Hymn Kanady rozbrzmiał na hali, a to znaczyło tylko jedno - czas na walkę o pas WWE i właśnie do ringu zmierza posiadacz tego tytułu - "Kapitan Charyzma" Christian. Owy zawodnik wyszedł na rampę w koszulce z flagą Kanady i swym pasem przypiętym na wysokości bioder

Wszyscy fani powstali ze swych miejsc i unieśli w góre transparenty, skandując swoje okrzyki.

Gdy Kanadyjczyk był w połowie drogi do ringu hymn ucichł i grać zaczął jego normalny theme - Just Close Your Eyes. Christian wbiegł do ringu w którym od razu skierował się ku narożnikowi, na który wszedł i swym tantem wyraził swe przygotowanie do tego starcia.

Wściekłość po ostatnim RAW, wciąż nie opadła, wręcz przeciwnie jestem jeszcze bardziej wzburzony przed potyczką z Kapitanem Charyzmą. Pełen skupienia, spoglądałem w matę ringu, z myślą, że dziś przed wszelakimi hordami nieczystymi, ogłoszę siebie jako nowego przywódce, zbawce lub nauczyciela tych barbarzyńców! Milionom oczów, ukaże się w świetlistej glorii, ze złotym tytułem na swym ramieniu. Niestety, zawsze znajdzie się jakaś przeszkoda na drodze, uniemożliwiająca wypełnienie mojej misji. To Christian, człowiek nie da mi za wygraną i będzie walczył do upadłego...


Gdy na hali, rozległo się uderzenie w hartowaną stal, na arenie jeszcze bardziej dało się słyszeć jęki ciemnych mas. Ignorując ich, w przyspieszonym tempie wyszedłem ze stalowego narożnika, zmierzając ku mojemu konkurentowi. Ten, wiedząc co się szykuję, poczynił ten samo krok i takim oto sposobem, znaleźliśmy się na przeciw siebie, gotowi do walki. Kanadyjczyk, nie czekając wymierzył cios, który szybko został zablokowany. Pełen agresji, rzuciłem się na przeciwnika, zasypując go szarża ciosów w jego pusty łeb. Kapitan przez swoją głupotę, został sprowadzony do defensywy i nic nie mógł zrobić na moje, brutalne atakowanie... Chris został zrzucony do najbliższego narożnika, tam kontynuowałem swą ofensywę, na koniec dorzucając silny kolanko w podbrzusze. William pod wpływem bólu, zgiął się w pół, co otworzyło mi szeroki wachlarz możliwości, dalszego obijania. Siłą sprowadziłem go na środek ringu, mocno chwytając go za ręce. Jeszcze przed wymierzeniem akcji, spojrzałem się na publikę, wykrzykując: I'm a champion! Po takiej oto prezentacji siebie, brutalnie wykonałem kilka kopnięć w tors rywala (Single Underhook Knee Strikes). Po tychże kopniakach, od razu zaszedłem swego oponenta, chwytając go za głowę, z impetem wbiłem go w ringowe deski (Sitout Rear Mat Slam)... Obaj z hukiem, upadliśmy na matę, starając się oszczędzić siły na dalsze starcie, które zapowiada się bardzo ciężko. Jednakże ja, nie zwlekając z dalszym obijaniem, energicznie wstałem na swoje kończyny, typowym dla siebie zachowanie strzepując kurz z mego ciała. Pomimo, że złość nadal we mnie siedziała, to nie zabrakło na mej twarzy, chytrego uśmieszku. Nie ukrywam, że trochę radowałem się początkiem tegoż oto starcia, bowiem sądziłem, iż Kapitan Charyzma jakoś lepiej zacznie batalię z... Głową! Tak, z głową, bo sądziłem, że jakaś cząstka mądrości w jego czerepie została. Niestety, myliłem się... Jason powoli wstawał z maty, czas wrócić to pojedynku...

Pierwsza obrona mistrzostwa zawsze jest czymś specjalnym dla mistrza. To szansa aby dowieść, że zdobycie tego tytułu nie było zwykłym przypadkiem. Dziś przyszła kolej na mój sprawdzian, nie widzę innego rozwiązania jak tylko zaliczenie go w pięknym stylu. Na aspirującego do mojego tytułu mistrza Stanów Zjednoczonych czeka więc wielkie wyzwanie, to nie będzie łatwa walka. Dodatkowemu smaczkowi tej walce nadaje jest stypulacja bowiem tutaj walka toczy się do upadłego...dosłownie.

Sędzia unosząc w górę tytuł WWE chciał dać nam ostatni zastrzyk motywacji jaki możemy dziś dostać. To piękne złoto z wyrytym moim imieniem błyszczało teraz w światłach reflektorów. Nie ma możliwości żebym pozwolił odebrać sobie taki skarb.

