Wszystko mnie boli, ale nadal mogę wygrać tą walkę. Stoimy na przeciwko siebie. W pewnym momencie robi szybki zryw i przepycham do narożnika Y2J dzięki low kick'ami. Tam na zmianę serwuję chop/punch/stomp. On przykleił się do narożnika, a ja dokładam dla niego Hardiac Arrest. Cios był tak silny, że Chris jest na przeciwko narożniku, leżąc na plecach. Wchodzę szybko na narożnik i wykonuję Diving Leg Drop po którym wstaje i cofam się do narożnika.

Eh, nie mam weny, więc będzie krótko.

Oddycham spokojnie i myślę, co mogę zrobić. Wpada mi do głowy bardzo dobry i bezbłędny plan działania który zaraz wprowadzę w życie. Przeciągam na środek ringu rywala i zapinam Spine Line

Kur*a! Zapiął mi dźwignię. Jest nie dobrze. Ból jak skur*ysyn. Postanawiam się jednak uspokoić, i zapomnieć na bólu, aby czuć go mniej. Gdy dochodzę już do idealnego zachowania, chcę przewrócić się na plecy. Tak więc, zaczynam kołysać się spokojnie kilka razy, po czym jednym, sprawnym i silnym ruchem dokonuję tego. Teraz pozostało mi tylko odblokować nogi. W tym celu, zaczynam nimi pałętać we wszystkie możliwe strony, aby chociaż obluźnić ten uchwyt.

Gdy jestem na plecach, z całych sił ruszam nogami, aby rozluźnić uchwyt. Gdy dźwignia jest już luźna, podciągam się używając 90% mojej siły, po czym zaczynam punchować Jeff'a po twarzy. Ten nagle puszcza, po czym upada. Ja też wylądowałem na macie. Obaj leżymy.

Gdy wstajemy nadal odczuwam ból po dźwigni od Hardy'ego. Znając mnie i to ile mam w sobie potencjału, nagle podnoszę się z maty, próbując zapomnieć o cholernie ciężkim bólu.

Gdy stoję już w pełni na macie, widzę podnoszącego się Jeff'a. Korzystając z okazji, podbiegam do niego i atakuję Dropkick'iem - 1 akcja. Ten ląduje na macie półprzytomny.

Zdaję sobie z tego sprawę, że to No Disqualification Match, więc muszę z tego korzystać. W tym celu, wychodzę z ringu szybkim ślizgiem. Zaglądając pod matę, pod wrażeniem oglądam te wszystkie rzeczy, którymi mógłbym wyrządzić krzywdę Hardy'emu. Nie mam czasu na żadne namyślenia, więc losowo wybieram kij do kendo. Szybko wyciągam go zza maty plandeki, po czym wchodzę z nim na ring. Tam widzę podnoszącego się Jeff'a. Jest on w pozycji klęczącej (coś jak pod Punt Kick). Postanawiam nie pozwalać mu wstać, aby nie mieć żadnych problemów. Aby tego dokonać, podnoszę kij do kendo w górę, po czym z całej siły uderzam nim w plecy Hardy'ego. Rozległ się jego krzyk. Słychać go było na BackStage'u dzisiejszego RAW. Po chwili ponawiam swoje ataki, uderzając kijem w każde miejsce, w które po prostu trafię.

Co teraz Jeff?! Co teraz?! Poddaj się i powiedz, że nie możesz walczyć! - mówię stanowczym głosem.

Gdy Jeff ledwo kiwa głową sygnalizując "nie", nagle wybucham złością. Jestem tak wściekły, że po raz kolejny postanawiam bezlitośnie torturować mojego przeciwnika. Zaniepokojony sędzia odsuwa mnie od Jeff'a. Udając to, że ten przemówił mi do rozumu, odrzucam kij poza ring i wychodzę do ringu po krzesło. Gdy wchodzę ponownie do ringu, od razu na wejściu pokazuję sędziemu, że jego następna interwencja będzie dla niego tragiczna. Tak więc dalej prowadząc ataki, podchodzę do Jeff'a i zakładam mu krzesło na nogę (okolice kostki). Gdy krzesło zostało założone, podchodzi do mnie sędzia, który prosi mnie o to, abym nic groźnego nie zrobił. Mówiłem mu, że ma nie mieszać się w te sprawy. To No-DQ Match. Mogę robić co mi się podoba. Najpierw popycham go w narożnik, a następnie symuluję punch w jego twarz, unosząc tylko dłoń. Ten automatycznie się zakrywa rękami.

