Jeff widział, że Luke powoli podnosi swój tyłek i będzie próbował zaradzić jakoś na to, że Jeffrey prowadzi ten pojedynek. Doświadczenie, alter-ego oraz zwinność dała mu inicjatywę w tej walce i nadal ma ją w swoim posiadaniu. Luke bez kozery był nazywany Lunatykiem, ponieważ nie otworzył oczu nawet, gdy jego głowa zderzyła się z barkiem Willow'a. Stunner connecting! Harper obrócił się o 180 stopni i stał plecami do zamaskowanego wrestlera. Ten nie odczekując długo, zaserwował Double Knee Inverted Atomic Drop. Teraz trzeba było zatrzymać Dave, który już za chwilę będzie w stanie przerwać passę Wierzby, jednak mistyczna istota błyskawicznie znalazła się przy rywalu. Skomplikowany ddt clutch został założony na ciało oponenta i śliczny Devil Lock DDT. Powoli walka kierowała się ku końcowi, ale jeszcze było mnóstwo czasu, a Nero ze skupieniem przyglądał się obu zawodnikom, którzy leżeli na powierzchni kwadratowego pierścienia.

We dwóch przeciwko mnie? Spodziewałem się tego, najsilniejszego da się pokonać tylko w stadzie. Nie wiedzieli jednak, że Bestia jest całą watahą skumulowaną w jednym ciele! Jedna ręka była zablokowana, na szczęście druga wolna. Oplotłem nią w pasie Willowa, niczym liany porastające drzewa w dżungli, po czym wykorzystałem moją niesamowita siłę fizyczną, znacznie większą od siły Wierzby, aby naprzeć na niego niczym rozwścieczony nosorożec broniący swojego terytorium przed intruzami. Szarża wepchnęła adwersarza w narożnik, wykonałem Turnbuckle Smash, pod wpływem którego Jeff puścił moją rękę i oparł się bezwładnie o narożnik. Harper leżał na macie zmęczony i obolały, po dwóch ostatnich ciosach, a ja wiedziałem, że mam chwilę na wyprowadzenie dalszego ataku. Szczytowy drapieżnik powrócił, aby dokończyć ucztę!

Czas kończyć to przedstawienie. Willow z uśmiechem po wykonaniu skomplikowanego DDT, miał szansę na zakończenie tego pojedynku. Batista był w innym świecie, w domu Wierzby, gdzie las otacza jego chatkę. Luke najwyraźniej czekał na więcej, ponieważ po krótkiej chwili, utrzymał równowagę i wpatrywał się w Hardasa. Ten bez żadnej chwili oczekiwania, podbiegł w jego stronę i wyprowadził silne kopnięcie w podbrzusze. To wymusiło go do zgięcia, a następnie Jeffrey chwycił jego głowę w ddt clutch. Twist Of Hate connecting! Jeff nie poprzestał, nie chciał szans na przerwanie pinu ze strony Dave, więc kiedy on wstawał na przeciwko narożnika, Nero po prostu na niego wbiegł. Whispers In The Wind zaserwowany, a zamaskowany zawodnik dokończył wszystko Compactor'em po którym sekwencja została zakończona pinem na zwierzu.

Moje bezwładne ciało leżało oparte o liny, bez których nie byłbym w stanie utrzymać się w pionie. Doskonale czułem każde uderzenie, każdy cios, każdą akcję, przy pomocy których bronił się Willow. Byłem jak ranny drapieżnik, który źle rozpoczął polowanie i jego ofiara podrapała go w szaleńczej próbie ocalenia życia. W mojej głowie rozgrywała się wewnętrzna bitwa dzikiej natury bestii żądnej krwi, wygłodniałej i spragnionej walki, ze zmęczeniem i bólem, które mnie opanowały. Przed oczami widziałem scenę batalii o byt pomiędzy drobną ptaszyną wzbijającą się w powietrze, aby nie zostać pożarta przez chytrego węża. I kiedy już zdawała się być bezpieczna, była pewna, że przeżyje... wtedy agresor niespodziewanie wyrwał przed siebie niczym sprężyna i zatopił kły w smakowity ciele skrzydlatej istoty, wtłaczając do jej krwioobiegu zabójczą truciznę. Gdy zmierzyłem Jeffrey'a wzrokiem już wiedziałem jakie role odgrywamy. Nie miałem jednak wystarczająco dużo sił, aby zadać ostateczny cios i zakończyć polowanie. Niestety, mój przeciwnik był w znacznie lepszej formie i nie zamierzał pozwolić mi dojść do siebie.

