The Final Countdown!!!



Na arenie panowała istna grobowa atmosfera. Stłumione odgłosy publiczności przerywały od czasu do czasu ciszę panującą na całej arenie. Wszyscy fani spoczywali na swych miejscach obserwując główną rampę. Nagle na telebimie pojawił się pewien napis, przez który cała zgromadzona publiczność powstała z miejsc i na przemian poczęła skanować „Yes” oraz „No”. Kiedy kamera ukazała wielki ekran widniały tam dane ulubieńca publiczności. Po upływie kilku sekund z głośników wybrzmiało dobrze znana ścieżka dźwiękowa zespołu Europa  „The Final Countdown!” Na rampie pojawiła się długo wyczekiwana persona, a jest nią Daniel Bryan. Fani WWE od razu zareagowali na jego przybycie sporym i zarazem przychylnym wiwatem. "The "Yes!" / "No!" Man", jak gdyby nic w charakterystycznym dla siebie stylu wykonał kilka kroków po głównej scenerii. Zadowolony ze swego przybycia, jak i panującej wręcz istnie stadionowej atmosferze rozejrzał się dookoła. Po chwili ustawił się bokiem i powolnym, lecz pewnym krokiem podążył przed siebie. Rytmicznie uginał swe nogi, w geście kroku dostawnego. Ręce energicznie wędrowały do góry, po czym równie szybko opadały w dół. Zwieńczeniem tegoż sposobu wejścia było głośne słowo „Yes”, które Daniel ze wszystkich sił wykrzywiał. Publika, niczym orkiestra błyskawicznie podłapała narzucony rytm.  W tymże czasie już w samym środku kwadratowego pierścienia stoi piękna Brooke, która w prawej dłoni dzierży mikrofon.  Po chwili pewnym i zarazem ponętnym tonem zapowiedziała swego przyjaciela, jak i zarazem swego klienta.





Introduce to the ring, from Aberdeen, Washington, my client and the best friend “Intercontinental Champion”, “The Best Wrestler In The World” and "The "Yes!" / "No!" Man" Daniel Bryan!



Charyzmatyczny zapaśnik  błyskawicznie przedostał się do metalowych schodków, po których to ostatecznie szybkim krokiem wbiegł. W mgnieniu oka znalazł się na tak zwanym apronie, lecz nie zabawił tam zbyt długo. Następnie wszedł do środka kwadratowego pierścienia pomiędzy drugą, a trzecią liną. Ulubieniec publiczności bez pospiechu podążyła do jednego z czterech narożników. Tam na samym początku zdjął swój pas mistrzowski, w który wsparł o miękką część narożnika, po czym zdjął również  swoją koszulkę, na której widniały trzy takie same słowa, które łatwo się domyśleć, jak brzmiały. Górną część garderoby odrzucił w kierunku fanów. Następnie po zabraniu ze sobą swojego wyróżnienia podszedł do swej przyjaciółki, którą przytulił w geście powitania i oddał jej pas. W odpowiednim momencie zbliżył się do kolejnego narożnika, na który bez zbędnych gestykulacji wszedł. Wyprostował się i z dumą ponownie począł wymachiwać rękoma, a zgromadzeni fanatycy wrestlingu razem ze swym idolem zaczęli krzyczeć „Yes” „Yes” „Yes”! Nawet przyjaciółka zapaśnika podłapała zabawkę i dołączyła do wspólnej, lecz po chwili urodziwa Brooke wydostała się z ringu. Ustawił się przy swoich narożniku i ukradkiem spoglądał na piękną menedżerkę, a to odwzajemniała jego czynu szczerym uśmiechem oraz energicznymi oklaskami. Kiedy rozbrzmiał Theme song rywala  jego stan ducha diametralnie się odmienił. W ogromnym skupieniu oczekiwał na rozpoczęcie starcia.

Panie i panowie! Walka o Pas Interkontynentalny właśnie się rozpoczyna!

Pretendentem do pasa jest pochodzący z Winnipeg w Kanadzie, ważący 92 kilogramy - "The Cleaner"! Kenny! Omega!
Mistrzem jest pochodzący z Aberdeen w stanie Washington, ważący 95 kilogramów - "The Yes!/No! Man"! Daniel! Bryan!

Panowie stoją w naprzeciwległych narożnikach, zaciekle wlepiając oczy w Intercontinental Championship unoszone właśnie przez sędziego! Ten po oddaniu pasa upewnia się co do gotowości panów i nakazuje zabić w gong!

Poproszę o Kto Ładniej na 450 słów. Liczę na ciekawe posty, bo wykręcamy tutaj panowie walkę tego PPV! Powodzenia!

