Nie osiągnięcia, a przekonania czynią bohatera. Te słowa zdecydowanie oddawały ekstatyczny nastrój panujący na arenie. Tysiące gardeł zdartych już na samym początku do granic możliwości, dopingowało zwycięzcę wczorajszego Royal Rumble Matchu. Zdobycie biletu na Wrestlemanię nie było jednak główną przyczyną ogłuszającego skowytu fanów na trybunach. Kochali go po prostu za to kim jest. Dzień w dzień, miesiąc w miesiąc, rok w rok. Każdorazowe pojawienie się Edge'a na arenie wypełnionej po brzegi najważniejszymi członkami WWE Universe kończyło się w ten sam sposób.

Mój posępny uśmiech zwrócił uwagę Adama. Powolnym ruchem skierował się na środek ringu. Pewnie wyciągnąłem rękę, chcąc uścisnąć jego prawicę na znak szacunku, jak i gratulacji z powodu dnia poprzedniego. Przy akompaniamencie publiczności na zmianę skandującej "Let's go Cena! Cena Sucks!" oraz "EDGE! EDGE!", Kanadyjczyk rozejrzał się po trybunach. Pytający wzrok momentalnie zwrócił uwagę skupionych na nim widzów którzy wybuchli ogromnym dopingiem, dając mu tym samym do zrozumienia, że powinien podać mi dłoń. I tak też po chwili się stało. Uchwyt trwał jednak tylko kilka krótkich chwil, po czym wycofaliśmy się do swoich narożników nareszcie gotowi do rozpoczęcia pojedynku.

Nim sędzia rozpoczął walkę, rozejrzałem się uważnie po hali. Jak dobrze być znowu w domu. Chcąc nie chcąc, wsłuchałem się w standardowy już chant publiczności, na zmianę dopingującej i obrażającej mnie. Co jak co, ale to zdecydowanie przypomniało mi od razu wszystkie walki które odbyłem w tym ringu. Przytłoczony nadmiarem odczuć rozchyliłem nieco wargi, pustym wzrokiem tocząc dookoła. Czas jakby się zatrzymał, wszystko ucichło. Znów byłem w swoim świecie, zdecydowanie tam gdzie powinienem. Stanąłem na baczność i zasalutowałem, dając tym samym znak gotowości do walki, która już po chwili się rozpoczęła.

Kilkukrotnie okrążając ring zbliżyliśmy się do siebie, wchodząc w typowy dla tej fazy starcia klincz. Bez większego problemu zdobyłem przewagę, po chwili zamykając rywala w Headlocku, który wkrótce został poluzowany, a ja wyprowadziłem mocne uderzenie z kolana, pozbawiające Edge'a tchu. Momentalnie pochwyciłem go w odpowiedni sposób i Snap Suplexem powaliłem na deski. Wykrzywiona w grymasie bólu twarz Rated-R Superstara nie dawała mi żadnej satysfakcji. Nie traktowałem go jako typowego rywala, a jedynie jeden ze stopni na stromej drodze po mistrzostwo, które chciałem ponownie zdobyć. Nie będzie lepszej okazji by udowodnić, że jestem godzien walki o pas mistrzowski, niż pokonanie zwycięzcy Royal Rumble Matchu. Dlatego musiałem iść od razu za ciosem. Powstający Kanadyjczyk został ponownie ścięty z nóg, tym razem przy pomocy Dropkicka. Buczące WWE Universe przypomniało mi jak cudowne jest życie w ringu. Mimo tego, że nie byłem złym gościem, ta oznaka niechęci ucieszyła mnie i pozwoliła mi ponownie poczuć się żywym.

Miłość nie zawsze jest mądra. Często wiedzie nas do wielkich szaleństw, czasem nawet prowadzi na manowce, lecz mimo to słuchamy serca. Miłością Edge’a jest walka, ciągła rywalizacja, buzująca w żyłach krew oraz rodzący się w gardłach publiczności krzyk. Kanadyjczyk, gdyby kierował się rozsądkiem, wiedziałby, że nie powinien godzić się na dzisiejsze starcie. Rany po wczorajszym pojedynku jeszcze się nie zabliźniły, owinięte bandażem żebra nie przestały boleć, a wyniszczone mięśnie nie odzyskały pełni sprawności. Nawet krwiaki nie zdążyły zzielenieć. Edge nie myślał jednak racjonalnie – podjął decyzję sercem.

