„You are beautiful on the inside
You are innocence personified
And I will drag you down and sell you out
Run away..."

Publiczność zareagowała żywiołowo na słowa zaczynające piosenkę wejściową człowieka, który już za dwa tygodnie stanie przed możliwością zdobycia kolejnego tytułu mistrzowskiego w swojej karierze. Gość nazywany przez "profesorów zapasów" jako filantrop, udana kariera zapaśnicza, dobrze prosperujący zespół "Fozzy", piękne kobiety i ta stała rzesza starszych fanów, która zawsze będzie go wspierać. Nieważne czy był złym gościem, czy wręcz przeciwnie nie było to dla nich ważne, zawsze będzie witany jak król, ponieważ widząc aktywność Chrisa Jericho w ringu czują się jakby wróciły ich młodzieńcze lata. "Y2J" był dość specyficzną osobą, cóż można by rzec strasznie tajemniczy. Tysiąc przydomków, kilka set znanych ruchów wrestlingowych oraz charyzma, która potrafił zmusić do dopingu nawet najbardziej zagorzałych fanów. Oto i on...skórzana kurtka z ćwiekami, rękawice, przepiękny szal i niesamowite poczucie własnej wartości, te o to atrybuty budowały postać tego człowieka. 

Ring announcer: Ladies and gentlemen! Making his way to the ring, from Winnipeg, Canada! "The Alpha" Chriiiisss Jeeeeeeerichooo!

Powolnym krokiem wsłuchany w niosącą się po arenie muzykę wejściową "Y2Ja" kierował spojrzeniem po całym obiekcie. Wyglądał jakby kogoś szukał, może to godność jego przeciwnika? Tylko czy będzie ona możliwa do odnalezienia? Cóż część fanów na pewno popierałaby myśli Jericho, gdyby tylko je głośno wypowiedział. Komentatorzy opisywali jego postawę jako dość zadufanego w sobie egocentryka, który nie widzi nic po za końcem swojego nosa. Zatrzymał się przed samiutkim ringiem, gdzie bacznie obserwował swojego przeciwnika, który wyraźnie obawiał się tej konfrontacji. Jericho natomiast wyglądał naturalnie, spokojny lecz jego wyraz twarzy pokazywał że w tej głowie jasno maluje się jakiś plan. Ruszył więc do ringu, po metalowych schodach gdzie przez chwilę jeszcze zatrzymał się i patrzył jak większa część areny skanduje jego imię.

Dodaje post tu, by nie zaśmiecać wątku z walką.

Od zaciętej rywalizacji do obsesji, jest bardzo krótka droga. Osoba będąca chorobliwie ambitna, będzie szukała i łapała się wszystkiego by osiągnąć swój wyśniony cel. Wyssany z empatii człowiek robi rzeczy, których później gorzko żałuje. Christopher był synonimem słowa obsesja. Chęć bycia sławnym, nieprzebieranie w środkach, cholernie doskonały i przebiegły w swoich planach popadał w manię prześladowczą. Nawet dziś rozbijając butelkę na głowie Page’a wydawał się być całkowicie niewzruszony zaistniałą sytuacją. Teraz leżał półprzytomny oglądając jak przez mgłę starcie swoich przeciwników, którzy całkowicie wykluczyli go z pojedynku.

Jedyne co pamiętał to upadek z wysokości. Ostry ból okolic lędźwiowych oraz zdarty łokieć opisywał sposób w jaki Chris spadł na matę.

Ej Jericho! - Rzucił jeden z sędziów będących po drugiej stronie klatki.
Ile widzisz palców? Jak się czujesz? - Wtrącił kolejny widząc, nieobecny wyraz twarzy “Painmakera” pokazując przy tym trzy palce w stronę Chrisa.

 

W tym czasie pojedynek Johnnego z Jay’em trwał w najlepsze. White mocnym szarpnięciem pchnął Mundo w stronę przeciwległych lin, jednak ten wykorzystał je do własnych celów i wracając powalił Jaya potężnym Spearem. Stało się coś jednak nieprawdopodobnego, gdy Johnny wbił się w brzuch rywala, Jay momentalnie przełożył rękę na kark i wykonał Spike DDT. Cóż to była za kontra, publiczność wstała z miejsca by dokładnie obejrzeć powtórkę z tego wydarzenia na telebimach. W owym czasie, powoli docierało do Chrisa gdzie jest i jak się znalazł w rogu klatki. Słysząc dobiegające pytania sędziów, przekręcił głowę w ich stronę by odpowiedzieć krótko:

- Schowaj te brudne paluchy, wszystko w porządku. - Chociaż tak naprawdę wiedział że jeszcze trochę musi odpocząć, by wrócić na właściwe tory i spokojnie móc kontynuować walkę.

