BEHOLD THE KING THE KING OF KINGS...

Muzyka wejściowa najbardziej wpływowych ludzi w tym biznesie sprawiła, że oczy całej areny zostały skupione w jednym punkcie. Najważniejsze osoby całego rosteru nagle pojawiły się na rampie ku niezadowoleniu publiczności. Pierwszy wyszedł sam prezes WWE - Triple H ubrany w garnitur podkreślający jego elegancję i stanowisko jakie obejmuje. Za nim pojawiła się trójka najbardziej niebezpiecznych i bezlitosnych bestii. "A Monster Among Men" Braun Strowman, "Blackheart" Tommaso Ciampa oraz "The Viper" Randy Orton. Prezes zebrał u swego boku armię, która ma stanowić o jego sile. Paul od zawsze chciał władzy, a kiedy ją dostał, postanowił rządzić twardą ręką. Cała czwórka zatrzymała się na początku rampy. Kamerzysta ukazał twarz Triple H'a, która wyrażała nieskrywane poczucie wyższości. Lekki uśmieszek świadczył o pewności siebie, którą wprost emanował. Jego żołnierze natomiast nie ukazywali żadnych emocji. Ich skamieniałe twarze powodowały jeszcze większy strach u przeciwników dyrekcji. Heat publiczności przerwała amerykańska konferansjerka.

On the way to the ring - COO of WWE "The King of Kings Triple H, "A Monster Among Men" Braun Strowman, "Blackheart" Tommaso Ciampa and The United Kingdom Champion "The Viper" Randy Orton - The Authority!

Uśmiechnięta JoJo była ewidentnie zadowolona z wykonanej pracy. Chciała to zrobić jak najlepiej, w końcu zapowiadała samego prezesa WWE i jego wiernych przyjaciół. The Authority było już w drodze do ringu. W poszczególnych częściach areny można było dojrzeć fanów, którzy kłaniali się przed Celebral Assasinem. Widocznie miał również swoich zwolenników - ich było jednak dużo mniej. Większość była przeciwna władzy totalitarnej, która stopniowo jest wprowadzana do największej federacji wrestlingu na świecie. Widać było, że Triple H wszystko idealnie ukartował. Zdobył zaufanie najsilniejszych i najbardziej niebezpiecznych zawodników. Z nimi u boku mógł zrobić dosłownie wszystko, ponieważ nikt nie był w stanie im się przeciwstawić. Przeciwnicy traktowali dyrekcję jako zło konieczne - wiedzieli, że muszą się podporządkować, ale ich wola walki nie dawała za wygraną. Dlatego zmagali się z potężnym strachem, który nakazywał im dołączyć w szeregi niezwyciężonej grupy, do której niestety dostęp mieli tylko wybrańcy. Nie tylko Triple H czuł wyższość. Strowman, Ciampa i Orton także wiedzieli, że mając tak ogromne przywileje mogą robić praktycznie co tylko sobie wymyślą. Mieli świat wrestlingu u swych stóp - federacja stała się ich placem zabaw. Nie mogli jednak zawieść swojego szefa i chcieli zrobić wszystko, aby spełnić jego wymagania. Dlatego kroczyli za nim krok w krok. Byli jego żołnierzami w walce o to co dobre dla biznesu. HHH wziął do ręki krzesło i zajął miejsce obok komentatorów, natomiast Tommaso Ciampa i Braun Strowman stanęli obok niego. Randy Orton wszedł do kwadratowego pierścienia i zajął miejsce w jednym z czterech narożników. Rywal Vipera był przerażony, ale zewnętrznie nie mógł pokazać swojej słabości. Król spoglądał na swoje królestwo, a armia miała pokazać poddanym, że należy być posłusznym w stosunku do swojego władcy...

Obaj zawodnicy już w ringu, więc mamy gong! Niech będzie, że walka już się zaczęła, a starcie jest wyrównane. Opiszcie jak wracacie do walki i odzyskujecie inicjatywę. Można używać sygnatur, ale jeszcze nie finisherów. Chce zobaczyć wszystko to co na pojedynek mistrzowski przystało czyli gimmick, walkę, emocje i swoje przemyślenia. Limit niech będzie 600 słów powodzenia.

