Chwilę po walce z Justinem Gabrielem, Goldust bierze mikrofon i ochoczo rozpoczyna swoją wypowiedź:
- Uff...Kolejny pojedynek i kolejny raz zwycięstwo. Jak do tej pory jestem niepokonany. Jeszcze wczoraj o tej godzinie broniłem swojego trofeum w walce z nowym, zupełnie nieznajomą osobą - Bo Dallasem. Chciałbym mu podziękować za świetną walkę i widzę w nim ogromny potencjał. Ale nie przyszedłem dziś tu by wychwalać moich przeciwników. Jestem tu po to by świętować. Może już kiedyś wam opowiadałem jak rozpoczynał się Sylwester? Nie wiem nie pamiętam, ale na wszelki wypadek opowiem wam jeszcze raz.
Goldust bierze głęboki wdech.
- Kiedyś dawno temu na przełomie roku 999, a 1000 ludzie myśleli, że nastąpi koniec, koniec świata. Wyczekiwali do ostatniej minuty, bojąc się barykadując drzwi. Kiedy nastąpił wyznaczony czas... nic się nie stało. Świat był taki jaki był, a książka odłożona na półce stała tam gdzie stała, nic się nie zmieniło. Wtedy rozpoczęto wielkie świętowanie, bawili się kilka dni, dniami i nocami. Zapewne każdy z was kiedyś poczuje lub już poczuł taki strach, że za chwilę będzie koniec. Ale kiedy uda nam się wyjść z tego, śmiało nie myślimy o niczym innym jak o świętowaniu. Ja dokonałem tego. Przeszedłem długa drogę, wiele wzlotów i upadków. Jeszcze 24 godziny temu nie byłem pewny czy dane mi było utrzymać Mistrzostwo już myślałem tak jak ludzie z przed ponad tysiąca lat, że to koniec. Ale jednak były to pozory i dziś stoję tutaj z wami by świętować. Ale brakuje mi tu jednego człowieka, który stanowi dla mnie milenium życia. To dzięki niemu możecie mnie słuchać, oglądać. To dzięki niemu istnieje. To dzięki niemu poznałem tę miłość jaka jest Wrestling. Panie i Panowie, mój ojciec Dusty Rhodes!
Nagle rozbrzmiał nikomu nieznana kowbojska muzyka, a na rampie pojawił się siwy, gruby Pan uśmiechnięty od ucha do ucha. Sala wybuchnęła ogromnym popem na widok ojca Goldusta, który dzielnie kroczył w jego stronę. Przybił piątki osoba siedzącym w pierwszych rzędach, a następnie wkroczył w bramy Kwadratowego pierścienia. Przejął mikrofon i rozpoczął wywód:
- Tak, dziękuję, dziękuje. Już zapomniałem jak to jest stać tutaj w ringu i mówić wprost, gdy miliony oczu jest zwrócone w twoją stronę. Goldust...mój syn. Chluba rodziny. Nie wyobrażacie sobie jaki jestem z niego dumny i jak wiele on dla mnie znaczy. Kontynuuje tradycję, robi to co ja kochałem. I co najważniejsze jest Mistrzem naszego pięknego kraju. Łezka kręci mi się w oku patrząc na niego, spełniona osobę, która jeszcze jakby kilka dni temu raczkowała i ciągnąc na nogawkę pytała: Jak tatusiu, wygrałeś? To są te chwile, które się zapamiętuje.
Dusty podaje rękę Goldustowi i obaj przytulają się. Mistrz przejmuje mikrofon i wypowiada:
- Pora zacząć ....

//Temat wykonany za zgodą Szeltona
//GM zapomniał go dodać
//To co się tutaj zdarzy jest ustalone i proszę o odpisanie osoby, która wie o tym, a nie przypadkowej personie.

Ostatnio edytowany przez Robert. (2013-03-15 20:53:47)