Światła powoli przygasły, wywołując u zebranych na arenie kibiców uczucie niepewności, a nawet niepokoju. Ciszę zakłócały pojedyncze szepty, które jednak szybko ginęły. Wszyscy z niecierpliwością wpatrywali się w stronę rampy, szukając w niej odpowiedzi na nurtujące pytania. Pośród nich jedno główne- co zapowiada brak oświetlenia? Problemy z prądem czy może jednak był to celowy zabieg, którego zadaniem było podkreślenie ważności wydarzenia. Nim namnożyło się teorii spiskowych, lecz już po objawach znudzenia, na arenie rozbrzmiała znana już wszystkim muzyka, przez co hala szybko wypełniła się donośnym głosem zebranej w niej wiary.
ℜ𝔢𝔞𝔠𝔥 𝔬𝔲𝔱 𝔞𝔫𝔡 𝔱𝔬𝔲𝔠𝔥 𝔣𝔞𝔦𝔱𝔥!
Spora część "wierzących" zdołała już opanować w pełni słowa piosenki zespołu Depeche Mode, więc bez zająknięcia podbijali głos Davida Gahana. Nim pieśń zdołała się na dobre rozkręcić, zza zasłony wyszedł Pastor William Eaver, jak zwykle ubrany w swój rozpoznawalny długi płaszcz. Przeszedł on kilka kroków, lecz szybko zatrzymał się i rozejrzał po arenie, obserwując wiwatujący tłum. Delikatny uśmiech na jego ustach dobitnie pokazywał, iż jego radość była szczera. W końcu Brytyjczyk przymknął oczy, uniósł delikatnie ramiona i rozłożył je w ciepłym geście, pozdrawiając wszystkich zebranych, nawet przeciwników swojej osoby.

W pozycji tej Bill zastygł na kilkanaście sekund, wsłuchując się w zjednoczony głos tłumu, a także słowa swojej muzyki. W końcu otworzył on oczy i wziął głęboki wdech. Zewsząd niesiony ciepłymi słowami, Pastor wykonał delikatny krok w przód, potem kolejny i kolejny. Ruszył przed siebie, zachowując należytą grację i styl. Sięgnął dłonią w kierunku fanów z pierwszych rzędów. Ci starali się za wszelką cenę go dotknąć, zupełnie jakby to on był Synem Bożym. Brytyjczyk zatrzymał się, spojrzał na nich i uniósł dłoń, wykonując znak krzyża. Następnie ułożył prawicę na głowie dziecka i uśmiechnął się przyjaźnie, by po chwili stanąć tuż przed ringiem. Raz jeszcze rozejrzał się on po arenie, zaś po chwili wyciągnął niewidoczną do tej pory lewą dłoń, w której dzierżył drobną książeczkę. Łatwo było się domyślić, iż jest to Pismo Święte, jednak dla tych mniej domyślnych, Eaver chwycił je oburącz i uniósł wysoko nad głowę, obracają się tak, by wszyscy mogli się mu przyjrzeć.

Spora część trybun zaczęła skandować teksty, świadczące o ich głębokiej wierze. Bill wskazał w ich stronę palcem, doceniając wsparcie. Po chwili opuścił obie kończyny górne, poprawił kosmyk włosów i ruszył dalej, kierując się w stronę metalowych stopni.

Ring announcer: Making his way to the ring, from The Trinity Prish, weighing 200 pounds! He is the current WWE Champion, Pastor William Eaver!

Anglik stanął pewnie na pierwszym stopniu, następnie wspiął się na krawędź ringu i chwycił mocno górnej liny, by chwilę później zwinnym ruchem wślizgnąć się do wnętrza kwadratowego pierścienia. Tam zajął pozycję w jego centrum, przyklęknął i rozłożył szeroko ramiona, przymykając przy tym oczy. Czuł docierające do niego wsparcie i nie chciał zawieźć żadnego z wierzących. Ciążyła na nim ogromna odpowiedzialność i było to widać. Eaver wziął jeszcze jeden szeroki wdech, którym chciał nieco się rozluźnić, następnie zdjął z siebie płaszcz i wraz z Biblią wręczył go oficjelowi za obrębem ringu. Zaraz po tym zajął miejsce w narożniku i czekał na początek starcia, wypowiadając pod nosem słowa modlitwy.

