Cała arena ucichła wraz z przygaśnięciem wszystkich świateł. Zaciekawiona gawiedź wpatrywała się w stronę rampy, która przysłonięta została przez gęsty obłok dymu. Po kilku sekundach wszyscy ze zniecierpliwieniem oczekiwali na jakiś znak, lecz nic się nie działo. Wraz z rozpoczęciem się buczenia jednak, z głośników wydobyły się rytmiczne dźwięki perkusji, które zwiastowały nadejście mrocznej i ciężkiej melodii. Wkrótce dołączyła także gitara, a całość podkreślona została ostrym głosem wokalisty, który wykonywał typowy growl. Wraz z wejściem w zaawansowany etap muzyki, wiązka światła skupiła się na wyjściu, przed którym pojawił się brodaty jegomość z wygolonymi bokami głowy. Poza tradycyjnym odzieniem zapaśniczym, na jego torsie znajdowała się kamizelka z nieznanym symbolem. Człowiek ten stanął pewnie i ciężko dysząc spojrzał w stronę trybun. W jego spojrzeniu jasno można było wyczytać złość i chęć niszczenia.

Następnie ruszył on przed siebie, nie marnując czasu na przywitanie fanów. Zamiast tego dumnie parł przed siebie, skupiając swą uwagę jedynie na kwadratowym pierścieniu. Teraz zebrani na hali mieli lepszy widok na jego ciało, gdyż wyszedł on spośród dymu, natomiast światła zaczynały jarzyć się coraz mocniej. Z łatwością można było dostrzec, iż jegomość pokryty jest tatuażami, jeden znajdował się nawet na jego twarzy. Jego włosy były stosunkowo długie, jednak boki jego głowy wygolone zostały niemalże do zera. Również długość jego brody była zadziwiająca, gdyż zasłaniała jego wytatuowaną szyję. Wszystkie te cechy razem tworzyły obraz ciężkiego i trudnego przeciwnika, którego jedynym celem jest niszczenie. Gdy był on już bliski dotarcia do ringu, z głośników wydobył się głos.

Ring announcer: Panie i panowie! Do ringu wkracza właśnie pochodzący z loży wolnomularskiej w Amsterdamie, mierzący 180 centymetrów wzrostu i warzący 96 kilogramów, "Anti-Hero" Tommy End!

Wraz z tymi słowami rozpędzony już End wskoczył na krawędź ringu i odwrócił się w kierunku publiki, dając wszystkim możliwość spojrzenia na niego. Tommy wzrokiem przejrzał pierwsze rzędy, a następnie zwrócił się w kierunku wnętrza pierścienia i między drugą, a trzecią liną wkroczył do środka, a następnie ruszył w kierunku przeciwległej liny z wysoko uniesioną ręką. Był to gest podkreślający, iż jest on jednostką wyjątkowo silną i ma zamiar to wszystkim udowodnić. Następnie szybko odwrócił się na pięcie i wykonał kolejny gest, tym razem o wiele mroczniejszy. Było nim podrzynanie gardła, które było krótkim zaprezentowaniem losu jego przeciwnika. Następnie End zajął pozycję w narożniku, siadając w nim po turecku. W tym miejscu miał zamiar poczekać na początek starcia.

+24+12

Ostatnio edytowany przez Nekro (2017-01-14 17:02:05)

Sam mam problem ze znalezieniem czasu na napisanie, więc jestem jak najbardziej za.