Johnny o dziwo dochodził do siebie szybciej niż jego oponent, mając chwilę na złapanie oddechy rozglądał się po ringu.

- Jericho załatwiony, teraz jeszcze ten szczur i wygraną mam w kieszeni. - Powiedział uśmiechem na twarz, gdyż teoretycznie mógł nazywać się już zwycięzcą.

Jay powoli wstawał cały czas trzymając się za żebra, odczuwał skutki ataku Mundo na swoją persone. Gdy zauważył przed sobą strój z frędzlami już wiedział że nie ma czasu na trzeźwe myślenie, musiał zacząć działać spontanicznie. Zmęczenie brało jednak górę, aby wstać potrzebował pomocy Johnnego. Łapiąc go za nogi powoli kierował się ku górze. Nagle JoMo niespodziewanie wyprowadził silnego punche’a w twarz, po czym kolejnego w brzuch. Co całkowicie zdekoncentrowało podnoszącego sie White. Gdy szykowało się kolejne uderzenie z pięści, Jay uchylił się i chwytając oponenta w dogodnej pozycji wykonał efektywnego Sleeper Suplexa.

-Sędzia pss otwórz klatkę! - Powiedział Jericho, po czym skierował się w stronę wyjścia.

Zerkając na wyniszczonych pojedynkiem przeciwników, tylko się uśmiechnął. Będąc tuż przed furtką, nie zauważył biegnącego w jego stronę White’a. Jay był w szoku, jak przez moment nieuwagi mógł wszystko zaprzepaścić. Chwycił mocno Jericho za włosy i podnosząc do góry zaczął panicznie uderzać o klatkę jego głową. Wówczas Chris wsadził palce w oczy rywala (Eye Poke), po czym nieprzytomny wypadł z klatki. 

(końcówka identyczna jak na gifie)

Ostatnio edytowany przez #Rafincognito. (2020-05-18 23:31:56)

Walka o pretendenta do pasa mistrzowskiego WWE nie była spełnieniem moich marzeń, była po prostu kolejnym krokiem w dążeniu do celu, którym bez wątpienia było zajęcia miejsca na samym hierarchicznym szczycie federacji. Przez cały przebieg dzisiejszej walki miałem pewność, że znajdę jakiś sposób na odniesienie sukcesu i zwycięstwo, aby móc napawać się chwałą. Cała nasza trójka próbowała już opuścić klatkę, sztuka wspinaczki nie powiodła się liderowi Inner Circle. Natomiast Jay White zdołał się wdrapać na sam szczyt i siedział okrakiem na przeciwko mnie. Zgromadzona na arenie publiczność wiedziała, że zbliża się koniec tego pojedynku i emocje biorę górę, dlatego zaczęli się ekscytować coraz bardziej widowiskiem. Nie opowiadali się po żadnej ze stron, White to typ samotnika, dziwak, który nie chce mieć nic wspólnego z innymi ludźmi, a ja... po prostu jestem zbyt doskonałą osobą by tacy zwyczajni fani nie odczuwali zazdrości widząc moją sylwetkę czy moje popisy. Opponent rozpoczął atak od ciosu prosto w moją twarz, siła uderzenia była dość znacząca, mimowolnie po otrzymaniu go odchyliłem się lekko w lewo, a gdy już na nowo złapałem równowagę, odwdzięczyłem się dokładnie takim samym ciosem w twarz. Rywal również zaczął mieć kłopoty z utrzymaniem balansu, ale zdołał jeszcze wyprowadzić kolejny cios. Doszliśmy do kilku wymian i wciąż żaden z nas nie chciał odpuścić. Wiedziałem, że muszę przełamać tą powtarzalność, aby zyskać przewagę, dlatego zamiast spodziewanego ciosu prawą ręką, zrobiłem zamach, a cios wyprowadziłem lewą. White nie był przygotowany na atak od drugiej strony dlatego mocno się zakołysał, przez chwilę pomyślałem nawet, że może wypaść poza ring, jednocześnie odnosząc zwycięstwo i gwarantując sobie walkę o pas mistrzowski WWE. Musiałem działać szybko i wspiąć się na wyżyny moich akrobatycznych umiejętności, aby udowodnić wszystkim, że bycie Guru of the Greatness oznacza, iż zasługuję na każde złoto. Kątem oka zauważyłem Jericho, który znajdował się centralnie pode mną i próbował wstać, dlatego bez zastanowienia wybiłem się i skoczyłem prosto na niego. Starship Pain ze szczytu klatki został zaaplikowany!