Kolejna walka dobra ze złem miała być swojego rodzaju odbudową królestwa. Myśl o wzmocnieniu fundamentu utrzymującego nas u władzy ani na moment mnie nie opuszczała. Kiedy leżałem obok mych przyjaciół między oczami pojawiła mi się gęsta mgła, a przedmioty wokół wydawały się zanikać. Dziś jako żołnierz najpotężniejszej armii poszedłem na wojnę z człowiekiem, który pragnął naszego końca. To on stał się moim największym wrogiem i zakałą - marzyłem, aby urządzić rzeź, która spowoduje jego upadek. Triple H był spokojny o naszą przyszłość, a przyjaciele złapali mnie za rękę i sprowadzili do pozycji stojącej. "Zwyciężymy bracie, jak zawsze. Pamiętaj o tym, a zatrzymasz przy sobie złoto, które jest dla nas równie ważne co dla ciebie." - Tommaso dał mi do zrozumienia, że zawsze będą mnie wspierać. W jednej chwili wszystko wróciło do normy, te słowa przemówiły nie tylko do psychiki, ale sprawiły, że moja forma fizyczna została ulepszona. Przez żyły przeszła nieskazitelna dawka adrenaliny, która pogłębiła nienawiść względem oponenta wstającego w ringu za pomocą lin. Zacisnąłem zęby i oddychałem głęboko. Poczułem siłę, której nie da się opisać prostymi słowami. Z upadłego człowieka stałem się głodnym drapieżnikiem - marzyłem o złocie i wiecznej sławie. Pozycja dominatora była stworzona dla mnie. Stałem się lwem, który posiadał pełnię energii do spożytkowania, aby zdemolować bezbronną owieczkę. Seth Rollins był sam, znikąd pomocy... Wykorzystując swą dynamikę wkroczyłem między liny. Ring stał się moim placem zabaw i miejscem tortur dla Architekta. Potwór dopadł swoją ofiarę.

Pobiegłem w stronę przeciwnika opierając się na swoim zwierzęcym popędzie. Poczułem krew, którą pragnąłem pokryć swe dłonie. Kiedy znalazłem się wystarczająco blisko wroga zacząłem wyprowadzać potężne uderzenia, które lądowały przede wszystkim na  jego czaszce. Będąc w transie biłem bez opanowania. W ogóle nie czułem zmęczenia, a każdy kolejny cios wydawał się być coraz mocniejszym. Defensywa rywala nie miała znaczenia, a więc po chwili znaleźliśmy się w narożniku gdzie kontynuowałem bestialskie ataki. Sędzia zareagował niemal natychmiast i zaczął odliczać. Wtedy do gry włączył się Strowman. Wystarczyło, żeby stanął na apronie, a arbiter odskoczył od razu z powodu strachu. Rollins leżał u mych stóp - znów stałem się jego panem, od którego zależało jak długo będzie cierpiał. Wstawał za pomocą moich nóg kładąc na nich dłonie. Gdy stanął wyprostowany natychmiast odepchnąłem od siebie szkaradę. Seth trafił plecami w narożnik, a ja wyprowadziłem European Uppercut. Huk miażdżonej szczęki rozszedł się po arenie, a ja poczułem wyzwalającą siłę, która przeszła przez me wnętrze wskutek zadawania bólu bezbronnej ofierze. Zamknąłem oczy i rozkoszowałem się nirwaną. To był błąd, za który zapłaciłem niemałą cenę. Raz jeszcze stałem się poddanym człowieka, który nie powinien stanowić dla mnie żadnego zagrożenia.

The Architect wyprowadził kilka trafnych ciosów prosto w moją głowę. Atak oszołomił mnie na tyle, że nie byłem w stanie przewidzieć kolejnego ruchu pretendenta do mojego tytułu. Słyszałem tylko publiczność skandującą imię bohatera, który miał odmienić na zawsze obliczę federacji. Niestety nie mogłem ich uciszyć choć bardzo tego chciałem. Rollins sprowadził mnie bowiem do parteru poprzez celny Roundhouse Kick. Upadłem najpierw na kolana, a następnie uderzyłem ciałem o matę. Wszystko wokół szumiało, lecz wbrew pozorom czułem się bezpieczny. Rollins nie miał tego komfortu. Odwracał się we wszystkie strony, a jego oczom ukazało się dwóch żołnierzy niezwyciężonej armii. Ciampa i Strowman weszli do kwadratowego pierścienia, a sędzia nie mógł nic na to poradzić. Marzyciel nie myśląc zbyt długo ruszył do ataku na moich przyjaciół. Jeden cios od Brauna sprawił, że wróg został na moment oszołomiony. Wykorzystałem zamieszanie i niczym wąż przeszedłem do duszenia ofiary. "Nie odbierzesz nam władzy, rozumiesz?!" - po tych słowach wykrzyczanych do ucha ofiary wykonałem Inverted Headlock Backbreaker. Moi przyjaciele zaczęli bić brawo, a ja padłem na matę i zacząłem bić w nią pięściami. Byłem gotów do wstrzyknięcia jadu, który odbierze wszelkie nadzieje na ucieczkę dla owcy rzuconej wśród wilki...