Czyżby role się odwróciły? Czy to naprawdę możliwe, żeby szczytowy drapieżnik znalazł się na celowniku swojej ofiary? Wierzba już ruszył w moim kierunku, rozwścieczony po nieudanej próbie zakończenia starcia i, tak jak ptak, był pewny swego bezpieczeństwa. Wiedziałem, że nie mam dostatecznie dużo mocy, aby brutalnie przywrócić naturalny porządek łańcucha pokarmowego, jednak do moich uszu docierały okrzyki fanów. Donośnie i rytmiczne "Go Batista!", docierające do "kwadratowego pierścienia" z każdego zakamarka hali, nie okazało się być próżnym wołaniem. Wyprostowałem się, równocześnie jedną ręką nadal podtrzymując się lin, po czym zajrzałem Mistycznej Istocie głęboko w oczy. W moim spojrzeniu nie było lęku, ani błagania o litość, jak na króla dżungli przystało, stanąłem twarzą w twarz z niebezpieczeństwem i powstrzymałem dziką szarżę adwersarza, wbijając swój twardy jak skała łokieć w jego szczękę. (Reverse Elbow) Kibice wstali z miejsc i zamarli. Widok Nero, siłą zmuszonego do cofnięcia się o krok i trzymającego się za oblicze był szokujący dla wszystkich, którzy widzieli jak długo utrzymywał drapieżnika w ryzach. Chciałem pójść za ciosem i kontynuować ucztę, ale gdy tylko spróbowałem nogi ugięły się pod wpływem potwornego zmęczenia. Może i nie udało mi się przejść do dominacji w ringu, ale zyskałem kilka niezmiernie cennych sekund na złapanie jak największej ilości tlenu do płuc. WWE Univers wstrzymali oddech, kiedy adwersarz otrząsnął się i ponowił próbę zaatakowania mnie. Jednak ten krótki moment pozwolił mi zerwać się z łańcucha bezradności, na którym byłem uwięziony. Puściłem liny, pewnie stanąłem na nogach i jeszcze raz znalazłem sposób, aby spacyfikować Jeff'a. Jak polujący lew chwyciłem za szyję swojej ofiary i zacisnąłem uścisk tak, jakby chcąc złamać kark Willow'owi, po czym zakręciłem nim wciskając jego truchło w matę, wykonując Swinging Side Slam!

Ta reakcja wyzwoliła wśród fanów niepohamowaną euforię objawiającą się piskami oraz oklaskami skierowanymi w moją stronę. Ja również ożywiłem się pod wpływem adrenaliny, docierającej do mnie jak zimny prysznic. Zawarczałem jeszcze nad obaloną Wierzbą, uruchamiając wewnętrzny wulkan energii.

