Melduje się, będzie edit

Post oddam do końca jutrzejszego dnia.

Długo wyczekiwana przeze mnie chwila nadeszła. Wizyta Velveteen Dreama w Wietrznym mieście odbiła się szerokim echem, zafascynowani moją sylwetkę ludzie wybiegali na ulice, byleby móc choćby rzucić na mnie okiem. Moja obecność w stanie Illinois zapisze się na kartach historii zdecydowanie wyżej, niż wszelakie sukcesy Michaela Jordana. Jestem w stanie przyciągnąć więcej osób, niż dynastia Chicago Blackhawks. I zdecydowanie przebiję ekscytację, jaką wywołała wygrana Cubs w World Series.
Tygodnie prowadzące do obrony tytułu wypełniły mnie goryczą, a jak powszechnie wiadomo każdy ma swoje limity. Cóż było w stanie wyprowadzić mnie z równowagi aż do tego stopnia? Oczywiście biedny chłopiec Johnny... Wiecznie cierpiący, zawsze startujący z pozycji underdoga. Nie byłem w stanie zrozumieć, dlaczego ludzie to kupują. Nawet największe portale kupiły tę historię. Media rozpisywały się o pojedynku, określając go mianem "dwójki", jako iż byłem w stanie już raz udowodnić swoją wyższość. Podział uwagi działał negatywnie na moje nerwy, więc gdy tylko przeciwnik zameldował się w ringu, łypnąłem na niego okiem i rzuciłem kilka niepochlebnych słów pod nosem. Gdy sędzia uniósł nad głowę moje mistrzostwo, zmysłowym ruchem zacząłem ściągać z siebie kamizelkę, rozglądając się po arenie. Postąpiłem przy tym o kilka kroków do przodu, chcąc znaleźć się bliżej centrum uwagi. Gargano spoglądał na moje przedstawienie z uniesioną brwią, jednak przez to opuścił gardę. Zwietrzyłem okazję i cisnąłem w jego stronę odzieniem, tym samym przysłaniając mu widok. Jednocześnie zerwałem się z miejsca i wskoczyłem na niego, tym samym przyszpilając do maty i zasypując serią wściekłych uderzeń (Lou Thesz Press). Waliłem na oślep, lecz w końcu oponent zrzucił mnie na matę. Bezmyślnie ruszyłem w jego kierunku i był to poważny błąd, bo Johnny niczym cień pojawił się obok mnie, pchnął mnie w kierunku lin, a następnie podciął mnie w trakcie biegu (Drop Toe Hold). Uderzyłem twarzą o matę, przez co błyskawicznie uniosłem się na wyprostowanej ręce i złapałem za nos, lecz wtedy do mojej głowy dotarło kopnięcie Gargano (Basement Dropkick). Impet trafienia pchnął mnie bliżej lin, więc skorzystałem z okazji i przeniosłem się na krawędź ringu. W tym czasie Johnny był zajęty zabawianiem swoich fanów*, co obserwowałem spod byka. Powoli chwyciłem górny sznur i podniosłem się do pionu, przecierając dłonią usta. Zarośnięty oponent spojrzał na mnie i rozłożył szeroko ręce, jakby chciał powiedzieć "tak bywa".
- Bardzo śmieszne, Johnny! Jesteś żałosny!- krzyknąłem niczym naburmuszona nastolatka i zacisnąłem zęby. Zawodnik z Ohio zbliżył się nieznacznie w moją stronę, wtedy zdzieliłem go szybką maczugę (Single Axe Chop).
- Fanga w nos! Ha! Obserwuj, jak robi to mistrz!- ryknąłem i próbowałem wskoczyć na górną linę, by wykonać akcję wysokiego ryzyka, lecz skutecznie powstrzymały mnie podeszwy oponenta (Dropkick). Straciłem równowagę i runąłem za granice ringu, oparcie znajdując w jednej z barierek. Miałem zamiar wrócić do akcji, lecz powstrzymał mnie widok palca przed oczami. Kilkuletni fan, ubrany w oficjalną koszulkę Johnny'ego Gargano śmiał umieścić swój brudny palec centymetry przed moją twarz. Głośny rechot wydobywał się z jego pozbawionych zębów ust, przez co poczerwieniałem ze złości. Ostatecznie machnąłem jednak ręką i odwróciłem się w kierunku ringu. Podjąłem decyzję idealną, bo "All Heart" postanowił wykorzystać okazję do wykonania skoku poza ring. W ostatniej chwili odsunąłem się, umieściłem ręką w okolicach jego żeber i skontrowałem próbę Suicide Dive rzutem w barierkę, idealnie w miejscu zajętym przez natrętnego bachora.
- Poznaj swojego idola. Pasujecie do siebie.- rzuciłem, obserwując pojawiające się w oczach gnojka łzy. Obolały Gargano próbował złapać oddech, lecz nie pozwoliłem mu na to. Chwyciłem go za nadgarstek, następnie przyciągnąłem w swoim kierunku, by nabić go na wystawione kolano (Knee to the Gut). Chwilę po wykonaniu akcji usłyszałem liczenie sędziego, więc postanowiłem na chwilę zawitać we wnętrzu kwadratowego pierścienia, by zmusić oficjela do zresetowania tego procederu. Będąc znów poza ringiem, rozłożyłem szeroko ręce i wsłuchałem się w doping moich sympatyków, zupełnie ignorując gwizdy fanów Johnny'ego Ofermy. Zakręciłem się jeszcze na pięcie, dokładnie prezentując wszystkim idealną figurę, następnie zaś chwyciłem Gargano za głowę i przyciągnąłem go bliżej krawędzi ringu. Następnie ustawiłem jego twarz nad samym apronem, sam natomiast podskoczyłem, ułożyłem nogę na jego karku i wbiłem ciężarem ciała w skraj maty (Famouser). Akcja spotkała się z wspaniałą reakcję, ja natomiast położyłem się na boku, pozwalając rywalowi opaść na podłogę. Z przymkniętymi oczami spojrzałem na trybuny, wysłuchując wszelkich pochlebnych opinii.

