Mistyczne zło zawitało na Wrestlemanię. Pewny swego Willow przybył na arenę, przyprowadzając ze sobą Mrok, który ogarnął cały stadion. Kilkadziesiąt tysięcy ludzkich istnień otoczonych zostało strugą czarnego nalotu. Poza błyskami fleszy, nie było widać kompletnie nic. Czyżby Wierzba władał taką mocą? Czy może jednak jest to tylko wstęp do tego, co za chwilę miało nastąpić? Wiele pytań pozostawało bez odpowiedzi. Ciemność nadal wiła się po wszystkich piętrach koloseum, nie mając zamiaru odejść. Napięcie osiągało powoli niewyobrażalny poziom. Sam stwór zaczynał się niecierpliwić, bowiem począł wykrzykiwać w stronę rampy niezrozumiałe dla przeciętnego człowieka słowa. Zdawać by się mogło, że jest to celowe zagranie tego, którego imię zaczęło wybrzmiewać wśród publiczności. Przerażające okrzyki "TAKER!!! TAKER!!! zagłuszały nawet hałas dobiegający z sąsiednich ulic. Arena pragnęła ujrzeć ich władce i Rycerza śmierci. Doping się wzmagał, zniecierpliwienie w oczach Willowa rozsadzało mu źrenice, Mrok nie odstępował, aż wreszcie....

...chanty zagłuszył prastary dzwon, a ciemność przecięła potężna łuna światła. Cztery narożniki stały się celem straszliwych błyskawic, które pojawiały się znikąd. Krzyk płochych istot stał się nieznośny. Wierzba, który nie wiedział co się dzieję, aż przysiadł z przerażenia przy linach, gdy kolejne pioruny trafiły w stal okalającą ring. Po chwili zapanowała zupełna cisza. Nie było już błysków, ni krzyków. Wokół istniała tylko Ciemność. Kamera ukazała nam widok z góry, bowiem tylko tak można było coś dostrzec. W pewnym momencie na stage'u zapłoną ogień. Ogromny, czerwony znicz był jedynym źródłem światła na stadionie. Po paru sekundach, dało się usłyszeć dziwny szept. Titantron zapalił się dziwnymi symbolami, które w końcu ułożyły się ogromny napis "DEAD IS COMING". Gdy zgasł, wszyscy usłyszeli mistyczny śpiew...

Pradawna melodia zahipnotyzowała wszystkich zgromadzonych na arenie. Każdy wpatrywał się teraz w płomień, który po kilku sekundach zaczął rozdrabniać się na drobne płomyczki. Okazało się, że zza kulis wyłonili się druidzi, którzy w swoich dłoniach trzymali pochodnie, a ogromny znicz służył im za zapalnik. W trakcie swojego śpiewu, mnisi ustawili się wzdłuż rampy, tworząc słynny figurę. Gdy ostatnia pochodnia zapłonęła, wokół kwadratowego pierścienia poczęła się unosić struga gęstego, białego dymu. Nie objęła swoim zasięgiem oktagonu, tylko w niematerialnej postaci przefrunęła nad oniemiałym z wrażenia Willowem. W międzyczasie, dwie inne zakapturzone postacie wniosły na arenę krzyż Undertakera, który został ustawiony tuż pod titantronem. Następnie te dwie osoby, upadły przed nim na kolana i zaczęły odprawiać jakiś rytuał. Z ich ust płynęły słowa zrozumiałe tylko dla Wierzby, który słysząc je poderwał się na nogi, zaczął szarpać liny i krzyczeć w ich języku. To nie robiło na zakonnikach żadnego wrażenia. Tym bardziej, iż chmura dymu zmierzała w ich kierunku. Towarzyszył jej silny, mroźny wiatr, który krocząc tuż za obłokiem gasił wszystkie pochodnie. Dziwne modły stawały się coraz głośniejsze. Obie postacie wzniosły ręce do góry nie odchodząc od krzyża. Napięcie rosło, a chmura była coraz bliższa celu. Gdy wszelki ogień wygasł, dym zderzył się z symbolem Umarłego. Reszta druidów upadła na kolana, by po chwili wykrzyczeć na cały głos:

"DOMINE, ADVENIO!!!"