Gdy wszystko się skończyło - światła przestały świecić, a fani w ciszy i skupieniu obserwowali nas, ubrany w koszulę w biało-czarne pasy mężczyzna energicznym ruchem ręką nakazał zabicie w gong. Dźwiek metalu rozproszył się po hali dając nam znak - bitwa właśnie się zaczęła. Obaj świetnie znaliśmy się nawzajem bowiem w ringu spotkaliśmy się nie pierwszy raz, kluczową rolę w tej walce odegran więc element zaskoczenia.

Po wszystkich tych ceregielach z krążeniem po ringu i wyczuwaniem rywala złapaliśmy się w klinczu. Przez parę chwil przepychaliśmy się, to w jedną, to w drugą stronę. Robiliśmy tak do momentu w którym silnym Uppercutem trafiłem prosto w nos rywala, Damien odsunął się na kilka kroków tylko po to aby chwilę później zostać zaatakowanym przez Clothesline...Sandow co prawda jest mistrzem, jednakże nie przystosowany jest do tak ważnych walk na takim poziomie. Presja zje go prędzej czy później - liczę na to. W momencie w którym rywal po raz pierwszy przywitał się z matą fani wybuchli cheerem - samouwielbienie i chamstwo Amerykanina nie nastawiało publiczności pozytywnie do jego osoby.

Czas abyś odkupił winy - wyrzuciłem w stronę rywala. Zaprawdę faktem było to że Damien już za chwilę otrzyma pokutę. Zaczeło się od szarpnięcia go za rękę w celu postawienia na nogi. Gdy tak już się stało szybkim ruchem wrzuciłem sobie zawodnika na plecy i tak po chwili otrzymał on Fireman's Carry Gutbuster.

To właśnie to czego mi trzeba - szybkie danie rywalowi wyraźnego znaku i przekazu, że nie będzie on miał szans w tej walce. Po wykonanej akcji Sandow co prawda podniósł się na nogi, lecz tylko po to aby za sprawą wykonanego przeze mnie Spiked DDT znaleźć się znów na deskach. Fani wiwatowali, dostawali właśnie to czego tak bardzo chcieli - widoku pokonywanego pseudo mistrza. To było wspaniałe uczucie.

Jednakże Damien wciąż nie dawał za wygraną i wraz ze mną poderwał się z maty, był to kolejny zły wybór bowiem tym razem to Running Forearm Smash pozbawił go szans na zaatakowanie. Na koniec dołożywszy Half Nelson Bulldog przyparłem go całkowicie do muru, Amerykanin nawet nie miał już dokąd uciekać.

Starcie trwa w najlepsze, a Sandow ciągle obrywa - idealny scenariusz właśnie się spełnia, nie mogłem prosić o nic więcej. Z każdym atakiem co raz bardziej rywal tracił siły, był nie przygotowany, nie może tego wygrać. Jednakże czymże byłaby walka o pas bez akcji wysokiego ryzyka. Musiałem zadbać o rozrywkę publiczności więc wdrapałem się na naroznik i wszyscy ujrzeli wykonany przeze mnie Diving Headbutt. Potężne uderzenie zdecydowanie osłabiło mojego rywala. Następnie po przeciągnięciu go na środek ringu zapiąlem Cloverleaf.

To jest walka bez DQ, więc trzeba działać po swojemu... Wyraz na mojej twarzy, nadal był taki sam, kompletnie było mi obojętne, czy publika ryczała z radości, czy rywal wygrywa te starcie, czy komentatorowi wylała się woda na spodnie od garnituru albo czy Michaels zjadł czekoladowy pop corn, po którym się zrzygał...

Nogi były zablokowane, dlatego też na początek nieco je rozruszałem, aby poluzować uchwyt albo chociaż ułatwić wyjście z suba. Z czasem, szarpania nogami były coraz silniejsze, wiedziałem, że Christian traci kontrolę na subem. Szarpiąc jeszcze mocniej, po chwili wszystkimi siłami, przewróciłem się na bok, powodując przerwanie dzwigni i lekki upadek w ringowe deski, mego rywala...

http://www.youtube.com/watch?v=BodOwwun_PM - z tego brałem przykład...



Sędzia doliczał do czterech już, a ja nadal znajdowałem się w submissionie oponenta. Nogi, nadal były zablokowane, toteż one były kluczowym elementem wyjście z tej dzwigni. Używając nóg, zacząłem nimi szarpać, aby móc jeszcze bardziej poluzować uchwyt. Niestety to niewiele daję, dotarcie do lin też jest bezsensu, więc skupilem się na tym szarpaniu. Christian nie jest tak silnym zawodnikiem, więc z każdą sekundą, powinien bardziej tracić kontrolę nad subem. Jeszcze tylko trochę i wreszcie poczuję smak wolności...