(Kliknij napis, aby zobaczyć Titantron)

Ostatnio edytowany przez HalfMan21 (2016-04-24 12:30:57)

Od razu informuje, że +24H

Początek walki wypadł mi naprawdę dobrze, rywal od początku wpadł w moje sidła z których nie zamierzam go wypuszczać. Dziwna kreatura leżała u mych stóp całkowicie bezradnie, nie miał pomysłu na mnie co niezwykle mnie satysfakcjonowało. Jedyne co teraz miał to kibiców, którzy cały czas starali się go wspierać i zachęcić do bardziej zmożonego wysiłku. Delikatnie mnie to irytowało ale również i nakręcało, chciałem zrobić wszystko by zepsuć nastroje tym gburom siedzącym na trybunach, właśnie to było moim obecnym priorytetem. Gdy byłem dzieciakiem miałem wsparcia w swej rodzinie, przyjaciołach lecz z czasem wszystko zaczęło się zmieniać. Wraz z moim dorastaniem stawałem się bardziej indywidualną osobą, która nie liczy się ze zdaniem innych, i tak też jest do dzisiaj. Nie potrzebuje wsparcia osób trzecich do tego by odnosić sukcesy w tejże federacji, nie potrzebuję także i znajomości wśród zarządców WWE, jedyne co potrzebuję to samotność dzięki, której czuję się jak ryba w wodzie. Od lat moim idolem był i nadal jest mój rodak Bret Hart, lecz nie zamierzam podążać tą samą drogą co on, ukształtuje sobie sam własną drogę, którą będę kierował się w górę, aż na sam szczyt by pozostać tam na zawsze. Pierwszy krok wykonałem dwa tygodnie temu, wręcz dewastując Lethala, tydzień temu udowodniłem, iż nawet z tak znanymi zawodnikami jak Dean Ambrose potrafię walczyć jak równy z równym, a w dodatku potrafię wygrać tą walkę. Dzisiaj czas zrobić kolejny, duży krok w kierunku upragnionego tronu. Dobrze wiem, że zwycięzca tego starcia zostanie pretendentem do tytułu NXT, nie ukrywam, że jestem trochę zawiedziony, iż rozpoczynam od tak bezwartościowego tytułu, lecz i tak zamierzam go wygrać, a następnie pocznę kierować swe ambicje znacznie wyżej. Kibice nieustannie kierowali w mą stronę ogromne porcje gwizdów, popełniając wówczas ogromny błąd. Z każdą mijającą sekundą tego starcia ma ochota do zniszczenia tego gnojka narastała, a teraz wręcz osiągnęła apogeum. Dostrzegając ociężale próbującego wstać na nogi oponenta poprzysiągłem sobie jego zniszczenia, do czego od razu przystąpiłem. Podbiegając do postaci Mantaura chwyciłem za jego czaszkę i ustawiłem całkowicie w pionie. Kopnięciem w jego splot słoneczny zmusiłem przeciwnika do zgięcia się w pół co umożliwiło mi wykonanie Snap Suplex'u. Jednakże nadal nie miałem dość, cały czas chciałem znęcać się nad tym frajerem, dlatego też momentalnie przyklęknąłem tuż obok rywala i całą lawinę ciosów pięścią zasypałem jego łeb. Mike znajdował się obecnie na kolanach, co otwierało mi kolejną furtkę do ataków. Odbijając się od przeciwnych lin zmierzałem w kierunku solidnie już obitego rywala, a po chwili dołożyłem kolejną cegiełkę do mojej dominacji, wyprowadzając podręcznikowy Basement Dropkick. Mantaur nie wiedział co się dzieję, całkowicie zdezorientowany pół człowiek, pół byk by uniknąć kolejnych uszczerbków na swym zdrowiu postanowił wytoczyć się z miejsca bitwy, co jednak było złym wyborem. Widząc całe to zajście, przeszedłem pod trzecią liną i ustawiłem się na krawędzi ringu. Wyczekiwałem na powrót Halaca do stójki, gdy tak też się stało zacząłem biec po krawędzi pierścienia a w odpowiednim momencie rzuciłem się z niego jednocześnie też robiąc przewrót w przód, dzięki czemu rywal przyjął kolejną dawkę bólu, tym razem za sprawą Diving Somersault Body Attack'u. Fala buczeń ze strony widzów skierowana do mej osoby nie ustawała, a wręcz z każdą chwilą narastała, co tylko umacniało mnie w przekonaniu, że Mantaur nie zazna dzisiaj spokoju. Szykując się do wykonania następnej akcji, przypomniałem sobie, iż starcie to nie ma żadnych zasad, a więc mogę robić co tylko mi się podoba. Postanowiłem zajrzeć pod ring, z którego po kilku sekundach wyciągnąłem kilka krzeseł oraz kij do kendo. Ów kij chwyciłem w ręce natomiast krzesła rzuciłem na bok formując z nich stos. Przedmiotem trzymanym w ręku momentalnie zacząłem z całych sił atakować plecy mego konkurenta, po kilkunastu ciosach odrzuciłem kijek na bok i postanowiłem skorzystać teraz z krzeseł. Podniosłem rywala ponownie do wyprostowanej pozycji a następnie przeszedłem z nim kawałek w bok. Krzesełka leżały tuż za nami więc pora i je wykorzystać. Głowę oponenta wcisnąłem pod swą pachę i z całych sił zacząłem wzmacniać uścisk w jakim trzymałem adwersarza. Następnie korzystając z całych swych sił nagromadzonych w rękach przerzuciłem rywala tuż za siebie, wykonując po raz kolejny już dziś Snap Suplex. Tym razem jednak ból był większy, albowiem Mike plecami wylądował na stosie ułożonym z krzeseł. To dopiero początek tego co przyszykowałem dla tego zwierza!