Wszystko, co zrobiłem od czasu debiutu w federacji prowadziło mnie do tego miejsca. W tym momencie, w tej chwili mam szansę na dokładne zarysowanie mojej dominacji nad pozostałymi pracownikami niebieskiego brandu. Cel był oczywisty- wejść w posiadanie niezwykle cennego pasa mistrzowskiego, którego obecny właściciel stał naprzeciw mnie, ze ślepiami wbitymi w moją sylwetkę. To pozwoliło mi wyciągnąć niezbyt satysfakcjonujący wniosek. Mianowicie Danielson zrobi wszystko, by moja przeprawa nie była szybka i łatwa, lecz kręta i pełna wybojów. Ma świadomość podpowiadała mi, że czeka mnie największy sprawdzian moich umiejętności. Dodatkowym utrudnieniem było wsparcie fanów, które w tym momencie sięgało o wiele wyżej, niż podczas zwykłej, tygodniowej gali. To była drobna przewaga mistrza, którą musiałem jak najszybciej zredukować jak najszybciej.
Wizualny wygląd całej hali uderzył mnie o wiele bardziej, niż zazwyczaj. Tak jak się spodziewałem po gali Pay Per View. Niestety wpływało to także na mój umysł, który mimo mojej samokontroli zaczynał lekko szwankować. Słyszałem drobny głosik w mojej głowie, który zbyt wpływał na moje nerwy. Czułem przez to ogromną presją, niesioną faktem, iż dzisiejsza impreza emitowana jest w wielu stacjach, a wiążące się z tym dochody przyćmiły mój umysł. Gorączka złota przejęła kontrolę nad moim ciałem, straciłem świadomość, czułem się, jakby ktoś inny panował nad moimi członkami, każdą najmniejszą częścią całości. Chcąc to zaprzestać, uciszyć w jakiś sposób, postanowiłem działać. Wyrwałem się z tego fantazyjnego amoku szybkim ruchem do przodu, nie myśląc o konsekwencjach nieprzemyślanego ataku. Niczym szalony barbarzyńca ruszyłem z szarżą w stronę zaskoczonego brodacza, który nie zdążył wykonać żadnego gestu, zwyczajnie zastygł w miejscu, jakby przyjął swój los i czekał na to, co się wydarzy. Przymknąłem oczy na sekundę od kontaktu z oponentem i wystawiłem na bok całe me ramię, które dodatkowo wygiąłem nieco w tył. Gdy tylko poczułem, że ręką dotknąłem przeciwnika, całą siłę przesunąłem właśnie na tę kończynę, co spowodowało upadek nie tylko mój, ale także Daniela, który ścięty z nóg padł na matę (Jumping Lariat). Podniosłem się i teatralnie otrzepałem, po czym chwyciłem głowę rywala i rozglądając się na boki, jednocześnie ciężko sapiąc, zacząłem go podnosić. Zamroczony mistrz był dla mnie żadnym wyzwaniem, więc nie bałem się kontynuować naporu. Szybko przeszedłem ruchem zapasowym za plecy Danielsona i chwyciłem od tyłu obie jego ręce, blokując je na jego tyle. Następnie wygiąłem się w łuk, przerzucając jego ciało nad sobą (Tiger Suplex). Targany emocjami i adrenaliną nie miałem zamiaru przestać. Rywal ledwo co przeturlał się na kolana, a ja już do niego dopadłem i chwyciłem go w pasie, następnie gwałtownym ruchem wyniosłem go nieco w powietrze. Zacząłem się obracać wokół własnej osi, a chwilę później uniosłem Bryana w górę i cisnąłem nim o matę (Spinning Gutwrench Powerbomb). To będzie kolejne zwycięstwo nad brodatym. Payback? Nie dla ciebie, Daniel.

