Światła powoli przygasły, wywołując u zebranych na arenie kibiców uczucie niepewności, a nawet niepokoju. Ciszę zakłócały pojedyncze szepty, które jednak szybko ginęły. Wszyscy z niecierpliwością wpatrywali się w stronę rampy, szukając w niej odpowiedzi na nurtujące pytania. Pośród nich jedno główne- co zapowiada brak oświetlenia? Problemy z prądem czy może jednak był to celowy zabieg, którego zadaniem było podkreślenie ważności wydarzenia. Nim namnożyło się teorii spiskowych, lecz już po objawach znudzenia, na arenie rozbrzmiała znana już wszystkim muzyka, przez co hala szybko wypełniła się donośnym głosem zebranej w niej wiary.
ℜ𝔢𝔞𝔠𝔥 𝔬𝔲𝔱 𝔞𝔫𝔡 𝔱𝔬𝔲𝔠𝔥 𝔣𝔞𝔦𝔱𝔥!
Spora część "wierzących" zdołała już opanować w pełni słowa piosenki zespołu Depeche Mode, więc bez zająknięcia podbijali głos Davida Gahana. Nim pieśń zdołała się na dobre rozkręcić, zza zasłony wyszedł Pastor William Eaver, jak zwykle ubrany w swój rozpoznawalny długi płaszcz. Przeszedł on kilka kroków, lecz szybko zatrzymał się i rozejrzał po arenie, obserwując wiwatujący tłum. Delikatny uśmiech na jego ustach dobitnie pokazywał, iż jego radość była szczera. W końcu Brytyjczyk przymknął oczy, uniósł delikatnie ramiona i rozłożył je w ciepłym geście, pozdrawiając wszystkich zebranych, nawet przeciwników swojej osoby.

W pozycji tej Bill zastygł na kilkanaście sekund, wsłuchując się w zjednoczony głos tłumu, a także słowa swojej muzyki. W końcu otworzył on oczy i wziął głęboki wdech. Zewsząd niesiony ciepłymi słowami, Pastor wykonał delikatny krok w przód, potem kolejny i kolejny. Ruszył przed siebie, zachowując należytą grację i styl. Sięgnął dłonią w kierunku fanów z pierwszych rzędów. Ci starali się za wszelką cenę go dotknąć, zupełnie jakby to on był Synem Bożym. Brytyjczyk zatrzymał się, spojrzał na nich i uniósł dłoń, wykonując znak krzyża. Następnie ułożył prawicę na głowie dziecka i uśmiechnął się przyjaźnie, by po chwili stanąć tuż przed ringiem. Raz jeszcze rozejrzał się on po arenie, zaś po chwili wyciągnął niewidoczną do tej pory lewą dłoń, w której dzierżył drobną książeczkę. Łatwo było się domyślić, iż jest to Pismo Święte, jednak dla tych mniej domyślnych, Eaver chwycił je oburącz i uniósł wysoko nad głowę, obracają się tak, by wszyscy mogli się mu przyjrzeć.

Spora część trybun zaczęła skandować teksty, świadczące o ich głębokiej wierze. Bill wskazał w ich stronę palcem, doceniając wsparcie. Po chwili opuścił obie kończyny górne, poprawił kosmyk włosów i ruszył dalej, kierując się w stronę metalowych stopni.

Ring announcer: Making his way to the ring, from The Trinity Prish, weighing 200 pounds! He is the challenger, "The Blessed in the World" Pastor William Eaver!

Anglik stanął pewnie na pierwszym stopniu, następnie wspiął się na krawędź ringu i chwycił mocno górnej liny, by chwilę później zwinnym ruchem wślizgnąć się do wnętrza kwadratowego pierścienia. Tam zajął pozycję w jego centrum, przyklęknął i rozłożył szeroko ramiona, przymykając przy tym oczy. Czuł docierające do niego wsparcie i nie chciał zawieźć żadnego z wierzących. Ciążyła na nim ogromna odpowiedzialność i było to widać. Eaver wziął jeszcze jeden szeroki wdech, którym chciał nieco się rozluźnić, następnie zdjął z siebie płaszcz i wraz z Biblią wręczył go oficjelowi za obrębem ringu. Zaraz po tym zajął miejsce w narożniku i czekał na początek starcia, wypowiadając pod nosem słowa modlitwy.

