King is always in the ring

Jestem na larpie  od jutra, odpisu ode mnie można się spodziewać najszybciej w niedzielę.

Nikt nie przypuszczał, że niewinna słowna pogawędka pomiędzy zwaśnionymi stronami doprowadzi ostatecznie do pojedynku. Dodatkowo oficjalny konferansjer poinformował licznie zgromadzoną publiczność o tym, że owa potyczka będzie bezpośrednio powiązana z odbywającym się turniejem o mistrzowski pas federacji WWE. W międzyczasie trwania salw braw i okrzyków zadowolenia mieszkańców Richmond naprędce do kwadratowego pierścienia wbiegł arbiter. Po u przedniejszym sprawdzeniu gotowości współczesnych gladiatorów nakazał uderzyć w gong...

Dźwięk uderzonego po trzykroć metalowego przedmiotu poniósł się echem po sportowym obiekcie. EC 3 oraz Neville bardzo ostrożnie wykonali pierwsze kroki. Żaden z nich nie zamierzał popełnić choćby najmniejszego błędu, którego konsekwencją byłoby wystawienie się na ofensywę adwersarza. Byli skupieni, o czym świadczyły przenikliwe spojrzenia, którymi to raczyli siebie w tym pierwszym etapie walki. Niespodziewanie samozwańcza maszynka do zarabiania pieniędzy przystanęła i bardzo powoli wysunęła przed siebie prawą rękę, chcąc w tenże charakterystyczny sposób zaprosić wrogiego króla do nawiązania zapaśniczego klinczu. Ten jednak nie kwapił się zbytnio ku temu. Ethan był tak zdeterminowany, że aż krzyknął w kierunku rywala, wyzywając go przeto od cieniasów. Ten pogardliwy komentarz podziałał na niższego mężczyznę niczym płachta na byka. Dlaczego? Otóż ten w okamgnieniu przyjął taką samą postawę co Carter. Mr. Top One Percent uniósł ponad głowę wcześniej wysuniętą kończynę, spoglądającym przy tym ukradkiem na umięśnionego lotnika. Ten, niczym lustrzane odbicie powtórzył manewr i gdy palce się zaplotły, doszło do niespodziewanego. Ethan szybko pociągnął swoją umięśnioną dłonią, przy czym wykonał płynne kopnięcie na napięte i zarazem odsłonięte podbrzusze (Gut Kick). Neville zgiął się niczym łamana pod naporem kciuka zapałka. Jego wzrok wbity był w ringową matę, natomiast jego długie włosy swobodnie opadły do przodu, przysłaniając mu stojącego adonisa, który nie tracąc cennego czasu, uderzył go lewą ręką w plecy (Punch to the Back) i zaraz po tym wzbił się w powietrze i w odpowiednim momencie wypchnął przed siebie dolne kończyny (Standing Dropkick). Tak oto król upadł po raz pierwszy. Fani nie wiedzieli jak zareagować na kreowaną przed ich oczyma sytuację, bowiem wewnątrz oficjalnego pola walki nie było ich sympatyka. Przebiegły strateg najwidoczniej nie zaprzątał sobie głowy trwającą konsternacją widowni, gdyż bez zbędnej gestykulacji ponowił swą ofensywę. Cóż takiego uczynił? Antybohater z niewielkiego rozbiegu lekko odbił się od sprężystego podłoża. Jego wyczucie przestrzeni naprawdę stało na wysokim poziomie, bowiem idealnie odnalazł się nad leżącym oponentem. Co było dalej? A no EC 3 musiał nastąpić na klatkę piersiową Nevilla, symbolicznie przytwierdzając go do podłoża (Double Foot Stomp). Dumny niczym paf Carter stanął okrakiem ponad nieprzytomnym adwersarzem, rozłożył swe umięśnione ręce i głośny wykrzyczał kwestię „I`m pretty good''. Chyba nie muszę wam wspominać, jak zareagowali na to sympatycy pro wrestlingu? Wspomnę jedynie, iż Ci zaczęli głośno buczeć i gwizdać. Po raz kolejny Ethan nagrabił sobie u obserwujących się ludzi. Czy robiło to na nim jakiekolwiek wrażenie? Zdecydowanie nie! Wystarczy spojrzeć na jego śnieżnobiały uśmiech. On był po prostu niemożliwy.