*co do gwiazdki przy słowie "fan"- jest to część gimmicku. Dream wzorowany jest na postaci Prince'a, który nie chciał używać słowa "fan", bo jest to skrót od słowa "fanatyk", które jest pejoratywne. Stąd też sam grając Dreamem próbuję nie używać tego słowa (wydaje mi się, że nigdy go nie użyłem, pewności nie mam), a w tej sytuacji, nazwanie kibiców Gargano słowem "fan" podkreśla podejście mojego zawodnika do oponenta.

Żeby nie blokować walki. Przeczytałem oba posty - mój głos leci na Nekro.

Zacznijmy więc od naszego aktualnego mistrza. Podobał mi się start, był zwięzły i fajnie oddawał charakter twojej postaci. Pojawił się też ciekawy pomysł z tym rzuceniem ubraniem. Jedyne do czego mogę się przyczepić w pierwszej części posta to może momentami chaotyczne opisy i przeciąganie zdań. To delikatnie wpływało na płynność czytania, musisz zwracać uwagę żeby nie przeciągać zbytnio niektórych opisów. Podobała mi się walka bo zawierała wszystko co sędzia główny sobie zażyczył.

Jeśli chodzi o drugi post, trochę powolne było przejście do walki samej w sobie. Skupiłeś się bardziej na opisie historii i odczuć - wyszło fajnie, ale opis starcia trochę na tym ucierpiał. Nie wiem tylko jak wielką rolę miał w tym feudzie Ciampa, nie było to wytłumaczone w poście i w sumie wszedł tak sobie mając rozgrywany inny feud. Czasami miałeś to samo co przeciwnik bo przeciągałeś zdania waląc przecinkami na prawo i lewo.

