Rozwścieczony olbrzym, nie tracąc ani chwili, podbiegł do rywala i zaczął okładać go pięściami. "Myślisz, że jesteś cwany?! Że ujdzie Ci to na sucho?!" wrzeszczał do przeciwnika Big Hungry, który był święcie przekonany, że jego wypadniecie z ringu, było częścią jakoś większego planu rudego wrestlera. Po krótkim obiciu facjaty przeciwnika, Silverback podniósł go, Irish whipem posłał na barierki, pobiegł za nim i swoim ogromnym, rozpędzonym cielskiem przygniótł go, wykonując tym samym Avalanche. Łysol odsunął się nieco i kątem oka zauważył metalowe schodki, które stały sobie spokojnie niedaleko walczących (zawodnicy byli między ringiem, a stołami komentatorskimi). Grzechem byłoby nie skorzystać z takiej okazji.

Ex-Skip ustawił się w taki sposób, że metalowe schody znalazły się między nim, a oponentem i pociągnął z całej siły za pasek, którym współcześni gladiatorzy byli połączeni. Zderzenie było słychać w całej hali. Rybackowi jednak nadal było mało. Chwycił rywala, który przed chwilą zanotował bliskie spotkanie z metalową konstrukcją podniósł go i wykonał szybki Overhead Belly to Belly suplex po czym bezceremonialnie wrzucił Shamusa do ringu. Tam jednak Irlandczyk również nie miał chwili spokoju, ponieważ Łysol przeciągnął go na środek, a następnie przygniótł swoim ogromnym cielskiem, prezentując Big Splash.

Widząc, że wyspiarz raczej nie zamierza prędko się podnieść, zapaśnik z Las Vegas przeszedł do zaliczania narożników. Pierwszy! Drugi! Trze... Znowu szarpnięcie w lewej ręce!! Sheamus usłyszawszy wrzawę na trybunach zebrał się w sobie, podciągając się za liny wstał i aktualnie, trzymając się prawą ręką najwyższej liny, lewą starał się odciągnąć mięśniaka od wygranej. Ryback chwilę na niego popatrzył, jakby nie do końca rozumiejąc co się właściwie dzieje (I jakim cudem ten knypek może jeszcze stać na własnych nogach) po czym... Zaczął szarżować z wrzaskiem na Irlandczyka. Celtycki wojownik nie spodziewał się takiego obrotu spraw, a dodatkowo był nieco ogłuszony przez potężny ryk, który wydawał z siebie w tym momencie Wiecznie Głodny. Wszystko to sprawiło że Double Axe Handle* wszedł w szyję rudzielca jak nóż w masło!!

________
* - Tactics

Jak to możliwe? Ten dupek śmiał mnie uderzyć? Celtyckiego Barbarzyńcę? Oj nie nie, tym razem pokażę ci drogi kolego, gdzie raki zimują, o tak! Mimo utraconej inicjatywy oraz pulsującego bólu głowy, kątem oka przyuważyłem ogromnego gościa, który pędził niczym tir w moją stronę z rękoma w górze, lekko podskoczyłem ze strachu, lecz po dosłownie ułamku sekundy doszedł do mnie impuls, który kazał unieść nogę ku górze, co też uczyniłem. Dzięki temu zagraniu oponent został trafiony Big Boot'em runął na śnieżnobiałą matę, ja za ten czas zacząłem przybijać "punkty" w narożnikach.

Być złym to za mało powiedziane, jestem wręcz wściekły na tą karygodną sytuację, która zaistniała kilka minut temu. Przez jeden moment czułem się jak wybraniec, niczym król który stanął na szczycie góry i miał władzę nad całym światem, potrafiłem zapanować nad taką kupą mięsa jaką jest Ryback, lecz w ciągu kilku sekund marzenia uległy destrukcji. Mój konkurent wściekł się i począł miotać mną po różnych zakamarkach kwadratowego pierścienia, aż w końcu nadeszła chwila przełamania. Czas odpoczynku, moment na złapanie głębokiego wdechu i doprowadzenia powietrza do płuc oraz delektowania się widokiem zamroczonego łysola. Powoli dochodząc do siebie złapałem się dolnej liny, a następnie z całych swoich sił spróbowałem podnieść swe ciało ze śnieżnobiałej maty, co po kilku próbach wreszcie się udało, a ja poczułem wolność i swobodę w swych ruchach. Odetchnąłem z wielką ulgą i spojrzałem w oczy mojego konkurenta, patrzyłem w niego jak przez mgłę, lekko przy tym zmrużając oczy. Byłem już bardzo zmęczony i poobijany, być może przez to nie czuję się tak pewnie jak przed pojedynkiem. Czas to jednak naprawić i wrócić do pełnej dyspozycji. Puściłem się lin, a następnie rozwarłem dumnie swe ramiona, aby po chwili uderzyć się trzy razy pięścią, w klatkę piersiową w akompaniamencie gwizdów i wyzwisk płynących zza barykady w moją stronę. Wystarczyło tylko chwilę wsłuchać się w te dźwięki, aby nabrać szału, który złapał mnie w trakcie poniżania oponenta. Ryknąłem tylko niczym lew, a następnie ruszyłem w stronę swojej ofiary w celu skopania jego głowy dziesiątkami stomp'ów. To jeszcze nie koniec świerszczyku. 