Krzyż zapłoną przejętym ogniem, by następnie ku chwale wznieść się nad rampę. Gdy to się stało, dwie wiązki światła skierowały się na sam środek stage'u, a już po chwili...

...trybuny znowu utonęły w przeraźliwych okrzykach i chantach. Nie było to jednak odgłosy przerażenia, lecz uwielbienia. Melodia Nieśmiertelnego wreszcie rozbrzmiała z głośników. Błękitne światła opanowały cały stadion, a druidzi padli na twarz wiedząc, że za chwilę ich oczom ukarze się Kochanek Śmierci. Tym razem dym okrył całą rampę i teren wokół ringu. Białe światło zapaliło się tuż pod telebimem, ukazując wszystkim jakby otwarte wrota piekieł, z których wystawały ręce potępionych dusz, odprowadzające na zewnątrz swojego pana.

Justin Roberts: And he's opponent. From Death Valley... Weighting 299 lb...."Dead Man", "Phenom", "Master of Pain"...THEEEEEEEEEEEEE UNDEEEEEEEERTAAAAKEEEEEEEER!!!

Grabarz wyłonił się z czeluści piekielnych ubrany w nietypowy dla siebie płaszcz z kapturem. Pewnym, lecz spokojnym krokiem zmierzał w kierunku kwadratowego pierścienia mijając po drodze swoje wierne sługi oddające mu pokłon. Gęsty dym również ugiął się pod władzą Nieśmiertelnego, pozwalając mu na swobodny spacer ku wiecznej chwale.

Gdy Phenom znalazł się wreszcie wewnątrz kwadratowego pierścienia, zdjął kaptur z głowy, a pioruny raz jeszcze uderzyły w ring. Kłęby gęstego dymu powoli zaczynały opadać. Mnisi już zniknęli, lecz nad rampą nadal płoną symbol Rycerza Śmierci. Undertaker zdjął swój płaszcz i stając w swoim narożniku, wbił wzrok w Willowa, który przerażony całą sytuacją nerwowo zaciskał palce, będąc  świadomym swojej beznadziejnej sytuacji. Po chwili obaj zainteresowani podnieśli głowy do góry, by spojrzeć jak demoniczna konstrukcja powoli opada na swoje miejsce. Teraz nie było już ucieczki. Dwie pozaziemskie istoty otoczone zimną stalą, która miała zapłonąć żywym ogniem, gdy w końcu w jej wnętrzu rozpęta się prawdziwe piekło.

Wszystkie drogi ucieczki były odcięte przez zimną stal, która tworzyła rusztowanie tej ulubionej zabawki Lucyfera. Krew moich wrogów wciąż pulsowała w jej wnętrzu przypominając mi o wcześniejszych pojedynkach. Jednak Diabeł nigdy nie przypuszczał, że stanie się ona miejscem spoczynku jednego z braci, których tak kochał. Pozostawieni sami sobie, trzymaliśmy swój los we własnych rękach. I choć czekała mnie najprawdopodobniej najcięższa bitwa w moim życiu, wiedziałem iż nie spocznę, dopóki Willow nie będzie wolny. Bardziej niż zemsta, liczyła się teraz kara, jaka miała go spotkać. Śmierć dała mi jasny przekaz: albo odda jej pokłon, albo zginie. Znając chart jego ducha, pozwoliłem by moja ludzka dusza zaczęła płakać. Jej gniew jest silniejszy niż sentymenty i dlatego zrozumiałem, że Wierzba prędzej czy później otworzy swe dłonie, wyda ostatnie tchnienie, by ostatecznie oddać mi władzę nad swoim żywotem. Miałem opory, ale gdy zamykałem oczy i przypominałem sobie, że to on pozbawił mnie złota na Elimination Chamber, wszelkie wątpliwości rozdarły się na drobniuteńkie kawałki i upadając u moich stóp ułożyły napis: BANICJA. Wszystko było już przesądzone. Gdy w końcu rozbrzmiał gong, Demon udzielił mi swego błogosławieństwa, bym pełen wiary i zaufania do własnych umiejętności zniszczył samozwańczego "Zbawcę".

