Ostatnio edytowany przez Remik (2020-04-15 20:07:07)

No i zaczynamy pierwszą walkę.

Jako, że to pierwsza walka to polecimy bez udziwnień, czyli sędzia nakazał rozpoczęcie walki, stoicie naprzeciwko siebie.

To walka o preta, więc i limit dam wam stosowny, zwłaszcza, że z tego co pamiętam obaj wolicie więcej tekstu

max 600 słów zapraszam!

Nowy etap mojego życia nie był dla mnie tylko zwykłą zmianą, do której wystarczy się przystosować. Wręcz przeciwnie, dostałem ogromną szansę, z której aż żal byłoby nie skorzystać. Wystarczyło tylko zostawić przeszłość za sobą, przestać o niej myśleć, skupić się na tym, co nadejdzie. Właśnie tego oczekiwałem. Już nikt nie będzie w stanie powiedzieć, że moje osiągnięcia są zasługą koneksji. Skończy się ocenianie przez pryzmat mojego otoczenia. Zostałem sam, tak jak powinno to wyglądać od początku. Koniec z byciem Elitą, nadeszła pora żeby być sobą.
Przeskakując z nogi na nogę obserwowałem przeciwnika, który beznamiętnie wpatrywał się w moją stronę. Jego widok przyprawiał mnie o dreszcze. Musiałem jednak przyznać, że posiadał sporą grupę kibiców, a wykrzykiwane przez nich hasła co chwila niosły się po arenie. Moich fanów jednak było więcej. Z łatwością byli w stanie zagłuszyć ich głosy, skandując popularne już, aczkolwiek niecenzuralne, stwierdzenie. "Cowboy shit" rozbrzmiewało na całej hali, z łatwością dostrzegłem matki próbujące nadaremnie zasłonić uszy swoim pociechom. W pierwszych rzędach widziałem też plakaty zachęcające do poczęstowania się piwem. Z uśmiechem wskazałem palcem w stronę jednego z nich. Przyglądałbym się tego typu sytuacjom dłużej, gdyby nie zauważalny ruch w ringu. Aleister opuścił swoją pozycję, jednak nie wykorzystał mojego rozkojarzenia do haniebnego ataku, a jedynie wystawił w moim kierunku dłoń. Niepewnie spoglądałem w jego stronę, w mojej głowie natychmiast pojawił się obraz byłych przyjaciół. Zacisnąłem mocno zęby i klepnąłem dłoń Blacka, ograniczając tę piękną chwilę do minimum. Wiedziałem, że przyjaźń to nic dobrego. Fani nagrodzili ten widok brawami, lecz zignorowałem ich, skupiłem się na osobie wytatuowanego oponenta, dołączając do rozpoczętego przezeń tańca w ringu. Szybko natarłem na niego, wchodząc w klasyczną wersję klinczu. Obaj byliśmy dosyć podobnej postury, więc ciężko było któremuś z nas przejąć inicjatywę. W końcu jednak przestałem napierać, odsunąłem się nieco i wykręciłem ramię rywala. Black syknął z bólu, lecz po chwili wykonał przewrót na plecy, następnie sprężynką wrócił na nogi i odwrócił chwyt. Z trybun rozległy się brawa, ja również z uznaniem pokiwałem głową. Postanowiłem powtórzyć tę samą kombinację, dzięki czemu już kilka sekund później wróciłem do kontroli. Kolejny już raz usłyszałem aprobatę kibiców, jednak Holender nie dał mi czasu na samozachwyt, bo błyskawicznie przyciągnął mnie do siebie i objął za głowę. Znałem wyjście z tej sytuacji, więc zmusiłem go do cofnięcia się do lin, a następnie mocnym pchnięciem posłałem na te przeciwległe. Sam również ruszyłem przed siebie i po środku ringu wbiłem bark w jego ciało (Shoulder Block). Rozłożyłem szeroko ramiona, wręcz domagając się reakcji kibiców, którzy nagrodzili moje starania aplauzem. Chwyciłem Dutch Destroyera za włosy i pomogłem mu się podnieść, lecz w ostatniej chwili wyrwał się z mojego uścisku, potraktował mnie kopnięciem w łydkę, a następnie wymierzył mi ostry policzek. Na szczęście próbę mocniejszego kopnięcia w tors udało mi się przechwycić. Zmarszczyłem brwi i wziąłem głęboki wdech, po którym mocnym pchnięciem zmusiłem oponenta do obrotu. Sam również wykonałem zwinny piruet i wbiłem ramię w okolice obojczyków oponenta, po raz kolejny zmuszając go do wizyty na macie (Discus Lariat). Poczułem, jak w moich żyłach buzuje adrenalina. Liczyło się tylko tu i teraz. Zacząłem głośno dyszeć, energicznie wymachując przy tym rękoma. Był to dopiero początek starcia, lecz czułem niewyobrażalne zadowolenie dotychczasowym jego przebiegiem. Ustawiłem się w odpowiedniej odległości od rywala, szykując się do akcji. Zacząłem mocno uderzać podeszwą w matę, co podłapała publika. Przyzwyczajenie wzięło tym razem górę, dałem się wciągnąć do niepotrzebnej sytuacji.
- Superkick Party!- zjednoczony głos publiki dotarł do moich uszu, skutecznie odwracając moją uwagę. Przestałem obserwować Blacka, zwróciłem się bezpośrednio do fanów.
- Nie! Nie! To koniec! Nigdy więcej!- wrzeszczałem głośno, chcąc jak najszybciej zapomnieć o odgrzebanej przeszłości. Wszystko układało się idealnie, ale ktoś jak zwykle musiał o nich wspomnieć. Z nerwami zwróciłem się w kierunku rywala, jednak czekało na mnie tylko potężne kopnięcie (Bicycle Kick). Zamroczony padłem na matę, widząc sylwetki dwóch Blacków...