Ilość słów: 622

Najważniejsze załatwmy na początku. Doliczając mój głos mamy 2-0 dla ero.

Teraz trochę bardziej to rozbudujmy.

Seth - post dobry i to jest jego problemem. Jest dobry i tyle można o nim powiedzieć, nie ma żadnego efektu "wow" co mogło by wyrównać szansę. Oprócz błędów przytoczonych przez Granda to walka jest zawarta, jednak brakuje mi może delikatnie bardziej rozbudowanego opisu wykonywanej akcji. Gimmick był okej, do niego nie mogę się przyczepić.

Orton - gimmick I uwzględnienie story wyszło całkiem dobrze, do walki nie mogę się przyczepić. Drobne błędy nie wpływają na ocenę końcową, widać, że dobrze czujesz się w swojej postaci. Gratuluję.

W momencie wejścia obu moich przyjaciół do ringu, Triple H szedł właśnie w kierunku kwadratowego pierścienia. Sędzia od razu zauważył tę sytuację. Jego wzrok natychmiast skupił się na prezesie, który bacznie obserwował jego pracę. Paul dał nam wolną rękę, ponieważ arbiter szedł w jego kierunku. To właśnie ten moment spowodował przejęcie mojej inicjatywy. Chwilę potem Strowman wyprowadził uderzenie, a Seth zainkasował jedną z moich firmowych akcji. Gestem ręki rozkazałem obu członkom naszej grupy, aby opuścili ring. Posłuchali, a ja wpatrywałem się prosto w cel. Sędzia po odbytej rozmowie z prezes federacji powrócił do wykonywania swojej pracy. Uderzałem pięściami w matę coraz mocniej, byłem zmęczony, ale wiedziałem, że pojedynek zbliża się ku końcowi. Marzyciel był już na tyle poobijany, że zapewne porzucił wszelkie nadzieje na odebranie nam władzy. Czułem już ten wspaniały smak zwycięstwa i widziałem przepiękny blask złota, które powędruje znów w me ręce. Sytuacja ringowa wyrwała mnie z przemyśleń. Rollins podniósł się za pomocą lin i sunął w moim kierunku. Poczułem szansę i wyskoczyłem ku górze, aby dokończyć dzieła zniszczenia. Niestety Seth był na to przygotowany - jednak nie doceniłem jego woli walki. W dogodnym ku temu momencie odepchnął mnie, a ja upadłem uderzając plecami o matę. Odruchowo przekręciłem się na brzuch i podniosłem swój tułów. Klęczałem, a Architect w mgnieniu oka wystartował i wyprowadził Avada Kedavra. Niemal natychmiast pojawiły mi się mroczki przed oczami. Upadłem i próbowałem jak najszybciej zregenerować siły. Przez szum spowodowany zainkasowanym kopnięciem w głowę przedzierał się okrzyk publiczności - wszyscy skandowali imię swojego bohatera, natomiast Triple H rozmawiał z Ciampą i Strowmanem. Rollins leżał obok - zmęczony i poobijany zupełnie tak samo jak ja. Nagle z mojej przewagi nic nie pozostało, a walka zaczęła się od początku. Musiałem pokonać wszystkie swoje słabości, aby zachować tytuł mistrzowski i swoją pozycję. Seth wstał wcześniej ode mnie mi się natomiast nie spieszyło. Wolałem zaufać swojemu instynktowi i poczekać na dogodną okazję do wbicia kłów w jego miękkie ciało. Musiałem zachować się jak prawdziwy drapieżnik, potrzebowałem jego siły, ale potrzebowałem również dynamiki i sprytu żmii. Wszystkie te cechy sprawią, że będę dumnie dzierżył złoto, które pasuje do mnie idealnie. Dlatego cierpliwie czekałem, aż wreszcie Rollins złapał mnie za dłoń i szarpnął ku górze. Staliśmy naprzeciw siebie, ale to ja zaatakowałem szybciej i mocniej - zupełnie tak jak planowałem. Wyprowadziłem kilka uderzeń w czaszkę rywala, które powodowały stopniowo coraz większe oszołomienie. Pretendent do mojego tytułu w jednej chwili wykonał unik. Cały plan znów posypał się jak domek z kart. Zainkasowałem precyzyjny Super Kick. Spadłem na plecy, a Architect niemal od razu rzucił się do przypięcia. 1...2... poderwałem barki. Cała dyrekcja wstrzymała oddech, a fani przeliczyli jeśli myśleli, że się poddam. Wojownik, który przelewał krew w imię nowych praw przeszedł do narożnika i oczekiwał na odpowiedni moment. Strowman i Ciampa wręcz rwali się do pomocy, ale Triple H ich uspokajał. Gestem ręki rozkazał, aby nie angażowali się w ten pojedynek - na to przyjdzie czas. Paul uwierzył we mnie, dlatego nie mogłem polec. Rollins pobudzał publiczność, która krzyczała coraz głośniej. Nie wiedzieli, że mam plan, który wręcz da mi kolejne zwycięstwo. Przeszedłem na nogi i podparłem się rękoma o kolana zginając się w pół. Była to idealna pozycja, aby mnie wykończyć. Seth postawił na lekkomyślność i rozpoczął bieg. Próba wykonania Blackout została zakończona fiaskiem. Kiedy poczułem nogę Rollinsa na własnej potylicy, dokładnie w tym momencie z całej siły uniosłem tułów ku górze. Architect wyskoczył do góry pod wpływem wykonanej przeze mnie akcji, a ja wykonałem RKO.

