Arenę i wszystkich w niej zgromadzonych zaczęły pieścić dźwięki kojarzonej przez nich mniej bądź bardziej piosenki wejściowej jednej z gwiazd federacji. Dość duża liczba zebranych na arenie świrów zaczęła cieszyć się i wiwatować. W końcu spodziewali się, że już za momencik pojawi się tu ich idol. Oczywiście się nie pomylili. Theme to wcale nie było żadną ściemą albo sprawą mocno zagadkową. Na dodatek wcześniej została ukazana migawka informująca o tym, że dzisiejszego wieczoru Mance Warner zmierzy się z Roman'em Reign'sem.

Ludzie mieli teraz okazję obejrzeć moją wspaniałą osobę, uśmiechającą się do nich w swoim stylu. Mój ubiór wyglądał na dość standardowy. Kilka czarnych przepasek, ciemny strój zapaśniczy, jeans'y, które tak bardzo lubiłem... Do tego rzecz jasna jedne z ulubionych rodzai obuwia - niezwykle popularne w moich rejonach i chusta zdobiąca szyję. Co mogło jednak budzić większe zainteresowanie?! To, że patrzyłem się teraz na wszystkich swoimi wytrzeszczonymi gałami, wyglądając przy tym, jak totalny świr?! Nie, absolutnie nie... Trzymałem w ręku coś, co dla wielu osób było wielką zagadką. Pewnie niejedna persona już w myślach zaczęła kombinować nad scenariuszem dalszego rozwoju tejże sytuacji. Aczkolwiek był to tajemniczy worek niemałego rozmiaru. Przypominał coś, w co można włożyć dowolną ilość różnego rodzaju śmieci, nie przywiązując się do żadnej segregacji. Dość szybkim tempem kroczyłem teraz w stronę ringu, za bardzo nie przywiązując się do fanów, którzy mieli ochotę na drobne przywitanie mojej osoby. Im byłem bliżej miejsca, do którego kroczyłem, tym bardziej przyśpieszałem... Wszystko to mogło wydawać się dla osób trzecich komicznie albo zagadkowo, jednakże chyba nikt nie spodziewał się tego, co może wydarzyć się już za krótki momencik. W mojej dłoni znalazł się mikrofon, a ja stanąłem mniej więcej na środku kwadratowego pierścienia. Worek spoczął teraz dość blisko narożnika. Przez dłuższy moment zawiesiłem na nim wzrok, sprawiając wrażenie mocno zamyślonego, jednak już za momencik przypomniało mi się, że przecież chciałem zacząć mówić do fanów, którzy teraz popisywali się dość donośnymi okrzykami. Pokiwałem głową, uśmiechając się dość zagadkowo. Mikrofon powędrował teraz znacznie bliżej moich ust, a ja lekko podniosłem jedną brew do góry.

- Cholera... Zajebałem się dziś lekko w akcji. Naprawdę! Totalnie się zajebałem. - stwierdziłem z lekkim zakłopotaniem, jakbym z początku prezentował się jako osobnik lekko zawiedziony. Przynajmniej coś takiego z początku można było wyczytać z wyrazu mojej twarzy. Chwilę później jednak kącik moich ust podniósł się lekko ku górze. Fani bardzo żywo skandowali mój pseudonim, gdy tylko skończyłem mówić. Niektórzy zaś głowili się, o co tutaj chodzi. Spora liczba osób po prostu była rozbawiona, mimo że nawet nie wiedziała za bardzo, o co tutaj chodzi. Zupełnie w podobnej sytuacji byli komentatorzy.

- Jeszcze paręnaście... Tak, to raczej było paręnaście minut temu... Wtedy byłem pewien, że będę miał okazję nawalać się dziś bez jakichkolwiek ograniczeń. Z tego powodu nieco wcześniej odwiedziłem swoją piwniczkę, poszedłem do garażu kumpla... Oczywiście szukałem tam ciekawych rzeczy, których mógłbym użyć dziś w walce z nijakim Romkiem, czy jak mu tam... Mniejsza o to... W każdym razie finalnie doszło do tego, że okazało się, że starcie odbędzie się na normalnych zasadach. Serio?! Żyłem tą walką parę pieprzonych dni, a dopiero niedawno dowiedziałem się, że worek, który przytargałem dziś ze sobą, wcale nie będzie potrzebny mi w walce. Szczerze powiedziawszy, napchałem tam chyba sporo ciekawych rzeczy. Wszystkich na chwilę obecną nie jestem w stanie sobie przypomnieć, ponieważ ostatnie dni chodziłem wiecznie nawalony. Cholernie, jak bombowiec! Jednak... Mniejsza o to... - długa wyczerpująca wypowiedź, przeplatana sporą dawką emocji, czasem krzykiem, czasem zupełnym kontrastem i nagle dłuższa przerwa. Drobne westchnięcia, zawieszenie i sporo wątpliwości.

