Ring announcer: Making his way to the ring, from Aaron's Creek, Virginia. Weighin 213 pounds! He is the WWE Champion, Hangman! Adam! Page!

Moglbym prosic o czas do soboty jakos do 15? Nie mam zbytnio jak w tygodniu sie zabrac za post...

Pot kroplami spadający z czoła na matę ringową idealnie odzwierciedlał trudy tego starcia. Zmęczenie, które dawało o sobie znaki z każdą chwilą drastycznie narastało. Byłem już o krok od zwycięstwa, niewiele brakowało bym zaaplikował rywalowi swoją akcję kończącą, jednakże nagle wszystko zmieniło się jak w kalejdoskopie. Ze strony atakującej i pokazującej swoją wyższość momentalnie zostałem zepchnięty do głębokiej defensywy, najważniejszy z mistrzów federacji skutecznie odparł moje ataki, by po chwili zaprezentować swoje prawdziwe umiejętności.

Oboje obecnie znajdowaliśmy się poza ringiem, Adam po wykonaniu akcji podwyższonego ryzyka sprawiał wrażenie jakby energia i zapał wręcz w nim wrzały. Natomiast ja trzymając się za brzuch, z ogromnym trudem próbowałem stanąć na równe nogi, by dostać się do pierścienia przed końcem odliczania arbitra. Zmęczenie oraz ból nie ułatwiały mi tego zadania... Gdy tylko usłyszałem z ust sędziego "pięć" wiedziałem, że czym prędzej muszę się otrząsnąć, by nie przegrać walki w najgorszy możliwy sposób. Nagle jednak poczułem, iż Page za wszelką ceną pragnie mi pomóc i z całych swych sił podniósł mnie do stójki, by następnie wepchnąć mnie na pole bitwy. Nie zależało mu na wygranej poprzez wyliczenie, pragnął triumfu poprzez trzykrotne uderzenie sędziego w matę! Powoli odzyskiwałem utracone pokłady sił, nim jednak zdążyłem stanąć na prostych nogach, zza pleców usłyszałem donośny krzyk "Cowboy Shit!". Adam nakręcał się do boju, był gotowy na kolejny rozdział tejże walki.

Odwracając się w najszybszy możliwy sposób w kierunku przeciwnika na mej twarzy widoczna była wściekłość oraz niepohamowana żądza zemsty. Agresja, jaka mną w obecnej chwili kierowała była nie do opisania, nie miałem zamiaru zadać rywalowi zwykłego bólu, właśnie dzisiejszego wieczoru zamierzam wprowadzić kolejnego śmiałka do Hall of Pain! Pewny siebie Page nie wyglądał na zmartwionego, jak widać alkohol dodał mu odwagi i pozbawił go strachu. Czas pokazać światu, do czego najsilniejszy człowiek na świecie jest zdolny! Nie zwlekając ani chwili dłużej wyruszyłem z dotychczas zajmowanego miejsca prosto na przeciwnika. Wystawiona dłoń miała ostudzić zapał konkurenta, lecz ten jak gdyby nigdy nic po prostu się pod nią uchylił. Stanąłem w miejscu i natychmiastowo odwróciłem się, Superkick trafił prosto w moją szczękę. Rzecz jasna nie runąłem na matę, jedynie dwa kroki w tył sprawiły moje oparcie na naprężonych linach. Wiedziałem, że moja sytuacja zaczyna prezentować się coraz gorzej, zatem musiałem jak najszybciej zacząć działać. Adam bez chwili zwłoki podszedł do mnie i zaczął zasypywać me ciało potężnymi ciosami z góry. W końcu wyczułem moment na kontrę, skupiony na obijaniu mego truchła konkurent całkowicie się odsłonił, co w mgnieniu oka wykorzystałem i objąłem go rękoma, po chwili delikatnie podnosząc do góry i z całych sił zacząłem miażdżyć jego żebra. Bearhug był na tyle silny, by wywołać krzyk i jęczenie rywala. "That's What I Do" przeraźliwie ryknąłem, coraz mocniej dociskając uchwyt.

