Wbijam

𝒪𝓌! 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂! 𝐻𝒾𝓉 𝒾𝓉!


𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂...
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂!
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂!
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒱𝑒𝓁𝓋𝑒𝓉𝑒𝑒𝓃 𝒟𝓇𝑒𝒶𝓂!
𝒟-𝑅-𝐸-𝒜-𝑀 𝒾𝓈... 𝒪𝓌! 𝐻𝒾𝓉 𝒾𝓉!

Ring announcer: Making his way to the ring, from Capitol Hill, Washington, D.C., weighed in at  227 pounds. He is the WWE Champion, Velveteen Dream!

Powoli podciągnąłem się do pozycji siedzącej, prowadząc walkę o każdy, najmniejszy nawet wdech. Mimo zamglonej wizji dostrzegłem zbliżający się cień, którym był Triple H. Legendarny zawodnik nachylił się nade mną i obdarzył przeszywającym spojrzeniem. Kilka obelg rzuconych w moją stronę poprzedził zaznaczeniem swojej pozycji w federacji, wyraźnie mieszając mnie z błotem. Nim jednak zdołałem choćby pomyśleć o celnej ripoście, na moim gardle pojawiła się podeszwa, którą Hunter dopychał mnie do narożnika. Miotałem się, walcząc o przestrzeń, lecz mistrz Interkontynentalny nie dawał za wygraną. Publika wzmogła doping, niestety nawet to nie było w stanie zmienić mojej pozycji. W końcu The Game cofnął stopę, ale zamist tego zaczął mnie wściekle okładać. Po każdym ciosie moi sympatycy buczeli, nie wpływając w żaden sposób na sytuację w ringu. Powoli traciłem kontakt z rzeczywistością, mimo to kątem oka dostrzegłem przebiegłego Rusha, który korzystał z sytuacji i wspinał na szczyt klatki. Zacząłem się szarpać, wydając przy tym niezrozumiały bełkot.
- Rush! Rush!- w końcu wrzasnąłem, co zaowocowało skupieniem uwagi Huntera na Lio. Widząc to, staruszek podniósł się i ruszył w kierunku przeciwległego narożnika, sam M.O.T.H. zaś wręcz błagał o litość. Wyczuwając swoją szansę, chwyciłem mocno górny sznur i przy jego pomocy powoli dźwignąłem się do pionu. Przez chwilę rozglądałem się dookoła, dostrzegając twarze moich admiratorów. Przetarłem dłonią twarz i przybrałem bojową minę.
- Jesteś mój, Hunter!- wręcz pisnąłem, zrywając się do biegu. Bezmyślnie wskoczyłem na jego plecy i zacząłem okładać po łysej glacy, oczywiście mogłem zdawać sobie sprawę, że dla faceta postury HHH'a byłem niczym natrętny komar i nic więcej. Bez problemu rzucił mną w przód, lecz wykonałem błyskawiczny przewrót, po którym wróciłem do pionu i natychmiastowo odwróciłem się w kierunku weterana. Jego rozgniewana mina podsunęła mi pomysł, którego nie mogłem zignorować.
Ssij to, skarbie!- wrzasnąłem, krzyżując ręce na kroczu. Szeroko otwarte usta Stephanie dały mi znać, iż trafiłem w czuły punkt, zaś sam Triple H zerwał się do biegu. Na szczęście zdołałem w porę się odsunąć i pchnąć go w plecy, tym samym posyłając w kierunku lin. Odbijając się od nich, zrzucił on zdezorientowanego i rozkraczonego Rusha prosto na napięty sznur. Drobny zawodnik wydał z siebie pisk, zaś zamroczony Hunter zwrócił do mnie swoje oblicze. W tamtym momencie poczęstowałem go kopnięciem po piruecie, ścinając go z nóg (Purple Mass). Ledwo utrzymując równowagę, spojrzałem w kierunku Rusha.
- Mogłeś znać Patricka Clarka, lecz nie znasz Velveteen Dreama.- rzuciłem spokojnie i chwyciłem napiętych lin. Zacząłem nimi bujać, zadając Lio ból, a w momencie unoszenia objąłem go, ściągnąłem z lin i wyniosłem na barki, by następnie wykonać gwiazdę, lądując wprost na torsie Huntera (Dream Valley Driver). Sam nie byłem w stanie unieść się z maty i wszyscy trzej leżeliśmy obok siebie, słuchając głosu tłumu- "This is awesome!".

