Obecny

Witam

Kolejne wyzwanie przede mną. Po zeszłotygodniowym zwycięstwie poczułem solidny zastrzyk adrenaliny nie mogąc doczekać się kolejnego wyzwania. Oczywiste jest, że nikt nie mógł równać się z człowiekiem dla którego ból jest najbliższym przyjacielem. Dodanie mnie do pojedynku tag-teamowego to jak splunięcie mi w twarz. Nie potrzebowałem w swoim narożniku wyczesanego kurdupla, by pokonać kolejną przegniłą kłodę na swojej drodze na szczyt.

Rozciągnąłem swoje pogruchotane po zeszłotygodniowej walce kości, a następnie stanąłem na środku kwadratowego ringu wyczekując aż któryś z oponentów raczy stanąć ze mną w szranki. W końcu się doczekałem, a naprzeciwko mnie stanął gość w czarno-białym stroju chwilę wcześniej wymachując jakąś parasolką. Poczułem się delikatnie znieważony faktem, że kazano mi walczyć z pajacem przypominającym mima. Rozejrzałem się po arenie ignorując obecność mojego przeciwnika, pokazując mu tym samym, że nie uważam go za jakiekolwiek zagrożenie. Pozwoliłem sobie nawet opuścić ring i przejść się wokół niego spoglądając na otyłe mordy amerykańskich "fanów wrestlingu". Miało to na celu nie tylko ośmieszyć rywala, ale też zbić go lekko z tropu, gdyż cały czas kątem oka obserwowałem jego zachowanie. W momencie, gdy sędzia doliczył do siedmiu jak strzała wskoczyłem ponownie do kwadratowego pierścienia, by rzucić się na komunikującego się ze swoim równie głupim partnerem sprowadzając go do parteru punchem w plecy. Moja dłoń niczym maczuga pocałowała jego tylną część ciała dając mi przewagę już na starcie. Jego partner - Aleister Black próbował mnie złapać swoimi łapskami, by dać pajacowi czas na powstanie, lecz powstrzymałem jego zapędy łapiąc go za nogę i przesuwając na środek ringu. Willow nie był jednak na tyle poobijany, by nie móc się obronić. Gdy już wstawał do pionu dynamicznie obrócił się i skontrował moją ofensywę posyłając mi kilka Low Kicków osłabiając moje nogi. Najwidoczniej poczuł wiatr w żagle, gdyż od razu wziął się do roboty posyłając mnie Irish Whip'em na liny, by następnie wbić moje ciało do parteru. Nie sądził chyba jednak, że uda mu się to tak łatwo, gdyż chwilę później nadział się na Roundhouse Kick, który powalił poszkodowanego na matę jednocześnie go ogłuszając. To był tylko przedsmak tego co zrobię z tym wymalowanym od stóp do głów pajacem udającym wrestlera. Gdy próbował się podnieść na jego twarz lądowała podeszwa mojego buta sprowadzając go ponownie na glebę. Chciałem, by widział, że nie powinien znajdować się w jednym ringu z Jimmym Havociem. Koniec tej szopki! Złapałem za włosy Willowa i podniosłem go do pionu, by zakończyć jego ringowe cierpienie stając za nim i łapiąc go w pasie. German Suplex, który mu zaaplikowałem wyrzucił go daleko, bo aż pod sam narożnik, w którym znajdował się Lio. "Dosyć tego gówna! Chodź tu Black!" - wykrzyczałem wskazując palcem na wytatuowanego gościa w przeciwnym narożniku.

442/430 (mam nadzieję, że nie będzie kłopotu z 12 słowami ponad max?)

Ostatnio edytowany przez Loniu (2019-02-07 17:48:32)

Pierwsza ofiara została już stracona, Drew był już przeszłością, teraz trzeba otworzyć szeroko przed siebie i poznać nowe horyzonty. Te jak się okazało były niczym innym jak walkę teamową, nie byliśmy z tego zadowoleni, przecież sami moglibyśmy bez większych problemów rozprawić się z Rushem. Zapewne to on potrzebował ochroniarza, w dodatku teraz nawet nie stoi naprzeciw mnie. Widać, że został już złamany, a to co dzieje się teraz w jego głowie jest częścią naszego planu powrotu na szczyt. Jesteśmy Willow i dzisiaj pokażemy Rushowi i jego partnerowi co to znaczy prawdziwa szoła życia.