Walka nadal trwała w najlepsze. Aktualnie pojedynek zmierzał do finalnej części, gdzie zostanie wyłowiony zwycięzca tejże batalii. Willow silnym kopnięciem wypchnął Luke pod najniższą liną za kwadratowy pierścień, jednak pozostał jeszcze jeden przeciwnik. Dave, który zwał się zwierzynę, chętnie rozszarpał by Jeffrey'a na strzępy, jednak szczęście na razie się do niego nie uśmiechało. Wierzba musiała być czujna jak ważka oraz zwinna jak pantera, żeby osiągnąć upragnione wyliczenia do trzech przez sędziego jednego z jego oponentów. Batista może posiadał masę mięśniową oraz siłę o której Jeffrey mógł tylko pomarzyć, jednak był tylko zwierzęciem, które mogło zostać najsłabsze ogniwem. Natura się rozrasta, mutuje, a jednym z występków ekosystemu było powstanie błędnych ogników. Oczywiście, były to mistyczne istoty, jednak kiedyś musiały powstać, a to za sprawą lasów, które zostają wycinane i używane przez ludzkość. Willow nie mógł patrzeć na jego braci, którzy są zamieniane w drewno opałowe, które ogrzewają człowieka. Taka jest kolei rzeczy niczym łańcuch pokarmowy w którym Dave jest teraz na ostatnim miejscu, a Nero jest nad nim. Gaj już wyczekiwał na następne dwie zagubione dusze, które wzmocnią gatunek i pozwolą im się rozrastać. Hardy widząc bezradnego przeciwnika, który za pomocą lin próbuje ustać na nogach skwitował to uśmiechem. Podobno wszystko jest dla ludzi, ale kiedy błędne ogniki zostaną wybudzone ze snu, zacznie się rebelia i piekło. Batista miał być ostrzeżeniem dla reszty osób, które chciały zaszkodzić sojusznikom Wierzby.
- Wszystko zostanie wyryte na drzewach... Już nie długo... Dave, las Cię wzywa... Nie obronisz się przed jego głosem.
Batista nie rozumiał, kim tak naprawdę jest Willow. Widział tylko w nim zamaskowanego zawodnika, który kontroluje "pojemnik" i używa go do swoich własnych celów. Prawda była inna i bardziej burzliwa niż to, co powiedziała mistyczna istota wcześniej w wypowiedziach. Publiczność była znacznie za Jeffrey'em, ponieważ nadal mieli iskierkę nadziei, że Nero odzyska władzę nad swoim ciałem. Oni byli już jednością, a Hardy wolał korzystać z mocy Wierzby niż okrzyków gromadki ludzi, którzy przyszli tu tylko dla rozrywki. Tu się rozgrywa gra o coś większego niż tylko widowisko. Enigma ruszyła w pełnym sprincie w stronę swojego rywala i z wielkim wkładem siły w prawej nodze, wyprowadził uderzenie z dolnej kończyny w podbrzusze przeciwnika. Dave pod wpływem kopnięcia, zgiął się w pół i mógł tylko czekać, co się stanie za chwilę. Nero zwinnie przechwycił głowę swojego celu pod pachę, zakładając tak zwany ddt clutch. Widownia była już pewna, co za chwilę ujrzą, a podniesienie ręki Hardasa w celu pokazania, że ta akcja nadchodzi, była jak bomba zegarowa, która właśnie eksplodowała, wywołując u ludzi niewyobrażalny pop. Zaserwowanie Twist Of Hate rozwiały wszelkie wątpliwości, kto zwycięży w tym pojedynku. Dalsze czynności były tylko formalnością. Hardy z wielkim trudem, z obolałym każdym mięśniem na swoim ciele, rzucił się na zwierzę. Willow przymknął swoje powieki i wsłuchiwał się tylko w słowa sędziego, które zaczął odliczać Dave. Czy arbiter doliczył do trzech?

Willow był już uśpiony na dłużej. Miałem chwilę, żeby zorientować się co się dzieje dookoła ringu. Zauważyłem, że Luke pojawił się już w ringu, z chęcią namieszania w nim. Ruszył na mnie w celu wymierzenia mi ciosu, ale na swoje nieszczęście spotkał się z kontrą w postaci Spinebsuter'a! Król dżungli czuł się coraz lepiej i miał doskonały przegląd terytorium. Poczułem w sobie ogromny przypływ adrenaliny, który zregenerował moje nadszarpnięte siły. Chwyciłem za rękę oponenta, który zasmakował mojej firmowej akcji, aby przejść do wykonania Short-Arm Clothesline'u, po czym nie puszczając go, ponownie podniosłem truchło rywala i powtórzyłem atak. Wiedziałem, że zdominowałem Harpera, on był okładany od początku starcia, jest najbardziej zmęczony z nas wszystkich. Był idealnie przygotowany na ostateczne ukąszenie... ale moja druga ofiara wciąż była zagrożeniem, które mogłoby pokrzyżować moje plany, na zakończenie uczty. Zostawiłem obolałe ciało Lunatyka, wiedząc, że nie jest w stanie mi już zagrozić i przeszedłem do dewastowania Błędnego Ognika. Pomogłem mu wstać, ale nie miałem miłych zamiarów. Szczytowy drapieżnik zawsze przygotowuje swoje posiłki do pożarcia, aby najpierw odpowiednio je oprawić. Moje obie ręce powędrowały na szyję Mistycznej Istoty i ze zwierzęcą furią oderwałem go maty zaglądając głęboko w jego oczy. Było tam szaleństwo, furia, głód i żądza krwi, byłem gotowy do tego, aby go wykończyć. Wydając z siebie dziki okrzyk cisnąłem Wierzbą o podłoże ringowe, wykonując przepotężny Two Handed Chokeslam emanujący agresją! Publiczność szalała, a ja już wiedziałem co ma nastąpić. Sprawnym kopniakiem pozbyłem się Jeff'a z ringu i wyciągnął w boki obie ręce, po czym skierowałem kciuki w dół. WWE Universe wybuchli niewiarygodnym cheer'em! Wiedzieli, co teraz nastąpi. Skierowałem się w stronę Harper'a, on był już właściwie martwy. Ponownie pomogłem mu wstać i od razu wcisnąłem jego głowę między moje nogi. Płynnie wyniosłem go na swoje barki, a zwierzęcy instynkt załatwił resztę. Wykonałem niesamowite Batista Bomb w kierunku środka "kwadratowego pierścienia"! Moja koronna akcja była zwieńczeniem tego pojedynku. Luke był już niesamowicie wyczerpany, ani razu nie doszedł do głosu w trakcie trwania batalii, więc przypiąłem go, aby w końcu zakończyć łowy. Wiedziałem, że Hardy nie jest w stanie przerwać pinu, gdyż tuż przed chwilą zainkasował moją firmową akcję i wyleciał z ringu. Czekałem już tylko, aż arbiter doliczy do trzech.