Według mojego licznika jest 630 słów. || Wszelkie wzmianki o "nich" w poście dotyczą słynnej Elity z AEW. Mój Hangman chce na zawsze odłączyć się od tej stajni, więc wszelkie wzmianki na jej temat działają mu na nerwy. Na tym planuję opierać póki co tę postać.

Dobra, a więc żeby być jak najbardziej bezstronnym - nie czytałem opinii Ryse'a, a więc może się okazać, że po naszych dwóch ocenach będzie już 2-0 dla jednego z zawodników.

Oba posty przeczytane. Oba na wysokim poziomie. Ale lepszy może być tylko jeden, prawda?

Remik - bardzo przyjemnie czytało mi się post. Najlepszą jego częśćią było jednak opisanie walki - klincz, headlocki i te sprawy. Portret psychologiczny, który dałeś mi do przeczytania jest bardzo w porządku, ale jednak czegoś mi jeszcze brakuje. Tak, gra psychologiczna to dobry koncept, ale... No nie wiem. Rozpoczęcie i zakończenie Twojego postu znacznie odstają od rozwinięcia (opisu walki).

TheBydlak - no i bardzo pozytywne zaskoczenie. Podoba mi się dynamika między Page'm a publicznością, oraz między Page'm a oponentem. Post czytało mi się bardzo lekko i przyjemnie. Nie było żadnego momentu, który sprawiałby mi kłopot. I o ile obaj w swoich postach opisaliście podanie sobie dłoni, o tyle w Twoim przypadło mi to bardziej do gustu. Opis walki był również super, na tym samym poziomie co Remika.

Dlatego też, w ostatecznym rozrachunku, moim zdaniem dalej powinien lecieć Adam Page. Lepiej i bardziej realistycznie oddał, moim zdaniem, charakter swojej postaci.

