Na arenie zapadły egipskie ciemności, a dźwięk dzwonów pogrzebowych rozbrzmiał szerokim echem. Po chwili niebieskie reflektory rzuciły trochę światła na halę, ukazując iż drogę do ringu spowiła mgła. Pioruny uderzały co jakiś czas w rampę oraz wyświetlały się na titantronie. Publika nie posiadała się z radości widząc swojego ulubieńca, w długim czarnym płaszczu i kapeluszu wchodzącego na salę. Powolnym krokiem Umarlak zmierzał do "kwadratowego pierścienia", gdzie już czyhał na niego przeciwnik. W Ponurym Grabarzu nie było nawet krzty strachu, to on miał nad nim pełną władzę. Phenom wszedł na apron po schodkach, po czym ściągnął swój kapelusz, ustawił się przy narożniku i zakrył swe oblicze trzymanym w rękach przedmiotem. Gdy tylko opuścił kończyny górne nie było już widać jego oczu, a jedynie białka, które podświetlone przez niebieskie reflektory nadawały mu jeszcze bardziej przerażający ton. Po chwili Pan Ciemności odrzucił kapelusz, zdjął płaszcz i wkroczył do kwadratowej konstrukcji, przechodząc ponad linami. Wtedy ustawił się w narożniku, a wygląd areny wrócił do normalności... o ile można ją tak określić, gdy w ringu znajduje się Mistrz gierek umysłowych!

Tombstone Piledriver//Last Ride//Hell's Gate

Chokeslam//Old School//Suicude Dive

Triangle Choke//Bearhug//Chokehold//Fujiwara Armbar//Take Care of Buisness//Backbreaker Rack

Big Boot, Reverse Elbow, Short-Arm Clothesline, Elbow Drop, Rope Walk Elbow Drop, Hip Toss, Rope Stunner, Scoop Slam, Corner Clothesline, Two Handed Chokeslam, Two Handed Turnbuckle Chokeslam, Snap Suplex, Running Crossbody, Stun Gun, Vertical Suplex, Back Body Drop, Powerbomb, Snake Eyes, Flying Lariat, Belly To Back Suplex, Front Powerslam, Leg Drop, Guilotine Leg Drop, Running DDT, DDT, Piledriver, Spear, Diving Clothesline, Gorilla Press Slam, Rib Breaker, Superplex, Spinbuster, Dropkick, Sidewalk Slam, Corner Splash, Belly To Belly Suplex, Reverse STO, Pendulum Backbreaker, Superplex

Jeszcze UM'ki

Face, Brawler, Kip Up & Fury

Ostatnio edytowany przez Remik (2016-03-03 02:31:49)

Mrok spowił arenę… beztroskie dni, kiedy Ponory Grabarz spoczywał w pokoju przeminęły. Wieko jego trumny otworzyło się z hukiem i Pan Ciemności wyszedł z grobu na dobre, by siać postrach wśród śmiertelników. Tłumnie zgromadzone audytorium zafrapowało się samą obecnością Legendy. Pomimo jego czarnej aury nie był odbierany pejoratywnie. Ich nieustanny doping zdecydowanie wzmacniał Undertakera. Czuł, jak dzięki niemu dobrowolnie oddają swe jestestwa urnie, będącej prawdziwym źródłem jego mocy. Wiedział, że i tym razem go nie zawiedzie. To dzięki niej ujarzmił śmierć i podporządkował sobie lęk. Dlatego podstępne zagrywki adwersarza nie robiły na nim żadnego wrażenia. Umysł Phenoma pozostawał niezdobytą twierdzą, której łucznicy potrafili dosięgnąć każdego agresora. Parszywa mimika Braya po prostu nie mogła przynieść pożądanego efektu… Big Evil zwyczajnie nie widział śmiertelnego ciała okalającego duszę. Jego ślepia spostrzegały jedynie obraz ducha przeciwnika, którego miał wchłonąć i dołączyć do swej niezliczonej kolekcji. Demon z Doliny Śmierci postanowił wysłać wiadomość brodaczowi, aby ten był świadomy swego losu. Uniósł bowiem rękę do twarzy, jakby trzymał w niej tlącą się lampę naftową, po czym „zdmuchnął” jej płomień, symbolizujący knot żywota Wyatta. Trybuny oszalały z zachwytu… to Undertaker miał wyłączny monopol na gry psychologiczne… tylko on był ich mistrzem. The Weaver of Nightmares wywrócił oczy, zaglądając do zaświatów, które nie miały przed nim tajemnic. Zobaczył tam cień, przerażenie i niepewność – otaczały go, choć nie dotyczyły. Były to odczucia wywoływane przez jego obecność. Właśnie w takim świecie znalazł się Pożeracz Światów – bez wyjścia. Musiał stawić czoła ponurej rzeczywistości i samotności, będących domeną Pana Ciemności. Tego wieczoru świat przeszedł nieodwracalną metamorfozę. Umarlak postanowił uwolnić pełnię swej potęgi, aby rzucić antagonistę na kolana. Czegoś takiego ludzkość jeszcze nie widziała. Nienawistne spojrzenie Phenoma uwolniło tysiące błyskawic dążących do całkowitej anihilacji pewności siebie Braya, oraz zasiana w jego sercu ziarna trwogi, które stopniowo kiełkując zapanuje nad umysłem. Big Evil emanował spokojem i cierpliwością, niczym kostucha z zimną krwią spoglądająca na zegary życia. Publika roztoczyła nad ringiem prawdziwy płaszcz wsparcia. W końcu, zanim jeszcze rozbrzmiał gong, Ponury Grabarz był gotowy, by przeprowadzić  brodatego jegomościa na drugą stronę. Zacisnął pięści i podniósł gardę, ażeby wysłać Wyatta w jego ostatnią podróż.

ilość słów: 350