Spoglądałem w sklepienie hali, jakbym chciał się przebić przez sufit i znaleźć bliżej Boga. Szukałem odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Było ich wiele, jednakże jedno przewijało się przez moje myśli niezwykle często: gdzie popełniłem błąd? Zawsze podążałem wyznaczoną przez Niego ściężką, nie zbaczałem na niewiadome skróty, nie zahaczałem o pojawiające się pokusy. W pełni poddałem się jego działaniom, robiłem dokładnie to, czego ode mnie oczekiwał. A mimo to zostałem sam, musiałem ruszyć niezwykle ciężką drogą, na której pojawiały się coraz to trudniejsze przeszkody. Potykałem się, lecz mimo to próbowałem przeć przed siebie. Niestety porażka goniła porażkę, co zatrważająco wpływało na moje zdrowie psychiczne. Czyżby tytuł, którego posiadaczem się stałem okazał się być plagą zesłaną przez Pana? Analizowałem dokładnie obraną ścieżkę, jednak zostałem brutalnie wyrwany z rozmyśleń, a to za sprawą potężnego uderzenia w twarz. Zamyślony przegapiłem moment, w którym oficjel nakazał rozpocząć starcie, co bez mrugnięcia okiem wykorzystał Ciampa. Zaatakował mnie i nie przestawał uderzać do czasu, gdy zainterweniował sędzia. Pozostawiony samemu sobie spoglądałem zamglonym wzrokiem na pyszałkowatego brodacza, który wymieniał jakieś uwagi ze swoją świtą. Chwyciłem górnej liny i za jej pomocą wróciłem na nogi, kiwając na boki głową. W ten sposób chciałem wrócić do optymalnej formy i odzyskać świeżość umysłu.
- Podążaj za mną!- głos, który nagle rozbrzmiał w tyle mojej podświadomości nie był mi znany, lecz mimo to rozpoznałem w nim Jego. Zrozumiałem, że wszelkie moje wcześniejsze rozmowy z nim były jedynie moim wymysłem, natomiast teraz faktycznie nawiązał ze mną kontakt. Szeroki uśmiech pojawił się na moich ustach, komponując wraz z zamkniętymi oczami obraz szaleńca, a przynajmniej tak odbierać mogli to widzowie z pierwszych rzędów. Niestety, w momencie w którym chciałem ruszyć do kontrofensywy, nim zdołałem obrócić się na pięcie, Tommaso chwycił mocno garść moich włosów, przyciągnął do siebie i potraktował potylicę uderzeniem (Rear European Uppercut). Słaniając się na nogach podążyłem w stronę narożnika, o który delikatnie się oparłem. Nim zdołałem dojść do siebie, kolejne trafienia docierały do mojego ciała, lecz nie potrafiłem okreśłić skąd nadchodzą. Czy to Tommaso maltretuje moje ciało, poddając je próbie, czy może to jego towarzysze urządzili sobie zabawę. W końcu usłyszałem wołanie sędziego, który odciągnął jak się okazało Ciampę i próbował przemówić mu do rozsądku, lecz jego starania powstrzymał Triple H. Ja natomiast zdołałem opuścić narożnik i ustawiłem się blisko lin, tuż przy stanowisku władzy. Ciampa zignorował starania oficjela i ruszył w moją stronę, jednak udało mi się przerzucić go nad linami, prosto na grupę osób. Wiedziałem, że to jednak za mało, więc ruszyłem w ich kierunku i przeskoczyłem nad sznurami, wykonując lot wiary (Top Con Hilo). Cios ten zwalił z nóg całą władzę, ja zaś podniosłem się i celebrowałem udaną akcję z fanami.

Wybaczcie, brak czasu i weny.