Przez moment obaj staliśmy pośrodku kwadratowego pierścienia spoglądając sobie głęboko w oczy. Pustka, którą ujrzałem w źrenicach Wierzby uświadomiła mi, że nie mam już do czynienia z tą samą kreaturą jaką niegdyś znałem. Mrok zapanował nad jego duszą, tworząc stwora o jakim nigdy nie słyszałem. Czekało mnie zatem znacznie trudniejsze zadanie niż sądziłem. W swojej misji nie byłem jednak osamotniony. Kilkadziesiąt tysięcy gardeł, jak jeden mąż wykrzykiwało żywiołowo "LET'S GO TAKER! LET'S GO TAKER!". Coraz większa frustracja ogarniała mojego przeciwnika, z kolei ja czułem się jak ryba w wodzie. Ironiczny uśmiech zawitał na mojej twarzy, co ostatecznie przelało czarę goryczy we wnętrzu mojego oponenta. Nie myśląc co robi, rzucił się na mnie z pięściami chcąc wyładować swoją złość. Popełnił najgorszy z możliwych błędów. Rozwścieczył Demona. Czując w sobie gniew zasypałem go gradem potężnych ciosów, zapędzając go tym samym pod liny. Nic nie mogło go uratować. Całą złość przelałem na siłę ciosów aplikując mu miażdżące Fists of Fury. Rywal zaczął osuwać się na matę, lecz nie miałem zamiaru poprzestać. Chwyciłem go mocno za rękę i z całej siły pchnąłem w przeciwległą stronę mocnym Irish Whip. Gdy nadbiegał z powrotem w moim kierunku wiedziałem już co chcę zrobić. Wystawiłem swoją rękę i w odpowiednim momencie przeniosłem cały ciężar ciała do przodu, by wykonać niesamowity clothesline, po którym Willow zrobił salto w powietrzu i z dużym impetem ucałował matę. Publiczność oszalała, a ja tylko poprawiłem włosy i ruszyłem do następnego ataku.

Ex-Jeff nie podnosił się z desek, więc szybko zaserwowałem mu serię mocnych stompów w plecy. Głośny krzyk Wierzby przeszył ring, lecz nie zrobiło to na mnie wrażenia. By nie zwalniać, chwyciłem go za włosy i ustawiłem plecami do siebie. Następnie objąłem go w pasie, zupełnie tak, jakbym chciał go przytulić i wyrzucając go za siebie wykonałem Belly To Back Suplex. Tym razem rywal szybko poderwał się na nogi, lecz był zamroczony. Zwietrzyłem więc szansę na kolejny atak. Odbiłem się zatem od lin i soczystym Big Bootem wyrzuciłem go z ringu. Chimery głośno się zaśmiały, a ja przeniosłem zabawę w inne miejsce.

500/500
30/30

"THIS IS AWESOME! THIS IS AWESOME!" - głośne chanty zalały cały stadion. Publiczność była oczarowana moimi poczynaniami, lecz ja nie miałem zamiaru na tym poprzestać. Sędzia wciąż opatrywał Willowa, jednak każda chwila zwłoki działała na moją niekorzyść. Odepchnąłem więc gościa w pasiastej koszuli i od razu zabrałem się do działania. Poderwałem Wierzbę na nogi, odwróciłem go twarzą do klatki, zaciągnąłem jego ręce do tyłu, swoją stopę wcisnąłem w jego plecy i z całej siły wcisnąłem jego gębę w zimną stal. Włożyłem w to niewyobrażalną siłę, prawie urywając mu ręce. Gdy skończyłem, pchnąłem go w sąsiednią ścianę. Podejrzewałem, że ten przerażający dźwięk bitej stali będzie śnił mu się po nocach. Jednak to nie był mój problem. Gdy zrobiłem kilka kroków naprzód, ujrzałem przed sobą górną część schodków, która ulotniła się ze swojego miejsca pobytu po wcześniejszym spotkaniu z mym przeciwnikiem. Idealne narzędzie zbrodni. Znów chwyciłem Wierzbę za kudły, by potem wykrzyczeć mu prosto w twarz: "TAKI Z CIEBIE ZBAWCA? HE? WITAJ W PRAWDZIWYM PIEKLE." Po tych słowach bez zastanowienia wciągnąłem go na wspomniany wcześniej element, włożyłem jego głowę pod pachę i odchylając się do tyłu, zaaplikowałem mu piękne DDT.