Na ocenie najmocniej zadecydowała płynność czytania i opis walki bo w reszcie aspektów byliście na równi. Tak jak napisałem wyżej, mój głos leci na Nekro. Jego przewaga nie była wielka, ale post bardziej przypadł mi do gustu.

Ostatnio edytowany przez Spajk (2019-04-09 00:13:43)

Nie przedłużając, gratulację Nekro, napisz booking, w którym walka będzie wyrównana, ale w końcówce czysto wygrywa Dream poprzez przypięcie.

Oczywiście przeczytałem wasze posty i również coś o nich napisze, chociaż moi przedmówcy doskonale wypunktowali wszystko, o czym trzeba byłoby wspomnieć. Jeżeli chodzi o post Nekro to jest on cudowny, wręcz się przez niego płynie, ładnie, składnie, genialne odniesienia, choć dla Eliasa byłyby idealne xD , super rozpisana walka, oddanie moich wytycznych i świetny balans. Post stoi na najwyższym poziomie i szczerze mówiąc ja bym w nim absolutnie nic nie zmienił, kupuję go w całości, tak jak jest. Natomiast jeśli chodzi o post Granda, to również stoi na cholernie wysokim poziomie. I o ile moi poprzednicy przyczepili się do interwencji Ciampy, tak dla mnie jest ona jak najbardziej uzasadniona i na miejscu, Ciampa w trakcie swojego feudu odnosił się do Gargano, tym bardziej, że przed chwilą był sędzią specjalnym w drużynówce. I tak jak to jest dla mnie genialne, tak kompletnie nie kupuje tego przejścia. To jest dla mnie spory minus i w sumie chyba jedyny, bo tych kilku literówek nawet nie liczę, za długi post żeby się czepiać. Mój głos również leci na Nekro, w głównej mierze przez to przejście. Jeszcze raz gratuluję Panowie, naprawdę cudownie się to czytało.