// Będę miał obsuwę do godziny jak coś

Światło lamp idealnie podkreślało wszelkie zarysy mojej mokrej sylwetki. Widok ten sprawiał ogromne wrażenie na zebranych fanach, u moich rywali budził on jednak strach. Dlatego nie ukrywałem swojego zdziwienia gdy obaj moi dzisiejsi rywale zgodzili się na walkę w stalowej klatce. To był mój plac i bardzo dobrze o tym wiedzieli, a mimo to postanowili spróbować swoich sił. Po tym co się do tej pory wydarzyło wiedzą już jak wielki błąd popełnili.

Nie ukrywając - moim celem tutaj wcale nie jest zwycięstwo. Dziś chodzi jedynie o zemstę, o wymierzenie sprawiedliwości na człowieku który pozbawił mnie możliwości walki o pas WWE. Tak się składa, że ten mężczyzna leżał właśnie obolały w narożniku. Tak oto bezbronna ofiara oczekiwała na ostateczny cios, pogodzony ze swym losem Dream nawet nie próbował uciekać. To będzie egzekucja.

Po podejściu do przeciwnika od razu przycisnąłem jego krtań do liny przy której leżał. Z każdą sekundą coraz bardziej uchodziło z niego życie zwiększając moją satysfakcję z wyrządzonych mu szkód. Nie chciałem jednak zakończyć rywalizacji w tak niewyrafinowany sposób. Podniosłem więc rywala i wykonałem mocne uderzenie w jego głowę. Mistrz powoli zaczął chwiać się na nogach. Wykorzystałem jego brak koordynacji by wrzucić go sobie na plecy a zaraz po tym cisnąć nim w klatkę. W tym całym zamieszaniu gdzieś wypadło mi z głowy, że mamy w tym starciu jeszcze jednego zawodnika. Mistrz Stanów Zjednoczonych próbował ukradkiem wspiąć się na szczyt konstrukcji by zapewnić sobie zwycięstwo. Mimo mojego braku chęci do zwycięstwa nie mogłem pozwolić by moja zemsta na Dreamie skończyła się tak szybko. Na szczęście gdy zauważyłem Rusha miałem jeszcze szansę by pokrzyżować jego plany. Wystarczyło tylko podbiec i chwycić go za nogę. Mając na sobie taki ciężar nie był w stanie wspiąć się wyżej, ja natomiast trzymając tak słabo zbudowanego zawodnika mogłem w bolesny sposób sprowadzić go z powrotem do nas. Lio po gruchnięciu o matę stracił wszelkie chęci ucieczki z klatki - założyłem, że pogodził się już ze swoim losem. Dlatego cofnąłem się na parę kroków by dobić go wykonując Jumping Knee Drop.

Byłem nabuzowany jak nigdy przedtem, jedyną opcją wyładowania całej agresji było ostateczne rozprawienie się z czarnoskórym mistrzem. Ten jednak stanął już na nogi i zebrał się do ataku. Niczym strzała ruszył w moją stronę, na moje szczęście odsunięcie się w bok było wystarczającym unikiem. Dream w rozwoju spraw odbił się od lin, a zrobił to tylko po to by nadziać się na High Knee z mojej strony. Tak oto miałem pod sobą dwóch mistrzów którzy poznali dziś zasadę, że Authority zawsze wygrywa...

Ostatnio edytowany przez Spajk (2019-03-12 01:32:46)

No to nie przedłużając emocji ja od razu postawię na Nekro. I już przechodzę do obrony swojego zdania.

Przede wszystkim post Nekro był kompletny, znalazło się w nim absolutnie wszystko i jednocześnie do niczego nie można się w nim przyczepić. Walka opisana w bardzo realistyczny sposób, do tego ciekawie rozplanowana. Gimmick oddany fenomenalnie, od początku do końca to był Velveteen Dream, cudowne użycie tauntu Tryplaka. Język na bardzo wysokim poziomie, czytało się naprawdę płynnie i przyjemnie. Totalnie nie ma się do czego przyczepić. Natomiast u Spajka można. I nie mówię, że w każdym elemencie, że post jest dużo gorszy, bo naprawdę wyszedł bardzo dobrze, też fajnie oddany gimmick, nawet fajnie pasuje do tego, że nie zależy mu na wygranej, tylko na zemście. Językowo post jest również super napisany, przyczepię się tylko do powtórzenia, bo był zgrzyt w jednym miejscu - zwycięstwo, zwycięstwa, spokojnie można to zastąpić. Ogólnie post ciekawy i z sensem, również płynnie i przyjemnie się go czytało. Jedyne do czego tak naprawdę się przyczepię i co tak naprawdę jest powodem przechylenia szali na stronę mistrza WWE jest opis walki. U Ciebie wyszedł jednak gorzej niż u Nekro, to wrzucenie na plecy, a potem w klatkę zupełnie nieczytelne, bo bardziej wykonujesz AA, jak pod Snake Eyes i wbiegasz z nim w klatkę, czy może fireman's carry i rzucasz się razem z nim plecami na klatkę? To wszystko ma znaczenie, a tutaj nie da się tego wywnioskować. A potem tej walki już prawie nie ma, także nie było jak tego zneutralizować.

