czym uniosłem swoją prawą rękę, chcąc w ten sposób skupić ich uwagę. Dopiero wtedy byłem gotowy. Ponownie podskoczyłem na wymaganą wysokość, ale wówczas cały środek ciężkości przeniosłem tak, aby uderzyć go moimi plecami (Standing Senton). Zachwyt wśród fanów objął swym zasięgiem cały budynek. Demon miał problem, albowiem mściciel wskoczył na tak zwane wyższe stadium wtajemniczenia w trudną sztukę zwalczania plugastwa. W poczuciu spełnienia swojej życiowej misji na czworakach, w nietypowy dla inny sposób oddaliłem się od wroga, po czym przy pomocy lin powstałem, lecz nie do końca się wyprostowałem. Po prostu od razu przybrałem odpowiednią postawę do biegu. Jak się domyślacie chciałem go czym prędzej ogłuszyć, albowiem leżący Kane to bezbronny potwór. Wiedziałem, że ten nadal leżał twarzą do ringowej maty. Większość uznałaby mnie za bezdusznego wojownika, albowiem to co zamierzałem mu wykonać było bardzo brutalne, lecz w dobie poważnej walki nie ma prawa bytu dla sentymentów. Po zaczerpnięciu kilku wdechów ruszyłem przed siebie. Początkowy trucht przeistoczył się w szaleńczy sprint. W odpowiednim momencie wybiłem się do góry i do przodu, a gdy byłem tuż nad tylną częścią głowy wroga wysunąłem swe kolano by to z impetem uderzyło go we wspomnianą przed chwilą część ciała (Running Knee Drop).

Powstawszy po efektownym przewrocie spojrzałem na wroga, który to instynktownie złapał się prawą dłonią za głowę, która to przed chwilą została przeze mnie osłabiona. Ten ku mojemu zdziwieniu zaczął się podnosić. Nawet fani, którzy do tego momentu śpiewali z radości umilkli. Kane chwiejnym krokiem począł kroczyć w stronę jednego z czterech narożników. Wybrał ten, który był niego najbliżej. Błędnik okazał się na tyle uciążliwy, że po kilku krokach Wielka, Czerwona Maszyna z impetem opadła w objęcia wspomnianego przed chwilą przedmiotu. Oponent mianowicie był skierowany do mnie plecami. W odpowiednim momencie odzyskałem jasność umysłu. Wiedziałem, że jeśli teraz nie rusz, to ten dojdzie do siebie i mnie skontruje. W tymże celu zacisnąłem swe zęby i z zawrotną prędkością ruszyłem na spotkanie z moim dzisiejszym przeznaczeniem. W odpowiednim momencie sprintu wybiłem się pod wymaganym kątem, dzięki czemu w chwilowym locie byłem wstanie wysunąć swe nogi przed siebie. Masked Kane zainkasował dewastujący Running Corner Dropkick w odsłonięte plecy. W porę odsunąłem się na bok, albowiem mój wróg osunął się bezwładnie do tyłu na plecy. Fani WWE ponownie zaczęli skandować "Let`s Go Finn". Nagle w mojej głowie zrodził się sprytny plan działania. Ufając swej intuicji postanowiłem go zrealizować. W tym celu nie powstałem na proste nogi, lecz przedostałem się na klęczkach pomiędzy pierwszą, a drugą liny. Gdy znalazłem się na tak zwanym apronie powstałem na proste nogi i dłońmi pochwyciłem za najwyższy sprężysty przedmiot ringowy. Ponownie rozejrzałem się po otoczeniu, po czym wybiłem się w górę i przeleciałem ponad wspomnianym przed chwilą przedmiocie. Następnie opadłem już z wysuniętymi nogami na brzuch demona (Slingshot Double Foot Stomp). Na tym jednak nie zamierzałem zaprzestać. Wiedziałem, że należy kuć żelazo dopóty jest ono gorące. Szybko poderwałem się do stójki. Raz jeszcze rzuciłem spojrzenie na zamaskowaną twarz, ukazując otoczeniu gdzie zamierzam zaatakować. Później wybiłem się nieznacznie w górę, przybrałem nienaganną sylwetkę i podczas mimowolnego upadku wysunąłem tak swoją prawą rękę, by łokieć zdzielił jego makówkę (Jumping Elbow Drop). Tym razem nie powstałem na proste nogi, a przysiadłem obok wroga. Chciałem z tej perspektywy ocenić nasze usytuowanie. Niestety długie nogi wroga mogłyby pochwycić za liny, dlatego przepchnąłem truposza na środek kwadratowego pierścienia. Ku temu wystarczyły dwa obroty wokół jego osi. Pozostawiłem go na brzuchu, twarzą do maty. Spiesząc się złapałem go za jego prawą rękę, którą wsadziłem pomiędzy moje nogi. Usiadłem tuż przy jego głowie i zapiąłem na niej szczelny uchwyt. Omoplata Crossface stała się faktem.

