Jestem.

From Kosovo, Albania
Weight 330 lb
Rezar

Coś jest nie tak... Ktoś zasłonił mi światło, wyczuwam paskudny zapach z ust i słyszę ciche sapanie... Postanowiłem sprawdzić kto mi nie, daje spokoju. To był nikt inny jak Rezaro wyrazie twarzy psychopaty, ucieszony, bo może dorwać mnie swoimi łapskami. Przez chwilę stoję wystraszony, myślę, czy nie ulec jego sile, ale sumienie mi mówi, żebym walczyć do końca... Prawdę mówiąc, mało mnie obchodzi ta walka, nawet jeśli mogę zostać pretendentem do mistrzostwa United States. Ja jestem tu, aby się zabawić z rywalami, a także dać rozrywkę znudzonym widzom.

Nie mam pomysłu na to starcie, aby jakoś podkręcić atmosferę, rzucam się z pięściami na posturę oponenta. Dobrze wiem, że są mało efektowne na takiego człowieka, ale może zlituje się nade mną i odda mi swoją dominację. Niestety wielki Albańczyk z impetem popycha mnie rękoma, a ja ląduję poza ringiem. Takim oto sposobem, pewnie upokorzony padam na twardą podłogę, czuję się bezradnie. Siedzę na tyłku i myślę jakby tu podejść konkurenta, w pewnym momencie do głowy przychodzi mi plan o usmażonych naleśnikach. Wstaję na nogi, podchodzę do stołu komentatorskiego, a następnie chwytam się za worek ze specyfikiem. W międzyczasie opasły zawodnik zajmuje się Hardym, który znajduje się po przeciwnej stronie ringu. Wykorzystuję okazję, wślizguję się do wnętrza areny i od razu podbiegam do konkurenta. Lekceważąco poklepując go po barkach, mówię w jego kierunku: Halo! Halo! Halo! Rezar? Tak oto ściągam na siebie uwagę współzawodnika, kiedy tylko się odwraca, ja wyjmuję jeden naleśnik. Odwraca się i na powitanie dostaje plackiem w twarz!

Fantastycznie można świętować małe zwycięstwo, zacznijmy od kręcenia tyłeczkiem. Niektórzy z widzów zaczynają mnie naśladować, to bardzo miło z ich strony. Psychopata stoi znieruchomiały, z plackiem na lico, nie wiedząc co, ma zrobić. Wówczas okrążam go tanecznym krokiem, po czym odchodzę od jego postaci kilka kroków. Ręce w góre i klaszczemy! Wykrzykuję w stronę fanów, sygnalizując swój znany taunt. Minęło kilka minut, w końcu przełamuję napięcie, wskakuje w górę, finalizując moment, klasycznym trouble in paradise! Ależ widzowie wybuchają aplauzem, aż wstali z miejsc, nie wierząc w to, co się dzieje, lecz czy od razu przypnę go? Teraz nie, nie spieszy mi się. Wciąż trzymając tajemniczą torbę, wyjmuję z niej zabawkowy róg jednorożca, aby założyć go na głowę. Teraz mogę spokojnie go przypiąć i tak też czynię, na twarzy pojawia się ironiczny uśmiech. Nagle odliczenie zostaję przerwane przez Jeffa Hardy'ego! Efektowny swanton bomb, pozbawia mnie szansy na zwycięstwo, natomiast Rezarowi ratuje tyłek. Teraz to Jeffrey może zwyciężyć, jest trochę w szoku, dlatego długo się zbiera, dokonuje próby odliczenia Albańczyka. Sędzia znów klepie w dechy, jeden, dwa i... Też nie ma! W samą porę ingeruję w ich batalię, inkasując na nich boom drop! Sprowadzam ciało Nero na nieprzytomnego, albańskiego psychopatę, rzucam na ich twarze naleśniki i rzucam się do przypięcia... 1! 2! 3!

Walka toczyła się w najlepsze, jednak po nie udanym dla mnie Money In The Bank, nie czułem się już tak samo. W mojej głowie pojawiało się coraz więcej wątpliwości, czy to jeszcze ma sens? Kiedy powoli podnosiłem się poza kwadratowym pierścieniem, myśli te wracały ze zdwojoną siłą. Nagle nastąpił przełom usłyszałem młodego fana, którego twarz była pomalowana tak jak moja na początku starcia. Wykrzyczał tylko ,,Let’s Go Hardy” Wtedy ponownie poczułem siły, chęć pięcia się w górę jak podczas swego debiutu w pro wrestlingu. Wybiła godzina powrotu prawdziwego Jeffa Hardego, Charismatic Enigmy, która ciesząc się daje radość innym. Tym samym tworem, który był wielbiony przez miliony. Oczy zostały otworzone, a droga na sam szczyt, ponownie stała się realna. Cóż więcej zostały starej wydze? Odpowiedź brzmi nic, teraz czas dać radość najmłodszym, a także samemu sobie.