Moje fanki, wszystkie kobiety, które rozkochałem dosłownie zamarły widząc tą karkołomną i skrajnie nieodpowiedzialną akcje. Decydując się na nią towarzyszyła mi tylko jedna myśl: kto jeśli nie ja, najbardziej sprawny i atletyczny zawodnik może sobie pozwolić na tak wymagający atak? Nie pomyliłem się w swoich wywodach, z ogromną siłą uderzyłem w Y2J'a, co widownia nagrodziła owacjami na stojąco i głośnymi okrzykami. Nie byłem przyzwyczajony do takich sytuacji, w których to publiczność opowiadała się po mojej stronie, jednak powiedzmy sobie szczerze, przeciwnik nie jest zbyt lubiany, a ja dostarczyłem im rozrywki swoim widowiskowym finisherem, więc stąd ta nagła zmiana nastawienia. Padłem na Chris'a, a sędzia szybko odliczył do 3. Nie zwróciłem uwagi, jednak, że drugiemu z moich oppoentów wróciła świadomość i gdy odliczałem Jericho musiał zejść w dół po klatce, a następnie z niej zeskoczyć, gdyż znajdował się już poza ringiem! Co teraz? No contest? Remis? A może będziemy mieć dwóch pretendentów? Zniecierpliwiony czekałem na decyzję...

450+28
Gif nie przedstawia dokładnie odwzorowanej sytuacji, gdyż jeden z moich rywali znajdował się na szczycie wraz ze mną, a skoczyłem tylko na drugiego, który się podnosił. Gif pokazuje jedynie, że wykonanie mojego finishera z tego miejsca jest możliwe.

Świetne posty, widać, że nie ze względu na układy na forum (xD) ,a najwyższy poziom pisania walczycie o pretendenta do najważniejszego tytułu. Ciężko wybrać ten najlepszy, ponieważ każdy czytało mi się bardzo dobrze, dlatego jak zwykle ułatwię sobie to kategoriami:

1.Pomysł: Tutaj normalnie przyznałbym punkt Rafiemu, ponieważ bardzo ciekawie rozwiązał sprawę zwycięstwa pojedynku, ale niestety nie dostosował się całkowicie do wytycznych. Ittam i Carrick mieli bardziej ograniczone pole manewru do popisania się kreatywnością, dlatego z tych dwóch stawiam na Ittama. Finisher i końcówka w której nie do końca poznajemy wynik walki była świetnym pomysłem.

2.Język: Remis. Każdy post pod względem językowym stał na równym, wysokim poziomie.

3. Gimmick: Tu punkt dla Rafiego. W każdym poście można było odczuć z jaką postacią mamy do czynienia jednak ten ''charakterek'' i spryt Jericho dał się zauważyć najmocniej nawet w samym rozwiązaniu walki/sprawy zwycięstwa.

4. Emocje/Publika: Tutaj punkt dla Carricka. Dzięki początkowi miałem wrażenie, że zostało to uwzględnione minimalnie lepiej od przeciwników. Zarazem też początek był jak dla mnie najlepszą częścią posta, widać, że opisy bardzo Ci leżą i kto wie gdyby to był sam Opis Sytuacji to pewnie byś wyszedł z niego zwycięsko.

5. Do czego można się przyczepić: Carrick: Myślę, że do perfekcji brakuje, aby jeszcze trochę bardziej ciekawie opisywać samą walkę tak jak to wygląda u Rafiego, poprzez wplatanie różnych zdań czy słów zaciekawiających czytelnika. Rafi: starałem się nie dyskwalifikować postu całkowicie za niedostosowanie się do wytycznych, ale zarówno w tej kategorii jak i za pomysł minusik musi wlecieć. Ittam: oczywiście, pod względem gimmicku czy opisu emocji nie byłeś najlepszy w stawce, ale przyczepić nie ma się do czego. Stąd leci punkcik.

Mamy więc wynik: Ittam 3, Rafi 2, Carrick 2