Havoc w swoim obliczu próbował być straszny, nie zdawał sobie sprawy, że w gruncie rzeczy stoi teraz przed żywym koszmarem. Zmorą, która wkrótce wejdzie do jego wnętrza i najpierw zniszczy go od środka tylko po to, aby zadać ostateczny cios gdy jego myśli będą daleko od ciała. Od początku starcia Jimmy unikał mojego wzroku, zachowywał się jak malutkie dziecko pozostawione w ciemnym zaułku czekające na pewną śmierć. Bał się zobaczyć oblicze tego, który wkrótce zada mu egzystencjalny ból, który przeszyje go od stóp do czubka głowy. Czekaliśmy na takie okazje, rywal cały czas próbuje oswoić się z tym kto stoi naprzeciw niemu. My nie chcemy czekać, po chwili odbiłem się od naprężonych lin i zaskoczyłem rywala potężnym Enzuigiri. Po upadku na matę na hali rozległy się gromkie brawa, zaczęło mi się to podobać. Co ja robię? Willow dalej! Pomyślałem w głębi ducha i momentalnie dosiadłem przeciwnika zasypując go gradem ciosów.

Sędzia nakazał przerwać tę szarżę, no cóż musimy zwolnić. Widać, że oponent chyba otrząsnął się z szoku, ponieważ teraz sam próbuje zaatakować. Raz za razem udaje mi się unikać jego ciosów, zachowuje się jakby był we mgle. Próbuje znaleźć swój cel, jednak ten jest nieosiągalny, nieuchwytny niczym wielka stopa. Wykorzystując nieporadność swojego rywala odbiłem się od sprężystej maty i wykonałem Dropkick, który posłał go w narożnik mojej drużyny. Mój partner zażądał zmiany, nonszalancko go odepchnąłem, a następnie dorzuciłem kilka stompów na tors przeciwnika. Mieliśmy już swoją ofiarę na widelcu, nie dane mi było stanąć w szranki z Lio, więc musieliśmy zadowolić się przystawką. Być może ta marna cząstka Hardy by odpuściła, ale nie my. Willow jest niezmierzona potęgą jaka zawitała do WWE i raz za razem będzie to udowadniać. Havoc jesteś mój, nie uciekniesz, Twój umysł należy do mnie! Po wykrzyczeniu tych słów w stronę zbierającego się przeciwnika spojrzałem w stronę jego corneru. Widziałem tam uciekającego od konfrontacji Rusha, był dokładnie taki sam jak swój partner, przestraszony. Jak wiadomo przed strachem się nie ucieknie, ponieważ on nigdy nie śpi podobnie jak Willow. Havoc też został pozbawiony drogi do ucieczki, teraz musi czekać na naszą łaskę.

PS: Post pisany na tablecie i z 39 stopni gorączki proszę o wyrozumiałość jeśli chodzi o interpunkcję/ortografię. Co do gimmicku bo nie zmieniłem w KP, tak w skrócie. Willow jest rozdarty na cząsteczki, często mówi o sobie w liczbie mnogiej, Hardy cały czas w nim żyje i próbuje walczyć. Dokładniejszy opis wkrótce.

Ostatnio edytowany przez Ryse (2019-02-07 20:52:40)

Ryse vs Loniu:

Ryse po pierwsze dramatyczny brak przecinków i zła budowa zdań, trochę trudno się to czyta. Przyczepiłbym się, że przesadzasz gimmikciem, ale Nekro tak chciał więc odpuszczę. Natomiast nie jestem pewny, czy takie edgy gimmicki ci leżą, trochę to się dziwnie pisze.

Loniu tu już jest całkowicie armageddon, jeżeli chodzi o interpunkcje i błędy językowe. Przez to odbiór posta jest bardzo utrudniony.

Posty są na podobnym poziomie, natomiast moim zdaniem Ryse trochę jednak ciekawiej i lepiej językowo. Więc ode mnie punkt dla niego.

Wszystko jest już jasne, mój głos nic tu nie zmienia, lecz ja również stawiam na Willowa. Obaj popełniliście błędy, brak przecinków rzuca się w oczy, jednak post Ryse był łatwiejszy do zrozumienia, zdecydowanie przyjemniej się go czytało. Rozumiem twój gimmick Ryse, jednak nie uważam, by używanie w jednym zdaniu liczby mnogiej i pojedynczej było dobrym pomysłem. Mam na myśli fragmenty takie jak "[...] My nie chcemy czekać, po chwili odbiłem się[...]". Jeżeli chcesz to mieszać, to musisz tworzyć płynne przejścia, bo w tym konkretnym przypadku wyszło słabo.

Przed nami PPV, więc nie będę wymagający. Booking na dowolną liczbę słów, byleby nie był zbyt jednostronny.