Cisza wszędzie, co to będzie, co to będzie? Na arenie nie działo się dosłownie nic, co mogłoby przykuć uwagę publiczności. Wszyscy ziewali, jedli, pili, albo spali. Każdy czekał na coś, co wydarzyć ma się w kwadratowym pierścieniu. I nie musieli długo czekać, bowiem po chwili rozbrzmiał theme song Kevina Owensa i oto ten Kanadyjski zapaśnik wyłonił się zza przepotężnej ściany, która oddziela backstage od hali. Publiczność od razu się ożywiła, gdyż mogła publicznie zbluzgać Kevina Owensa na oczach milionów fanów z całego świata. Mało było zwolenników tego Pana, co było bardzo widoczne. Dzieci - to właśnie oni najbardziej na widok Owensa oszaleli ze złości. Buczenie rosło wraz z każdym krokiem postawionym na rampie przez Kanadyjczyka. On jakby nigdy nic z grobową miną i nutką arogancji w spojrzeniu degustował się każdym owym wyzwiskiem. Widać było, że spływa po nim wszystko jak po przysłowiowej kaczce, a takie zagrywki najbardziej karmiły jego ego... które chłonęło coraz to więcej. On właśnie chciał, aby wszystko wyglądało dokładnie tak - On stojący pomiędzy prawą stroną publiczności, a lewą strona i zewsząd płynąca w jego kierunku nawałnica nie tylko wyzwisk, ale i też donośnego buczenia na skalę światową. Jedyne co mógł zrobić Owens, to delikatnie uśmiechnąć się na widok tak żwawej publiczności.

Introduce to the ring, from Marieville, Quebec, Kanada weightin'
266 Pounds... "The Owens Show" ... KEVIN OWENS!

... Kevin obrócił się wokół własnej osi, aby dogłębnie przyjrzeć się bestią, siedzącym bądź stojącym w jego obrębie. Duma? Nie, to było coś innego, co rozpierało Owensa. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest On niebywale zadowolony z wywołanej reakcji - takiej bowiem oczekiwał od początku swojego pojawienia się w szeregach WWE. Kevin począł nareszcie dążyć długą rampą, stawiając spokojnie krok po kroku z delikatnie rozrysowanym uśmiechem na swoich ustach. Każdy krok był coraz to bardziej wygwizdywany, a Owens chciał ich stawiać jeszcze więcej, aż do momentu, gdy zabrakłoby skali. Kevin zatrzymał się przed ringiem i obejrzał się za siebie, patrząc czy aby na pewno jest bezpieczny. Po chwili okazało się, że Kanadyjczyk spokojnie może godziwie wejść do kwadratowego pierścienia jak prawdziwy mistrz. Owens wszedł po schodkach na krawędź ringu, gdzie złapał się lin i krocząc po ówże krawędzi szurał dłonią po sprężystej linie. W końcu przystanął i pochylił się, aby przełożyć swoje tułowie pod liną, dzięki czemu zwinnie i zgrabnie wszedł w obszar ringu. Owacje? Skądże - nic z tego. Jedynie bluzgi i gwizdy od samego początku. Owens uśmiechnął się i ustawił się w narożniku. Czas zacząć show! 

