Wbijam

Pojedynek nie układał się po mojej myśli, ponieważ w głowie ciągle przewijały mi się flashbacki z walki wieczoru Royal Rumble. Nie mogłem pogodzić się z tym, że zawiodłem samego siebie w wielkim finale, pozostając w ringu tylko i wyłącznie z Edgem. Miałem za sobą nieprzespaną noc, podczas której analizowałem każdy swój ruch - czułem niedosyt, niespełnienie oraz ogromny żal.

Walki bez zasad zawsze mnie kręciły, ale tylko wtedy, kiedy to ja miałem przewagę nad swoim rywalem. W tym przypadku było inaczej i to Dolph uśpił mnie swoim ulubionym Zig Zag'iem. Powoli wracałem do siebie, czując napływ adrenaliny - wiedziałem, że za wszelka cenę muszę wygrać ten pojedynek, aby udowodnić swoją wyższość. Z przymrużonymi oczami zacisnąłem żeby i starałem się podnieść, aczkolwiek Ziggler zrobił to szybciej i miał okazje to wykorzystać. Show Off zaczął mnie okopywać oraz zachęcać do stawienia mu czoła, co jeszcze bardziej uderzyło w moją dumę. Dolph okazał się być niecierpliwy i pomógł mi wstać na nogi, lecz okazało się to być jego katem. Bez chwili namysłu wyprowadziłem uderzenie z ręki w jego krocze, po którym zwinął się w kulkę. Widownia "nagrodziła" mnie gwizdami oraz ostrymi jak brzytwa obelgami, na które zareagowałem delikatnym uśmiechem pod nosem. Zacząłem wymierzać w głowę perfekcjonisty uderzenia z podeszwy obuwia, które świadczyły o moim braku szacunku do jego osoby. Sędzia prosił mnie bym tego nie robił, lecz gdy zmierzyłem go pogardliwym spojrzeniem, to nagle ucichł i przymknął oko na moje poczynania. Złapałem Ziggler'a za jego przetłuszczone włosy i posłałem go z powrotem na ziemie. (German Suplex) Dałem upust swojej złości, która napędzała mnie od początku tego pojedynku. Nie zamierzałem zwalniać tempa, pomimo że obraz stawał się być coraz bardziej rozmazany, a w płucach brakowało tlenu. Oddychałem coraz ciężej, ale dla mnie liczyło się tylko zwycięstwo, dlatego kołysząc się na nogach dotarłem do leżącego rywala. Ponownie złapałem go za włosy, lecz z tą różnicą, że tym razem umieściłem jego głowę pomiędzy swoimi udami. Ostatkiem sił wykonałem Pedigree, po którym położyłem się na przeciwniku, dociskając w ten sposób jego barki do płaskiej powierzchni. Usłyszałem odliczanie, które oznajmiło moje zwycięstwo.

Fani Dolph'a Ziggler'a ponownie zawiedli się na nim, a to powodowało, że czułem się dumny. Po raz kolejny udowodniłem, że moje plany są realistyczne i nie powinno się w nie wątpić. Od początku budowałem swoją markę, a wymawianie mojego imienia powinno przyprawiać każdego o palpitację - marzyłem, aby zostać kimś, kogo boją się wszyscy. Byłem kowalem swojego losu, a to był dopiero początek krucjaty jako mistrza Interkontynentalnego.

Ostatnio edytowany przez Lord Grand (2020-06-21 18:18:15)

Grand: Naprawdę dobry post, godny finalisty RR matchu, dobrze że zawarłeś w nim fragment, który dotyczył tego pojedynku. Post jako całość również układał nam się w logiczną całość, odpowiednio zawarłeś w nim reakcje publiczności na swoje zachowanie, a także samą walkę, w której nieco brakowało mi jakiejś akcji od rywala, ale właściwie jest to już końcówka starcia, więc można przymknąć na to oko. Bardzo dobrze oddane zmęczenie, no powiem Ci, że chyba najlepszy Twój post jaki miałem okazję czytać, brawo.

Marceli: Tutaj również post ocieka jakością, w jeszcze ciekawszy sposób, odniosłeś się do wydarzeń z RR za co z miejsca masz mój mały punkcik. Słownictwo użyte przez Ciebie również było ciekawe, chociaż troszkę zabrakło mi detali, do których z kolei Grand nawiązał, używając zwrotu przetłuszczone włosy, niby mała rzecz, ale jednak sprawia że czyta się to ciekawiej. Przejdźmy do samego opisu walki, w przeciwieństwie do rywala postanowiłeś wykorzystać na koniec poddanie, jest to bardzo zrozumiałe, aczkolwiek mam mały dylemat. Zaznaczyłeś, że mało kto by odkopał po takiej kombinacji, masz rację, ale zważając na wasze zmęczenie RR, to jest to bardzo nierealne, że coś takiego miało miejsce, po prostu tutaj mogłeś już to zakończyć i opisać swój tryumf. To taki mały szczegół, który może mieć wpływ na końcową ocenę.

Podsumowując: Bardzo równy pojedynek, jedne z lepszych postów jakie miałem okazję czytać za swojej kadencji sędziego. Dziś mój głos ląduję na konto Granda, który według mnie zastosował nieco bogatsze słownictwo i nie przerysował postaci rywala, co według mnie delikatnie uczynił Marcel.

Grand: Post jest dobry, niestety jest to jego największy problem w tej walce. Stypulacja i wytyczne dawały spore pole do popisu, niestety zdecydowałeś się na opis całego wydarzenia z miejsca startu. Zaczęło się ciekawie od Low Blowa, ale później moje zainteresowanie stopniowo spadało. Początkowe opisy wyglądały bardzo fajnie, odniesienia również spełniały zadanie. Niestety im dalej w post tym słabiej się on prezentował.

Marceli: Tutaj wszystko zagrało tak jak powinno. Był efekt wow w postaci tej akcji z rampy, był ciekawy opis i nawiązania do RR. Fajnie wyszło też to o czym wspomniał Bydlak, pozycja Rollinsa rośnie i odbicie to takim finiszerze zdecydowanie mu w tym pomoże. Jedyne co mi się nie podobało to ten elbow drop. Raczej Dolph by wcześniej przypuścił jakiś atak, a nie wtedy kiedy Ci medycy mogą mu to utrudnić. Jest to co prawda prawdopodobne, ale jakoś mi nie pasowało.

Tak więc po świetnym starciu zwycięża Dolph Ziggler.