"Ten kawałek drewna, chcę mnie zniszczyć?"- ta myśl pojawiła się tuż po otrzymaniu Spinebuster'a, zaś mało czasu było do drążenia i rozpatrywana tej maksymy, gdyż Harper znajdował się już pomiędzy udami Batisty. Zwierzak miał chęć ugryźć niezły kawałek mięcha, dobijając Luke'a. "Świrze, wiesz co czynić! Wykonaj to, w tej chwili!"- rozkaz został wydany! Wykonanie rozkazu to pestka, król dżungli triumfował. Niestety jego popisy nie poszły po jego myśli, gdyż twardy jak skała psychopata nie miał zamiaru odpuścić. Złapał za drewniane łydki opponenta po czym z impetem pociągnął je w swoją stronę obalając potężnego lwa. "Brawo, jestem pełen podziwu!"- Aion ponownie przemówił.

"Co?! Jakim cudem tak szybko zdążył się pozbierać?! Będzie cierpiał przed śmiercią!" - Takie słowa cisnęły mi się na usta, ale wykrzyczałem je tylko wewnątrz własnej głowy, a zamiast nich wydałem z siebie przeraźliwy ryk, niczym rozwścieczone, wygłodniałe zwierzę pragnące zasmakować w mięsie i krwi swojej ofiary, a nie mogące się przebić przez je twardy pancerz. Jednak tak, jak każdy łowca mam przygotowany sprytny plan, jak dobrać się do smakowitej zawartości - Najpierw osłabiłem Mistyczną istotę całą serią niewiarygodnie silnych Stomp'ów, były one wyładowaniem całej mojej frustracji, zemstą za przerwanie pinu. Byliśmy na środku ringu, po tym jak mój pin został przerwany. W brutalny sposób chwyciłem na głowę adwersarza, aby postawić go do pionu. Nie zamierzałem czekać, aż odpocznie. Moja dzika żądza krwi wzięła górę nad jakąkolwiek strategią, która przyszła mi do głowy i w mgnieniu oka wykonałem silny Big Boot, po którym Błędny Ognik trafił znowu na matę. Luke się już nie liczył, skupiałem się tylko i wyłącznie na Wierzbie. To właśnie dlatego podniosłem go i postanowiłem wykorzystać umiejętność Technics, aby wynieść go na swoje barki, po czym ku uciesze publiczności, która cały czas mnie dopingowała wykonać przewrót w przód i zakończyć akcję zwaną Rolling Fireman's Carry Slam! Publiczność oszalała ze szczęścia, kiedy zobaczyła mój popis dla nich. Willow był już coraz słabszy, nie mogłem skończyć ofensywy, żeby znowu odżył. Chciałem zabrać mu jak najwięcej tlenu, żeby wiedział kto rządzi w dżungli. Błyskawicznie poderwałem go z maty, jeszcze jeden raz, aby ponownie wynieść go na swoje barki. Tym razem szykowało się coś zupełnie innego. Przechyliłem go nieco, aby bestialsko wykonać Air Raid Crash! WWE Universe oszalało ze szczęścia widząc swojego ulubieńca triumfującego nad rywalami. Śmiało można powiedzieć, że te łowy, zmierzają już ku końcowi.