Obolały po brutalnym wyrzuceniu z ringu powoli zacząłem wspinać się na apron. Ból jednak był tak duży, że jedna z moich rąk cały czas znajdowała się na żebrach, które mocno odczuły upadek. Moje oczy dostrzegły jak Rezar zbliża się ku końcowi pojedynku, organizm jednak zasygnalizował, że nie mogę zrobić nic innego jak tylko się temu przyglądać. Całe szczęście Kofi w ostatniej chwili się wyswobodził. Wiedziałem, że teraz nadszedł mój czas bez zawahania znajdując się na apronie wyskoczyłem z trzeciej liny, a moje Springboard Crossbody trafia w Albańskiego psychopatę. Zasygnalizowałem Kofiemu, że chciałbym z nim współpracować, oboje mamy dużo większe szanse na pokonanie przeciwnika. Ten wyraził swoją aprobatę do tego pomysłu i po chwili wykonał Leg Drop Bez chwili zastanowienia wykonałem tą samą akcję. Olbrzym jednak wygląda na niewzruszonego i ponownie staje na nogi,

W tej chwili w mojej głowie pojawił się ogromny strach, skoro po kilku akcjach on wygląda jakby nic nie poczuł to co będzie dalej? Czyżby był prawdziwym potworem, który nie zna litości dla wrogów? Zapewne tak było, a ja nie chciałem dopuścić tej myśli do głowy. Było już chyba za późno. Rezar ponownie znajdował się na nogach a ja i Kofi chyba nie mieliśmy zbyt wiele pomysłów. W dodatku rozpędzony Albańczyk powalił nas Double Clotheslinem, a następnie przeszedł do okopywania mojego niedawnego kompana. Stworki na widowni rozpętały szaleństwo, a ja niesiony ich dopingiem powoli stanąłem na nogi. Psychopata jednak już mnie dostrzegł i bardzo szybko ruszył w moim kierunku, nie miałem za wiele czasu na reakcje. Ostatkiem sił wybiłem się w stronę na narożnika i stając na nim wykonałem ekwilibrystyczne Whisper In The Wind, które trafiło do celu, mój przeciwnik jednak ustał tą akcję. Nie zauważył, że za nim znajduje się już Kingston, który zaskoczył i powalił oponenta Trouble In Paradise. Wiedział, jednak że to za mało, dlatego bez zawahania wskoczyłem na narożnik i dorzuciłem Swanton Bomb Kofi jednak sam chciał wygrać. Momentalnie stanąłem na nogi, a następnie wykonałem mocne wejście w brzuch które zaskoczyło wszystkich. Nie pozostało mi nic innego Twist of Fate a następnie odliczenie do trzech.

450/450
28/30

Kevin: Pod względem językowym post leżał, sporo błędów przez co naprawdę ciężko to się czytało. Gimmick Kofiego było widać, ale mam wrażenie że aż za bardzo chciałeś go wpleść w post. Najpierw numer z naleśnikiem, później znalazł się czas na taniec przez kilka minut bez żadnej reakcji rywali (po zwykłym uderzeniu plackiem? Axron pisał że to Rezar dominował) i na koniec to przypięcie. Trochę to wszystko było aż nadto nierealistyczne i niestety nie mogę też tego przez to zaliczyć jako punkt za pomysł. Myślę, że Kofi to jednak mimo to po prostu zły wybór i nową postacią będzie wszystko wyglądać o wiele lepiej.

Haris: najlepiej pod względem językowym i opisów, bo błędy popełnił każdy z was. Widać, tą dominację w ringu może nawet momentami aż trochę za bardzo, ale można uznać że rywale byli już trochę wymęczeni skoro jakiś czas ona już trwała.

Ryse: na plus, że przede wszystkim pamiętałeś o wspomnieniu o czymś z przeszłości i o fanach. Fajnie przeprowadzone akcje, może nie był to szczyt kreatywności, ale zawsze jakiś pomysł. Na minus gimmick. Nie widziałem aż tak dobrze tu Jeffa, postaraj się w poście uwidocznić jeszcze jakąś jego cechę, żeby to nie był tylko fejs dla którego liczą się tylko bardzo fani.

Zastanawiałem się pomiędzy Harisem, a Ryse jednak ja postawię na Harisa ze względu na ciekawe opisy sytuacji i minimalnie bardziej widoczny gimmick postaci.