No i dzyń, dzyń, dzyń. KŁ na max 600 słów, powodzenia

Mimo iż po ataku Kevina nie zdołałem jeszcze zupełnie wyzdrowieć, a ból powracał w najmniej odpowiednich momentach, postanowiłem zacisnąć zęby i tym razem zjawić się wraz z zapowiedzią. Gniew, który wypełniał moje ciało przez dobre kilka dni, zniknął za sprawą modlitwy. Zrozumiałem, iż za agresją Kanadyjczyka nie stoi wcale żądza niesienia terroru, lecz było to jego wołanie o pomoc. Owens okazał się być kolejną owcą bez stada, natomiast ja, jako dobry pasterz, musiałem go przygarnąć. Bezpieczna pozycja w narożniku pozwalała mi na dokładną obserwację wszelakich ruchów przeciwnika i nawet widok zmierzającego w moim kierunku sędziego nie przerwał mojego skupienia. Mężczyzna w pasiastym stroju rozpoczął standardową procedurę, której zadaniem było wykrycie niedozwolonych przedmiotów. W tym samym czasie rozłożyłem szeroko ramiona, wpatrując się w oczy Kevina.
- Wiedz, że nie jestem zły, a raczej rozczarowany.- krzyknąłem w jego kierunku, chcąc mnie pewność, iż wiadomość dotrze do jego przepełnionego goryczą serca.- Wciąż chcę Ci pomóc.
Słowa te niestety nie zadziałały tak, jak powinny, bo chwilę później Owens ruszył w moją stronę, niemiłosiernie przy tym sapiąc. Oficjel nie zakończył jeszcze procesu sprawdzania, więc nie był świadomy zagrożenia. Dzierżąc w dłoniach odpowiedzialność za jego zdrowie, mocno chwyciłem go za koszulkę i odciągnąłem od narożnika, umykając tym samym przed zagrożeniem. Niespodziewana ucieczka doprowadziła do bliskiego spotkania Kanadyjczyka ze słupkiem, lecz nie miałem zamiaru czekać na jego odwet. Prędko zawróciłem w kierunku Kevina i potężnym uderzeniem z przedramienia wbiłem go w narożnik (Running European Uppercut). Następnie raz jeszcze odbiegłem od niego na kilka kroków.
- Chcę Ci pomóc, Kevin. Za wszelką cenę!- wrzasnąłem i ruszyłem w jego stronę, powtarzając poprzednią akcję (Running European Uppercut). Publika nagrodziła tę krótką sekwencję gromkimi brawami, dodając do tego głośną wrzawę.  Zamroczony Owens bełkotał coś pod nosem, próbując dojść do siebie, lecz postanowiłem mu w tym przeszkodzić. Mocno objąłem jego czaszkę i wyciągnąłem go do centrum pierścienia, przekładając jego ramię na mój bark. Następnie pochyliłem się i wyniosłem Kevina do góry. Niestety, w najmniej spodziewanym momencie odezwał się ból. Moje ciało przeszył nieprzyjemny dreszcz, po którym zmuszony byłem odstawić przeciwnika na matę. Dolegliwość okazała się być na tyle poważna, iż moja wizja została zamazana. Spoglądałem w stronę oprawcy, lecz z trudem dostrzegałem jego ruchy, zaś rzucane w moim kierunku słowa nie docierały do mych uszu. Nie zdołałem więc uniknąć kary, którą okazało się być potężne kopnięcie w czaszkę (Big Boot). Zwalony z nóg próbowałem się pozbierać, jednak nie pozwalały mi na to kolejne Stompy ze strony rywala. Mimo potwornego bólu, do moich uszu docierał zjednoczony głos wiernych.
- Wstań, Pastorze, Wstań!- trzy słowa, które zachęciły mnie do zwiększenia wysiłku i dźwignięcia się na nogi. Lecz gdy już stanąłem w pionie, poczułem się zdradzony. Oczywiście wiedziałem, iż nie był to ich zamiar, jednak stało się. Wpadłem w pułapkę zastawioną przez Owensa i nie minęła trzecia sekunda, a ja znów znalazłem się na dnie (Lariat). Przetarłem dłonią czoło, odlepiając od niego przepocone kosmyki włosów. Znów pociemniało mi przed oczami, co znacznie utrudniało jakąkolwiek reakcję. Szybko poczułem na głowie uścisk rywala i posłusznie poddałem się jego dotykowi, powoli i ociężale stając na nogach. Po chwili Kevin poderwał mnie z maty i umieścił na swych barkach, przeciągając moment zrzutu. Z trudem spojrzałem w stronę pierwszych rzędów, dostrzegając w oczach wierzących niemą prośbę o jakikolwiek ruch. Tego właśnie potrzebowałem. Szybko wymierzyłem w bok czaszki rywala łokieć, następnie powtórzyłem ten ruch kilka razy. Zamroczony Kanadyjczyk zachwiał się na nogach, co szybko wykorzystałem i ześlizgnąłem się z jego pleców, ciągnąc go za głowę za sobą (Tornado DDT).
- Wiara czyni cuda, Kev.- wyszeptałem, opierając się plecami o najniższą z lin. Głęboki wdechami raczyłem płuca, zbierając siły na kontynuację starcia.

Grand - post dobry, podoba mi się pomysł na niego, jednak coś co mi się rzuca w oczy to zdanie "..ale wiedziałem, że musiałem zachować zimną krew, jeśli myślałem o zwycięstwie w tym boju." Wiedziałem, Musiałem, Myślałem. Plusem jest to że post czyta się łatwo i w miarę szybko, warsztat techniczny również na plus.

Nekro - post dobry, świetnie prowadzisz go pod względem gimmicku. Dobierasz słowa związane z nim, co sprawia że post jest przejrzysty i czyta się go z przyjemnością. Takim charakterem można się dobrze bawić i jako face oraz heel wyprawiać niesamowite rzeczy. Tutaj bardzo mi się twój post podobał.