Ostatnio edytowany przez Nole (2016-04-26 18:26:31)

Ból jaki odczuwał teraz ten frajer był nie wyobrażalny, kilka przyjętych ciosów a do tego nie miłe spotkania z kilkoma krzesełkami. Czułem się coraz pewniej, czułem że koniec starcia nadejdzie bardzo szybko. Korzystając z sytuacji, iż Mantaur leży niemalże nieprzytomny na krzesełkach ponownie zajrzałem pod ring, z pod którego tym razem wyciągnąłem stół i rozłożyłem go tuż po za ringiem. Mantaur nadal nie reagował a więc sam byłem zmuszony podnieść go do pionu i samemu wrzucić go na ten stół. Następnie po schodkach wdrapałem się na krawędź ringu i wskoczyłem na szczyt narożnika. Nie minęły nawet dwie sekundy kiedy to skoczyłem wysoko w górę z tego narożnika i upadłem na przeciwnika wbijając się łokciem w jego klatkę piersiową potężnym Diving Elbow Drop'em*. Po wykonaniu tej akcji stół na którym leżał byczek uległ całkowitemu zniszczeniu...

* THIS IS AWESOME

Fani nie dowierzali, czyżby to był już koniec tego starcia, koniec Mantaura? Całe starcie było dyktowane moim warunkami a na dodatek jeszcze ta akcja, już wielu po niej poległo ale czy i z tym gnojkiem będzie tak samo? Musiałem się jakoś o tym przekonać. Korzystając z okazji, iż w tej walce przypięcia liczone są dosłownie wszędzie położyłem się na ciele rywala i zaciągnąłem jedną z jego nóg do góry. To był znak dla sędziego by zaczynał odliczanie.

Byłem tak blisko szybkiego zwycięstwa, jednakże Mantaur jakimś cudem zdołał odkopać. Wściekłość ogarnęła całe me ciało, czułem że narastająca wewnątrz mnie adrenalina zaraz przełoży się na coś tragicznego w skutkach dla mego rywala. Chwyciłem leżące obok mnie jedno z krzesełek i zacząłem wyprowadzać potężne uderzenie po całej górnej części ciała oponenta. Następnie podniosłem jego głowę do góry i włożyłem krzesełko pod jego głowę, po czym zacząłem uderzać jego głową o ów krzesło.

Czas...
Tyson dalej.