Byłem nieco zmęczony. Odsunąłem więc od siebie rywala i obmyślałem dalszy plan. Nie spodziewałem się, że przyjdzie mi do głowy tak szybko nowy pomysł. Instynktownie sięgnąłem dłonią pod ring i wymacałem pod nim stół. Fani ponownie zareagowali niezwykle żywiołowo, a ja postanowiłem szybko wcielić swój niecny plan w życie. Rozłożyłem jedne z nóżek i oparłem go w pozycji pionowej o jedną ze ścian piekielnej kostki. Potem chwyciłem mego przeciwnika z nogi i podciągnąłem go w docelowe miejsce. Następnie z trudem oparłem go o ten drewniany przedmiot, by ostatecznie samemu cofnąć się w przeciwległy narożnik. Niesiony dopingiem tłumu, wystrzeliłem jak z armaty i wbiłem się w przeciwnika potężnym Spear'em, niszcząc przy okazji obiadowy blat. Teraz obaj spoczywaliśmy na macie, jednak to ja byłem w znacznie lepszej sytuacji.

W momencie czołowego zderzenia Umarlaka z drewnianym stołem, przytrzymałem się stalowej konstrukcji. Gdyby nie obecność klatki na stop procent upadłbym na twardą powierzchnię, gdyż to ludzkie ciało nie jest zbyt wytrzymałe. Odgłos pękającego blatu przyprawił mnie o dreszcze. To chyba naturalna reakcja śmiertelników na tego typu akcje. Jednakże trzeba przejąć inicjatywę. Nie bez problemów ruszyłem przed siebie, a dokładnie w okolice ringu. Tam podniosłem płachtę zasłaniającą spód pola walki. Po chwili wydobyłem kij do kendo. W tymże czasie moja ofiara nadal spoczywała w tej samem pozycji. Najwidoczniej bardzo zaszkodziło mu to uderzenie. Podbierając się owym przedmiotem podszedłem w jego kierunku. Jak tylko najszybciej potrafiłem uniosłem prawą, nominalną dłoń, która tak na marginesie dzierży zabójczą broń. Bez namysłu w przypływie ogromnego szału wymierzyłem mu w odsłonięte części ciała siarczyste ciosy (Kendo Strike`s). Zaprzestałem nawałnicy, kiedy mój oręż się złamał. -Oj słabe robią w obecnych czasach narzędzia bitewne. W starożytności na pewno coś takiego nie miałoby prawa bytu. Zbulwersowany kruchością kija odrzuciłem go za siebie. Kątem oka spostrzegłem, iż tuż obok spoczywało krzesło. Rozłożyłem je pół metra za moimi plecami. Następnie, jak tylko najmocniej potrafiłem złapałem The Undertakera za włosy. Kilkukrotnie pociągnąłem za nie, a to zaowocowało powstaniem Żniwiarza. Kiedy tylko jego nogi wyprostowały się w stawach kolanowych wymierzyłem mu soczyste kopnięcie (Gut Kick). Sprawnie przerzuciłem jego dłoń za swoje ramię, prawą dłonią złapałem za jego pas i wykonałem Snam Suplex na rozłożone krzesełko. Mam nadzieję, że teraz odczuwasz prawdziwy ból ty kłamliwa żmijo.

....Co....est już na .....ile to zrobi!!! Dobry Boże! To może być koniec Undertakera!!!

