Ostatnio edytowany przez Zbooker™ (2018-05-24 19:04:16)

Dobra, rozpocznijmy ten turniej z przytupem.

Kto ładniej na 700 słów. Postarajcie się, panowie!

Na poprzedniej tygodniówce wkraczając na ścieżkę sukcesu, wiedziałem, że muszę się liczyć z różnymi sytuacjami, z jakimi przyjdzie mi się zmierzyć. Już na samym początku zdałem sobie sprawę, że nie da się osiągnąć zadowalającego stanu, jeżeli nie będę uparcie dążyć do celu pomimo wielu przeszkód.

Ręce opuszczone wzdłuż talii, kamienny wyraz twarzy, brak jakichkolwiek emocji. Oczy skierowane na przeciwległy narożnik, patrzą na dzisiejszego konkurenta. Chęć zwycięstwa dominowała nad wszystkimi innymi drugorzędnymi sprawami w tym pojedynku, zdeklasowanie oponenta było rzeczą jasną. Sędzia główny dzisiejszego spotkania przemieścił się na środek kwadratowego pierścienia, spoglądając kolejno na mnie zaś potem na Brauna, nakazał rozpocząć starcie, poprzez zabicie w gong. Usłyszawszy dźwięk stali, ruszyłem pewnie na Strowmana. Pochylając się ku macie, próbowałem przechwycić nogi olbrzyma, by kolejno zapędzić go w róg — na marne. Obejmując mnie w pasie, wyniósł lekko w górę, odrzucając na bok niczym zwykły worek treningowy. Będąc w siadzie prostym, spojrzałem na twarz Adama, a następnie wstałem. Wielki, złowieszczy uśmiech widniał wtenczas na jego twarzy, chwilę później z ust wydobył się głośny krzyk. Podnosząc się do pionu, stanąłem przed rywalem, unosząc swą głowę do góry. Patrząc mu prosto w oczy, dojrzałem nienawiść, jaką mnie darzył, był tak samo zdeterminowany, by wygrać, jak ja. Pojedynek wzrokowy został przerwany za sprawą kolana, które zatrzymało się na podbrzuszu zapaśnika. Następnie przechodząc za plecy kontrpartnera, postanowiłem wyrzucić go za siebie, używając przy tym „niedźwiedziej” siły — German Suplex! Po zaaplikowanej akcji osiągnąłem pion, napinając przy tym swe mięśnie oraz kręcąc głową na boki. Akcja nie dość, że zakończyła się pomyślnie, to została jeszcze pozytywnie przyjęta przez publiczność w Richmond. Wyczekując na adwersarza, aż stanie dęba, przygotowywałem się do zadania kolejnego ciosu. Czyhając na tyłach, będąc ustawiony tyłem do narożnika, wreszcie pochwyciłem Josepha w talii, aby raz jeszcze cisnąć nim o matę — German Suplex.



Patrząc na ów personę z górnej perspektywy, z mych ust wydobyły się trzy słowa - „Suplex City, bitch!”, po których splunąłem w kierunku Strowmana. Zbliżając się do antagonisty, objąłem go w szyi, aby następnie przy użyciu siły dźwignąć go w górę. Opierając ów osobnika o pobliski narożnik, wykonałem kilka kroków w tył. Następnie pędząc na oponenta, wysunąłem w bok swe kolano, godząc nim prosto w podbrzusze Brauna. (Corner Multiple Knees) Powtarzając tę czynność jeszcze kilkakroć, w pewnym momencie zostałem pochwycony za gardziel. Zaskoczony takim obrotem spraw, na mym gardle został zaciśnięty żelazny uchwyt. Przemieszczając się na środek ringu, rzucił mnie w kierunku sznurów, od których zwinnie się odbijając, zmierzałem prosto na rywala. Widząc, jak bierze zamach ręką, sprytnie się pod nią przemieściłem, aby pędzić dalej. Sparując się z linami po raz drugi, nabrałem jeszcze większej szybkości, wykorzystując to, wyniosłem swą nogę do góry, aby trafić podeszwą swego buta w zgięcie w nodze konkurenta — ten momentalnie przyklęknął. Wyprowadzając dość liczną serię różnorodnych uderzeń na facjatę przeciwnika — od prostych, sierpowych, aż po łokcie. Sprawiłem, że ten coraz to bardziej zaczął bujać się na nogach. Obejmując jego głowę, ułożyłem ją pod pachą, a następnie odchyliłem się w tył. Wbijając czerep nieszczęśnika w matę, zainkasował on, czyste DDT! Spoczywając na macie, powolnie zacząłem się obracać na brzuch, aby zacząć się unosić. Przy pomocy pobliskich lin, osiągnąłem równowagę. Szybkie tempo pojedynku oraz waga rywala sprawiło, iż coraz to więcej siły musiałem wkładać w starcie, aby cokolwiek zdziałać. Z ironicznym uśmiechem na twarzy, bacznie przyglądałem się poczynaniom Brauna. Zgromadzona publiczność w Richmond, wstając z krzeseł, oglądała ów batalię na stojąco, przez cały czas dając głośny doping w naszym kierunku, nie co dzień widzi się starcie dwóch tak wielkich osobowości. Podchodząc do antagonisty, kontynuowałem natarcie na olbrzyma. Obijając jego korpus, zapędziłem go pod sznury. Wyprowadzając jeszcze kilka ciosów na nerkę, wykonałem dwa kroki w tył, aby zrobić rozbieg. W następstwie tego poprzez wysuniętą rękę w poziomie wydelegowałem rywala poza kwadratowy pierścień – Clothesline to outside!

