Wbijam

Rozpoczynamy KŁ na max. 250 słów.

    Arena wrzała wręcz od emocji i krzyków ze strony fanów, których nie słyszałem już tak długo. Ring od samego początku emanował zapomnianą dawno wonią, a liny oddzielające mnie od publiki zaskakiwały swoją aksamitnością. Warto było wrócić do życia ... Rywal, ach tak! Ethan Carter III - zdecydowanie brak mu pokory. Widać to po jego szarmanckim uśmiechu, którym sarkastycznie raczył mnie z drugiego końca ringu. Powinien mieć jej zdecydowanie więcej dla kogoś, kto wyrwał się z więzów samej śmierci.
    Brzmienie gongu dało mi wyraźny znak do rozpoczęcia pojedynku, jednak zdawało się, że jedynie ja słyszę ten metaliczny dźwięk. Ethan siedział na drugim stopniu narożnika i rzucił pogardliwe spojrzenie w moim kierunku. Rozjuszony tą arogancką niesubordynacją wystrzeliłem w stronę rywala, ciężko stąpając po śnieżnobiałej macie. Błysk w oku przeciwnika oznajmiał gotowość do wyprowadzenia zwalającej mnie z nóg akcji, jednakże nie tym razem. Szybki ślizg pomiędzy nogami Cartera pozwolił mi na to, abym znalazł się na apronie. Zdezorientowany rywal zdążył jedynie odwrócić głowę w moim kierunku przed zainkasowaniem błyskawicznego Hot Shot. Zamroczony Ethan zachwiał się lekko, więc postanowiłem skorygować jego postawę widowiskowym Slingshot Springboard Dropkick. Huk padającego na matę oponenta doskonale zsynchronizował się z brawami jakie otrzymałem za tę akcję. Była o istna symfonia dla mych uszu, jednak ja zagrałem dopiero pierwszą nutę na tym koncercie. Carter niespodziewanie szybko wrócił do pionu, lecz ja wyczekiwałem już jego powrotu. Natychmiastowo objąłem szyję oponenta, zachowując się niczym lina oplatająca gardziel samobójcy. Jumping Neckbreaker ponownie posłał rywala na deski ringu, a ja w triumfalnej pozie przyłożyłem palce do swej skroni. To cudowne uczucie móc wyładować swoją złość na kimś innym, niżeli na samym sobie ...

W takim razie Suicide leci dalej.

Suicide wyprowadza potężny cios za ciosem! Dalej!

Wszystko szło po mojej myśli. Ethan leżał praktycznie u moich stóp, a ja triumfalnie krążyłem pomiędzy linami. W końcu silnym szarpnięciem za szyję podniosłem go do pionu i szybko zarzuciłem na plecy. Nie zamierzając dać rywalowi okazji do kontry, wykonałem widowiskowy Rolling Firemen's Carry Slam, przenosząc nas za środek kwadratowego pierścienia. Tam zapiąłem Deathlock, czekając, aż przeciwnik odklepie.

No szkoda, że to się w ten sposób skończyło. Suicide dominuje i wygrywa w swym debiucie! Carter odklepuje.