Matisek bardzo dobry post, nie powala ale jak na ciebie to jest super. Błędów raczej nie ma, chaosu też nie ma, spójny treściwy, fajny tekst.

Shadow również dobrze, kilka małych błędów niestety się wpadło ale ogólnie nie jest źle.


OS wygrywa SHEAMUS jednak nie daje mu to prawa kończenia pojedynku. Potrzebne będzie 3 Kto Ładniej. Teraz jednak pisać będzie Matisek, który napisł nieco lepiej.

Zatem środek ringu i mamy 3 szanse. Shadow, pamiętaj że jesteście połączeni pasem. I jeśli Ryback nie wyjdzie, nie będzie to oznaczać przegranej od razu bowiem aby wygrać trzeba dotknąć po kolei wszystkich 4 narożników.

Ryback jest silny więc moim zdaniem wyjściu jest możliwe. Ponieważ mówiłem iż będzie 3 Kto Ładniej, właśnie nadszedł na nie czas.

Shadow - ostatnia szansa dla ciebie, jeśli przegrasz to Sheamus wygra pojedynek, nie kończysz walki w swoim poście.

Matisek - w swoim poście możesz ukazać zakończenie pojedynku swoim zwycięstwem, pamiętaj jaka jest droga do wygrania

Jako że mamy PPV to się trochę zabawimy. Daję wam Kto Ładniej na min. 250 i max. 500 słów i ani jednego więcej. Aby wygrać nie należy zapisać dłuższego posta, a lepszego. Jeśli czujecie się lepiej w krótszych, napiszcie krótszy ale treściwy.

Powodzenia!

Wiara i pewność siebie są to najważniejsze czynniki będące podstawą każdego zwycięstwa w swym życiu. Nagle w jednej chwili to wszystko pękło niczym szkło i rozprysło się na drobne kawałeczki, trudne do ujrzenia gołym okiem. Chaos w mojej głowie został zapoczątkowany w momencie wydostania się mojego wroga z pułapki, zwanej Rings of Saturn. Od tamtej chwili zacząłem wątpić w swą siłę i umiejętności, poczułem jakby wybudowano przed moim obliczem jedną wielką ścianę, która odgradzała moje cele, które dotychczas były na wyciągnięcie ręki. Znów muszę wrócić do normalności i obejść ową przeszkodę dookoła, aby potem móc się cieszyć ze zdobytych trofeów. Jednak żeby do nich dotrzeć trzeba pokonać wiele problemów i trudnych rywali czyhających na moją wpadkę na każdym progu kariery. Znów powoli zaczynam odczuwać w swoim ciele moc, jaką czułem podczas wejścia do kwadratowego pierścienia kilkanaście minut temu. Irlandzka duma i honor nie pozwolą mi na zmarnowanie takiej okazji jaka stoi przede mną z rozwartymi ramionami, gotowa przyjąć mnie w swe objęcia, czas to wykorzystać!

Stojąc naprzeciw Rybacka poczułem tą moc, której brakowało mi od początku tego przedstawienia. Kątem oka spojrzałem na ludzi zza barykady, którzy przyszli do tego koloseum naszych czasów oglądać zmagania współczesnych gladiatorów. Widać było w ich oczach i gestach ekscytację mimo faktu, że w kwadratowym piekle stoi dwóch nielubianych przez nich zawodników. Rozgrzany do czerwoności i nabuzowany energią ryknąłem niczym lew, a następnie pobiegłem w stronę Rybacka kładąc go na ziemię Clothesline'em. Zmasakrowany wróg nawet po tak lichej akcji miał już problemy z podniesieniem się z desek. Rozradowany jak nigdy dotąd tym widokiem, z ogromną ekscytacją szarpnąłem liną, przez co ten gwałtownie wstał i chcąc czy nie chcąc automatycznie został nakierowany do mnie, co też wykorzystałem łapiąc całym obwodem swej ręki jego szyję, wyniosłem go do góry i nadziałem na kolano - Irish Curse. Finlay, który cały czas dotrzymuje mi towarzystwa za ringiem zaczął klaskać i chwalić mnie, dokładając przy tym kilka agresywnych epitetów w stronę leżącego konkurenta. Uśmiechnąłem się w stronę mojego mentora, a następnie rozłożyłem swe ręce i zacząłem bić się we własną pierś trzy razy, kierując ten taunt do Finlaya. Powoli zbliżała się chwila zakończenia spektaklu, ciarki pojawiły się na mojej bladej skórze, a duma wynosiła mą osobę ponad wszystkie umysły na świecie. Wypchnąłem swą pierś do przodu, uniosłem rękę ku górze w geście dominacji, a następnie zaczekałem chwilę, aż Ryback z wstanie za pomocą lin. Kiedy to już uczynił, bez momentu zawahania ruszyłem ku jego personie niczym byk, aby wymierzyć Brogue Kick. Adwersarz padł na śnieżnobiałą matę nieprzytomny, a ja z zaciśniętą szczeną, próbowałem powstrzymać łzy szczęścia, kiedy przybijałem punkty po kolei w każdym z czterech narożników. Victoria!