" - Bardzo dobrze Daniel. Jednakże wiedz, że to dopiero początek mojej potęgi. Dałem ci po prostu zwykły ułamek swych umiejętności, tej ringowej brutalności której ci ostatnio brakowało. Jeżeli chodzi o zapłatę, to pogadamy we dwoje po dzisiejszej gali, gdyż jak na razie potrzebuję trochę rozrywki, cierpienia innej osoby. I błagam musimy coś zrobić z tymi okrzykami publiczności bo mnie zaczyna to irytować." - rozbrzmiał po raz trzeci głos w głowie mistrza interkontynentalnego. Ten najwidoczniej nie był przyzwyczajony do tego zjawiska, gdyż rękoma złapał się za wspomnianą część ciała, lecz po chwili doszedł do siebie. Wszystko wskazuje na to, że nerwy zostały opanowane. Brodaty zapaśnik, jako pierwszy poderwał się do stójki. Rozglądnął się na boki i ujrzał charakterystyczny ruch rąk fanów WWE. Yes Movement trwał w najlepsze. Przejdźmy jednak do głównego wątku walki. Daniel na samym początku złapał swego rywala za pokręcone włosy, po czym pomógł mu wstać. Kiedy tylko nogi przeciwnika wyprostowały się w stawach kolanowych zainkasował Gut Kick, po którym aż Omega uklęknął na macie. Bryan rozochocony początkowym sukcesem niezwłocznie wycofał się do tyłu i energicznie skierował się do lin, od którym to ostatecznie się odbił. Wykorzystując nabrany impet wzbił się w powietrze podczas biegu pod odpowiednim kątem i wymierzył mu Running Low Dropkick. Kenny ponownie znalazł się w objęciach maty ringowej. Ten jednak nie zamierzał zwolnić tempa prowadzenia walki. Chciał bowiem, jak najbardziej zamęczyć zdezorientowanego wroga. W tymże celu ustawił się obok jego prawego łokcia. Swoją dłonią złapał za jego dłoń. Lekkim szarpnięciem podniósł jego kończynę i w tym oto momencie nastąpił swoją prawą nogą na łokieć (Elbow Stomp). Zadowolony z siebie odsunął się na bezpieczną odległość. Postanowił bowiem poczekać na odpowiedni moment, którym to będzie posadzenie swych czterech liter na sprężystym podłożu, przez co pretendent usiądzie. Gdy w końcu to nastąpiło, ulubieniec publiczności ruszył na spotkanie z klatką piersiową wroga, którą poczęstował Running Chest Kick. To musiało boleć.

"Wiesz co mój oryginale? Jednego to ci na bank zazdroszczę. Mianowicie tej urodziwej menadżerki. Niezła z niej laska. Dobry masz gust chłopie. Walcz dalej!" - nakazał mu głos, po tym jak Kenny Omega zainkasował dewastujące kopnięcie w odsłoniętą klatkę piersiową, po którym to aż osunął się bezwładnie na chłodną nawierzchnię. Daniel Bryan ustawił się tuż obok sponiewieranej ofiary. Rytmicznie począł podrygiwać swą głową, tak jakby chciał wyznaczyć rytm dla okrzyków wydawanych przez publiczność. Ten ponownie przystąpił do planu działania. Jednym Low Kickiem w żebra oponenta spowodował jego obrócenie się twarzą do maty, przez co aktualnie leżał plecami do góry. Następnie sprawnie przedostał się w okolice dolnych kończyn pretendenta. Ustawił swe stopy na łydkach rywala. Jego nogi wcześniej odpowiednio sobie przygotował, poprzez zgięcie je w stawach kolanowych. Po chwili energicznie podskoczył z niewolonymi nogami rywala, wykonując w ten sposób Double Leg Stomp! Ten jednak na tym nie zakończył. Zanim Kenny cokolwiek zmienił w swym położeniu Bryan zszedł z jego osłabionych nóg, lecz tym razem złapał za jego ręce, które poprzez energiczne zaciągnięcie do tyłu wyprostował. Jego tułów również się podniósł. Daniel uniósł swą nogę nad jego głowę, a głos krzyknął TERAZ! Mistrz Interkontynentalny dorzucił Curb Stomp. Twarz wroga z impetem zespoliła się z matą ringową. Daniel chcąc wykorzystać zły stan Omegi zaciągnął go na sam środek kwadratowego pierścienia i zapiął mu Dragon Clutch.

Muszę przyznać, że początek pojedynku różnił się diametralnie od tego z tygodniówki. Tym razem, jak przystało na mistrza, Danielson rozdawał karty w ringu, na co nie mogłem zareagować praktycznie w żaden sposób. Aż do czasu, gdy próbował on kontynuować atak próbując chwycić moje ręce. W tym celu, stojąc za mną, pochylił się on, na co byłem przygotowany. Mimo wcześniej otrzymanej dawki bólu byłem zdeterminowany, by pokazać mu, że ze mną się nie zadziera. W tym celu nieco uniosłem się i próbowałem chwycić jego szyję. Na szczęście ugiął się on tak mocno, że udało mi się to, a ja miałem zamiar to wykorzystać. Szybkim snapmarem przerzuciłem go nad sobą, oddalając zagrożenie. Teraz moja kolej, mistrzu.

Daniel Bryan pomimo chwilowej utracie inicjatywy nie stracił pogody ducha. Jego ruchy, postawa oraz mowa ciała wskazują, że wszystko ma pod całkowitą kontrolą. Na jego twarzy można było dostrzec tak dawno nie ukazywany światu uśmiech. Fani najwidoczniej spostrzegli radość swojego ulubieńca, gdyż żywiołowo poczęli aktywować "Yes Movement". "- Spokojnie Danielu. Wszystko idzie zgodnie z planem. Niech Kenny pomyśli, że nas zaskoczył. Oj zaraz się mocno rozczaruje. Uwierz mi." - powiedział mu głos.

72/80