Wchodzę, pewnie nie będzie editu xd

Płynące po mej skroni krople potu zdawały się ważyć zdecydowanie więcej, niż pamiętałem. Trud pojedynku zaczął dawać mi się we znaki, jednak po twarzy Mundo dostrzegłem, iż jemu również brakuje już sił. Ciężko dysząc puściłem się górnej liny i postąpiłem kilka kroków do przodu, chcąc dotrzeć do odpoczywającego rywala. Każdy kolejny krok był coraz turdniejszy, lecz wciąż parłem przed siebie, niesiony głośnym dopingiem rozochoconej publiki. Jako człowiek pobożny nie czułem zawiści ani gniewu, także moje myśli były zupełnie wolne od chęci rewanżu. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że tamta porażka była tylko częścią czegoś większego. W końcu nie miałem Boga na wyłączność, a wydarzenia z Money in the Bank jasno dały mi do zrozumienia, że również i Johnny stał się ważnym ogniwem planu. Mimo, że ręka odmawiała mi posłuszeństwa, przemogłem się i chwyciłem Amerykanina za głowę, chcąc ustawić go w odpowiedni sposób. Widocznie zwlekałem, bo Mundo zdołał dojść do siebie i potraktował moje podbrzusze sierpowym uderzeniem. Walczyłem z bólem, lecz ostatecznie przemogłem nieprzyjemne uczucie i nie puszczałem jego głowy, niestety kolejne uderzenia skutecznie odwiodły mnie od wdrożenia taktyki w życie, a przynajmniej tak mogło się wydawać przez chwilę. Ostatecznie zacisnąłem zęby i mrucząc pod nosem słowa modlitwy przyciągnąłem do siebie świeżego mistrza i potraktowałem jego podbródek uderzeniem (Forearm Smash).
- Nie złamiesz mojej wiary!- krzyknąłem nagle, dając upust chwilowemu przypływowi emocji. Nie zwlekając rozpędziłem się i postanowiłem posłać oponenta na deski. Nie spodziewałem się jednak tego, że Mundo przechwyci moje ramię w trakcie biegu. Moja najważniejsza broń została zneutralizowana, gdy oponent pociągnął moją kończynę w stronę maty, wyginając ją nienaturalnie na swym barku (Arm Stunner). Zawyłem z bólu i przytuliłem rękę do torsu, szukając pomocy w modlitwie. Słowa wypowiadane z nadmierną wręcz gorliwością mogły wyglądać zabawnie dla osoby postronnej, lecz w tym konkretnym przypadku były moją ostatnią deską ratunku.
- Zaakceptuj ból! Niech stanie się częścią Ciebie!- znów usłyszałem Jego słowa i to właśnie one niosły ukojenie. Fani zaczęli skandować moje imię, prosząc mnie o jeszcze odrobinę wysiłku. Znów zacisnąłem zęby i wyprostowałem się, zwracając oblicze w kierunku Mundo. Sam zainteresowany nie okazywał oznak skruchy, a wręcz przeciwnie- szeroki uśmiech jednoznacznie wskazywał na zadowolenie z zaistniałej sytuacji. Wypuściłem głośno powietrze, poruszałem delikatnie ramieniem i zacząłem szukać szansy na odpowiedź. Niestety w momencie, w którym zamachnąłem się z zamiarem wyprowadzenia ciosu, Johnny okazał swoją imponującą zwinność i błyskawicznym kopnięciem trafił mnie w skroń (Roundhouse Kick). Obity i upokorzony, niczym Chrystus na Golgocie, zachwiałem się i opadłem na znajdujące się za mną liny. Mimo rozmazanego obrazu, nie zawodził mój słuch. Do moich uszu dotarł głośny jęk publiki, a także następujące po nim gwizdy. Zapewne Amerykanin starał się wyprowadzić fanów z równowagi, co im się nie podobało. Powoli odzyskałem jasność umysłu, a co się z tym wiąże, dostrzegłem twarze moich wiernych.
- Nie poddałeś się, gdy opluwał Cię Ciampa z watahą, a zrobisz to teraz?- szepnąłem sam do siebie, próbując wykrzesać z głębi ducha walki. Nie było to konieczne, bo już sama reakcja publiki była w stanie to zrobić. Gwałtownie odepchnąłem się od liny i stanąłem na nogach, po czym wydałem z siebie głośny ryk. Czułem adrenalinę płynącą w moich żyłach, krew wrzała. Zaskoczony Mundo nie był w stanie się schronić, gdy nabuzowany ruszyłem w jego kierunku i uderzyłem w jego opalony tors złączonymi rękoma (Popish Hammer).
- Poczujcie Jego moc!- ryknąłem w stronę trybun, wystawiając w ich stronę dłonie. Płynąca z nich moc była w stanie zmotywować fanów do jeszcze głośniejszych okrzyków. Czas dokonać cudu.