Nie wiem jak jutro będę stał z czasem, więc dodam swoją ocenę już dzisiaj, poprosiłem już dwóch sędziów o opinię, jak już przyznają swoje punkty potwierdzę decyzje i dam instrukcje do bookingu

No to lecimy z moją oceną.
Poradek - Twojego posta przeczytałem już wcześniej, w oczekiwaniu na odpowiedź rywala, a teraz tylko odświeżam, żeby nic nie umknęło. Wyłapałem kilka błędów, po u przedniejszym, zdecydowanie nie pisze się tego osobno i powinieneś po prostu użyć słowa uprzednim. Drugi błąd to dumny jak paw, nie paf. No i ta końcówka - najpierw piszesz, że nie musisz mówić jak ludzie zareagowali, po czym dokładnie to robisz, to trochę psuje kreację posta, no i u obserwujących go/ich, albo bez określenia co obserwują, ale na pewno nie się, bo przecież nie przyszli na widownię oglądać się nawzajem, ani tym oglądać się za siebie, czy gdziekolwiek mogliby się oglądać. Poza tym post jest naprawdę dobry, to tylko małe zgrzyty, które delikatnie zaburzają przyjemność z czytania. Poza tym jest płynnie, świetne wczucie się w postać, jest pokazana reakcja fanów. Dobry, bogaty język, ciekawie zbudowana narracja, zdecydowanie post na plus.

Emiel - O kurde, interpunkcja i konstrukcja zdań kuleje i to strasznie kuleje... gramatycznie post jest naprawdę kiepski, strasznie się męczyłem próbując przez niego przebrnąć, te krótkie zdania, kropki i przecinki stawiane totalnie randomowo - to wszystko sprawia, że naprawdę topornie się to czyta. I nie zrozum mnie źle, nie mówię, że treść posta jest zła, bo nie jest, ale oprawa, w której to sprzedałeś jest makabryczna. Powiem tak, Twoje wczucie się w wykreowaną postać jest naprawdę świetne, czujesz Neville'a, kreacja posta wychodzi Ci naprawdę super, potrafisz rozpisać akcję w ringu w ciekawy sposób. Niemniej jednak językowo post leży.

Co prawda wczucie się w postać Emiela, a także kreacja posta na poziomie król - poddani i słownictwo pasujące do tego w sposób podręcznikowy są naprawdę fantastyczne, jednakże Poradek wcale mu nie ustępuje, a przy okazji totalnie zjadł go językowo, a przynajmniej dla mnie jest to bardzo istotne. Mój punkt zdecydowanie leci do Poradka.

Poradek: Wczucie w postać Ethana na spory plus. Post jak najbardziej spójny, płynnie się go czyta. W oczy jednak rzucają się drobne błędy, które już poprzednicy wymienili. KŁ ogólnie na plus, lecz wiem, że stać Cię na zdecydowanie lepszy post

Emiel: gimmick Neville'a ukazany bardzo dobrze. Gramatycznie niestety strasznie to wygląda. Przekaz postu jest dobry, jednakże w połączeniu z gramatyką niestety wygląda to fatalnie. Popracuj troszkę nad tym elementem a może być naprawdę całkiem nieźle.

Mój głos leci na Poradka.

...

Wracam do was ponownie po krótkiej przerwie. Sytuacja w ringu mogła lekko zaskoczyć widzów przed telewizorami. Dlaczego? Otóż podczas krótkiego przerywnika reklamowego samozwańczy król pro wrestlingu objął przodownictwo w pojedynku. Ethan Carter w ówczesnej chwili wydawał się bezradny. Był on mocno okopywany w centralnym punkcie kwadratowego pierścienia, zaś mniejszy jegomość wtórował sobie przy tym nieprzychylnymi komentarzami, które moim zdaniem nawet nie warto powtarzać. Niemniej jednak był on górą i nic, ani nikt nie mógł tego podważyć. Jego pewność siebie co raz to narastała, czego faktem była na przykład efektowna akcja Standing Shooting Star Press. Spróbował on nawet przypiąć swego rywala, lecz doskonały strateg był wstanie odkopać podczas trwania drugiego klepnięcia sędziego o sprężystą matę. Wtedy to Neville postanowił wzmocnić swoje ruchy o wejście na trzecią linę. Nie zawsze to popłacało zapaśnikom. Jak będzie tym razem? Zaraz się przekonamy...