628 słów.

Nole: jak dla mnie widać Twój znaczny postęp w postach. Kiedyś byłeś na legendarnym poziomie takich sław jak Hardyz,  a teraz idzie Ci coraz lepiej! Nie zdołałeś się jednak ustrzec błędów. "Sędzia jednak nie był moim sprzymierzeńcom" - tu chyba wiadomo, że literówka. "Nie byłem zadowolony tym faktem" - albo nie jesteś zadowolony z tego faktu albo jesteś nim np. zniesmaczony xD. "nie małe emocje" no to można, a nawet trzeba napisać razem xD. "Zacisnąłem uścisk" to słynne masło maślane xD Może następnym razem napisz np. "zacisnąłem uchwyt",  staraj się zwracać uwagę na takie szczególiki. Ogólnie rzecz biorąc post jest całkiem niezły. Fajnie się wczułeś w gimmick, czuć jest tą moc Strowmana. Fajnie oddajesz momentami charakter postaci, choć według mnie momentami zbyt dużo wplatasz tam elementów gimmicku swojego wrestlera. Pisałeś zdecydowanie więcej o swoich emocjach, reakcjach itd. niż o samej walce. Mam wręcz wrażenie, że nie leży Ci opisywanie wydarzeń ringowych, co nadrabiałeś opisami sytuacji. Na plus oczywiście też, że spróbowałeś opisać ruch swojego rywala w poście, gdyż jak wiadomo, wbrew temu co się dzieje często w starciach PBF, walki prawie nigdy nie są squashami xD. Ogólnie też post był troszkę chaotyczny, popracuj nad spójnością całego tekstu. Następnym razem więcej elementów walki, mądrze przeplecionymi elementami opisu emocji i sytuacji i będzie dobrze!

Zbooker: Ciekawy, spójny post. Bez rażących błędów. U Ciebie z kolei na odwrót, głównie skupiłeś się na opisach starcia, ograniczając elementy emocjonalno-gimmickowe do minimum. W tym minimum jednak opisałeś w relatywnie całkiem dobrym stylu. Może spróbuj następnym razem opisać jaką Brock jest bestią w ringu, jak reaguje na wszystkie udane i nieudane akcje? Przyczepić się mogę chyba również do tego że mi osobiście nie podobają się w postach zwroty do rywala po imieniu z świata rzeczywistego. Sam musiałem pytać innych osób, kim są wymienieni w Twoim poście "Adam" oraz "Joseph", skoro walczysz z Braunem Strowmanem XDD. Są różne alternatywy, jest Braun, jest Strowman, jest oponent, jest przeciwnik, jest rywal, jest wróg - możliwości jest wiele. Tak więc osobiście sugerowałbym to ograniczyć w przyszłości. Aha, i jeszcze jedno. "Zgromadzona publiczność w Richmond, wstając z krzeseł, oglądała ów batalię na stojąco, przez cały czas dając głośny doping w naszym kierunku, nie co dzień widzi się starcie dwóch tak wielkich osobowości." Faktycznie, takie starcia należą do rzadkości, ale walka dopiero się zaczęła, więc musicie obaj jakoś publikę zachwycić i przekonać do siebie, żeby dostać owację na stojąco xD Takie opisy może bardziej powinny powędrować do bookingu końcowki walki po ogłoszeniu zwycięzcy?

Ogólnie obaj panowie napisaliście posty na dobrym poziomie. Jednak mnie bardziej przekonał post Zbookera, który jak dla mnie powinien wygrać to starcie!