Dając sędziemu "nauczkę", szybko wracam po Hardy'ego. Dokonując wcześniej obmyślanego planu, wykonuję potężny stomp na krzesło, które zaciska i uszkadza kostkę Jeff'a.

Po tym ataku, jestem niemal pewny, że Hardy tak szybko nie wstanie i to ja będę mieć inicjatywę przez resztę spotkania.

Kurwa, założył mi to. Gdy zakładał dźwignię próbowałem, żeby miał wolne ręce. To da mi lekką przewagę. Jestem w bardzo nieciekawej pozycji, ale mogę wygrać tą walkę. Zaczynam od punch'owanie bliższą ręką kolana Jericho którym przyciska moją głowę. Próbuje mocno wiercić nogami, żeby chociaż utrudnić utrzymanie ich. Dodatkowym czynnikiem jest to, że jestem spoceni. Następnie próbuje wyswobodzić swoją głowę z pod jego kolana. Uderzenia na pewno osłabiły to miejsce, więc powinno mi się to udać. Udało się, połowa planu udana. Po tym próbuje się obrócić tak, żeby być przodem do rywala. Musi mi się to udać, ponieważ to nie jest trudne. Do tego próbuje znaleźć się na swych plecach. W tym momencie, przeciwnik trzyma tylko moje nogi. Próbuje chociaż jedną z mych kończyn wyrwać z jego łap i wymierzyć mu kopnięcie w krocze. On upadnie na pewno na kolana i puści moje nogi. Szybko wstaję na nogi i wyprowadzam dwa punch'e w twarz. Chwytam jego łeb w DDT Clutch'u i serwuję mu Twist Of Fate

Gdy Jeff wychodzi z Liontamer'a, dopada mnie potężna złość. Przecież zwycięstwo było tak blisko. 99% zawodników po prostu by odklepało.

Jak on ku*wa z tego wyszedł?! - pytam siebie, nie wierząc jak on z tego wyszedł.

Ok, trudno, trzeba walczyć dalej. Tak więc wstajemy. Widząc podnoszącego się mozolnie Jeff'a, zauważam, że jest on na tyle zmęczony, że powinno mi pójść z nim łatwo już do końca. Od razu bez chwili odpoczynku podbiegam do Jeff'a, w biegu uderzając go stompem. Słysząc jęczącego z bólu Hardy'ego, jeszcze bardziej zdeterminowany jestem do tego, aby osiągnąć historyczne zwycięstwo na jubileuszowym, dwudziestym epizodzie RAW. Uderzając Jeffrey'a stompami, dbam o to, aby każdy z nich lądował na jedno miejsce. Mianowicie mowa o lewej nodze, którą nieco wcześniej pozbawiłem funkcjonowania, miażdżąc ją krzesłem. Tak! Jeff czuje się "torturowany", gdy każdy stomp ląduje na osłabionej kończynie.

I co ćpunie?! Dalej mnie lekceważysz, nie uważając mnie za najlepszego na świecie w tym co robię?! Ech... Widzisz co dały Ci te sprzeciwy... Jedynie ból i męczarnie jakich właśnie teraz doświadczasz. Obiecuję Ci, że na Royal Rumble będzie jeszcze gorzej. Nastąpi taki koniec świata, jaki znasz. Jaki znają wszyscy obecni tutaj. - monolog, który usłyszeli fani przed telewizorami, ale obecni dziś na gali RAW ludzie, naprawdę podniósł mnie na duchu.