W chórze okrzyków dopingujących Kanadyjczyka, niczym kamień rzucony w toń, ginęły niewiele mniej liczne głosy fanów wspierających jego przeciwnika. Publiczność skandująca imię Edge’a była skuteczniejszym środkiem przeciwbólowym, niż dziesiątki leków, które połknął przed walką. Kiedy sędzia dał sygnał do rozpoczęcia pojedynku, bijące do tej pory miarowym rytmem serce Kanadyjczyka zamarło, utykając gdzieś w przełyku. Dopiero po chwili przyspieszyło, pompując krew  ze zdwojoną mocą. Zawodnicy odklejając się od okupowanych narożników, niczym wystrzeleni z procy ruszyli w swoim kierunku. Zataczając kolejne kręgi wokół ringu, zawężali dzielący ich dystans, co rusz starając się odkryć słabość konkurenta. Bezskutecznie - znali się jak łyse konie. Wreszcie, nie widząc szansy na inne rozwiązanie wyjścia z impasu, zapaśnicy zwarli się w klinczu. Nie minęła chwila, a ręce lidera Cenation, oplatając mocną klamrą szyję Kanadyjczyka, skutecznie odcinały dopływ tlenu do jego mózgu. Ten początkowo zaczął rozpaczliwie machać rękami, lecz po chwili zepchnął rywala na liny, a następnie posłał go w przeciwległą stronę ringu.

Obaj wierzyli, że podczas walki najlepszą obroną jest szybkie uderzenie miecza – nie zaś chowanie się za tarczą. Najpierw Edge przemknął pod ramieniem rozpędzonego rywala; po chwili Cena skutecznie uniknął wycelowanego w jego skroń kopnięcia. Dopiero za trzecim razem wyprowadzony cios sięgnął celu (Spinning Wheel Kick), a Cena runął na matę jak długi. Niesiony głośnym dopingiem żywo reagującego tłumu, Kanadyjczyk przeprowadził kolejną szarżę, raz za razem gasząc Clothesline’ami nadzieję przeciwnika na zmianę swego położenia. Każde kolejne zetknięcie łopatek lidera Cenation z ringiem sprawiało, że jej płomień przygasał coraz bardziej, ginąc pomału w otoczeniu ciemnych chmur, które zebrały się nad jego głową.

Edge darzył swego rywala dużym szacunkiem. Jeszcze bardziej kochał jednak smak zwycięstwa. Kochał go bardziej, niż rekiny kochają krew. Nie ustępował zatem w wysiłku i kiedy Cena – pomimo wiążącego gardło i serce bólu przeszywającego jego odcinek lędźwiowo-krzyżowy – raz jeszcze zerwał się na równe nogi, Edge włożył głowę pod jego pachę, rękoma oplótł go w pasie i przerzucając za siebie wykonał Northern Lights Suplex! Kanadyjczyk podnosząc się, oblizał dolną wargę, sprawdzając, czy nie płynie z niej krew. Był tej nocy nie do zatrzymania.

Jakub - Bardzo fajny post. Czuć klimat o którym mieliście oboje wspomnieć w założeniach. Użyłeś bogatego słownictwa, co bardzo przykuwa uwagę całokształtu. Kilka błędów jak przecinki to tak naprawdę detal. Kto nie robi ich, a gra już tyle lat?

Krzysztof - Od samego początku czuć emocje i czuć pomysł jaki włożyłeś w ten post. Czasami można poczuć się tak, jakbym czytał dobrą książkę, której każda kolejna strona zaciekawiłaby mnie jeszcze bardziej. Nie mam się do czego przyczepić. Krzychu po powrocie jesteś mocny, naprawdę mocny.

W poście Jakuba nie brakowało niczego, naprawdę mi się podobał i gdybyś walczył z większością ludzi z forum to na pewno byś to ugrał, bo post jest dobry. Jednak Krzychu po powrocie przechodzi naprawdę miesiąc miodowy i widać, że przerwa zrobiła mu dobrze. Różnica nie jest diametralna, bo byłbym niesprawiedliwy gdybym tak powiedział, no ale po prostu Krzychu wykonał robotę i to jemu przyznaję punkt.

Trwająca przeszło 10 minut walka wprawiała fanów w ekstazę. Inicjatywa przechodziła z rąk do rąk jak joint na studenckiej imprezie. Od kilku chwil jednak to Cena dominował. Po wykonaniu kilku standardowych akcji ze swojego arsenału, poczęstował rywala Five Knuckle Shuffle! Otumaniony Edge zerwał się na nogi. Trzymając się za głowę błądził, ufając nogom - te zaprowadziły go wprost do Ceny, który wyniósł Kanadyjczyka na barki celem wykonania AA! Edge - na tyle, ile było to możliwe - oprzytomniał. Zaczął się wierzgać; w końcu spadł za plecy rywala. Kanadyjczyk od razu pomknął w stronę lin, odbił się od nich i z animuszem ruszył na przeciwnika. Wpierw przemknął pod wystawionym ramieniem, następnie uniknął kopnięcia, zaś za trzecim wbił się w lidera Cenation Spearem! Zgromadzeni na arenie fani eksplodowali z radości, zaś Kanadyjczyk, ledwie dysząc, padł na matę i odliczył rywala do trzech.