Wszedł.

Kolejny tydzień przyniósł mi nowe wyzwanie. Po dwóch przystawkach dzisiaj przyszła pora na coś bardziej wykwintnego. Rob Van Dam nie jest typowym żółtodziobem, którzy do tej pory odważyli się stanąć ze mną w ringu, ale jest graczem, z którym powinienem się liczyć. Obaj uprawiamy wymagający sport, w którym nie ma miejsca na sentymenty, a tym bardziej na strach. Należy jednak szanować rywala - w każdej dyscyplinie. Jednak to, że go szanuję, nie powstrzyma mnie przed wyrządzeniem mu niewyobrażalnej krzywdy. Drzemiąca we mnie dzika natura z dnia na dzień przybiera o sile. Ten wieczór będzie kolejną okazją, do udowodnienia, iż dzierżący przeze mnie przydomek, nie został nadany na wyrost.

Gong podziałał niczym magnes na moje ciało, przyciągając je w stronę rywala z ogromną precyzją. Przemieszczałem się z taką szybkością, że nawet nie zauważyłem gdy Rob padł na matę trafiony precyzyjnym Clothesline'm. Natura zrobiła swoje. Pomogła mi sprytnie wejść w to starcie, za co byłem jej wdzięczny. Nadszedł teraz czas, bym przejął kontrolę nad swoim cielskiem. Hol bólu czekał bowiem na kolejnego, zasłużonego członka.

Cios, który wcześniej wyprowadziłem nie zatrzymał na długo rywala. Gdy zdołałem się obrócić, RVD stał już na nogach gotowy do wyprowadzenia ataku. Widząc jego zamiary, uśmiechnąłem się ironicznie wzbudzając w nim czystą złość. Uczucie będące moją domeną. Kiedy zaczął biec w mą stronę, zrobiłem w miarę precyzyjny unik, dzięki czemu przeciwnik nadział się na liny. Gdy się od nich odbił, nadział się na mój wystawiony łokieć inkasując Reverse Elbow. I tym razem jednak błyskawicznie poderwał się na nogi, próbując wyporowadzić cios. W porę jednak przechwyciłem go w biegu i obracając pięknym ruchem, zaserwowałem mu Tilt-A-Whirl Slam! Publiczność zawyła w akcie rozpaczy, a ja wydzierając się na cały głos zaprezentowałem swą dzikość. Nie chcąc dopuścić do trzeciego zrywu przeciwnika, zerwałem się z klęczek, odbiłem od linek i wykonałem idealny Leg Drop! Ponowny jęk zawodu napełnił mnie dumą. Moja dominacja nabierała kolorów. RVD był tak doświadczony, a wpadł w moją pułapkę niczym adept.

321 słów

Wszystko układało się po mojej myśli. Nikt nie miał już wątpliwości, kto w tym ringu jest ofiarą, a kto głodną i niebezpieczną bestią. Z każdą sekundą narastała we mnie żądza destrukcji. W żaden sposób nie mogłem jej powstrzymać. Dając jej upust, złapałem za górną linę i z całej siły zacząłem nią szarpać, próbując zerwać ją z wiązań. Wiedziałem, że choć to bezcelowe, to zarówno rywal jak i nędzna widownia poczują moją siłę. Chcąc obrócić ją w czyny, skierowałem się w stronę przeciwnika, złapałem go za kucyk, poderwałem na nogi i wymierzyłem potężny punch w splot słoneczny. Następnie złapałem Roba za dłoń i wykonując mocny Irish Whip posłałem go na liny. Jakże wielkie było zdziwienie na twarzy wszystkich zgromadzonych w budynku, gdy zdecydowałem się wyprowadzić perfekcyjny Heel Kick! Całe zajście skwitowałem szyderczym uśmieszkiem, który jeszcze bardziej rozwścieczył publiczność.