Znane wszystkim fanom WWE kolano od Huntera skutecznie powstrzymało mnie przed planowaniem jakichkolwiek zagrań. Ból dał mi się we znaki, do tego dochodziło potężne zmęczenie. Przez to wszystko znalazłem się pod jednym z narożników i leżałem nieruchomo, obserwując opór Lio Rusha. Głębokimi wdechami uzupełniałem braki tlenu, przecierając przy tym prawą dłonią zalaną potem twarz. Zdmuchnąłem lepiący się kosmyk włosów, który przysłaniał mi sytuację w ringu. Gdy to uczyniłem, dostrzegłem walczącego o przetrwanie czarnoskórego zawodnika, który wręcz zalewał czaszkę Triple H'a wściekłymi uderzeniami. Gdy dostrzegł, że weteran chwieje się na nogach, błyskawicznie ruszył w stronę lin, jednak po odbiciu się od nich został powalony przez słynne trafienie kolanem (High Knee). Mistrz Interkontynentalny nie czekał długo i stanął nad swoją ofiarą, jednak zanim ponownie ruszył Rusha, odwrócił się i spojrzał na mnie. Nie byłem może w pełni sprawny, lecz zdołałem zregenerować część sił, mimo to wolałem nie doprowadzać do konfrontacji. Przydała się moja gra aktorska, która zmyliła oponenta na tyle, by swoją uwagę skupił w pełni na mistrzu Stanów Zjednoczonych. Mocno objął jego głowę i bez problemu dźwignął go z maty. Lubieżny uśmiech na ustach jego małżonki umocnił go w przekonaniu, iż pora kończyć starcie, więc cofnął się o krok i mocnym kopnięciem zmusił Lio do pochylenia się. Następnie umieścił jego głowę między nogami i złapał oba ramiona. Zebrani na trybunach ludzie doskonale zdawali sobie sprawę z tego, co się szykuje i zewsząd pojawiło się buczenie, przeplatane pojedynczymi oklaskami. Maltretowany M.O.T.H. nie był w stanie ustać i przyklęknął, lecz legenda WWE szybko poprawiła jego pozycję, a już po chwili mata pode mną się zatrząsnęła za sprawą Pedigree. Hunter prychnął wściekle i wrócił na nogi, delikatnie się przy tym chwiejąc. Jemu również dało się we znaki zmęczenie, lecz mimo to ruszył w kierunku narożnika, na który ociężale się wspiął. Miał zamiar ruszyć po zwycięstwo przy głośnym dopingu swojej małżonki, lecz wtedy ja dostrzegłem swoją szansę. Przestałem udawać i wróciłem na nogi, następnie podbiegłem do przeciwnika. Stephanie szybko ostrzegła męża przede mną, lecz nawet jego nieudolne kopnięcia nie były w stanie mnie powstrzymać. Kilka razy uderzyłem w jego żebra, neutralizując jego atuty, a po chwili wspiąłem się na drugą linę, chwyciłem lewą dłonią klatkę, zaś prawą użyłem do uderzania w czaszkę Huntera. Zamroczony rywal nie był w stanie się obronić, gdy poprawiałem swoją pozycję, następnie nieco go objąłem i wykorzystałem wysokość, by wbić go w matę (Avalanche Dream Valley Driver). Trybuny nagrodziły ten wyczyn gromkimi brawami, ja zaś szybko wróciłem na nogi, trzymając się za obolały kark. Obaj oponenci sprawiali wrażenie nieprzytomnych, więc ruszyłem w kierunku klatki i powoli zacząłem się na nią wspinać. Nawet piski Stephanie nie były w stanie mnie zatrzymać. Gdy znalazłem się na szczycie klatki wiedziałem, że to koniec. Powoli uniosłem w górę rękę i wydałem z siebie okrzyk zadowolenia, następnie przerzuciłem nogę na zewnątrz i kontynuowałem podróż, tym razem w dół. Po kilkunastu sekundach poczułem grunt pod stopami, a walka została zwieńczona uderzeniem w gong. Z głośników wydobyła się moja muzyka, ja natomiast tylko pomachałem do przeciwników, ciesząc się odniesionym zwycięstwem.