Na arenie rozbrzmiewa "This Fire Burns", a na stage'u pojawia się nie kto inny, tylko najlepszy syn miasta Chicago, jedyny i niepowtarzalny - CM Punk. Pewnym krokiem zmierza do ringu. Już w środku kwadratowego pierścienia wzniósł w górę pas mistrzowski WWE, chełpiąc się tym niezwykle, co spotkało się z niezadowoleniem publiczności.

Trwająca już jakiś czas batalia ostro wdała mi się we znaki. Pomimo, że był to jeden z wielu kolejnych pojedynków na Raw, to zdążyłem już mocno to odczuć na swoich kościach. Myślami byłem już na kolejnym Pay Per View, gdzie kolejnym moim konkurentem miał być Velveteen Dream. Ktoś może powiedzieć, że nie powinienem się go obawiać, w końcu jest niedawnym debiutantem, a ja do tej pory pokonywałem takich wrestlerów jak Christian, Cody, Undertaker, Jeff Hardy czy Tommaso Ciampa. Z drugiej strony sam Velveteen zdążył już sporo namieszać w półświatku WWE, co wzbudziło moje obawy. Moje rozmyślania snułem leżąc w okolicach narożnika, próbując się podnieść. Przy okazji mój dzisiejszy rywal, czyli Killian Dain również usiłował dźwignąć swoje nielekkie cielsko. Pojedynek był do tej pory dość intensywny, na szczęście nie tylko dla mnie. Obaj daliśmy radę wstać i przy owacji publiki wysłaliśmy w swoją stronę burzliwe spojrzenie. Byłem dość obolały, lecz zebrałem się w sobie i śmiało ruszyłem w stronę przeciwnika! W końcu liczą na mnie moi nieliczni bracia i wyznawcy z ruchu "Straight Edge". Jako ich przywódca, mistrz oraz zbawca nie mogę ich zawieść!

Dopadłem do oponenta i chciałem wejść w zwarcie. Ten jednak z ogromną łatwością odepchnął mnie i tylko gromko się roześmiał. Niezwykle mnie to zezłościło... Postanowiłem ruszyć ponownie w stronę mojego konkurenta. Tym razem zacząłem od nawałnicy punchów w jego twarz, a do tego dołożyłem kilka solidnych low kicków na obie nogi! Zamroczyłem tym go nieco, co postanowiłem niezwłocznie wykorzystać! Złapałem jego głowę pod pachę, chwyciłem za spodenki z zamiarem wykonania Snap Suplexu! Nie oceniłem jednak ostatecznie dobrze jego ogromnej wagi, co spowodowało, że... nie byłem w stanie go podnieść wyżej, niż na kilkanaście centymetrów. Bezwładnie opuściłem go, co skrzętnie wykorzystał Killian, samemu wykonując na mnie Delayed Vertical Suplex. Upadłem na ziemię, a rywal natychmiast postanowił dopaść do mnie z zamiarem wykonania serii stompów. Na szczęście zapobiegłem temu, turlając się z ringu pod dolną liną. Publika nagrodziła mnie za to buczeniem. Nie zważałem jednak oczywiście na to - taktyczny odwrót w tej sytuacji był jedynym rozsądnym rozwiązaniem.

Oparłem się o barierkę i zaczerpnąłem kilka głębszych wdechów, w międzyczasie opracowując plan na dalszy etap walki. Dain zirytowany moją postawą wyszedł po mnie poza ring, a ja postanowiłem zabawić się z nim w "kotka i myszkę" - kiedy tylko on opuścił ring, ja natychmiast wślizgnąłem się do niego pod dolną liną. Ten ewidentnie się mocno tym zirytował, co tylko wywołało moją satysfakcję. Otyły Irlandczyk postanowił więc wrócić do kwadratowego pierścienia, a tam już czekał na niego mój Roundhouse Kick! Coś nieprawdopodobnego! Przeszedłem do pinu - 1... 2... 2,5... i KICK OUT! Niewiarygodne... Złapałem się za głowę, gdyż wygrana była tak blisko... Wiedziałem, że trzeba jednak użyć broni większego kalibru. Teraz byłem przekonany o tym, że nie będę w stanie wnieść go na swoje barki, tak więc nie pozwoliłem mu, aby się podniósł, a potem założyłem dźwignię Anaconda Vise! Dain krzątał się intensywnie, lecz ja trzymałem submission bardzo solidnie. Po chwili próby przerwania uchwytu, dał za wygraną, gdyż został zmuszony do poddania się. W taki oto sposób zwyciężyłem w kolejnej walce z rzędu!