Pora zacząć działać. Kiedy chcę podnieść Jeff'a i wykonać na nim, któryś z moich ataków z moveset'u, nagle z cichej dziś widowni, wyłania się grupka moich fanów. Ubrani w koszulki z napisami Jerichoholic czy SAVE_US.Y2J, uświadamiają mi to, że jestem w tym biznesie nie tylko dla siebie, ale i dla nich. Tych jedynych, którzy nie są hipokrytami, nie kibicują baby face'om, ale jedynie weteranom, którzy są w tym biznesie od początku i jeszcze wcześniej. Wracając do ataków na czerwonej gali, chwytam jęczącego w dalszym ciągu Jeff'a za głowę, po czym jednym sprawnym ruchem próbuję go podnieść. Wiem, że gdy wyprowadzę Irish Whip, nic mi z tego nie wyjdzie, gdyż noga Nero jest tak obolała, że ten nie zdoła utrzymać się na niej ani krótkiej chwili.

Trudno muszę wymyślić coś innego. Wiem! - mówię sobie chwilę potem, ciesząc się z tylu propozycji wytworzenia bólu mojemu przeciwnikowi.

Szczerze jest pod wrażeniem dzisiejszej dyspozycji, jednego z najlepszych high-flyer'ów na całym globie. Nie myślałem sobie, że zajdziemy tak daleko. Od razu przypomniała mi się chwila, w której Jeff wyszedł z Liontamer'a. Ten nieco mnie upokorzył, tak łatwo wychodząc z niego. Zdałem sobie wtedy sprawę, że tego pojedynku nie zakończę za pomocą dźwigni. Nie puszczając wcześniej głowy Hardy'ego, chowam ją między nogi, po czym zaciskam uchwyt w okolicy żeber przeciwnika. Będąc w tej pozycji, rozglądam się po hali, widząc samych moim anty-fanów, oprócz tej małej grupki, o której wspomniałem wcześniej. Tuż niebawem podnoszę Jeff'a tak, że ten siedzi na moich barkach. Odchodzę na środek ringu, aby bez problemu wykonać akcję, którą zaplanowałem.

No to sku*wysynu, czas przywitać się z matą! - szepczę do Jeff'a, lekko uśmiechając się do siebie.

Idąc za krzykiem, który dodaje mi nieco sił, wbijam Hardy'ego w matę.

What?! Jericho wraca do poprzedniej pozycji! Nie rób tego Chris! - krzyczą w moim kierunku komentatorzy.

Ignorując komentatorów, siedzących przy ringu, jeszcze raz wbijam Jeff'a w matę! Idąc za ciosem, w dopełnieniu dorzucam trzecią, tą samą akcję! Publiczność na RAW widziała właśnie drastyczne Multiple Powerbombs - 1 akcja w moim wykonaniu! Gdy nieprzytomny Hardy ląduje na macie, a znajduje się on na środku ringu, dochodzi do mnie pewien pomysł, który w najbliższej przyszłości postanawiam spełnić. Upewniając się jeszcze co do przytomności Jeff'a, wkrótce biorę rozbieg, wbiegam na drugą linę, po czym odbijam się od niej lądując na Hardy'm. W trakcie typowej dla mnie akcji, rozległy się flash'e wszelkich aparatów! Ludzie robiąc mi zdjęcia, podczas atakowania Jeff'a, próbują uchwycić wykonany przed chwilą Lionsault - 2 akcja!

Tak! Ależ jestem blisko. Taka okazja nie przejdzie mi koło nosa. - mówię sobie zachwycony moją formą.

Kątem oka dostrzegam krzesło, które znajduje się poza ringiem. Postanawiam po nie zejść, po czym chwytam je i wchodzę z powrotem na ring.

Wstawaj! Szybko! - krzyczę w stronę obolałego Jeffrey'a.

Ten wysłuchując mnie, powoli wstaje. Jednakże z powodu zmęczenia zatrzymuje się w pozycji klęczącej. Myślę sobie, że nie doprowadzę do mojej specjalnej akcji, gdy mu nie pomogę. Tak więc, chwytam go za rękę i pomagam ustać na obu nogach. Po chwili Jeff stoi już sam. To jest mój moment. Krzesło, które dalej trzymam w obu rękach, daję Jeff'owi. Kieruję je tak, aby ten trzymał je obok swojej twarzy. Tuż niebawem chwytam Jeff'a za głowę i kieruję ku maty, wykonując potężny Codebreaker (z um. tactics) na krzesło!

Jesteśmy potężnie wyczerpani. Nagle znikąd, podrywam się z maty, przeciągam jednego z braci Hardy'ch na środek "kwadratowego pierścienia" i rzucam się na niego pinując!