- Cholera, zapomniałem, co chciałem powiedzieć... Mmmm... Dobra, już chyba wiem. Jestem troszkę zawiedziony tym wszystkim. Myślę, że odrobinę zawiniła władza tej pięknej federacji, albo po prostu wódzia wyprowadziła mnie lekko na manowce. Pewnie większość powie mi, że to wina właśnie niej, ale ja jak zwykle nie będę się z tym zgadzał... Dość już mojego zbędnego pierdolenia. Pora teraz urządzić sobie drobną rozrywkę przed starciem na zwykłych zasadach. Przejdźmy do tego, co tutaj mam... - po jakże wyczerpującej kontynuacji mojej wypowiedzi, która czasami niemalże prosiła się o drobną przerwę, lekko przejechałem dłonią po swoich włosach, spoglądając w dół, później zaś podobną rzecz zrobiłem z brodą i po odłożeniu mikrofonu, skierowałem się do tajemniczego worka, co moi fani obserwowali teraz z niezwykle ogromnym zaciekawieniem. Przedmiot, do którego jeszcze niedawno mówiłem, leżał całkiem niedaleko mnie, a ja zacząłem grzebać w worku, z którego zacząłem wysypywać przeróżne przedmioty z ogromnym zdziwieniem na twarzy. Na początku wypadł mi z woreczka jakiś proszek. Zupełnie nieznanego mi pochodzenia. Niemalże od razu, jak gdyby nigdy nic wpakowałem go z powrotem, udając, że nic się nie stało. Później zaś dziwnym trafem z innego woreczka, nie wiedzieć czemu wyleciało mi pełno pinezek o znajomym mi wyglądzie i kształcie. Z zaciekawieniem zacząłem grzebać dalej, mimo drobnego chaosu, który zaistniał w ringu.

W pewnym momencie moje oczy się zaświeciły. Jakbym doznał jakiegoś olśnienia albo wygrał naprawdę sporą kwotę na obstawianiu wyścigów konnych, którymi kiedyś dość mocno się interesowałem. Po czasie na moich ustach pojawił się dziecięcy uśmiech, jednak miał on charakter dla większości zupełnie zagadkowy.

- Niemożliwe... To jest niesamowite... - odparłem półgłosem, nieco przytłumionym przez szczęście, które niemalże unosiło się teraz w powietrzu, emanując od mojej osoby.

- Znalazłem tutaj prawdziwe skarby o najwyższej wartości, ale jeśli teraz bym je tu wyjął... Cholera, nie... To jest zbyt cenne... To jest wspaniałe. Nie spodziewałem się tak pięknej chwili. Cholera... - słowotok i natłok myśli to dwie sprawy, które niemalże wypływały z mojej wypowiedzi pokaźnym strumieniem emocji, w ogóle nie mogłem się opanować. Wpadłem w jakiś dziwny trans, który robił się dla większości coraz to bardziej zastanawiający.

- Nie wiem dlaczego... Nie wiem jak... Mogę jedynie się domyślać i oczywiście zdążyłem zauważyć już wcześniej, że brakuje mi kilku buteleczek mojego kochanego samogonu, wódzi i... Niemniej jednak znalazły się... Znajdują się w tym worku... To najszczęśliwszy dzień mojego życia. - odparłem ze łzami szczęścia w oczach, wyglądając, jakby ów moment był jednym z najlepszych podczas mojej dotychczasowej egzystencji. W tym momencie jednak zaniepokoiło mnie jedno. Na arenie rozbrzmiała muzyka innego wrestler'a, a to mogło oznaczać niemałe kłopoty... Czy ktoś chce dobrać się do mojej wódzi?!

- Adam... Adasiu... Adamie... Adameczku... - wypowiadając owe zdrobnienia w kierunku mistrza, śmiałem się delikatnie pod nosem razem z publiką, jak małe dziecko, myśląc nad odpowiedzią.

- Szkoda, że nie masz okazji widzieć samego siebie w tym momencie... Dokładnie tak samo wyglądałem, jak dwa miesiące temu odstawiłem alkohol na dwadzieścia cztery godziny. To był jeden z najgorszych dni w moim życiu i przyznam się, że prawie pobiłem wtedy własną matkę. - zaakcentowałem wyraźnie ostatnie zdanie, przecierając lekko swoje lekko przepocone czoło.

- W każdym razie musisz wiedzieć, że wszystko, co znajduje się w tym worku to moje najcenniejsze skarby. Oddałbym za nie życie, ale... Ale... W sumie nie wyglądasz mi na gościa, który mógłby mi coś ukraść. Nawet potrafisz poprosić. - odrzekłem ze spokojem, patrząc na Adama, a później zerknąłem na publiczność z wyrazem twarzy, który przypominał zastanawiającego się człowieka.

- No dobra... Gdybyś chciał zajebać mi to, co tak bardzo cenię, już dawno byś to zrobił. I cholera... Pożałowałbyś. Moja wódzia jest naprawdę cenna. - wypowiedziałem owe słowa z dużym przekonaniem, sprawiając wrażenie zamyślonego, a następnie spojrzałem znacząco na worek, do którego podszedłem.

Wyjąłem z niego dwie dwusetki bimberku własnej roboty o zagadkowej etykiecie i podałem jedną mojemu towarzyszowi z lekką niepewnością. Stukniemy się nimi, czy rozbije mi ją na głowie? Jeśli zrobi to drugie, będzie po nim... Przecież i tak nigdy nie dowie się o całej zawartości tego worka.