Obraz kamery powili przejaśniał się, aby w końcu ukazać jeden z kątów na zapleczu. Po kilku sekundach wyświetlania widoku pustego korytarza, kamerzysta obrócił się nieco pokazując siedzące pod ścianą postacie - jedną z nich była zielonowłosa kobieta, ubrana w wysokie glany, a drugą brodaty mężczyzna w wełnianej czapce. Kamerzysta powolnym krokiem zbliżył się do siedzącej pary. Siedzący na podłodze MASADA jakby od niechcenia uniósł głowę. Jego spojrzenie było nieprzytomne, jak gdyby mężczyznę właśnie obudzono. Paul jednak nie przejął się tym - delikatnie odsunął od siebie opartą o niego Christinie, i spokojnie podniósł się do pionu. Lekkim ruchem ręki poprawił opadająca na jego oczy czapkę, podrapał się po brodzie i zwrócił się bezpośrednio do kamerzysty.

Więc. Chcecie wiedzieć co teraz czuję? Ja czuje się po tym, jak zdobyłem miano pretendenta do pasa Interkontynentalnego? Cóż, nie będzie łatwo. Przeciw sobie nie mam tylko jednej, konkretnej osoby. Teraz mam przeciwko sobie całą sforę żadnych zwycięstwa zawodników i oczywiście zagrożonego mistrza. Każdy z moich rywali może mówić co innego, każdy będzie twierdzić, że to on na PPV zdobędzie pas. Jednak prawda jest nieco inna, wiedzą o niej wszyscy - od fanów zebranych na gali, po członów obsługi i mnie samego - to ja wespnę się po drabinie i ściągnę pas. Obiecuję to każdemu jednemu fanowi, który będzie stać za mną - w waszym imieniu zdobędę ten pas, udowodnię, że lata jakie spędziłem na pojedynkach tak brutalnych, że nie przechodzą one przez myśl tutejszym włodarzom opłaciły się, a każda przelana kropla krwi doprowadziła mnie do tego miejsca. Pas Interkontynentalny spocznie na moich biodrach. Lecz teraz, muszę się wyspać. Jeżeli nie masz nic przeciwko, to wracam do snu.

Po tych słowach MASADA jak gdyby nigdy nic odstąpił od kamerzysty i usiał na swoim poprzednim miejscu - pod ścianą. Wtulił się w nadal śpiącą Christinę i naciągną czapkę na oczu.