A więc walczę sam przeciwko dwóm utytułowanym zawodnikom, nie będzie łatwo, ale zrobię wszystko, aby zwyciężyć ten pojedynek, muszę udowodnić tym wszystkim hipokrytom krzyczącym wniebogłosy, że to jest możliwe, że Randy Orton może pokonać dwóch byłych mistrzów. Byłem o włos od poddania się, na szczęście mój spryt zapobiegł klepaniu w mate i przegraniu w tym bardzo prestiżowym pojedynku. Obaj już jesteśmy na nogach i wszyscy fani w tym momencie wybuchli wielkim popem, gdyż to będzie nasze pierwsze spotkanie od Extreme Rules, gdzie również zawalczyliśmy, lecz wówczas to było starcie o pas WWE. Publiczność zebrana w Chicago, liczy na równie emocjonującą walkę, jak kiedyś i mam zamiar tym razem pokonać The Rocka i dać wszystkim do zrozumienia, że Era Apex Predatora dalej się rozwija. W tym momencie emocje sięgają zenitu, Mistrz Stanów Zjednoczonych i Były Mistrz WWE, nareszcie w jednym ringu. Fani w większości kibicują Dwaynowi, ale są też ci co są zwolennikami Żmii i po między publicznością też dochodzi do pewnego rodzaju walki. Po chwili obaj już staliśmy w przeciwległych narożnikach, obaj mierzyliśmy swoje osoby wzrokiem i w myślach układaliśmy taktykę, która miała doprowadzić opponenta ku destrukcji. Byłem już gotowy na skopanie dupska Rockowi i powoli zbliżałem się do niego, Johnson odwzajemniał mój ruchy i zaczęliśmy zrobić kilka kółek w ringu, przy czym coraz bliżej zbliżaliśmy się do centrum kwadratowego pierścienia. Po kilkunastu sekundach znaleźliśmy się na środku ringu i w tym momencie wnet moje ręcę wylądowały na barkach przeciwnika, a jego na moich i tym oto sposobem próbowaliśmy przepchać swojego rywala do narożnika. Żaden z nas nie odpuszczał drugiemu, do końca ze swoich wszystkich sił próbowaliśmy siebie przepchać, nagle poczułem adrenalinę wypełniającą moje ciało i moja siła się znacznie zwiększyła, Peoples Champion zrobił jeden krok w tył, drugi, po czym przepchnąłem go do narożnika. Dalej go tam trzymałem, sędzia mnie odliczał, a ja do ostatniej sekundy go blokowałem, jakby udowodnić mu, że ze mną nie będzie tak łatwo, jak sobie myśli. Arbiter odciągnął mnie od rywala i gdy dostrzegłem, że The Great One powoli dochodzi od siebie, minęłem sędzią i wyskoczyłem na rywala z Lou Thesz Press i nawałnicą pięści spotkała twarz delikwenta. Gdy zauważyłem, że Mistrz Publiczności ma zdecydowanie dosyć, zszedłem z niego i dorzuciłem jeszcze do tego serię stompów na jego kremową buźkę.Bezlitośnie i bez umiaru stompowałem jego wrażliwą część ciała, wreszcie sędzia oddalił mnie od przeciwnika i ponownie mnie upominał, w tym momencie Rock zdołał się podnieść przy pomocy lin i nabrać trochę sił. Bez dłuższego zwlekania, powróciłem do byłego mistrza WWE i momentalnie moja noga wylądowała na jego brzuchu, przez co Johnson złożył się w pół. Postanowiłem wykorzystać tą okazję, zatem włożyłem jego głowę miedzy moje kolana, następnie wyniosłem go w górę, po czym zrzuciłem go z wielkim impetem w matę, co tworzyło nam kapitalny Powerbomb. Fani po tej akcji zaczęli skandować chanty typu ''Let's go Rock ! Orton Sucks !'' i tak coraz głośniej, zacząłem zachęcać ich do głośniejszego Hate'u moimi aroganckimi tauntami, gdyż ich krytyka mi nie szkodzi, a wręcz wzmacnia. Dzięki takim okrzykom mam więcej otuchy i mobilizacji, aby pokonać przeciwnika, gdyż jestem zadowolony z faktu, że mogę denerwować tyle osób na raz . Moja arogancja przekraczała wszelkie granice według publiczności, przez tą ''walkę'' z publicznością, zapomniałem, że odbywa się mój realny pojedynek, a Dwayne juz wstał, chciał mnie powalić Clotheslinem, lecz ja zwinnie przebiegłem pod jego ręką. Delikwent już wracał z powrotem, lecz ja przejąłem go w odpowiednią pozycję i wykonałem Inverted Headlock Backbreaker, kolejny atak dla Rocka i kolejne obalenie jego chęci, lecz to jeszcze zapewne nie koniec tego boju i można czekać na więcej emocji w tym niesamowitym starciu.