Niezrozumiałe i niemrawe głosy dobiegały do moich uszu. W tym momencie czułem się jakby zawieszony między dwoma światami. Szumy pochodzące z rożnych krain zlewały się w jeden strumień dźwięku, zupełnie nie możliwy do rozszyfrowania. Czułem się dziwnie, ale pamiętał do czego doszło. Wpadłem we własną pułapkę zastawioną na tego parszywego samozwańca, a teraz najwidoczniej ponosiłem konsekwencję tego zdarzenia. Byłem obolały i czułem się jak puszka po piwie, którą ktoś zgniótł i wyrzucił do kosza. Ledwo byłem w stanie otworzyć oczy. W małej szparce między powiekami ujrzałem znaną mi maskę, którą dzierżył mój wróg. Chciałem coś zrobić, lecz nie mogłem się ruszyć. Wierzba miał za chwilę runąć na mnie , jakby został ścięty przy samej ziemi. Chciałem płakać, bo zbliżał się mój koniec. Wtem, usłyszałem cichuteńki głos tuż przy moim uchu, który zawołał wyraźnie "UCIEKAJ". To był impuls. Dałbym nawet głowę, że to podmuch wiatru strącił mnie z tego stołu pod ścianę piekielnej kostki. Nie wiem. To nie było teraz ważne. Liczył się fakt, że historia zatoczyła koło. Willow nadział się na swoją własną akcję. Impet musiał być niesamowity, bowiem oberwałem kawałkiem stołu, a publiczność zawyła z radości, jakbym właśnie zdobył pas. Chore i niewyżyte istoty. Zupełnie jak ja...Siedząc opartym o klatkę, kątem oka dostrzegłem, że rywal leży krzyżem tuż przy ringu. Okropny widok dla zwykłego człowieka. Mnie to satysfakcjonowało, choć nie miałem nawet siły ruszyć małym palcem...

A ja poprosze +24, nie mam zupełnie pomysłu, a do rana na pewno nie odpiszę. Sorki.

Otulony przez Mrok i przygnieciony własnymi słabościami oraz chorymi ambicjami, musiałem zaczynać wszystko od nowa, bowiem dotychczasowe dokonania w tym starciu pochłonęła Przeszłość. Przeszywający ból sparaliżował moje ciało od pasa w dół nie pozwalając nawet się podnieść. Czyżby moja nieśmiertelność przeminęła? Czyżby ten ludzki atom, z którego się wywodzę doszedł ostatecznie do głosu? Miałem tak wiele pytań, lecz nikt nie był w stanie udzielić mi odpowiedzi...Czułem się fatalnie. Na dodatek nie wiedziałem, czy chłód który przeszywał moje trzewia wywodził się ze stali, o którą byłem oparty, czy najzwyczajniej w świecie Demon padł na kolana przed Upokorzeniem i Nieudolnością. Choć uciekłem spod ostrza gilotyny, to byłem niczym dziecko we mgle. Rozglądałem się dookoła, lecz nie dostrzegłem żadnej drogi ucieczki. Łuna białego światła oślepiła me oczy, co definitywnie doprowadziło do mojej kapitulacji. Chciałem...płakać, by wylać z siebie tę słabość, lecz nawet na to brakło mi sił. Poległem...

"JESTEM PRZY TOBIE. DASZ RADĘ."

Ciepły powiew wiatru, który musnął mój policzek był niczym mistyczny pocałunek. Moja Pani mnie nie opuściła. Ten fakt wystarczył, by sytuacja obróciła się o 180 stopni. Choć dalej słaby, to jednak chciałem walczyć. Dla niej, dla siebie, dla tysięcy otaczających mnie istot skandujących nieprzerwanie: "PHENOM! PHENOM!. Pojąłem, że czas w końcu rozgrzać ten kilkutonowy metal. Piekło miało dopiero nadejść.

Z trudem wyciągając ręce ku górze, pochwyciłem swymi zmęczonymi palcami sploty w ścianie mego oparcia i z wiarą we własne umiejętności poderwałem swe obolałe cielsko. Wierzba z kolei nadal zwierzał się macie ze swoich problemów. Teraz już mi nie ucieknie.

220/220
29/30

Według tego licznika - http://fklar.pl/2013/05/licznik-slow-i- … w-tekscie/