wbijam i ja z ziomkami
(dam później edit)

Ostatnio edytowany przez Rafincognito (2018-08-18 11:41:16)

Ric Flair powiedział kiedyś "To be the man you've got to beat the man", dziś wedle tych słów mam okazje udowodnić swoją męskość pokonując najgroźniejszego człowieka w federacji. Cóż....trójkę ludzi właściwie. Bowiem zmierzający do ringu Ciampa prowadził ze sobą papużki nierozłączki, swoich przyjaciół w destrukcji. Trójka partnerów podchodziła właśnie do ringu w którym byłem zdany tylko na siebie. Mimo rosnącego poczucia osaczenia nie mogłem poddać się bez walki. Miałem cel i choćbym miał walczyć do ostatniej kropli krwi zrobię wszystko co w mojej mocy by choć na chwilę opóźnić destrukcje organizacji.

Wielu powiedziałoby, że wejście do ringu z Ciampą z własnej woli jest szaleństwem. Ja natomiast widziałem go jako przeszkodzę na prostej drodze do main eventu. Pokonując go jestem w stanie pokonać wszystkich - muszę w to teraz mocno uwierzyć.

A któż mógłby pomóc mi uwierzyć jak nie zebrani tu dziś fani. Wielki tłum ludzi skandujący moje imię, czy mogłem dostąpić większego zaszczytu? Mając za sobą ludzi popychającym mnie wiarą mogłem zrobić dosłownie wszystko. Dzisiejsza walka powinna być moją odpłatą za zaufanie, nie widzę innej opcji - liczy się zwycięstwo. Dla mnie, dla fanów, dla Kanady i dla całej federacji. Mogę to zrobić.....

Z tą wewnętrzną motywacją mogłem wejść w starcie. Sędzia dał znak, od teraz mieliśmy wolną rękę - czas na narzucenie swojego tempa gry...Wiedziałem, że w starciu z taką osobą nie mogę pozwolić sobie nawet na chwilę zamyślenia. Wszystko co robię musiało być w pełni zautomatyzowane, nie było żadnego miejsca na błąd. Właśnie ten automat wzbudził we mnie chęć zmiany ringowego rytuału. Nie chciałem się więcej czaić i wyczekiwać chwili na kontrę. Chciałem dominować, zadawać ból i wygrać. Tylko bezpośredni atak mógł zaskoczyć przeciwnika. Nie czekając dłużej postanowiłem wcielić myśli w życie. Ruszyłem na Amerykanina i wykonując Lou Thesz Press wywalczyłem sobie pozycję. Mogłem teraz zalać Ciampę falą uderzeń, nie wyprowadzałem ich w żadne strategiczne miejsca. Bardziej wyglądało to jak wyładowanie złości poprzez znęcanie się nad przeciwnikiem. Próby bloków wyszły Tommaso nad wyraz dobrze i ponad połowa ciosów nie doszła do celu. Jednakże mimo całkowitej rozsypki wstępnego planu była to dobra droga na spompowanie emocji. Gdy tylko sędzia odciągnął mnie od lezącego rywala byłem inny, mądrzejszy. Atak bez przemyślenia mógł być dobry na samym starcie, jednak w późniejszej jego fazie było by tak jak pójście na rzeź - kompletnie niepotrzebne, a przy tym mocno bolesne. Gdy dostałem znak o możliwości kontynuacji starcia wiedziałem co mam zrobić....

Ponownie doskoczyłem do przeciwnika z mocnym uderzeniem w splot słoneczny. Ponownie miałem przewagę, nie spodziewałem się jednak, że tak szybko wypuszczę ją z rąk. A stało się to dosłownie parenaście sekund później gdy przed kolejnym uderzeniem odsłoniłem się na tyle by pozwolić Ciampie trafić z wyprowadzonym ciosem. Siła trafienia dała mi się delikatnie we znaki i pozwoliła Tommaso na wykonanie Snap Suplex. Wpadłem w zastawione sidła i doskonale wiedziałem, że zatrzymanie się w nich choćby na chwilę mogło kosztować mnie wygraną. Nie mogłem na to pozwolić... Ciampa szybko poczuł pewność siebie - najbardziej zdrawdliwą cechę w tym biznesie. Tym razem także go zdradziła bowiem chwilę po podniesieniu mnie Tommaso wylądował na macie, a stało się to za sprawą wyprowadzonego przeze mnie kopnięcia w kolano skończonego Snap Suplexem.

Z twarzy stojących za ringiem popleczników mojego rywala wyczytałem jedno - chcieli jakoś odwrócić sytuację w ringu, ale nie miałem najmniejszego zamiaru im na to pozwolić....

Kamera wraca do ringu gdzie zawodnicy na zmianę wymieniają się uderzeniami. Każde kolejne wygląda coraz mocniej, lecz obydwaj trzymają się na nogach. W końcu siła Christiana spadła do poziomu równego zeru co spowodowało upadek Kanadyjczyka. Po zdobyciu przewagi Ciampa zaczął naśmiewać się z przeciwnika parodiując tego taunty. Publiczność nie czekała i momentalnie odpowiedziała buczeniem. Tommaso nie przejmując się poderwał Kapitana Charyzmę i zadał mu kilka kopnięć po czym przeszedł do wykonania Snap DDT. W tej fazie starcia taka przewaga mogła być kluczowa dla jego zakończenia, Ciampa przeważał i zmierzał po zwycięstwo. Jednak okazało się, że nie wszystko pójdzie tak jak wyobraził sobie pretendent do głownego pasa. Bowiem gdy nastawił się na wykonanie Superkick Kapitan Charyzma wykrzesał z siebie resztki sił i zdołał uniknąć ataku. Wtedy rozpoczęła się jego sekwencja, ta która zwykle znaczy koniec starcia i zwycięstwo Christiana. To samo miało zdarzyć się też i teraz. Gdy Tommaso biegł z zamiarem powalenia Charyzmy ten prześlizgnął mu się pod ręką i złapał za szyję. Po przejściu do Inverted DDT Clutchu Kanadyjczyk zdecydował się na wykonanie Falling Inverted DDT. Już szykował się do przejścia w jeden z narożników gdy na apron wskoczył nie kto inny jak sam Braun Strowman. Christian zmieszany patrzył się prosto w niego, nie czując zagrożenia ze strony przeciwnika. Braun stał z kamienną twarzą na apronie a zaraz pod nim stał Orton, drugi z kumpli Ciampy. Sytuacja trwała chwilę i została przerwana przez podnoszącego się Tommaso. Miał on nadzieję na zaskoczenie rywala, lecz został świetnie przeczytana. W momencie w którym Ciampa biegł na Christiana ten odskoczył w bok. Ciąg przyczynowo-skutkowy doprowadził do sytuacji w której Ciampa  wpada na Strowmana, ten z kolei spada z apronu i powala Ortona. Na to reaguje Kapitan Charyzma który przy użyciu Roll Up Pinu przypina Amerykanina. Sędzia kładzie się na matę i odlicza do trzech pieczętując tym samym zwycięstwo Christiana. Zwycięzca nie ma jednak czasu na świętowanie gdyż wraz z trzecim klepnięciem do ringu wpadli pomocnicy Ciampy. Kanadyjczyk zdołał jednak czmychnąć pod linami i udał się stronę rampy, gdzie został dogoniony przez sędziego, który podniósł w górę rękę zwycięzcy.