The Final Countdown!!!



Na arenie panowała istna grobowa atmosfera. Stłumione odgłosy publiczności przerywały od czasu do czasu ciszę panującą na całej arenie. Wszyscy fani spoczywali na swych miejscach obserwując główną rampę. Nagle na telebimie pojawił się pewien napis, przez który cała zgromadzona publiczność powstała z miejsc i na przemian poczęła skanować „Yes” oraz „No”. Kiedy kamera ukazała wielki ekran widniały tam dane ulubieńca publiczności. Po upływie kilku sekund z głośników wybrzmiało dobrze znana ścieżka dźwiękowa zespołu Europa  „The Final Countdown!” Na rampie pojawiła się długo wyczekiwana persona, a jest nią Daniel Bryan. Fani WWE od razu zareagowali na jego przybycie sporym i zarazem przychylnym wiwatem. "The "Yes!" / "No!" Man", jak gdyby nic w charakterystycznym dla siebie stylu wykonał kilka kroków po głównej scenerii. Zadowolony ze swego przybycia, jak i panującej wręcz istnie stadionowej atmosferze rozejrzał się dookoła. Po chwili ustawił się bokiem i powolnym, lecz pewnym krokiem podążył przed siebie. Rytmicznie uginał swe nogi, w geście kroku dostawnego. Ręce energicznie wędrowały do góry, po czym równie szybko opadały w dół. Zwieńczeniem tegoż sposobu wejścia było głośne słowo „Yes”, które Daniel ze wszystkich sił wykrzywiał. Publika, niczym orkiestra błyskawicznie podłapała narzucony rytm.  W tymże czasie już w samym środku kwadratowego pierścienia stoi piękna Brooke, która w prawej dłoni dzierży mikrofon.  Po chwili pewnym i zarazem ponętnym tonem zapowiedziała swego przyjaciela, jak i zarazem swego klienta.





Introduce to the ring, from Aberdeen, Washington, my client and the best friend “Intercontinental Champion”,  "The "Yes!" / "No!" Man" Daniel Bryan!



Charyzmatyczny zapaśnik  błyskawicznie przedostał się do metalowych schodków, po których to ostatecznie szybkim krokiem wbiegł. W mgnieniu oka znalazł się na tak zwanym apronie, lecz nie zabawił tam zbyt długo. Następnie wszedł do środka kwadratowego pierścienia pomiędzy drugą, a trzecią liną. Ulubieniec publiczności bez pospiechu podążyła do jednego z czterech narożników. Tam na samym początku zdjął swój pas mistrzowski, w który wsparł o miękką część narożnika, po czym zdjął również  swoją koszulkę, na której widniały trzy takie same słowa, które łatwo się domyśleć, jak brzmiały. Górną część garderoby odrzucił w kierunku fanów. Następnie po zabraniu ze sobą swojego wyróżnienia podszedł do swej przyjaciółki, którą przytulił w geście powitania i oddał jej pas. W odpowiednim momencie zbliżył się do kolejnego narożnika, na który bez zbędnych gestykulacji wszedł. Wyprostował się i z dumą ponownie począł wymachiwać rękoma, a zgromadzeni fanatycy wrestlingu razem ze swym idolem zaczęli krzyczeć „Yes” „Yes” „Yes”! Nawet przyjaciółka zapaśnika podłapała zabawkę i dołączyła do wspólnej, lecz po chwili urodziwa Brooke wydostała się z ringu. Ustawił się przy swoich narożniku i ukradkiem spoglądał na piękną menedżerkę, a to odwzajemniała jego czynu szczerym uśmiechem oraz energicznymi oklaskami. Kiedy rozbrzmiał Theem song rywala  jego stan ducha diametralnie się odmienił. W ogromnym skupieniu oczekiwał na rozpoczęcie starcia.

Gong. KŁ 280 słów

+12

Początek starcia ponownie przypadł dla mnie. Odpowiednio dobrane ciosy w idealnych odstępach czasowych były główną gwarancją powodzenia. Dodatkowo tak zwana dostateczna znajomość gruntu zaowocowała w tym, że po prostu lepiej zagospodarowałem w swym planie każdy centymetr gruntu, na którym to obecnie toczymy własną, indywidualną wojnę. Ostatecznie Karl Anderson wylądował z impetem na twardej posadce obok kwadratowego pierścienia, po ów wcześniejszym uderzeniu plecami o barykadę odgradzającą nas od wspaniałej i niepowtarzalnej publiczności. Nie tracąc cennego czasu na zbędne gesty ponownie przemieściłem się pomiędzy drugą, a trzecią górną liną tak abym wygodnie usadowił się na krawędzi ringu, zwanego w naszym slangu biznesowym apronie. Uważnie przyglądam się swojej ofierze. W głowie mam już sprytny plan, który w odpowiednim momencie urzeczywistnię. Po kilku sekundach Anderson zaczął powstawać. Na całe szczęście nie był zwrócony w mym kierunku, co jeszcze bardziej mi sprzyjało. Kiedy ten począł wykonywać obrót wybiłem się z dotychczasowego miejsca tak, abym podczas lotu był wstanie owinąć swe nogi wokół jego szyi, w skutek czego przeciwnik zainkasował efektowną akcję o nazwie Hurricanranę. Moja wierna publiczność nagrodziła bezprecedensowy manewr gromkimi brawami. Naturalna koleją rzeczy był fakt, iż wstałem na proste nogi jako pierwszy. Obróciłem się w kierunku trybut. Kilkukrotnie uniosłem w górę swe ręce, po czym rytmicznie je opuszczałem. W taki oto sposób po raz drugi dzisiejszego wieczoru "Yes movement" opanował Extreme Rules! Przez cały ten czas kątem oka obserwowałem swego nemezisa, gdyż nie zamierzałem, aby ten podczas celebracji mnie zaskoczył. Jedynie, co Pan Anderson zdołał uczynić to był fakt siadnięcia na czterech literach. W tymże dogodnym momencie zaprzestałem dotychczasowej czynności. Z niewielkiego rozpędu wznowiłem swe ciało do biegu. Kiedy byłem tuż za liną obrony wroga wysunąłem swą prawą nogę, w skutek czego wymierzyłem mu brutalnyRunning Back Kick. Pretendent do mojego mistrzostwa aż wyprostował się, jak na warcie. Z tej samej pozycji dorzuciłem Standing Chest Kick.

