Ostatnio edytowany przez Norbert (2020-06-30 22:32:17)

Panowie w ringu zatem zaczynajny. Walka dopiero się rozpoczyna, kł na 350 słów. Pamietajcie o gimmicku, interakcji z publixznoscia, ciekawym pomysle na walkę.  Powodzenia

Ubiegły tydzień nie wyglądał najlepiej w naszym wykonaniu, nie mniej jednak udowodniłem swą wartość. Pokazałem się z dobrej strony, a to ten przemądrzały Cole zawinił przy porażce. Moje starania i umiejętności docenił generalny menadżer czerwonego brandu, wynagradzając mnie walką o miano pretendenta do tytułu Stanów Zjednoczonych. Zdobycie mistrzostwa było wizją wręcz utopijną, bowiem w historii złotymi zgłoskami zostają zapisani zwycięzcy.  Chwilę przed walką zamieniłem kilka słów z moim wieloletnim towarzyszem, Bobbym. Zagwarantował mi swą pomoc, gdy tylko nadejdzie taka potrzeba. Kiwnąłem głową w jego stronę równo z dźwiękiem metalicznej stali, który rozpoczął pojedynek. Zmierzyłem wzrokiem mojego oponenta, ikony światowego wrestlingu, jego oczy wypełnione były pasją i żądzą krwi. Wśród myśli krążyły różne pomysły na to jak zaskoczyć żmiję, która ścieżka będzie odpowiednią do osiągnięcia żądanej sytuacji. Według wielu teorii najskuteczniejszą formą ataku jest zaskoczenie. Wykonałem krok w stronę Ortona, następnie wyciągnąłem lekko dłoń ku górze, aby zamarkować chęć wejścia w zwarcie. To był raptem początek procesu tworzenia pułapki. Użyłem nogi bliższej oponentowi, podnosząc ją do góry, w stronę splotu słonecznego przeciwnika. Minął ułamek sekundy, a moja lewa noga znalazła się w objęciach rywala. Zmysł doświadczonego zapaśnika wskazywał jedno -  Randy popełnił błąd, odsłonił głowę i nie pozostawił mi wyboru, w tak ważnym starciu każde potknięcie musi być wykorzystane. Wyniosłem prawą nogę na wysokość głowy Ortona, aby następnie kopnąć go w czaszkę - Enzuguri. Jednakże kopnięcie nie sprawiło na nim większego wrażenia, przez co tylko się zachwiał. Wszystkie procesy myślowe, które były w mojej głowie zostały szybko rozwiane na rzecz strachu przed atakiem. Żmija wykorzystuje każdą okazję, nie waha się przed niczym. W myśl tej idei, gwałtownie zacząłem się cofać w stronę lin, a oprawca  nadchodził nieubłaganie. Nagle jednak bieg wydarzeń zmienił się o 180 stopni, Bobby Fish wskoczył na apron, odwracając uwagę Randy'ego, dzięki czemu udało mi się przemknąć pod jego rękoma. Działanie mojego towarzysza wzmogło gromkie gwizdy, który ucichł po tym jak Orton szybkim uderzeniem w twarz, zrzucił Fisha z apronu. Nie zwracałem ani chwili uwagi na to wydarzenie, albowiem musiałem działać. Wykorzystałem obecność lin, by się odbić i przy zwrocie mieć większą prędkość. Podczas gdy Żmija zwracała się w mą stronę, już znajdowałem się w jego zasięgu, a następnie wykonałem Shotgun Dropkick. Randy  wylądował w pobliżu lin, a to wszystko spowodowało ponowną falę gwizdów skierowanych bezpośrednio w mą osobę.
350/350
+30/30
380/380

Starcie trwało w najlepsze, około kilkunastu minut dosyć wyrównanej batalii, choć to ja byłem bardziej aktywnym zapaśnikiem i chwilami dominowałem nad żmiją. Strugi potu spływały po naszych twarzach, każdy oddech był coraz cięższy, a serce biło szybciej z minuty na minutę. To były jasne sygnały, że pojedynek zbliżał się ku końcowi. Nie mogłem zaprzepaścić swojej szansy, zwłaszcza po takim początku. Orton powoli się podnosił, to była moja okazja do zakończenia pojedynku. Stanąłem krok przed rywalem oczekując aż będzie zgięty w pół. Gdy to nastąpiło, wyprowadziłem Axe Kick, po którym Randy gwałtownie się podniósł, aby zostać zmiażdżonym przez Roaring Elbow. KTFO oznaczało jedno - zmierzałem po zwycięstwo. Jednak stała się rzecz nieprzewidziana, zaprezentowany przeze mnie signature move dostarczył dawkę adrenaliny dla mojego przeciwnika, który jak gdyby nigdy nic wstał na nogi i zaczął serwować uppercuty. Chwilowe zamroczenie było karą za nieuwagę, jednakże nie jedyną. Orton szybko przechwycił mą dłoń i wystrzelił mnie w stronę lin. Nie zdążyłem się ocknąć po wykonaniu zwrotu , a więc ze swojej winy padłem ofiarą Snap Scoop Powerslamu. Plecy przeszył niesamowity ból, który niemalże od razu przestawił mi trybiki w głowie. Usłyszałem kilkukrotne uderzenie w matę, to był sygnał, że zbliża się zagrożenie. Mój wielki koniec, pierwsza i być może ostatnia szansa na miano pretendenta. Nie mogłem pozwolić, aby to zaprzepaścić. Postanowiłem wykorzystać wszystkie doświadczenia i umiejętności zebrane przez lata walk, mieszane sztuki walk przydają się w takich sytuacjach niesamowicie. Odzyskałem trzeźwość umysłu, choć zgrywałem otumanionego, niespełna rozumu człowieka. Podniosłem się do pionu, zacząłem się obracać w stronę Ortona i tu nastąpił kontakt. W ostatnim momencie przechwyciłem prawą rękę Randy'ego i ściągnąłem go do parteru. Niesamowicie bolesna dźwignia na rękę - Cross Armbreaker . To był klucz do wygranej, mocny uścisk i wykręcanie ręki w każdą stronę poskutkowało. Żmija odklepała, metaliczny dźwięk gongu rozpłynął się po całej sali. Zostałem pretendentem, mistrzostwo na wyciągnięcie ręki, Elimination Chamber nadchodzę.