Udało się. Pokazałem, że jeszcze trzeba się ze mną liczyć. Wraz ze zbawiennym uderzeniem w gong, oznajmiającym całej arenie, kto jest zwycięzcą, uniosłem się z kolan dysząc ciężko. Mimo zmęczenia, żwawym krokiem ruszyłem w stronę technicznych, którzy wręczyli mi mikrofon. Głośni jak dotąd fani, momentalnie uciszyli się, chcąc dokładnie usłyszeć, co mam do powiedzenia.
- Widzieliście to? Mam nadzieję, że każdy tam, na backstage’u to ogląda i wie, że Goldberg nie jest jeszcze starym dziadkiem, którym nie należy się przejmować, a już zwłaszcza Ty, Kidd. Powinieneś oglądać uważnie, bo to właśnie Ty, jesteś następny. Upewnij się, iż ten pas będzie gorący, gdy będę wyjmował go z Twoich bezwładnych rąk.
Uśmiechnąłem się w stronę kamery, prostując rękę z mikrofonem i upuszczając już niepotrzebną mi rzecz na ziemię. Jak mogłem się spodziewać, fani WWE natychmiast zaczęli skandować me imię, gdy wyślizgnąłem się pod dolną liną i ruszyłem z powrotem do szatni. Nie musiałem zbyt wiele mówić, moja reputacja i walka w której przed chwilą uczestniczyłem, mówiły same za siebie. Dobrze wiedziałem, iż moja forma powróciła. Nikt nie mógł się z tym argumentować. I nikt nie będzie.