Booking wstawię dzisiaj do godziny 19

Podekscytowani fani doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że poprzednia kombinacja była wprowadzeniem do akcji kończącej. Czują nadchodzący koniec, z ich gardeł wydobył się głośny ryk, który odebrałem jako zachętę. Uniosłem głowę i rozłożyłem szeroko ramiona, wykonując znak krzyża. Kilka sekund pozowania to był idealny czas, gdyż obity Mundo zaczął dźwigać się z maty. Błyskawicznie zająłem pozycję w narożniku i wpatrywałem się w niego, oczekując momentu, w którym zwróci do mnie swoje oblicze. Gdy nadeszła w końcu ta chwila, zerwałem się do biegu, lecz powstrzymał mnie gest Johnny'ego. Otóż rzucił się on na kolana i zasłonił twarz, błagając o przebaczenie. Zatrzymałem się, a następnie powolnym krokiem ruszyłem do niego. Z początku chciałem odpuścić oponentowi bólu, lecz w moich myślach pojawiła się sytuacja z naszego poprzedniego pojedynku. Wtedy to Amerykanin jedynie udawał chęć nawrócenia się i w podobny sposób nabrał mnie na swoją sztuczkę.
- Nie tym razem, grzeszniku!- rzuciłem gniewnie, obserwując jak ulga na jego twarzy zmieniła się w obawę. Błyskawicznie klęknąłem przed nim i korzystając z jego pozycji uderzyłem w podbródek (Dropping Down). Mundo chwycił się za okolice krtani i wstał, ja zaraz za nim. Znów czekałem na swój moment, a gdy ten nadszedł wbiłem się w niego ramieniem, powalając tym samym na matę (Clothesline from Heaven). Nie zwlekając ułożyłem się na nim i podciągnąłem do góry jego nogę, pozwalając sędziemu na rozpoczęcia liczenia. Nic już nie mogło się zmienić. To był koniec.

Ostatnio edytowany przez Nekro (2018-09-06 18:21:40)

Na arenie pojawił się nie kto inny jak Roman Reigns! Pojawił się zamiast sędziego, który miał rozpocząć walkę o walizkę, po czym szybko przemieścił się do kwadratowego pierścienia. CM Punkt nie zareagował, był zaskoczony, cały czas trzymał w ręku walizkę, którą miał przekazać sędziemu, a Big Dog pewnie wkroczył do akcji. Natychmiast rzucił się na posiadacza walizki i wyprowadzając całą serię niezwykle silnych i szybkich punchy zepchnął Phillipa do głębokiej defensywy. Punk pod naporem ciosów upuścił swoją nagrodę, aby móc się bronić, lecz to na niewiele się zdało. Ciosy Reignsa były bezlitosne, a jedyną obroną przed napastnikiem okazał się upadek na ziemie i momentalne opuszczenie ringu, po którym Phillip schronił się na zapleczu. Zadowolony z siebie Roman odrzucił włosy do tyłu i wydał z siebie groźny ryk, fani szaleli, mistrz był bezpieczny! Big Dog sprawdził czy z Pastorem wszystko dobrze, a kiedy okazało się, że jest po prostu obolały, Roman pomógł mu wstać... lecz w tym momencie jego wzrok przykuła zielona walizeczka, która została w ringu, CM Punk o niej zapomniał. Reigns podniósł przedmiot i uniósł go wysoko nad głowę w geście zwycięstwa, a WWE Universe oszalało z zachwytu.