Wszystko działo się szybko... Zbyt szybko! Od początku tego pojedynku byłem przekonany, że wszystko pójdzie po mojej myśli, ale teraz dopiero uświadomiłem sobie, od jak dawna żyłem w błędzie. Byłem tak bardzo zapatrzony w siebie i pewny swoich możliwości, że przeoczyłem rzeczy oczywiste. Mój czas w federacji powoli dobiegał końca - czas jest nieubłaganym katem. Weterani odchodzili w cień, ustępując miejsca nowym talentom... I to właśnie była naturalna kolej rzeczy.

Siedząc w narożniku, podniosłem wzrok zmęczonych oczu na Hawkinsa. Jego sylwetka wydawała mi się jakby skąpana we mgle i rozmyta. Dopiero po krótkiej chwili uświadomiłem sobie, że w przeciwległym narożniku stoję ja sam. Deja vu? Widziałem siebie - młodego, pełnego sił mężczyznę, który przybył do tej federacji jako Hunter Hearst Helmsley, i przez którego myśl nigdy nie przeszłoby, jak wiele przyjdzie mu osiągnąć w WWE. Młody Paul uśmiechnął się ironicznie, po czym ukłonił się w moją stronę.

- Twój czas się skończył... Mój za to - dopiero się zaczyna. Dzisiaj jest dzień, kiedy ja - hrabia Helmsley, zawitałem w te progi i napisałem prolog do mojej autobiografii. Jesteś tylko starym, bezużytecznym...

Dosyć! Nie mogłem tego dalej słuchać! Czy takie miało właśnie być moje przeznaczenie? Nie! Zanim odejdę z federacji, miałem jeszcze jeden cel - chciałem zostać Królem Ringu. Otrząsnąłem się z chwilowego zamroczenia i powoli, za pomocą lin, stanąłem na równe nogi. Zrezygnowanie i desperacja, które jeszcze chwilę temu gościły w moich oczach, ustąpiły miejsca wściekłości i determinacji, która emanowała z mojej osoby. Byłem w stanie przysiąc, że przez cień twarzy Hawkinsa przemknął strach. Młodzieniec zreflektował się szybko.

- Twój czas się skończył, Hunter... Mój za to...

Pokręciłem głową ze zrezygnowaniem, po czym poczyniłem krok w przód, zaciskając pięści i uśmiechając się lekko. Krew w moich żyłach zaczynała płynąć coraz to szybciej, a adrenalina dodawała mi sił, tak niezbędnych do kontynuowania tego pojedynku.

- Zamknij się, młody... Już gdzieś to słyszałem.

Teraz byłem tego pewien - byłem na prowadzeniu. Pewność siebie i arogancja rywala, które jeszcze parę minut temu dosłownie z niego emanowały, teraz przepadły bezpowrotnie. The Party Starter, podczas gdy zbliżałem się w jego stronę, czynił kroki w tył. Po kilku sekundach, jego plecy dotknęły narożnika. Uśmiechnąłem się szeroko, po czym rozpocząłem natarcie.

- Game's over, kid...

Strach jest potężną bronią - wiedziałem o tym lepiej niż ktokolwiek inny. Postępowałem powoli w kierunku oponenta, który nie miał już teraz gdzie uciekać. Tonący brzytwy się chwyta i nie inaczej było w tym przypadku. Hawkins postanowił zaryzykować i wystartował z desperacką szarżą w moim kierunku. Jego ruchy były jednak strasznie przewidywalne - nie miałem najmniejszego problemu z tym, aby przechwycić oponenta i zaaplikować mu Tilt-A-Whirl Backbreaker! Kręgosłup Curta zaliczył spotkanie pierwszego stopnia z moim kolanem, a ja uśmiechnąłem się ledwie dostrzegalnie, po czym kontynuowałem natarcie. Podniosłem zamroczonego rywala do pozycji stojącej, następnie przechwyciłem go do odpowiedniego chwytu, wziąłem krótki rozbieg, po czym zakończyłem kombinację Running Powerslamem! Rywal opadł bez sił na matę, a ja przykucnąłem obok niego i pokręciłem głową ze zrezygnowaniem.

Ciało rywala uderzyło o matę ringową z głuchym hukiem, a Hawkins krzyknął z bólu. Była to prawdziwa muzyka dla moich uszu. Uśmiechnąłem się lekko, ocierając ręką pot z czoła. Walka zaczynała się dłużyć, także postanowiłem poczynić pierwsze kroki w kierunku jej zakończenia. Oponent znajdował się na środku ringu, dodatkowo nie kontaktował zbytnio - dlatego też, chwyciłem go za nogi, po czym zapiąłem mu Figure Four Leglock! Nie było ucieczki...

+24 wstępnie

Dalej Aaron

HHH wyrywa się z chwytu rywala i przejmuje inicjatywę. Atakuj

Cóż za comeback Huntera, który wykonuję swoją koronną akcję, kończąc tym samym ten pojedynek.

1 .. 2 ... 3! Triple H w finale turnieju o mistrzowską koronę.