”Introducing to the ring, from Birmingham, England, weighning at 205 lbs. He is The Bruiserweight... PETE DUNNE!”

Gong. 370 słów proszę

Ponownie stanąłem pomiędzy linami. Odsłaniając ciemny ochraniacz na zęby, wędrowałem w te i z powrotem, me oczy wbite w Storma. Nareszcie miałem szansę na pokazanie swych umiejętności w meczu jeden na jeden, tym razem nikt nie mógł mi przeszkodzić w wygranej. Mogłem liczyć wyłącznie na siebie, co było sytuacją idealną – wreszcie WWE Universe dowie się, na co mnie stać.

Widownia stała zdecydowanie za Jamesem, ja jednak nie przejmowałem się tym zbytnio. Pozwoliłem, aby sędzia sprawdził, czy nie posiadam ze sobą jakichś nielegalnych przedmiotów, nie odrywając przy tym wzroku od oponenta. Nie mogłem już się doczekać, kiedy zabrzmi gong, kiedy wreszcie będę mógł rzucić się naprzód, by zdewastować kowboja. Była to moja szansa, aby wreszcie dołączyć do mojego streaku wygraną.

Wraz z metalicznym brzmieniem, rozpocząłem masakrę. Nim przeciwnik zdążył zareagować, został zwalony z nóg uderzeniem z przedramienia prosto w szczękę. (Four Star Forearm) Amerykanin padł na deski, nie miałem jednakże zamiaru zaprzestać ofensywy, nękając go kolejnymi stompami, nim wreszcie sędzia odciągnął mnie od oponenta, który leżał zbyt blisko czerwonych lin. Odgarnąwszy włosy z twarzy, oczekiwałem na powstanie Storma na równe nogi.

Kiedy ten już stał na macie, postanowiłem odbić się od napiętych gum, pędząc na pełnym gazie w stronę jankesa. Nim jednakże zdążyłem zareagować, moja twarz została powitana silnym Dropkickiem. Otumaniony nagłą odpowiedzią przeciwnika, sam zacząłem unosić się w górę. Słaniając się na nogach, ponownie nabiłem się na akcje antagonisty, tym razem kopnięciem prosto w skroń. (Enzuigiri). Starałem się zachować  trzeźwy umysł, wyślizgując się tym samym z kwadratowego pierścienia.

Ów akcja nie spodobała się zbytnio usadzonych na krzesełkach fanom. Mi pozwoliło to jednak zebrać myśli i ułożyć na szybko plan dalszego ataku. Zerknąwszy ku Stormowi, zauważyłem, iż ten poszedł w moje ślady, stając poza ringiem. Działało mi to na rękę, szybko bowiem przeszedłem pod dolną liną, ponownie stając na śnieżnobiałej macie. James nie miał innego wyboru, musiał podążyć za mną, a ja oczywiście skorzystałem z okazji, karcąc go niezwykle mocnym Superkickiem.

Miałem zamiar kontynuować ofensywę, aby jak najszybciej móc sprowadzić kowboja na matę, by sędzia mógł klepnąć w nią trzy razy. Wpierw jednak musiałem go z niej podnieść, co też zrobiłem – okazało się to jednak błędem, błyskawicznie oberwałem serią ciosów prosto w twarz. James miał zamiar ruszyć za ciosem, odbijając się od czerwonych gum, szybko jednak zgasiłem jego zapały. Korzystając z rozpędu oponenta, wyrzuciłem go w górę, aby następnie nabić jego szczękę na wystawiony biceps. (Go 2 Europe)

Była to jedna z najsilniejszych akcji z mojego arsenału, nic więc dziwnego, iż James nie wiedział gdzie jest i co się dzieje. Nie miałem zamiaru czekać, aż ten zdoła wykrzesać siły, by podnieść się z powrotem. Pomogłem mu pewnym chwytem, przeciągając jedną z jego rąk pomiędzy udami oponenta, drugą natomiast biorąc pod pachę. Zaraz wyrzuciłem go w górę, aby następnie wbić Storma twarzą pierwszą w matę. – The Bitter End. Czym prędzej rzuciłem się do przypięcia, wysłuchując upragnionego, potrójnego klepnięcia w matę. Kiedy me zwycięstwo było już pewne, powstałem z ziemi, lekceważąco wyrzucając zdewastowanego przeciwnika z kwadratowego pierścienia. Rzuciwszy groźne spojrzenie arbitrowi, chcącemu unieść mą rękę w geście zwycięstwa, powróciłem z powrotem na zapleczę.