Wszystko to działało na mnie niczym woda na młyn, dlatego nie zwalniając postanowiłem przejść się na mały spacer, a że po drodze napotkałem nadal spoczywającego na macie przeciwnika, zaserwowałem mu krótki, aczkolwiek bolesny, Standing Body Crush. Ból jaki mu sprawiłem, napełnił mnie rozkoszą. Już dawno nie czułem się tak wspaniale. Destrukcja, która spływała na przeciwnika falami, była czymś fantastycznym. Zdawało się, że jestem gotów zrobić teraz wszystko. Gdy kątem oka dostrzegłem, że rywal próbuje sie podnieść, zrobiłem to, co teraz wydawało mi się najstosowniejsze. Nabrałem rozpędu i wbiłem się w facjatę RVD'ego potężnym Big Bootem, który ponownie zapewnił mu randkę z matą. Nadchodził czas prawdziwej katorgi.

Dziki okrzyk, który wyrwał się z mojej piersi niemal zagłuszył buczenie dobiegające z trybun. Nikomu poza mną nie podobała się dominacja, którą objąłem przeciwnika. Ci idioci nie wiedzieli jednak, że takie zachowanie tylko bardziej ładowało moje akumulatory. Byłem gotów poruszyć cały budynek, byleby tylko udowodnić wszystkim, jak potężna siła drzemie w moim ciele. Aby nieco się do tego zbliżyć, postanowiłem podnieść rywala, chwyciłem go oburącz w klincz niczym do DDT, a następnie zaserwowałem mu kilka uderzeń z kolana (Knee Strikes) Przeciwnikowi zaczynało brakować tchu, dlatego zwinnym ruchem posłałem go w narożnik wykonując mocny Irish Whip, by następnie rozpędzonym wpaść w Van Dama wykonując soczysty Corner Body Splash. Rywal spłyną na matę niczym strumień wody, a ja idąc za ciosem wdrapałem się na drugą linę i po chwili wykonałem potężny Banzai Drop! Odgłosy przerażenia i zawodu zaszumiały mi w głowie, wywołując jednocześnie nieopisaną wściekłość. Miałem wrażenie, że za chwilę eksploduję. Chciałem tylko i wyłącznie niszczyć. Uderzając się potężnie w klatę, niczym goryl zawyłem ile sił w płucach, by potem chwycić oburącz RVD'ego za szyję, poderwać go efektownie do góry i ostatecznie trzepnąć nim o matę wykonując morderczy Two Hand Chokeslam. Siła tego uderzenia była tak potężna, że sędzio ledwo utrzymał równowagę. Po chwili konsternacji chciał sprawdzić co się dzieje z moim oponentem, ale moje groźne spojrzenie szybko odwiodło go od tego zamiaru. Wyczuwając moment, w którym mógłbym zakończyć to jednostronne starcie, szybko odbiłem się od lin, by zaraz zaaplikować przeciwnikowi niesamowity Big Splash!(*UM) Ring ponownie zadygotał, a ja postanowiłem skończyć jego męczarnie, pinująć Roba na środku kwadratowego pierścienia.

Sytuacja nie była zbyt ciekawa, byłem dosłownie miażdżony przez najsilnieszego człowieka w tym biznesie. Poniewierał mną jak szmatką kuchenną.. Teraz nadeszła moja kolej! ECW Original nie może tak się dać traktować i tak łatwo poddać walkę. Gdy przeciwnik mnie trzyma za szyję rękami, postanawiam wykorzystać siłę w moich nogach wykonując kilka kopnięć na klatkę piersiową tak, by ten mnie puścił. Gdy Henry trzyma się za tors, opieram się o liny.

Jeszcze miał siłę walczyć...Jego problem, ja mogłem się tylko nim dłużej pobawić. Nie czekając na ruch przeciwnika, poderwałem go do pionu, następnie objąłem w pasie i z całej siły splotłem obie dłonie wykonując potężny Bearhug na środku ringu! To musiał być koniec.

Koniec wygrywa Mark.