Ostatnio edytowany przez Szelton (2018-05-29 04:13:06)

Wyrzucając rywala poza obręb kwadratowego pierścienia, przyklęknąłem na jedno z kolan, powolnie regenerując siły na dalszą część walki. Unosząc swój wzrok w górę, ku mojemu zdziwieniu tuż przede mną stał w letargu ze złowieszczą miną Braun. Momentalnie zrywając się do pionu, odsunąłem się w okolice środka ringu, wyczekując jego przybycia do wnętrza „czterech ścian". Gdy jego ręce powędrowały na najwyższą z lin, a jedno z kolan znalazło się na krawędzi ringu, wziąłem kilka kroków wstecz, aby odbić się od sznurów za moimi plecami. Zmierzając w kierunku rywala przyspieszonym tempem, przygotowywałem się na wyprowadzenie kolejnej akcji, która przybliży mnie do zwycięstwa. Będąc bardzo blisko oponenta, gdy już miałem wyskakiwać w przód, aby wbić się w jego podbrzusze, ten wystawił swe kolano, którym godził mnie w głowę. Zdezorientowany zajściem sprzed chwili, jedną z rąk chwyciłem się za obolałe miejsce, wykonując przy tym małe kroki w tył, próbując utrzymać równowagę, aby nie upaść na matę. W tym samym czasie do wnętrza ringu wkroczył Strowman. Momentalnie biorąc rozbieg w moim kierunku, taranem wbiegł we mnie, powalając do parteru — Shoulder Block. Jako że nie otrzymałem zbyt poważniejszych obrażeń wcześniej, jedyne, z czym na chwilę obecną miałem problem to wydolność. Jednakże podnosząc się po otrzymałej akcji do pionu, odwróciłem się w stronę nieprzyjaciela. Ten łapiąc mnie jedną ręką za kark, drugą wyprowadzał uderzenia z zamkniętej ręki w korpus. Każde z uderzeń z biegiem czasu, zdawało się coraz mocniejsze, musiałem za wszelką cenę temu zapobiec. Łapiąc dłoń, którą miał ułożoną na karku, oraz pochwytując drugą wolną ręką jego nogę, ułożyłem sobie go na barkach. Następnie przy użyciu niedźwiedziej siły, wyniosłem go w górę, aby przechylić się w tył i cisnąć nim o matę Olimpic Slam'em. Po zaaplikowanej akcji, obaj spoczywaliśmy na śnieżnobiałej nawierzchni, głęboko oddychając. Po niespełna kilku sekundach uniosłem się do siadu prostego, spoglądając na konkurenta. Widząc, jak przetacza się pod liny, wiedziałem, że za chwilę będzie miał zamiar się podnieść do pionu. Prostując się szybciej od niego, zerwałem się w jego stronę z szaleńczą furią w oczach. Jedyne co na chwilę obecną chodziło mi po głowie, to odniesienie kolejnego triumfu, oraz zbliżenie się do tytułu mistrzowskiego. Zbliżając się w szybkim tempie do wroga, niespełna metr przed nim, pochyliłem swą sylwetkę w dół, aby następnie, gdy ten znajdował się przy linach, wlecieć w niego całym swym ciężarem ciała w podbrzusze. W wyniku tego obaj wylądowaliśmy poza kwadratowym pierścieniem, wylatując pomiędzy drugą a trzecią liną — Spear! Po zainstaniłej sytuacji arbiter dzisiejszego spotkania momentalnie doskoczył do sznurów, patrząc na nas, czy wszystko jest w porządku, gdy stwierdził, że tak, zaczął odliczać. Gdy do mych uszu, wyraźnie dotarła liczba 5!, wiedziałem, że muszę zacząć się podnosić. Powolnie człapiąc się do krawędzi ringu, ślamazarnie unosiłem się do pionu. Osiągając równowagę na swych nogach, sekundę przed wyliczeniem poza ringowym, szybko wtoczyłem się do wnętrza kwadratowego pierścienia, pozostawiając Brauna w samotności. Wybrzmiał dźwięk hartowanej stali, kończący walkę. Wtem konferansjer, głośno i wyraźnie ogłosił mnie zwycięzcą pojedynku! Po zakończonej batalii, spoczywając na macie, począłem nabierać większe wdechy powietrza, powolnie regulując tętno, które było wysokie. Dość szybkie tempo pojedynku oraz waga przeciwnika, sprawiła, że musiałem włożyć dużo, aby odnieść zwycięstwo. W geście gloryfikacji, po jakiejś chwili, wdrapałem się na pobliski mi narożnik, a następnie wzniosłem swe ręce wysoko nad głowę, z ironiczmy uśmiechem spoglądając na spoczywającego na dole Strowmana.





547 słów.