Randy to zrobił, wyszedł z mojej najlepszej dźwigni, która nie tylko sprawiała ból, ale często okrywała hańbą i poddawała najlepszych wrestlerów w WWE, jednakże nie stanowiła żadnego zagrożenia dla mojego przeciwnika z Extreme Rules, bynajmniej mi się tak zdawało. Jakże Randy musiał się polepszyć od naszego ostatniego pojedynku, wygrana pasu Stanów Zjednaczonych musiała mu w tym niewątpliwie pomóc. Wracając do samej walki, lekko przygarbiony, z wysuniętymi rękoma wchodzę w klincz z Ortonem, a dzięki mojej przewadze fizycznej, przepycham go do narożnika, co też zakwitowało w późniejsze wykonanie punchów! Bestialsko zacząłem obijać tułów Vipera, przez co nienawiść spadała na niego z każdym potężnym uderzeniem jakie wykonałem, aż do momentu, w którym przez moje uszy przeszła liczba cztery. Niestety musiałem zaniechać czynności, co było spowodowane sporym ograniczeniem mej brutalności, jednakże zasady to zasady, gdybym ich nie przestrzegł, to skończyłbym jako przegrany. Mój oponent po chwili się pozbierał, jednakże ja - ukazując mu jego słabość - traktuję go gut kickiem, po którym wyprowadzam szybkie jak cholera Snap DDT! Podniosłem się za pomocą "sprężynki", aby chwilę potem doprowadzić moich wiernych fanów do ekstazy poprzez charakterystyczną dla mnie pozę "wąchania" powietrza. Nic tak nie cieszy, jak fakt, że będę mógł za chwilę ponownie skarcić mojego przeciwnika, skierowałem na niego mój wzrok, który wręcz mówił "Stanięcie naprzeciw mnie będzie Twoim kolejnym błędem, przypłacisz za to własnym zdrowiem!". Randy po chwili wstał z lekkimi problemami, chwiejąc się na nogach, a ów fakt był bardzo korzystnym znakiem, który dawał mi znać o osłabieniu oponenta. Nie mogłem się powstrzymać, skarciłem oponenta gut kickiem, który to pozwolił mi założyć jego rękę na kark i złapać za nogę, a punktem kulminacyjnym tej pozycji był oczywiście Fisherman's Suplex! Zrezygnowałem z przypięcia, w sumie mogłem spróbować, ale w tej fazie walki tak naprawdę nie miałbym w tym żadnego celu. Od razu wstałem, co tłum widzów skwitował ogromnym cheerem, który gwałtownie podniósł ilość decybeli w wypełnionej do ostatków ogromnej arenie. Spostrzegłem jak mój Tag Team partner zaczął wyciągać rękę do granic możliwości w moją stronę, dając mi w ten sposób znak, iż to on chciałby teraz wzmóc gehennę Ortona, jednakowoż teraz to ja byłem na fali, obijając delikwenta. Zamiotłem wzrokiem kwadratowy pierścień, w skutek czego zobaczyłem wstającego samozwańczego Legend Killera, lecz szybko do niego dopadłem z Dropkick'iem! Ów dwunożne kopnięcie nienaturalnie wygięło twarz mojego rywala i spełniło swoje zadanie, albowiem kilka chwil po nim Orton bez możliwości ratunku runął na matę. Podniosłem się i kątem oka spojrzałem na zadane obrażenia, faktycznie - nie były małe, chęć skopania dupska Randy'emu po raz drugi była duża, ale jednak zmieniłem się z Rey'em Mysterio, ze stoickim spokojem wychodząc na apron.

[20/20]

No cóż rywal otrzymał już jedenaście ciosów, jedenaście potężnych uderzeń. Zadawałem je ja, zadawał je również Rock, a teraz ja dostaje szansę na zakończenie naszych katiuszy i zrobię to. Najpierw wdrapuje się na narożnik i wykonuje Diving Moonsault (um. High Flyer), by rywal był już mocno nieprzytomny, następnie dopadam przeciwległego narożnika i wskakuje na trzecią linę, a następnie przyczajam się na Ortona, gdy jest już na nogach wykonuje Diving Hurricanranę, po której rywal ląduje na linach, nie ma nawet chwili wytchnienia, gdyż odbijam się od lin i wykonuje 619, Orton odskakuje do tyłu i pada na plecy, ja jeszcze Clotheslinem pozbywam się Swaggera, gdyż stałem właśnie obok niego i dokładam Droppin Da' Time, po którym wygrywam ten pojedynek odliczając rywala.

PS. Dwa czerwone kolorki oznaczają kombinację 619+Droppin Da' Time, czyli Springboard Leg Drop.

Nie wierząc w to co się stało, szybko podnoszę Ortona i rzucam go po prostu na liny, tam wykonuje duszenie, a następnie zaplątuje ręce i szyję Ortona w liny, w tej chwili jest on pozbawiony możliwości ruchu, odbijam się od lin i wykonuje 619 ! Rywal dosłownie stracił przytomność, a ja wyskoczyłem na narożnik i wykonałem Droppin Da' Time i widząc, że rywal leży wyplątałem go z lin i odliczyłem

Biorę Rocka za rękę i podnoszę ją w geście zwycięstwa, a następnie schodzę na zaplecze pokazując, że idę po pas.