Show wraca na antenę po reklamach. W środku ringu z pasem na ramieniu stoi uśmiechnięty Human Tornado, który trzyma przy ustach mikrofon. Z zacieszem zaczyna mówić.
Richmond, Virginia- make some noise!!! *Cheer* Jesteśmy po No Way Out, kolejnej gali PPV, na której udowodniłem swoją wyższość nad rywalami z rosteru RAW i po raz kolejny obroniłem pas. Oznacza to, iż jestem mistrzem już przez okrągłe 113 dni. Jestem rekordzistą w tych zmaganiach i nadal śrubuję owy rekord. Nie gra dla mnie roli to ile razy ktoś inny był mistrzem WWE, WHC, IC, TT, divas, czy US, ponieważ takowy rekord mnie nie obchodzi. Dlaczego? Gdyż nie mam zamiaru oddawać złota zawieszonego na moim ramieniu nikomu. Jednakże także nie mam ochoty trzymać je w nieskończoność, bo przybywając do WWE stawiłem sobie jeden cel- mistrzostwo federacji. Każdy o tym marzy, a będąc tutaj...
Zgłodniałem...
Wyciągnąłem z kieszeni marynarki banana, obrałem go i zacząłem jeść.
Już mi lepiej *Uśmiech*. Wracając, będąc w WWE spełniło się moje marzenie, którym był sam występ w kwadratowym pierścieniu najlepszej federacji wrestlingu. Kolejnym marzeniem jakie udało mi się spełnić, to występ i wygrana na największej ze scen- Wrestlemanii. Lecz to nie wszystko. Odnalazłem na zapleczu także moja miłość...
Skierowałem się w stronę ekranu, na którym ukazało się zdjęcie moje i jednej z kobiet pracujących na zapleczu. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech.
Nie pozwolę, aby pas US blokował moją karierę, nie pozwolę na to!!! Najpierw, najpierw... Muszę pogotować się w marzeniach, ponieważ nie jestem jeszcze gotowy na głęboką wodę. Może nie chodzi tutaj o umiejętności, chodzi o głowę. Boję się, że stanę się zarozumiały, jak choćby mój "bliski przyjaciel" Rey Mysterio, któremu tytuły mózg wyżarły. *Cheer*. Kończąc, dziękuję za wsparcie podczas No Way Out. Mistrzu WWE, trzymaj się na baczności, gdyż nie znasz daty ani godziny! Pipe bomb...
Po tych słowach schodzę przy owacji z ringu, a następnie wychodzę na backstage