Wielka Czerwona Maszyna pomimo ogromnego doświadczenia związanego z ringowymi poczynaniami, dała się zdominować i zagnać w kozi róg zupełnie jakby była dmuchaną lalką, a nie ogromnym Potworem. Seria szybkich, sprytnych i przemyślanych ataków ze strony młodzieńca Finna, sprawiły, że Kane znajduje się w bardzo nie ciekawej sytuacji. Ku jego szczęściu jest to jednak dopiero początek walki i szybko się otrząsnął, a ponadto zniecierpliwiony złą postawą swego wysłannika oraz żądny krwi, Szatan, wysłał doń informację, że już za chwilę w jego stronę podbiegnie nabuzowany energią Balor. I to wcale nie w celach pokojowych. Kane od razu wiedział, co zrobić. Długo nie stał przy narożniku, czekając, aż rywal go wypunktuje, tylko od razu, gdy tylko Finn się zerwał do biegu, odwrócił się, zrobił kilka kroków do przodu i wyprowadził dewastujący Big Boot prosto na twarz oponenta! Chyba nastał już najwyższy czas, by Demon się odpłacił Władcy Piekieł za zaufanie, jakim go obdarzył.

W końcu Lucyfer może z zadowoleniem spojrzeć na pole bitwy. Jego wysłannik wreszcie się ocknął i przejął inicjatywę. Mimo to jednak odczuwa jeszcze delikatny ból, który jest konsekwencją przyjęcia nieroztropnej taktyki na samym początku starcia. Upust temu daje poprzez wsparcie się jedną ręką o liny. Drugą w międzyczasie poprawia sobie maskę. Wtem zarzucił do tyłu ograniczające mu pole widzenia, włosy, odwrócił się w stronę rywala i powalił go silnym Clotheslinem! Balor dość prędko jednak się z powrotem podniósł na nogi, lecz po chwili z powrotem wrócił na matę za sprawą przepotężnego Uppercuta, którego wyprowadził Kane! Los chciał, że Finn Balor upadł przy jednym z narożników. Kane zbliżył się do oponenta, chwycił go mocno za gardziel i dopchnął do narożnika. W całą sytuację szybko wmieszał się sędzia, który zaczął Kane'a wyliczać. Gdy doliczył do 4, Glenn rozluźnił uchwyt zawiązany na szyi konkurenta i od razu cisnął go z impetem na matę za sprawą Body Slamu! To jednak nie wszystko, co przygotował Wielki Czerwony Potwór, bowiem od razu po wykonaniu jednej akcji, zabrał się za wykonanie następnej. Wpierw silnym szarpnięciem sprowadził rywala do pionu, a następnie wyprowadził Reverse Suplex! Wszystko powoli wraca do normy...

Kane jednak doskonale wie, że nie warto osiadać na laurach. A już z całą pewnością nie spodobałoby się to temu, który go tu zesłał. Glenn więc czym prędzej pomaga rywalowi się podnieść, a następnie Irish Whipem posyła go na liny, zaś gdy Finn wróci w strefę w której Potwór już na niego czeka, wpada wprost w jego łapska i po chwili zostaje ciśnięty na matę za sprawą Front Powerslamu! Kane po tej akcji zwalnia jednak trochę tempo. Powoli podnosi się z maty, odgarnia do tyłu włosy, po czym w skupieniu wyczekuje na przeciwnika. Skupienie, jakim emanuje Potwór jest godne podziwu. Dawno mu tak nie zależało na zwycięstwie, jak dziś. Ewidentnie widać, że chce wrócić w dobrym stylu. Wrócić wysyłając w świat i - co ważniejsze - do podziemi klarowną wiadomość, że nikt na ziemi nie może się czuć bezpieczny, gdy Ulubiony Demon Diabła po niej stąpa. Wtem Finn w końcu staje do pionu. Glenn od razu to wykorzystuje, chwyta go i wyprowadza Backbreaker, po którym przechodzi do liczenia! 1...