Ciężko dysząc chwyciłem się górnej liny, by przy jej pomocy stanąć na nogi. Mokre od potu włosy lepiły się do mojej twarzy, przysłaniając mi widok. Dmuchnąłem w nie mocno, próbując w ten sposób oczyścić sobie wizję, jednak gdy to nie pomogło, wolną dłonią odgarnąłem je na bok. Wyniszczające starcie dało się we znaki nam obu, skutecznie pozbawiając nas energii. Spojrzałem na przeciwnika, próbując w ten sposób wybadać jego sytuację. Black na czworaka doczłapał się do narożnika i przy jego pomocy powrócił do pionu. Wziąłem kilka głębszych wdechów i ruszyłem w jego kierunku, widocznie kulejąc na prawą nogę. Holender również ruszył w moją stronę, gniewnie marszcząc brwi. Nie czekałem na jakikolwiek ruch z jego strony i będąc w zasięgu wyprowadziłem mocne uderzenie przedramieniem (Forearm Smash). Rywal odpowiedział takim samym ciosem, przez co byłem bliski upadku. Zachowałem jednak równowagę, wyprostowałem się, a następnie powtórzyłem cios, lecz także i tym razem Aleister znalazł siłę na odpowiedź. Dłuższa wymiana ciosów zadziałała na fanów jak dobra kawa, wszyscy ożyli i żywiołowo reagowali na każdy cios. W końcu Black zablokował nadchodzące uderzenie, a następnie szybkim, niskim kopnięciem potraktował moje kolano. Zawyłem z bólu, znacząco się przy tym kuląc. Ból był nie do zniesienia, lecz zacisnąłem zęby i jeszcze raz wyprowadziłem uderzenie w szczękę rywala. Również tym razem trafił kopnięciem w moje kolano, przez co przyklęknąłem. Nie miałem nic do powiedzenia, mój organizm odmówił posłuszeństwa. Black spoglądał na mnie beznamiętnie i objął moją głowę. Postanowiłem jednak walczyć na tyle, na ile pozwalało moje ciało. Szybkim uderzeniem w brzuch chciałem przerwać jego ofensywę. Usłyszałem jego syk, lecz nie zerwał swojego chwytu. Powtórzyłem cios jeszcze kilkukrotnie, w końcu Holender ugiął się nieco i cofnął o krok, puszczając moją głowę. Zebrałem w sobie siły i zerwałem się z maty, wykonując szybki piruet. Uderzenie, którym chciałem potraktować Blacka nie doszło jednak do skutku, bo rywal skontrował potężnym kolanem, które trafiło idealnie w moją szczękę (Bicycle Knee Strike). Upadłem na matę, tracąc kontakt z rzeczywistością. Dziwny pisk zagłuszał wszystko, co działo się dookoła. Wołania fanów były jakby wyciszone, nie byłem w stanie zrozumieć, czy dopingując mnie, czy może Blacka. Po chwili poczułem, że mata przy mojej głowie nieco się ugina. Zrozumiałem, że wymęczony Aleister stanął tuż obok mnie. Po chwili poczułem jak wsuwa swoją stopę pod moje gardło i unosi swoją nogę. Byłem zmuszony się podnieść. Black szykował się do zakończenia starcia, jednak w momencie, gdy odsunął się, by wykonać akcję kończącą, bezwładnie poleciałem za siebie, kończąc na macie przy linach. Sam Holender zaś wykonał firmowe kopnięci, jednak nie trafił w nic, a siła, z jaką się obracał sprawiła, że również znalazł się na ziemi (Black Mass). Obaj ciężko dyszeliśmy, jednak miałem więcej czasu na odpoczynek. Zdałem sobie sprawę, że gdyby nie wysiadające kolano, to byłoby już po walce. Przeturlałem się na krawędź ringu i przy użyciu lin powoli stanąłem na nogach. Black natomiast powoli zaczął zbierać się z maty, jednak był do mnie odwrócony plecami. Przełknąłem głośno ślinę i zacisnąłem zęby. Potrzebowałem tylko odrobiny wysiłku, by odnieść zwycięstwo. Aleister w końcu stanął, wziął głęboki wdech i odwrócił się w moim kierunku. Sam byłem już wtedy w fazie lotu nad linami. Wylądowałem na macie tuż przed nim i wbiłem się w niego potężnym uderzeniem.


Michael Cole: Buckshot Lariat! To musi być koniec!

Bezwładnie opadłem na rywala, jednym ze swoich ramion oplatając jego klatkę piersiową. Czułem pulsowanie w prawym kolanie, jednak nie odczuwałem już bólu. Po chwili usłyszałem trzy klepnięcia w matę, a chwilę później głośny wiwat tłumu. Dotarło do mnie, że starcie oficjalnie się zakończyło. Zostałem zwycięzcą.

Nie jest to bezpośrednia kontra, jednak za wszelką cenę chciałem pojedynek zakończyć Lariatem, a nie byłem w stanie go jakoś sensownie wpleść jako kontrę.