Król stał już wyprostowany na wspomnianym powyżej przedmiocie. Wydawał się czuć niczym ryba w wodzie. Ewidentnie kochał być w powietrzu. Sam przecież wspominał o tym, że grawitacja o nim zapomniała i nie stanowi ona dla niego problemu. Wykonał on odpowiednie ruchy, dobrze się wybił i chciał wykonać Phoenix splash, ale w ostatecznym rozrachunku nie powiodło mu się! Pewność siebie i nadmierna pycha pokonały kolejnego króla. Cóż takiego zaszło? Mianowicie Ethan Carter 3 w ostatniej chwili od turlał się na bok, przez co jego oponent z ogromnym impetem uderzył umięśnioną klatką piersiową w matę. Zderzenie mocno go zamroczyło. Nie był świadomy tego, w jakiej beznadziejnej sytuacji się odnalazł. W tym samym czasie Mr. Top One Percent zdołał powstać przy pomocy wibrujących od wspomnianego uderzenia lin. Następnie czym prędzej podszedł do oszołomionego adwersarza. Tam ze wszystkich sił pochwycił za zaniedbane włosy Nevilla. Mocnym i zdecydowanym pociągnięciem wymusił jego powstanie. Później owinął mocny uchwyt wokół szyi wroga i z należytą gracją opuścił się z przytrzymywanego mężczyzną na matę. Tak oto fani WWE ujrzeli dewastującą akcję o nazwie Snap DDT...

Ethan wydawał się dopiero rozkręcać. W jego żyłach szaleńczo buzowała zbawienna adrenalina. Cwaniaka aż nosiło. Dreptał z nogi na nogę. Niecierpliwie oczekiwał na powstanie rywala. Krzyczał przy tym aby się wreszcie podniósł. Chyba wszyscy obecni na trybunach obserwatorzy wyczuwali co takiego chciał sprezentować Carter rywalowi. Neville bardzo długo zbierał się do stójki. Jego nogi chwiały się niczym drzewa na wietrze. Bardzo mizernie utrzymywał równowagę, przez co musiał podjąć kilka prób zanim pozostał w stójce na dłużej. Zastanawiacie się czy dane mu było pozostać we wspomnianej płaszczyźnie. Pędzę z wyjaśnieniami. Otóż moja odpowiedź brzmi dla was nie! Rozczarowani? Na bank tak, lecz wyobraźcie sobie jak mocno skarcił swojego rywala Ethan. Co on takiego mu zrobił? A no trzepnął swoją nominalnie wiodącą nogą prosto w twarz króla (EC3 Kick). Jeszcze nigdy nie słyszałem takiego dźwięku. Normalnie wywoływał on u miejscowych gapiów gęsią skórkę. Niższy wrestler padł rażony. W brutalny sposób odcięto mu prąd. Carter mógł go odliczyć, lecz tego nie chciał zrobić. On wolał napawać się chwilą oraz jeszcze mocniej zaakcentować swoją przewagę. Zapewne chciał on się odpłacić rywalowi w turnieju o pas WWE za wcześniejszą słowną konfrontację, za sprawą to której ich drogi się skrzyżowały. Dumna z siebie maszynka do zarabiania pieniędzy ponownie złapała za włosy rywala. To oczywiście było niezgodne z przepisami, w skutego czego w tle zaczął mawiać do naszego bohatera arbiter. Nie musiał on jednak tego robić zbyt długo, gdyż Carter szybko poderwał nieprzytomnego rywala do stójki, pochwycił za jego makówkę i dorzucił swoją akcję kończącą One Percenter na samym środku kwadratowego pierścienia. Następnie w majestatyczny sposób przypiął króla, który nie przerwał odliczania. W taki oto sposób Pan Carter awansował do kolejnej rudny. Przestroga dla innych? Nie zadzierajcie z nim...