Jeszcze trochę muszę się na pracować, aby móc próbować zakończyć tenże jak na razie jednostronny pojedynek. Karl Anderson leży u mych stóp. "Yes". W przenośni i dosłownie. Po ostatniej kombinacji kopnięć w plecy i klatkę piersiową bezwładnie osunął się na chłodną i zarazem twardą nawierzchnię, na której to aktualnie odpowiednio stoimy i leżymy. Ku zaskoczeniu wszystkich nie udałem się do środka ringu lub po wymaganą w tejże stypulacji drabinę Oj nie. Uczyniłem coś zupełnie odwrotnego. Uklęknąłem obok zamroczonego przeciwnika. Złapałem Karla za bark, po czym kilkukrotnie go za ową część ciała pociągnąłem. Ostatecznie Pan Anderson sparł się swoimi plecami o wysunięte w zgiętej nodze kolano. W tymże czasie diametralnie uniosłem w powietrze swój prawy łokieć, po czym kilkukrotnie opuściłem go z impetem. Fani WWE ujrzeli brutalną i zarazem skuteczną akcję o nazwie MMA Elbows. Moim priorytetowym celem było znaczące zamroczenie pretendenta do mojego mistrzowskiego tytułu. Po kilkudziesięciu razach wróg ponownie bezwładnie osunął się na ziemię. Wtedy to postanowiłem zaryzykować, w końcu raz kozie śmierć. Pewnym krokiem zbliżyłem się do krawędzi ringu. Uniosłem w górę zalegającą płachtę, po czym po kilkudziesięciu sekundach wyciągnąłem średniej długości drabinę! Tą następnie oparłem jedną częścią o tak zwany apron, zaś drugą o górną część barykady odgradzającej nas od publiczności. Kolejnym etapem ryzykownego planu było podejście do już powstającej zwierzyny. Ta na całe szczęście była zwrócona do mnie plecami. Bez ceregieli wymierzyłem mu kilka Low Kicków, po czym dorzuciłem odpowiednio wyprowadzony Neckbreaker. Ponownie Karl Anderson padł w objęcia snu. Złapałem za jego prawą rękę i nogę, po czym przeciągnąłem go do odpowiednio przygotowanego przedmiotu. Po chwili położyłem, po ów wcześniejszym podniesieniu pretendenta na drabinę. Sam szybkim krokiem udałem się do metalowych schodków, po których w następstwie wbiegłem. Ustawiłem się na narożniku i dorzuciłem * Diving Moonsault!

* Um High Flyer

Karl Anderson z impetem przyjął moje ciało, które w mgnieniu oka tuz po wybiciu zaczęło opadać w dół. Chyba każdy domyślił się, jaki był ostateczny rezultat mojego ryzykowanego zagrania. "Yes", drabina została złamana w pół, razem z rozpadającym się przedmiotem opadliśmy na twardą nawierzchnie. Pomimo amortyzacji za sprawą mojego przeciwnika odczułem ból, który był wręcz nie do opisania. Nawet nie próbowałem wyobrażać sobie, co teraz wróg musi odczuwać. Zdecydowanie nie zamieniłbym się z nim skórami. Jedynie co widziałem to ciemność. Obraz miałem całkowicie rozmazany.

Kiedy mroczki ustąpiły zorientowałem się, że tuż obok mnie przykuca zmartwiona Brooke, która zareagowała szerokim uśmiechem na otwarcie przeze mnie oczu. Przy jej pomocy powstałem na proste nogi. Na wszelki wypadek wsparłem się na jej boku, lecz po kilku sekundach stwierdziłem, że jestem wstanie samodzielnie kontrolować swój ciężar ciała. Na moje szczęście rywal leżał bezwładnie, niczym rzucona w kant pokoju lalka. Postanowiłem wykorzystać tenże moment. Powolnym krokiem poczłapałem w okolice głównej scenerii, gdzie stała jedna z dziesiątek drabin. Wybrałem przedmiot średniej wysokości. Na oko oceniłem, iż ona będzie idealna do procederu zdjęcia pasa. Następnie ruszyłem z nią w kierunku kwadratowego pierścienia. W samym środku rozstawiłem stabilnie wspomniany wcześniej przedmiot i począłem się wspinać po pas.

Bryan wchodzi i ściąga pas. Gratulacje.