W spokoju przygotowywałem się do rozpoczęcia walki, zajmując bezpieczną pozycję w jednym z narożników. Mimo iż przeciwnik nie był znany z niespodziewanych ataków i naginania reguł gry, to i tak wolałem upewnić się, że będę miał czas na reakcję w razie nieprzewidzianego obrotu spraw. Myślami błądziłem wkoło ostatnich przemyśleń dotyczących zaczerpniętych ze stron Pisma Świętego słów, starając się odpowiednio dopasować do nich panującą w moim życiu sytuację. Z przemyśleń wyrwały mnie dźwięki dobiegające ze wszystkich stron, z każdego zakątka areny. Fani zebrali się w grupy i zaczęli się przekrzykiwać, próbując tym samym wpłynąć na rezultat spotkania. Gdy tylko do mych uszu docierały teksty wynoszące mnie na piedestał, zastępować je zaczęły te chwalące postać obecnego mistrza. Z zainteresowaniem się temu przysłuchiwałem, kątek oka zwracają uwagę na szykującego się do boju Kanadyjczyka. Z jego twarzy można było wyczytać, iż ciąży na nim waga tego starcia. Głębokie wdechy zdradzały zdenerwowanie, lecz nie mogłem go za nic winić. Sam również obawiałem się drobnego błędu, przez który skazany byłbym na porażkę. W końcu sędzia przekazał nam ostatnie wskazówki, przeprowadził dokładną inspekcję szukając niedozwolonych przedmiotów i chciał rozpocząć starcie, gdy powstrzymał go Omega, którego usta wygięte były w drobnym uśmiechu. Rzucił coś szybko w kierunku oficjela i odwrócił plecami do mnie, a następnie ustawił stopę na środkowej linie i zaczął poprawiać obuwie. Zniecierpliwiony sędzia spojrzał na mnie z nietęgą miną, próbując chyba w ten sposób przeprosić za opóźnienie, lecz zbyłem to tylko machnięciem dłoni. Gdy Kenny zakończył czynność i początek starcia był już niebezpiecznie blisko, przybrałem pozycję bojową i opracowywałem w głowie plan działania. Oficjel chciał już nakazać uderzyć w gong, jednakże Kanadyjczyk znów mu przerwał i kolejny już raz opóźnił rozpoczęcie. Tym razem moje tętno przyspieszyło, mistrz zdecydowanie wpłynął na moje nerwy. Miarka przebrała się, gdy mężczyzna w pasiaku zwrócił uwagę na te zagrywki, natomiast sam Omega jedynie odwrócił się w moim kierunku, wykonał znany już gest, celując do mnie palcem, a następnie puścił oczko, wrednie się przy tym uśmiechając. Zadziwiające było to, że jeszcze kilka chwil temu Kenny okazywał zdenerwowanie, natomiast dwie minuty później bije od niego nonszalancja. Może w ten sposób radził sobie ze stresem? Nie mniej jednak napsuł mi sporo nerwów.
- Wybacz mi, Ojcze. Wiesz, że cierpliwość nie należy do moich mocnych stron.- rzuciłem w eter i odetchnąłem głośno, widząc, że sędzia oficjalnie rozpoczął starcie. Wraz z dźwiękiem gongu zerwałem się z miejsca i zaskoczyłem oponenta, który ledwo opuścił narożnik. Nie czekałem długo i potężnym uderzeniem z przedramienia trafiłem go na wysokości barku, tym samym wykonując swoją akcję kończącą (Clothesline from Heaven). Kenny zdołał jeszcze obrócić się w powietrzu, by dopiero później spocząć nieruchomo na macie. Bez namysłu doskoczyłem do niego i przypiąłem do maty, nie zupełnie wierząc w powodzenie. W końcu zaskoczeniem będzie pokonanie mistrza po zaledwie jednym ciosie. Moje przemyślenia zakończył głośny ryk publiczności, która uświadomiła mi, iż sędzia trzykrotnie klepnął w matę, tym samym spełniając moje marzenie. Kilka, może kilkanaście sekund po rozpoczęciu starcia zdołałem zakończyć panowanie Omegi, samemu stając się twarzą federacji. Bóg zdecydowanie był ze mną. Podniosłem się, jednak szybko wróciłem na ziemię, czołem opierając się o podłoże. Łzy wzruszenia zbierały się pode mną, lecz w żaden sposób mi to nie przeszkadzało. Publika głośno piszczała i chętnie skandowała moje imię. Poczułem klepnięcie w plecy, a gdy podniosłem wzrok, okazał się to być sędzia, który w swojej prawicy dzierżył mistrzowski pas. Błyskawicznie mi go wręczył i chwycił jedną z rąk, by unieść ją w geście tryumfu.

Ring announcer: Here is your winner and the new WWE Champion, Pastor William Eaver!

Fani jeszcze głośniej zaczęli skandować moje imię, przeplatając to z wymyślonymi na mój temat pieśniami. Przycisnąłem mistrzostwo do piersi, by następnie unieść je wysoko nad głowę, uśmiechem obdarzając zasiadających na arenie fanów. Kątem oka dostrzegłem Omegę, który zawiedziony spoczywał w narożniku, jednak zanim zdołałem choćby pomyśleć o tym, by się do niego zbliżyć, wyślizgnął się poza granice ringu i wrócił na zaplecze. Dla mnie jednak nie był to problem, bo świętowanie dopiero się zaczynało. Sam również wyszedłem poza kwadratowy pierścień, jednak tylko po to, by być bliżej fanów, z którymi szybko zacząłem zbijać piątki i przytulać się, jedną ręką mocno trzymając mistrzowski pas. Łzy swobodnie spływały po moich policzkach, jednak szeroki uśmiech nie opuszczał mojej twarzy. Wskoczyłem w tłum, pozując do kamery wraz z otaczającymi wiernymi.
- Reach out and touch faith!- wykrzyczałem głośno, na co publika zareagowała głośnym aplauzem.