Reasumując, posty dobre jednak cytując klasyka: "stać was na więcej", Nekro Ciebie szczególnie bo pamiętam co Blackiem dawałeś na sezonie 2. Tutaj postawiłbym jednak na Granda i dał się wykazać Remikowi jako głównemu sędziemu.

Z trudem chwyciłem górną linę, szukając w niej oparcia. Ogromny ból sprawił, iż moje ruchy stały się bardzo mechaniczne, brakowało płynnego przechodzenia z pozycji do pozycji. Wolną dłonią przetarłem zalaną potem twarz, odgarniając z niej zlepione kosmyki włosów. Grymas bólu wymalowany na mojej twarzy podłapał operator kamery, ukazując ten widok na ogromnym telebimie. Jednakże nie miałem zamiaru się poddawać. Niesiony dopingiem publiki puściłem sznur i odwróciłem się w stronę centrum kwadratowego pierścienia, gdzie znajdował się obecnie przeciwnik. Potworne zmęczenie dawało się we znaki także i jemu, gdyż pierwsza z prób wstania zakończyła się niepowodzeniem, dopiero kilka sekund później Kevin zdołał stanąć w pionie. Niepewnym krokiem ruszyłem do niego, zaciskając w bezradności usta.
- Wiesz, że nie odpuszczę.- szepnąłem, układając rękę na jego ramieniu. Następnie wziąłem szeroki zamach i trafiłem Owensa w szczękę, nieco go przy tym ogłuszając (Forearm Smash). Nim jednak pomyślałem o wyprowadzeniu kolejnego ciosu, w moją stronę powędrowała pięść Owensa, która bez problemu doszła do celu, jakim bez wątpienia była moja twarz. Pokręciłem energicznie głową, po czym powtórzyłem swój atak, który tym razem również trafił (Forearm Smash). Wyrównana walka sprawiła, że zaczęliśmy się okładać, cios za cios, aż w końcu doszło do kompletnej synchronizacji, gdy ciosy docierały w tym samym momencie. Publika tę sekwencję nagrodziła gromkimi brawami, z tylnych rzędów przebiły się głosy wspierające moją skromną osobę. Zyskałem dzięki temu nagły przypływ sił, który pozwolił mi kontynuować atak w momencie, w którym Owens zaniemógł. Długa seria bez odpowiedzi doprowadziła do sytuacji, w której Kevin ledwo stał, bez sił na jakąkolwiek odpowiedź. A przynajmniej tak mi się zdawało. Widząc to ruszyłem w stronę lin, mając w głowie plan zakończenia pojedynku. Lecz będąc już w drodze powrotnej dostrzegłem ruch Kanadyjczyka. Niestety nie było już czasu na zatrzymanie się. Z impetem wbiłem się w wystawioną rękę Owensa, po czym padłem bezwładnie na matę (Lariat). Nabuzowany przeciwnik szybko do mnie doskoczył, chwycił za głowę i pociągnął do góry. Nie byłem w stanie się mu przeciwstawić i już po chwili poczułem, że moje stopy oderwały się od ziemi. Po raz kolejny już tego wieczoru znalazłem się na barkach przeciwnika, czekając na jego decyzję.
- Panie, daj mi siły.- wyszeptałem i, zbierając w sobie resztkę sił, ześlizgnąłem się z na matę. Zaskoczony Owens obrócił się na pięcie, lecz tam czekałem już na niego z niespodzianką. Przyklęknąłem i trafiłem go potężnym podbródkowym (Dropping Down). Cios ten po raz kolejny już zamroczył oponenta, otwierając mi drogę do ataku. Z trudem dźwignąłem się z maty i niepewnie stanąłem w pionie, następnie zerwałem się do biegu i odbiłem od lin. Jednakże i tym razem mój plan nie powiódł się. KO po raz drugi otrząsnął się i czekał na mnie, tym razem wymierzając kopnięcie w moją twarz (Superkick). Nie pozwolił mi jednak na upadek i doskoczył do mnie, chwycił mocno za kark i potężnym pchnięciem skierował w stronę lin, czując swoją okazję do zakończenia starcia.
- Do trzech razy sztuka.- pomyślałem i otrząsnąłem się. Rywal czekał w dogodnej sytuacji, lecz było to również idealne miejsce dla mnie. Zawróciłem w jego kierunku, uprzednio odbijając się od lin, a następnie wymierzyłem cios o niebiańskiej wręcz sile, posyłając Owensa na matę (Clothesline from Heaven).
- Oto twoja pokuta.- rzuciłem krótko, przypinając zawodnika do maty. Obolały byłem gotowy na świętowanie zwycięstwa cichą modlitwą, teraz wystarczyło poczekać na odliczanie sędziego.