Zdenerwowany podniosłem się, z niedowierzaniem wpatrując się w Dasha. Czysta dominacja z naszej strony nie wystarczyła, by przekonać go do złożenia broni. Niemalże rwąc z głowy włosy spojrzałem w kierunku brata, który wystawił przez liny swoją rękę. Kiwnąłem delikatnie głową i chwyciłem czerep Wildera, pomagając mu stanąć na nogach. Niczym piesek na smyczy nie miał on zamiaru protestować, gdy ciągnąłem go w stronę naszego narożnika. W końcu dotarłem do swojego celu i klepnąłem w dłoń brata, tym samym wpuszczając go do ringu. Wiedziałem już co chcemy zrobić, więc czym prędzej Matt dołączył do chwytu, po czym zbliżyliśmy się do centrum kwadratowego pierścienia. Wtedy zebraliśmy w sobie siły i unieśliśmy brutala w górę, by następnie nagle opuścić go na nasze kolana (Double Belly to Back Backbreaker). Kręgosłup Dasha mocno ucierpiał, jednak nie był to koniec. Trzymając oponenta w ten sposób pozwoliłem bratu zadziałać.

~Matt~
Widząc rywala ułożonego na kolanie brata, postanowiłem ruszyć się z miejsca i pognałem w stronę lin. Po odbiciu się od nich pędziłem w stronę głowy Wildera, którą po chwili chwyciłem, wykonując przy tym obrót w powietrzu. Po zakończonej akrobacji opadałem na matę, tym samym mocniej nabijając oponenta na kolano Nicka (Corkscrew neckbreaker by Matt onto Nick's knee). Głośny okrzyk bólu wyrwał się z ust Wildera, na co jego partner zareagował głośnym rykiem. Spojrzałem w jego stronę i postanowiłem zadziałać. Spojrzałem w stronę brata i kiwnąłem głową w kierunku stojącego na krawędzi ringu rywala. Ten odpowiedział mi lekkim skinieniem, po którym przystąpiliśmy do ataku. Musieliśmy jednak działać szybko, gdyż sędzia zaczynał się już niecierpliwić. Dlatego to zbliżyłem się do Scotta i wykonałem akrobatyczne salto w tył, podpierając się na dłoniach. Chwyciłem głowę rywala między swoje nogi, zaś wtedy mój brat ruszył w jego kierunku i podeszwami swych butów wbił się w jego facjatę, sprawiając, iż Dawson oparł się o liny ledwo przytomny (Assistant Dropkick). Przeciągnęliśmy go wtedy pod trzecią liną w taki sposób, iż jedynie jego stopy pozostawały na drugim ze sznurów. Chwyciwszy jego głowę pod swe pachy pociągnęliśmy go w stronę maty, przez co uderzył on w nią czołem (Double rope-hung DDT). Po tej wspólnej akcji wypchnęliśmy Scotta z ringu. Wnętrze pierścienia opuścił także Nick, zostawiając mnie z nową ofiarą.

https://www.youtube.com/watch?v=rI5andzLk84 >> kierowałem się tym

Czułem się jak ścierwo - poobijany, stłamszony i ogólnie zniszczony. Jednak miałem jeszcze energię, na ostatni zryw, ale jednak ją miałem. Wykorzystując moment, w którym te dwa ciecie wyniosły mnie w górę, sprężyłem moje barki, po czym przeskoczyłem nad nimi za ich plecy. Wystarczyło mi to, aby obalić ich Double Lariat'em. Ten zryw pozwolił mi na tymczasowe zażegnanie niebezpieczeństwa, lecz nie byłem wstanie zrobić nic więcej - musiałem odpocząć i wpuścić do gry mojego kumpla. Jak pomyślałem, tak też zrobiłem.

+24

No serio gapa z tą zmianą, ale to tylko dlatego, że się długo zastanawiałem czy zaliczyć i ostatecznie zmianka wypadła mi z głowy. Dobra... Udane i 5 szans.

Jak najbardziej realne. Oboje wstajecie i oddalacie się do swoich narożników. Opis sytuacji na 200 słów. Jeśli Nekro wygra to może kończyć pojedynek.

Czy Ci dwaj idioci uwierzyli, że są w stanie się z nami równać? Jeżeli tak, to ich mózgi są jeszcze mniejsze, niż się spodziewałem. Nonszalancko się uśmiechając obserwowałem ruchy napakowanego osiłka, który nie mógł doczekać się kontaktu ze mną. Tym bardziej mnie to zadowoliło, gdyż postanowiłem przygotować mu wspaniałą imprezę pożegnalną, wypełnioną masą kopnięć w szczękę. Odwróciłem się do brata, który jedynie pokiwał głową. Nasze umysły działały tak samo i on także chciał wykończyć rywali. Widziałem to w jego oczach. Postanowiłem nie czekać. Ponownie przeniosłem wzrok na Scotta i wystawiłem przed siebie dłoń, wykonując nią zapraszający gest. Poczerwieniały oponent zaczął ciężko dyszeć, co pozwoliło mi uwierzyć w to, że połknął haczyk i bezmyślnie ruszy w moim kierunku. Tylko na to liczyłem. Tylko na to czekałem. Nasze drugie zwycięstwo stanie się faktem już za kilka krótkich chwil. Nie ma żadnych wątpliwości w to, że górujemy nad tą dwójką we wszystkim. Właśnie dzięki temu wygraliśmy w poprzednim starciu, a także dlatego pokonamy ich dzisiaj. Skacząc z nogi na nogę czekałem tylko na moment, gdy Dawson pobiegnie w moją stronę.
- Hej, Scott! Na co czekasz, szmato?- wykrzyczałem nonszalancko, nie okazując mu żadnego szacunku. Pora zadać kilka ostatnich ciosów.

W końcu wściekły brutal zerwał się z miejsca i tak jak się spodziewałem przeprowadził frontalny atak, licząc na to, że jego siła górować będzie nad moją zwinnością. Grubo się jednak pomylił, gdyż nim zdołał się do mnie zbliżyć powaliłem go na matę błyskawicznym kopnięciem z dwóch nóg (Dropkick). Natychmiastowo podszedłem do brata, którego dłoń szybko klepnąłem, wprowadzając go do walki. Chwilę później Scott był już na nogach, więc przystąpiliśmy do jak najszybszego działania. Podszedłem do niego i po odwróceniu się doń plecami chwyciłem jego głowę. W tym czasie Nick ułożył obie dłonie tak, bym mógł się od nich odbić. Po postawieniu na nich stopy przeskoczyłem nad rywalem, ciągnąc go w tył, przez co padł on na matę (Standing Shiranui [1/2]). W tym czasie brat odbił się od lin i w zawrotnym tempie pędził w kierunku Dawsona, który ledwo zdążył usiąść na macie, a już został powalony z powrotem kopnięciem z kolana w szczękę (Running Knee [2/2]). To był już praktycznie koniec. Partner Scotta nie zdołał się jeszcze otrząsnąć po ostrej ofensywie z naszej strony, więc nie był zagrożeniem. Stąd też cała nasza uwaga skupiona była na drugim brutalu. Spojrzeliśmy na siebie z Nickiem i wiedziałem już, że przyszła pora rozkręcić imprezę. Dawson po raz kolejny usiadł na macie, chcąc jak najszybciej wrócić do pionu, jednak nasze plany były zupełnie inne. Odsunęliśmy się na krok, a następnie wjechaliśmy podeszwami w jego głowę, odcinając go zupełnie od świata żywych (Superkick Party). Nick ułożył się na nim, ja zaś pilnowałem drugiego oponenta. To już koniec!