Kolejna odsłona czerwonej tygodniówki przyniosła mi niespodziewaną walkę. Generalny menadżer postanowił zunifikować dwa pasy mistrzowskie, powołując tym samym do życia pas InterNational. Gdy tylko dotarła do mnie ta informacja, westchnąłem głośno, jednakże sekundy później wybuchnąłem głośnym śmiechem. Wielokrotnie powtarzałem, że nie interesują mnie mistrzowskie pasy i inne przyziemne pokusy, a tymczasem kierownictwo robi wszystko, by każde moje starcia było nagrodzone tytułem. Z początku miałem zamiar odmówić, lecz w stanie spoczynku usłyszałem głos Upadłego, który nakazał mi wejść do ringu, by ukarać kolejnego niegodziwca. Tym razem naprzeciw mnie stanąć miał posiadacz pasa reprezentującego upadający kraj, czyli Zjednoczone Stany Ameryki. Z samego faktu pochodzenia i reprezentowania znienawidzonej nacji należała mu się kara. Dlatego też z niezwykłą motywacją wyszedłem do ringu, a moim zamierzeniem było agresywne ruszenie na przeciwnika. Gdy chwalący się sposobem życia Punk w końcu wkroczył do środka kwadratowego pierścienia, postanowiłem nie czekać na znak od arbitra i ruszyłem w kierunku Amerykanina, powalając go uderzeniem w plecy gdy odwrócony był on do mnie tyłem. Błyskawicznie zgiął się on w pół, wydobywając z gardła okrzyk bólu. Postanowiłem nie czekać i szybko chwyciłem jego głowę, mocnym pociągnięciem zmuszając go do podniesienia się. Następnie wymierzyłem mocny kopnięcie w jego nogę (Low Kick), po którym wykonałem błyskawiczny piruet i kolejnym kopnięciem potraktowałem oklicę jego podbrzusza (Spinning Back Heelkick). Cios ten sprawił, że zawodnik z Chicago pochylił się, próbując złapać oddech. Wtedy chwyciłem jego głowę i mocnym kolanem trafiłem jego tors (Knee Strike). Ciężko dysząc Punk musiał cofnąć się o kilka kroków, próbując dojść do siebie po błyskawicznej kombinacji. Ja tymczasem nie chciałem na tym zakończyć, więc odbiłem się błyskawicznie od lin i dobiegłem rozpędzony do oponenta, by po chwili mocnym kopnięciem poczęstować jego twarz (Bicycle Kick). Po tym ciosie rywal padł na matę, zaś ja stanąłem nad nim, z uśmiechem obserwując jego mękę.
- Nie wiem czym podpadłeś Lucyferowi, ale on bardzo chce twej śmierci. Sam nic do Ciebie nie mam, lecz rozumiesz, rozkaz to rozkaz.- powiedziałem do niego, wcześniej klękając i klepiąc go kilka razy po twarzy. Jednak na tym kończyły się przyjemne rozmowy. Teraz przyszła pora na cierpienie.

Ostatnio edytowany przez Nekro (2017-01-15 18:17:46)

W jednej chwili straciłem po prostu kontrolę nad starciem. Można rzec, że od samego początku. Przeciwnik powalił mnie zaraz po wejściu do ringu - obawiał się ataku z mojej strony, dlatego postanowił jako pierwszy zareagować. Leżąc na macie przez moją czaszkę przetarło się tysiąc myśli, a jedną z nich było pytanie: „Czy ja naprawdę muszę to robić? Wystarczająco dużo razy już udowodniłem, że jestem tutaj najlepszy, nie muszę walczyć z tymi debilami! Niepotrzebny jest mi tytuł mistrzowski. „ - Po większym zastanowieniu prędko opuściłem pole walki przeczołgując się pod dolną liną. Przyklęknąłem na betonowej posadzce, a mój wzrok wpatrywał się w zaskoczonego antagonistę. Kolejną osobą, która nie spodziewała się mojej ucieczki był mój manager - Paul Heyman, zaś ten momentalnie przyleciał do mnie i zaczął zadawać mnóstwo pytań. Moja głowa niewytrzymała tego nacisku i wyniosłem staruszka na barki, ażeby ostatecznie wbić kolano w jego głowę! (GTS) Zdziwienie wymalowało się już dosłownie na każdej twarzy. Bez słowa począłem tyłem oddalać się na rampę - w tym miejscu ponownie wylądowałem na kolanach, tym razem na mojej twarzy wymalował się szeroki uśmiech, a ja złączyłem obie dłonie i podstawiłem je pod policzek.



Po następującym czynie powstałem na równe nogi i nie zważając uwagi na to co dzieję się wokół wyszedłem na backstage.