Przyznaje się bez bicia, nie chce mi się starać. WBIJAM.

Pora na rewanż. Nienawistnym spojrzeniem mierzyłem mojego przeciwnika. Dałem się pokonać w zeszłym tygodniu. Dzięki temu zdążyłem poznać słabsze i mocniejsze strony mojego przeciwnika. Kiedy sędzia dał znak do rozpoczęcia walki, uśmiechnąłem się psychopatycznie. Nie zacząłem atakować pierwszy. Chwilę kręciłem się po ringu, chcąc rozjuszyć Lee. Widząc, jak w końcu na mnie naciera, pozwoliłem się stratować. Widząc to, publika szalała, widząc, jak obrywam. Ciosy padały szybko. W pewnym momencie zacząłem kontrować. Chciałem, choć chwilę pozwolić mu na przewagę. Odepchnąłem od siebie Keitha i podniosłem się. Obojgu nas to zmęczyło. Teraz to ja zacząłem atakować. Chciałem zyskać nieco przewagi. Kilka ciosów, następnie Clothesline. Jednak mój przeciwnik nadal trzymał się pionu. Tym razem zamierzałem go zniszczyć. Nie było już we mnie litości, jedynie chęć zemsty. Ze mną się nie zadziera. Zaśmiałem się i wyszczerzyłem zęby niczym wściekły pies. Ponownie natarłem ciosami na Lee. Publika nie była zadowolona. Dla mnie liczyło się jedno: wygrana. Nie mogłem ponieść porażki. W pewnym momencie gwałtownie zostałem odepchnięty. Teraz byłem atakowany. Postura mojego przeciwnika robiła wrażenie, ale nie bałem się. Targało mną tylko jedno uczucie. Kontrowałem większość ataków. W końcu jednak musiałem pokazać wszystkim kto będzie zwycięzcą. Udało mi się trochę odsunąć ode mnie Lee. Więc szybko zaserwowałem Big Boot'a. Kiedy tylko mężczyzna został powalony, dopadłem się go i zacząłem brutalnie okładać pięściami. Przyjmował większość ciosów, kilka udało mu się udaremnić. Po dłuższym natarciu odsunąłem się od niego. Patrzyłem na leżącego przeciwnika. Napawałem się dumą. Ciężko oddychając, uśmiechałem się jak psychopata. W końcu nim byłem. Publika dzielnie wspierała Lee, moja postawa cholernie im wadziła. Nie przejmowałem się. Muszą pogodzić się z moją wyższością. Widząc, jak próbuje się podnieść, posłałem mu kolejnego Big Boot'a. Musiał zrozumieć, że mną się nie zadziera. Stanąłem nad nim i zaśmiałem się głośno. Opadłem na niego i zacząłem salwę kolejnych ciosów. Czułem, że wygraną mam już w kieszeni. Musiałem teraz skupić się na najmocniejszym zmęczeniu Lee.

Mój ofensywny atak był skuteczny. Osłabiłem mojego przeciwnika maksymalnie. Mogłem teraz spokojnie przejść do finiszu. Publika nie była zachwycona. Jednak miałem to gdzieś. W końcu mogłem tryumfować. Po chwili zadawaniu ciosów wstałem znad leżącego Lee i uśmiechnąłem się psychopatycznie. Chciałem zemsty za poprzednią walkę. Odszedłem kawałek i czekałem aż wstanie. Chęć zadawania bólu była coraz silniejsza.
Kiedy mój przeciwnik zaczął się podnosić posłałem mu kolejnego Big Boot'a. Jednak to dopiero początek końca. Zaśmiałem się głośno, stając nad nim. Obserwowałem ponownie leżącego Lee. Syciłem się jego widokiem. W końcu opadłem na niego i uniosłem jego nogę. „Raz! Dwa!". Odbicie.

Muszę przyznać, wkurzyłem się. Zrozumiałem, że jeszcze nie ma dość. Chce się bawić? Ok, załatwione. Kiedy się podniósł, posłałem mu tylko złowieszcze spojrzenie. Miało mu zwiastować jego klęskę. Mógł liczyć teraz jedynie na wsparcie widowni. Wiedziałem, że kończąc z Lee, nie zostanę ich ulubieńcem. Wyszczerzyłem zęby niczym rozwścieczony pies i wykonałem Roundhouse Kick. Mając pewność, że to powaliło mojego rywala, opadłem na niego i uniosłem jego nogę.

Zostało tylko odliczenie. „Raz! Dwa! Trzy!". Zaśmiałem się i podniosłem dumnie znad powalonego Lee. Stanąłem dumnie z sędzią, olewając kompletnie niezadowoloną publikę. Oto przed nimi stała nowa przyszłość federacji. Po chwili celebracji opuściłem ring, duma nie znikała z mojej twarzy.