Pojedynek trwał już dłuższy czas, lecz wciąż posiadałem dosyć spory zapas sił. Oparty plecami o narożnik wpatrywałem się w Tommaso, który dochodził do siebie po wydarzeniach sprzed chwili, a mentalnego wsparcia udzielali mu pozostali członkowie rządzącej stajni. Jednak mimo tego czuć było, że przewaga liczebna stoi po mojej stronie, gdyż od kilku minut nie ustawał doping wiernych, którzy czuli zbliżające się zwycięstwo. Powolnym krokiem ruszyłem w stronę przeciwnika, delikatnie przy tym utykając. Niestety, gdy tylko się do niego zbliżyłem, poczułem ukłucie w podbrzuszu. To właśnie tam wylądował cios rywala, po chwili kolejny, a po nim jeszcze jeden. Zgięty z bólu próbowałem złapać oddech- bezskutecznie. Nie pozwolił na to Ciampa, dokładając kolejny atak, tym razem kolanem. Cofnąłem się o kilka kroków, lecz Tommaso błyskawicznie przyciągnął mnie do siebie i powalił na matę najmocniejszym z dotychczasowych uderzeń (Short-Arm Clothesline). Kątem oka spoglądałem w stronę ogromnego telebimu, na którego ekranie pojawił się mój przeciwnik. Przygładził on nieco brodę i wystawił język, paskudnie się przy tym szczerząc. Publika zareagowała na ten widok głośnym buczeniem, jednak nie przejął się tym ani Ciampa, ani tym bardziej żaden z członków Władzy. Reakcja fanów pozwoliła mi jednak zebrać w sobie siły. Czułem, że jedyną słuszną czynnością będzie pozbycie się Tommaso, lecz nim zdążyłem ułożyć w głowie plan, sam zainteresowany chwycił mnie za włosy i szarpnął, zmuszając do podniesienia się. Niechętnie uczyniłem to, lecz szybko poczułem ramiona rywala na mojej talii. Jeżeli chciałem się odpłacić, to tylko teraz, bo po kolejnej akcji może być zbyt późno. Przed sobą dostrzegłem samego Triple H'a, który głośny rykiem kazał Psychopacie przestać się bawić. Poczułem, że odrywam się od ziemi, na szczęście byłem świadom wszystkiego, co działo się dookoła, więc zdołałem wykonać w powietrzu obrót, po którym wylądowałem na podeszwach. Zaskoczony Ciampa nie wiedział, co właśnie się wydarzyło. Zaskoczenie było również widoczne na twarzy przywódcy zgrai, gdy ruszyłem w jego kierunku. Mimo jego przewagi gabarytów, pęd nadał mi odpowiedniej mocy, by zrzucić go z krawędzi ringu, wprost na resztę stajni. Okazało się jednak, że wpatrywałem się w nich zbyt długo, bo pewny swego Tommaso powalił mnie od tyłu na matę i przypiął. Czując buzującą adrenalinę, zdołałem odbić po drugim klepnięciu i wróciłem na nogi, unikając przy tym ciosu Tommaso. Gdy ponownie na mnie ruszył, objąłem mocno jego szyję i zapaśniczym rzutem powaliłem go na matę, szybko jednak puściłem, pozwalając na powrót starcia do pionu. Tam natomiast jego zapał zatrzymałem mocnym uderzeniem, po którym cofnął się o kilka kroków (Forearm Smash). Bez chwili wytchnienia chwyciłem jego nadgarstek i mocnym rzutem posłałem do narożnika. Nieustanna akcja- to właśnie był sposób na zneutralizowanie atutów oponenta. Błyskawicznie wprowadziłem ciało w ruch i wbiłem się w Ciampę łokciem (Running Corner Elbow). Zamroczony rywal postąpił kilka kroków do przodu i zawrócił, prawdopodobnie nieświadomie, wystawiając się idealnie do kolejnego ataku. Nie tracąc czasu wskoczyłem na środkową linę i odbiłem się od niej, lądując na oponencie, tym samym przypinając go do maty (Springboard Corner Crossbody). Sędzia rozpoczął liczenie, widziałem panikę w oczach Dyrekcji, która dopiero co zdołała wrócić na nogi. Niestety dla mnie, Brodacz zdołał odbić. Publika nagrodziła brawami wykonaną przeze mnie kombinację, zaś rozpaczliwą próbę kontynuowania starcia przez Tommaso wygwizdała. Szybko stanąłem na nogach i energicznie pokiwałem głową, zachęcając publikę do głośniejszej reakcji. Następnie ustawiłem się w jednym z narożników, oczekując na powrót rywala do pionu. Wskazywałem także na swoje ramię, wyraźnie insynuując chęć zakończenia starcia. Dostrzegł to również Orton, który podbiegł do mnie i starał się odwrócić moją uwagę. Ignorowałem go do czasu, gdy wspomniał o naszym starciu. Wtedy chciałem coś odpowiedzieć, jednak dotarło do mnie ostrzeżenie fanów. Zamroczony Ciampa doszedł do siebie i chciał podstępnie zakończyć pojedynek, a moja pozycja była do tego idealna. Nie zdołał jednak trafić kolanem w moją głowę, gdyż pochyliłem się i odskoczyłem z narożnika, przez co Tommaso trafił kolanem w odsłoniętą, metalową część. Cóż za ironia, gdyż to jego towarzysze wykorzystując nieuwagę sędziego zdjęli ochronną poduszkę. Głośny ryk Tommaso dotarł do najdalszych zakamarków areny, co można było wywnioskować po reakcjach. Przez chwilę stałem zszokowany, lecz szybko zauważyłem, że Ciampa znalazł się na górnej linie i nie zamierzał zejść na dół, co otworzyło przede mną wspaniałą okazję. Szybko do niego doskoczyłem, odwróciłem się plecami do jego pleców i chwyciłem za ramiona, następnie unosząc postąpiłem bliżej centrum ringu, a tam szybkim rzutem zapoznałem go z matą (Jesus Wept). Nie traciłem czasu i przeszedłem do pinu, wpatrując się prosto w Dyrekcję, która rozpaczliwie starała się zachęcić Tommaso do ostatniego wysiłku. Na próżno. To koniec.