Zgodzę się z moim przedpisarzem xD Bydlak dałeś naprawdę solidny post, opis walki stał na bardzo dobrym poziomie i tak jak zauważył Remik, te wtrącenia tylko dodawał całości smaku i sprawiały, że przez post przechodziło się dużo płynniej. Nole natomiast mocno średnio jak na Ciebie, odniosłem wrażenie że trochę wypalasz się w tym gimmicku, brakuje mi tutaj jakości, a szkoda bo pisać potrafisz.

Podsumowując punkt na konto Bydlaka, który dał po prostu dużo lepszy post.

Henry dźwignął mnie z maty, bo sam nie miałem już siły wstać. Agresywny styl walki Henry'ego się opłacił, zdołał zapędzić mnie w kozi róg i stopniowo pozbawiał mnie woli walki. Każdy cios, który przyjąłem, każde twarde lądowanie, jakimi kończyły się jego rzuty, stopniowo oddalały mnie od zwycięstwa. Pot kapał mi do oczu, przez co miałem problemy z percepcją, jednak widziałem zarys twarzy Marka, bo postanowił on zbliżyć się do mnie i obdarzyć mnie wrednym uśmiechem. Zupełnie jakby chciał w ten sposób przekazać jakąś wiadomość. Nie miałem czasu na zastanawianie się o co chodzi, bo po chwili położył swoją łapę na moim karku i pchnął mnie w kierunku narożnika. Wbiłem się w niego plecami i niemalże upadłem, lecz w ostatniej chwili zdołałem oprzeć ramiona o górną linę. Nie dane mi było jednak odpocząć, bo do moich uszu doszedł głośny ryk, który zdecydowanie przebił się przez okrzyki publiczności. Chwilę później ring zaczął się uginać, a światło przed moimi oczami powoli gasło. To Henry ruszył w moim kierunku i choćbym chciał uciec, nie było takiej opcji. Wbił się on we mnie potężnym uderzeniem, niemalże miażdżąc mnie w ten sposób (Big Clothesline). Walczyłem ze wszystkich sił, żeby nie upaść, lecz nie miałem na to żadnego wpływu. Powoli odkleiłem się od narożnika i zacząłem nurkować. Trzymałem jedną ręką liny, lecz po koeli moje palce puszczały, w końcu straciłem z nią kontakt i uderzyłem w matę. Mark uniósł w górę ręce i wydał z siebie kolejny przerażający ryk, następnie poklepał się po torsie. Teksańska część publiczności pozytywnie zareagowała na ten widok, lecz przeważały negatywne reakcje moich sympatyków. Nie miało to jednak żadnego wpływu na Marka. Widząc dogodną sytuację, Najsilniejszy Człowiek Świata zbliżył się do narożnika, następnie ociężale wspiął się na drugą linę. Wiedziałem co to oznacza- musiałem jak najszybciej się ewakuować. Henry zaczął się na nich bujać, niemalże zrywając wszystkie sznury. Ring również nienaturalnie drgał. W końcu wybił się w górę z zamiarem wylądowania na mnie. Resztką sił, w ostatnim momencie, przesunąłem się na krawędź ringu, przez co Mark zaliczył spotkanie z matą (Slingshot Corner Splash). Szybko wstał chwytając się za brzuch i odwrócił do mnie plecami. To była moja szansa. Z trudem chwyciłem górnej liny i podciągnąłem się przy jej pomocy, stając w pionie. Następnie ściągnąłem ochraniacz na łokieć i odrzuciłem go za siebie. Moi fani podnieśli głośny doping. Gdy tylko Mark obrócił się na pięcie, przeskoczyłem nad liną saltem i wykorzystałem całą dostępną siłę, by wbić się w jego głowę (The Buckshot Lariat). Cios był tak potężny, że niejednemu urwałby głowę, w tej sytuacji naruszył masywnego oponenta na tyle, by ten runął na matę bez oznak życia. Błyskawicznie położyłem się na nim i wsłuchiwałem w uderzenia sędziego. Jeden, dwa, trzy. Zwycięstwo.

Ring announcer: Here's your winner, the WWE Champion, Hangman! Adam! Page!