Fani nie mogli uwierzyć w to co zobaczyli i nagle na arenie stało się bardzo cicho. Nie zwracałem uwagi na to czy im się spodobało czy nie - miałem to daleko gdzieś. Po prostu przypiąłem rywala, a sędzia odliczył go do trzech. Kolejne zwycięstwo trafiło na moje konto - pierwsza obrona tytułu mistrzowskiego stała się faktem. Wówczas na arenie wybrzmiało "Voices", ale muzyka nie trwała zbyt długo. Nareszcie Braun i Tommaso otrzymali pozwolenie na wejście do ringu. Traktowali Rollinsa jako jednego z największych wrogów dyrekcji dlatego zupełnie tak samo jak ja chcieli dobrać mu się do skóry. Architect leżał nieprzytomny, ale oni chcieli go wprost zniszczyć. Po chwili otrzymałem od sędziego tytuł mistrzowski, który oddałem Triple H'owi. Ja również chciałem się zabawić - przecież nie ma nic lepszego niż spuszczenie manta komuś kogo się nienawidzi. Po celebracji obrony mistrzostwa i utrzymaniu tytułu w rękach dyrekcji stanęliśmy wszyscy w rzędzie. Niemal natychmiast Blackheart wystartował do truchła przeciwnika. Zaczął bestialsko okładać go po całym ciele potężnymi uderzeniami i kopnięciami. Strowman czekał na odpowiedni moment. Kiedy Tommaso znudził się już obijaniem twarzy Rollinsa wtedy do gry wkroczył olbrzym. Podniósł on byłego pretendenta do mojego tytułu i wrzucił na swój bark. Następnie z całą swoją zwierzęcą siłą wykonał Running Powerslam. Ja czekałem w narożniku, aby na zawsze zakończyć karierę bohatera publiczności. Złapałem się rękoma za obie ostatnie liny i wychylałem się raz po raz do przodu. Wyczekiwałem, aż Rollins uniesie lekko swoją głowę, abym mógł wyprowadzić kończące kopnięcie prosto w jego czaszkę. Nagle na arenie pojawiła się ochrona. Było ich bardzo wiele i bardzo szybko pojawili się w ringu. Próbowali odciągnąć nas od zdezelowanego Setha, ale nie radzili sobie. Nagle rozbrzmiała muzyka zawodnika, którego chyba nikt się nie spodziewał...