Na hali rozlega się znane każdemu, nawet najmniejszemu fanowi WWE, theme Vince'a McMahona. Utwór przeplata się towarzyszącymi w momencie pojawienia się szefa na rampie gwizdami i oklaskami dochodzących z niektórych, pomniejszych miejsc na widowni. W końcu dochodząc do ringu, Vince wchodzi żwawym krokiem do ringu, gdzie chwyta mikrofon i zaczyna:

Vince McMahon: Witam WWE Universe! Wszyscy dobrze wiedzą jak bardzo zależy mi na jak najlepszym funkcjonowaniu biznesu, co może działać perfekcyjnie, jeśli wy utrzymujecie tak dobrą frekwencję zarówno przed telewizorami jak i na arenie, jak dziś. Oczywiście biznes działa najlepiej jeśli obie strony są zadowolone, dlatego idąc na przekór waszym oczekiwaniom co do zobaczenia z tygodnia na tydzień coraz lepszego show, zapewniam je. Najważniejszą częścią, przy której wasze oczekiwania są największe jest PPV, przy którym i tutaj nie zamierzam was zawieść. Wiele z nadchodzących jest nam już znanych, jednak zapewne jedną z najbardziej oczekiwanych jest pojedynek o mistrzostwo US - między mistrzem, a mistrzem. Co to będzie, jakie szczegóły? Zara się dowiemy...

A więc do dyskusji brakowało już tylko jednej osoby, był on wisienką na torcie, każdy go oczekiwał oraz tego co się stanie wraz z jego pojawieniem się na arenie. Podekscytowany był Vince McMahon, który mocno trzymając mikrofon nie mógł się doczekać nadchodzącej masakry. Gdyż tylko takimi słowami można określić emocje związane z tą rywalizacją, która w końcu będzie miał swój punkt kulminacyjny. Dumnie dzierżący swe trofeum Roman Regins czekał z niecierpliwością na pojawienie się Rollinsa, miał mu dużo do zarzucenia, liczne groźby, wyzwiska, naśmiewanie się, kwestionowanie jego prawa do określania się mistrzem. Jednak przez dobre kilka minut, nawet nie rozbrzmiała muzyka wejściowa Setha. Każdy zniecierpliwiony czekał na niego aż w końcu...stało się coś co oczekiwała każda para oczu na arenie, rozbrzmiał theme song Architekta. Zadowolony Roman delikatnie spuścił z tonu, przybrał bardziej pozę gotowości do ewentualnego ataku. Jednak czas leciał, a na arenie nawet przez chwilę nie pojawił się Rollins. Wówczas Regins zrobił kilka kroków w stronę rampy, a gdy się odwrócił został zaatakowany przez "Mesjasza" krzesłem. Fala silnych ataków na kręgosłup oraz głowę, podziałała na Romana jak płachta na byka, jednak pod napływem ciosów, nawet on musiał ulegnąć. Nie było dogodniejszej okazji dla Setha niż całkowicie wyeliminować zagrożenie ustawił głowę rywala na krześle po czym wykonał Curb Stomp.

Chwyciwszy krzesło do ręki, rozłożył je widząc ślady swych działań tylko się uśmiechnął. Wziął mikrofon i witając się z zadowolonym Mcmahonem rzekł do Romana oraz wszystkich zgromadzonych na arenie fanów:

Widzisz Romanie prawda jest taka że nieważne kim byś był i tak zawsze...ale to zawsze...byłeś kilometr za mną. Próbując osiągnąć to co ja sam wydałeś na siebie wyrok. Zdobyłeś pas, lecz nie jesteś mistrzem. Udajesz dużego, agresywnego osiłka, a wystarczył stary jak świat numer byś leżał teraz jak zwierzyna. Gdy już się obudzisz i w spokoju będziesz mógł obejrzeć nagranie z tego segmentu zobaczysz majestat pro-wrestlingu. Jestem jedynym prawowitym posiadaczem tego trofeum i chyba sam prezes się ze mną zgodzi iż lepszym mistrzem jestem ja. Zaproponowałeś dobrą stypulację i widzisz co Ci zrobiłem? A to było tylko jedno krzesło. Walka z moim udziałem zasługuje na coś lepszego, zmierzymy się w Ladder Matchu o miano "NIEKWESTIONOWANEGO MISTRZA STANÓW ZJEDNOCZONYCH".

Rollins wściekle wstał z krzesła i podpisując kontrakt oddał go Mcmahonowi i zadowolony odszedł zostawiając nieprzytomnego Romana samego w ringu...