[...] Wywalczyłem pozycję, w której spokojnie utrzymywałem Gargano, nie tracąc przy tym cennej energii. Przeciwnik mógł walczyć, lecz nic mu to nie dawało. Powoli zacisnąłem dłonie i napiąłem mięśnie, przechodząc do nieco zmodyfikowanej wersji chwytu (Modified Camel Clutch). Johnny jęczał z bólu, ja jednak nie zamierzałem przestawać. Wszyscy fani oponenta dopingowali go ze wszystkich stron, zachęcając do podjęcia walki, lecz nie było widać żadnych efektów tego wsparcia. Sędzia dokładnie przyglądał się wszystkiemu, czekając na jakąkolwiek reakcję.
- Klepnij już Johnny i miejmy to za sobą!- wrzasnąłem, jeszcze mocniej zaciskając ramiona. Sytuacja w ringu nie zmieniała się, ale można było dostrzec jeden szczegół. Ręce Gargano, przed chwilą jeszcze agresywnie ruszające się, teraz powoli opadały. Oficjel natychmiastowo doskoczył bliżej i zasypywał rywala serią pytań o jego stan. Nie otrzymując żadnej odpowiedzi, chwycił jego rękę i nieco ją uniósł, a następnie wypuścił. Ta bezwładnie wróciła do swojej pozycji. Mężczyzna w pasiastej koszuli powtórzył ruch i tym razem zakończyło się to tak samo. Publika była w szoku, nikt nie dowierzał. Czyżby w ten sposób Johnny Wrestling miał przegrać starcie. Trzecia próba sędziego zakończyła się już jednak inaczej, bo ramię Gargano zostało w górze, chwiejąc się jak maszt na morzu. Fani odpowiedzieli głośnym wiwatem, ja zaś ze zdziwieniem obserwowałem dyszącego oponenta. Minęła krótka chwila, po której "All Heart" zaczął się podnosić, wciąż mając mnie na swoich plecach. Kiwałem na boki głową, nie dowierzając w to, co się właśnie działo. Johnny wyniósł mnie w powietrze, nieco zachwiał się na nogach, lecz po chwili ruszył w tył i wbił moje ciało w narożnik. Puściłem uchwyt i złapałem się za plecy, mrużąc przy tym oczy. Gargano postąpił kilka kroków przed siebie, lecz gdy ruszyłem za nim, zatrzymał się, podskoczył i kopnął mnie prosto w twarz (Enzuigiri). Nie byłem w stanie ustać i upadłem na kolano, próbując przy tym rozmasować obolałą szczękę. Mimo ataku nic nie było jeszcze przesądzone. Zawodnik z Ohio ruszył w moim kierunku, będąc pewnym odzyskanej przewagi, lecz zdołałem zaskoczyć go mocnym uderzeniem w tors (Backhand Chop). Mocny plaskacz wywołał głośną reakcję publiki, Johnny zaś przymknął oczy i odwrócił się na pięcie. lecz w międzyczasie zdołał trafić w moje podbrzusze kopnięciem po wcześniejszym obrocie (Spin Kick). Skuliłem się, a w tym czasie rywal ruszył w kierunku lin. Gdy się od nich odbił i ruszył w moją stronę, powstrzymałem go błyskawicznym kopnięciem (Big Boot), po którym cofnął się o kilka kroków. Wtedy dostrzegłem swoją szansę i zrobiłem dokładnie to samo, lecz w odpowiednim momencie Johnny zdzielił mnie potężnym trafieniem, przez które wykonałem obrót w powietrzu i runąłem na matę (Discus Lariat). Obaj opadliśmy ze zmęczenia i w żadnym z nas nie było widać chęci, by kontynuować wzajemnie niszczenie się. Pierwszy do pionu wrócił rywal i kulejąc zbliżył się do mnie, by chwycić mnie za włosy. Mocnym szarpnięciem chciał mnie podnieść, lecz wydobyłem z siebie dziki wrzask, po którym pchnąłem Gargano w tył.
- Jesteś nic nie warty! Uderz mnie! UDERZ MNIE, JOHNNY!- ryknąłem, wykonując zapraszający gest. Johnny wziął kilka głębszych wdechów, lecz z łatwością można było zauważyć, że jest on wkurzony. W końcu doskoczył do mnie i trafił mnie potężnym kopnięciem (Superkick). Jego fani zareagowali na to głośnym wiwatem, lecz ten szybko zmienił się w dźwięk zawodu, bo po trafieniu wyczołgałem się z ringu, zaś Johnny Oferma nie był w stanie mnie złapać. Chwytając się za głowę, zawodnik z Ohio wyraźnie dawał sygnał, iż jest w szoku. Szansa wymknęła mu się z rąk, praktycznie smyrała jego palce. Mimo zawodu, kibice wznowili doping, zachęcając rywala do ponowienia ofensywy. Johnny przyznał im rację i wziął się w garść. Podążył za mną i chwycił mnie za głowę, a następnie wrzucił moje pozbawione życia ciało do ringu. Sam ustawił się na jego krawędzi, szykując się do wykonania znanej już WWE Universe akcji. Do moich uszu doszły jego okrzyki, ostatecznie wróciłem na nogi, wtedy Gargano postanowił wykonać skok nad linami.

Michael Cole: Johnny Gargano szykuje się do swojej akcji. Slingshot DDT! NIEEE!

W odpowiednim momencie przybliżyłem się i złapałem Johnny'ego na swoje plecy, by następnie wbić jego ciało w matę (Dream Valley Driver). Gargano bezwładnie spoczął nieopodal narożnika, skąd miałem idealną szansę do zakończenia starcia. Powoli, ociężale zbliżyłem się do narożnika, na który ledwo się wspiąłem. Gdy stanąłem na jego szczycie, wykonałem długi skok, który zakończył się na klatce piersiowej rywala (Purple Rainmaker). Chwilę po tym przypiąłem go do maty, a reszta była już tylko formalnością.